สาป สืบ สยอง

ตึก ตึก ตึก ฉันก้าวเดินไปเดินมาตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น2 ก็ยังไม่เจอใครสักคน หรือว่ามันจะเป็นแค่การล้อเล่นกันนะ แต่เอาเถอะถ้าถึงชั้น5แล้วยังไมาเจอใครก็กลับแล้วกัน และแล้วก็มาถึงชั้น3
"ให้ตายเถอะนี่ฉันมาลาดตระเวรแทนยามรึไง?" ฉันชะโงกหน้าออกมาจากลาวบันไดแล้วก็เห็นเงาของอะไรสักอย่างกองอยู่กับพื้น ดูเหมือรชิ้นส่วนแขนขา หรือลำตัว มองในแง่ดีอาจจะเป็นใครเอาหุ่นในห้องวิทมาเล่นแล้วไม่ได้เก็บก็ได้.... ฉันเริ่มเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พร้อมกับส่องไฟฉายเข้าไปให้เห็นชัดๆ ทันทีที่ส่องไฟฉายไปตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่า นี่มันไม่ใช่หุ่น แต่เป็นศพ ศพโดนหันเป็นชิ้นๆด้วย ภาพที่เห็นทำเอาฉันแทบทรุดลงกับพื้น
"นั้นมัน...ถ้าจำไม่ผิดนี่มันหัวหน้าชมรมคอมพิวเตอร์นี่"ฉันมองไปที่หน้าของศพที่ยังจะพอเห็นเขาโครงหน้าได้อยู่ พอมองไปข้างๆก็เห็นตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดว่า "ฉันเป็นคนทำเองล่ะ555 ทายสิ กูคือใคร?"
"ทำไมคราวนี้ถึงไม่มีวงเวทนะ...หรือคนร้ายจะมีอีกคน...?"ฉันคิดไป พร้อมกับชะโงกหน้าดูกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ ในนั้นไม่มีอะไรนอกจากคราบเลือด
"ไอ้กระเป๋านี้ก็คงใช้ขนศพมาที่นี่สินะ แต่ว่าถ้าฆ่าแล้วทำไมไม่เอาไปทิ้งจะเก็บไว้ทำไม แต่ถ้าฆ่ามาแล้วเลือดมันจะเยอะพอให้เขียนอะไรแบบนี้ได้เหรอ...หรือว่า?"ฉันใช้ทิสชู่ที่พกมาจิ้มไปที่กองเลือดนั้น เลือดจริงนี่ ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นสายตาก็ไปเห็นอะไรบางอย่างที่กำแพงใกล้ๆ ฉันจึงส่องไปฉายเข้าไปดู สิ่งที่ฉันเห็นคือร่างของชายคนหนึ่งที่สลบอยู่ที่กำแพงที่ศรีษะมีเลือดไหล พอมองดูดีๆนั้นมันอาจาร!
"อาจารค่ะ!"ด้วยความตกใจฉันจึงรีบเข้าไปเขย่าตัวอาจารอย่างแรง
"อาจารเคย์ อาจารเป็นอะไรไหม! อาจาร!"
"โอ้ย..."อาจารค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
"อาจาร...ค่อยยังชั่ว..."ฉันล้มลงไปที่ตัวอาจารหน้าของฉันไปสบอยู่ที่หน้าอกของอาจารพอดี
"นี่เธอ...มาทำอะไรที่นี่ ลุกขึ้นก่อนเถอะ.."อาจารค่อยๆประคองร่างของฉันให้ลุกขึ้นมา
"พอดีหนูลืมของเอาไว้น่ะคะ แล้วอาจารล่ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถมยัง..."
"อาจารเองก็ลืมของเอาไว้เหมือนกัน ก็เลยกลับมาเอา แล้วก็เจอกับศพนั้น อาจารก็เลยพยายามจะโทรแจ้งตำรวจ แล้วก็เหมือนมีใครมาตีหัวจากข้างหลังล่ะนะ"
"แต่ก็เอาเถอะนี่ก็ดึกแล้ว ปะกลับบ้านกันเดี่ยวผมจะแจ้งตำรวจให้เอง"
"อืม...แล้วอาจารล่ะคะ แผลนั้นน่ะ...."
"ไม่ต้องห่วงแค่นี้เองเดี่ยวพอผมไปส่งเธอกลับบ้านเสร็จแล้ว ผมจะไปแวะโรงพยาบาลเองไม่ต้องกลัวนะ"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ กลับบ้านสะเดี่ยวไปส่ง"อาจารลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา พร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน
"ค่ะ...."แล้สฉันกับอาจารก็เดินลงจากตึกไปพร้อมกัน