หนุ่มข้างใจจะใช่เธอรึป่าว

                              เลิกเรียนเเล้วฉันกับเพื่อนๆในกลุ่มก็เดินลงไปที่ในโดม เเต่ข้างๆโดมฉันกลับเห็นตาบ้านั้น-.- คิดถึงตาบานั้นจังตั้งเเต่เลิกกันไปก็ไม่ได้มานั่งเฝ้าตาบ้านั้นซ้อมบอลเลย เพราะไม่รู้จะมาเฝ้าในสถานะอะไร เขาคงมีคนนั่งเฝ้าคนใหม่เเล้วหนิ้ จบความคิดนี้ฉันก็เดินไปสวัสดีคุณครูที่หน้ารร. กลับบ้านไป ฉันก็กลับไปนอนคิดเรื่องตาบ้านั้น ทำไมกันนัก ทำไมฉันต้องนึกถึงตาบ้านั้นด้วย ทำไมต้องคิดถึง ทำไมต้องนึกถึงตาบ้านั้นตลอด มือของฉันกำลังหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนที่นอน เเละกำลังกดเข้าไปส่องเฟสตาบ้านั้น เเต่.....ฉันเข้าไปดุไม่ได้เพราะตาบ้านั้นมัน...บล็อกฉัน!!! ทำไมน้ำตาต้องไหล ทำไมฉันต้องร้องไห้เพราะเรื่องตาบ้านั้นด้วย 
      โลกของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามมากมาย...ทำไมความรู้สึกมันถึงเเย่ขนาดนี้ คิดไปด้วยน้ำตาก็ไหลเเบบไม่หยุด ทำไมต้องอ่อนเเอเเบบนี้  เรื่องตาบ้านั้นฉันสมควรลืมมันไปตั้งนานเเล้ว เเต่ทำไมฉันยังไม่ลืมไปอีก ตอนที่ปิดเทอม2ฉันก็ทำใจเเล้วหนิ้ก็นึกว่าจะลืมได้เเล้วเเต่พอได้กลับมาเจอตาบ้านั้นได้เข้าใกล้ๆเเบบเดิมได้สบตาเเบบเดิมความรู้สึกก็กลับมาอีกเเล้ว....
ย้อนกลับไปดูโพสที่เคยเเท็กทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเก่าๆ ทำให้ฉันได้รู้ว่า...
                                 ฉันคิดถึงอีตาบ้านั้น
 
                      ขอจบเเค่นี้เด้อ เเต่งต่อไม่ไหวเเล้วจริมๆ 
                     รักคนอ่านทุกคนมากๆเยยย