หนุ่มข้างใจจะใช่เธอรึป่าว

                หลังจากที่ฉันเองได้นั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองเสร็จเเล้ว ฉันก็ลุกขึ้นไปเข้าเเถวในอาคารโดมเพราะเพลงขึ้นพอดี  
                       ตอนที่นั่งลงบนพื้นในโดมเเล้วฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นทันที เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันไม่ใช่ตาบ้านั้น ขึ้นห้องไปฉันก็ไปนั่งที่ริมระเบียงหน้าห้อง นั่งตากผมที่พัดมาเป็นระยะๆเเต่ลมเย็นสบายมาก คิดถึงเรื่องต่างๆ ฉันหยิบโทรสับขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรง พร้อมกดเข้าเฟสบุ๊คเข้าไปส่องเฟสของตาบ้านั้น เเต่เมือเข้าไปดูใจของฉันก็เริ่มจะเศร้าอีกครั้งเมื่อเห็นตาบ้านั้นกับน้องนั้นเเท็ฏลงในโพสที่หวานมากๆไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เเต่เเฟนเก่าอย่างฉันก็คงเจ็บตามระบบ55555เเต่ได้เเต่คิดในใจว่า
ทำถูกเเล้วที่เธอเลือกเขาเเล้วทิ้งฉันไว้ตรงกลางทาง เมื่อตัวเธอพบคนที่ดีที่เธอวาดไว้ในหัวใจ
ปล่อยมือฉันถูกเเล้ว ให้ใจของฉันปวดร้าวเเค่ไหน
ยอมฝืนใจเธอเดินจากฉันไป เมื่อรู้ว่าเธอมีคนที่พาไปถึงปลายทาง.... 
ตอนนี้ก็คงมีสิทธิ์เเค่ส่องเฟสตาบ้านั้นไม่มีสิทธิ์อะไรไปมากกว่านี้เเล้ว
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงดีเนอะ อยากให้เป็นเมื่อก่อนจัง ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันก็คงมีสิทธิ์ในตัวของตาบ้านั้นมากกว่านี้ อึดอัดจัง 
       ตอนเรียนฉันก็พยายามที่จะไม่หันไปมองตาบ้านั้นเเต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันเเอบเผลอหันไปมองตาบ้านั้นบ่อยๆ เเละเมื่อไหร่ที่ฉันหันไปมองตาบ้านั้นฉันก็จะเห็นว่าสายตาของตาบ้านั้นก็จ้องมองฉันอยู่เหมือนกัน เมื่อเป็นเเบบนี้ฉันก็ต้องรีบหันกลับอย่าทำตัวให้เขารู้สิว่าเป็นห่วงเขาเเค่ไหน 
ตอนนี้ไม่ว่าฉันจะรู้สึกยังไง ก็ได้เเต่เก๋บไว้ในใจเพราะไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบอกตาบ้านั้นอีกเเล้ว 
ไม่ว่าจะหึงหรือหวงเเค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์หวงไม่มีสิทธิ์หึงอีกเเล้วว เศร้าจังเนอะ
------------------------------------------------------------------------------
                                              ขอจบตอนนี้เเค่นี้เด้อออออ
ตอนนี้ติวคนเก่งจนไม่มีสมาธิเเต่งนิยายเลย 
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วน๊าาาาาา