ซาตานเร้นใจ

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetailsPublisher&publisher_id=578958&id=578958&name=%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD%20(Me%20Do%20Shop)&book_id=46811
 
ในที่สุดก็ไม่ผิดจากที่เปรมินคาดการณ์ ในวันนี้เพลงพิณเดินเข้ามาหาเขาหลังจากลาออกกะทันหันเมื่อไม่กี่วันก่อน พร้อมทั้งยอมรับอาชีพใหม่ที่จะเป็นอาชีพเสริมรายได้ดีของเธอจากนี้ไปอีกสักพัก อย่างน้อยก็จนกว่า...เขาจะเบื่อ
“ดีแล้วที่ตัดสินใจกลับมาเพราะเธอกำลังหิวเงินนิ ถ้าไม่ได้เงิน เธออาจจะแย่ก็ได้นะ แล้วฉันก็ไม่ได้ใจดีพอที่จะให้เงินเธอเปล่าๆ ขอข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยเท่านั้นเอง” เสียงทุ้มยียวนพูดไปเรื่อยไมได้รู้ตื้นลึกหนาบางใดๆสักนิด
“พวกรักสนุก ฟุ้งเฟ้อ สุดท้ายก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง” ว่าไปเรื่อยในขณะที่คนฟังเอาแต่นิ่ง ไม่โต้แย้ง ไม่ยอมรับ
“ใช้เงินเก่งพอชักหน้าไม่ถึงหลังก็เลือกใช้วิธีลัดหาเงิน” ที่เธอบากหน้ามาขอให้เขาช่วยให้เงินมันมีเหตุจำเป็น เหตุจำเป็นที่ร้ายแรง คนฟังกำมือแน่นกับสิ่งที่ได้ยิน เกลียดจนแทบอยากจะฆ่าเขาตอนนี้ แต่ทว่ากลับทำได้แค่กัดฟันแค้นเพราะเธอจำเป็นต้องใช้เงินด่วนเลยต้องสยบยอม
วิธีการปราบพยศเย่อหยิ่งของสาวห้าวและการเยาะเย้ยเอาคืนอาจารย์เพลงขลุ่ยด้วยการซื้อตัวลูกสาวมาเป็นคู่นอน ไม่ได้สนใจสักนิดว่าเธอจำต้องยอมแม้หัวใจจะเจ็บปวดเหมือนถูกเชือดเฉือน
เพลงพิณนึกถึงคำพ่อสอนเสมอว่าให้รักและหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่การกระทำของเธอในวันนี้มันไม่ต่างจากเอาตัวเองมาประจานอย่างไร้ค่า พ่อจะผิดหวังมากขนาดไหนกับการกระทำครั้งนี้ คงยากที่จะบรรยายในทางเลือกที่มีอยู่อย่างจำกัด คิดได้แบบนี้ก็เริ่มน้ำตาคลอ อยากจะหนีอยากจะเห็นแก่ตัวแต่ไม่อาจหนีพ้น เมื่อพ่อเธอเกิดอุบัติเหตุและเธอเองก็มีอาการป่วยจำต้องใช้เงินจำนวนมาก อาจารย์เพลงขลุ่ยที่ต้อนนี้ต้องออกจากงาน ไม่มีเงินเก็บจากการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเอกชนเพียงพอสำหรับรักษาตัวเองและลูก และเงินเก็บทั้งชีวิตก็ได้ถูกใช้จ่ายในช่วงประสบอุบัติเหตุระยะแรกๆจนหมด
                “อย่าทำหน้าอย่างนั้น มันเป็นงานที่เธอจะได้เงินไวๆ ผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอตอนนี้ก็กำลังลำบากนิ ถ้าไม่ได้เงินจากฉันไปช่วยเธออาจจะแย่ก็ได้นะนี่ฉันเสียสละยอมซื้อตัวเธอรายวันก็นับว่าช่วยเท่าไหร่แล้ว”
                เขาออกคำสั่งเมื่อฝ่ายนั้นทำท่าทางซังกะตายสีหน้าซีดเซียวเหี่ยวเฉา ตอกย้ำว่าไม่เต็มใจที่จะทำ ‘เรื่องอย่างว่า’กับเขาเสียเหลือเกิน
“ว่าแต่ อะไรทำให้เธอยอมเปลี่ยนใจยอมขายตัวให้ฉันล่ะ”
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้!” เสียงเย็นตอบกลับความยียวนเย้ยหยัน คำถามเขาเหมือนผีห่าซาตานเข้าสิงให้พูด และมันยิ่งสร้างความรู้สึกขยะแขยงจงเกลียดจงชังให้เพลงพิณรู้สึกต่อเขามากยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
“ชะตากรรมบางอย่าง ยิ่งฝืนมันก็ยิ่งเจ็บ ถ้าฉันไม่อยากเจ็บฉันก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้” เธอเว้นวรรคสูดลมหายใจรวบรวมสติและความกล้า
“ตกลงว่า 4 ทุ่มคืนนี้ฉันจะไปหาคุณที่ห้อง หวังว่าจะอยู่คนเดียว!”
พอได้ยินเช่นนั้นเปรมินค่อยๆฉีกรอยยิ้มร้ายอย่างผู้มีชัยชนะ ก่อนจะยื่นนามบัตรที่อยู่คอนโดพร้อมทั้งกล่องถุงยางอนามัยที่เตรียมพร้อมสำหรับท่องราตรีคืนนี้ให้แก่มือบาง เขาได้คนที่จะร่วมใช้มันในคืนนี้แทนที่จะหาใหม่ตามสถานบันเทิง
“เอาไปไว้กับเธอก็แล้วกันเพราะคืนนี้ฉันคงจะได้ใช้กับเธอ...แทนใช้กับคนจากที่อื่น” เขาเย้ยทิ้งท้ายจากนั้นเดินจากไปรวมกลุ่มกับเหล่าพนักงานที่พามาเลี้ยงในร้านอาหาร ในใจสาแก่ใจจนอดยิ้มชั่วร้ายออกมาไม่ได้ นับเป็นการแก้แค้นและสังเวยดวงวิญญาณของโศรยารวมไปถึงเวลาที่เสียทิ้งกับการเรียนซ้ำรายวิชาเดียวอย่างสาสมที่สุดแล้ว
สำหรับเปรมิน เขาเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะมาสนใจว่าเธอจำต้องยอมหรือไม่คิดที่อยากรู้เหตุผลจากเธอแม้แต่น้อย รู้แค่เธอยอมขาย เขาในฐานะผู้ซื้อก็ต้องใช้งานสินค้าให้คุ้มค่า 
                4ทุ่ม คอนโดเปรมิน
                ร่างบางในชุดทะมัดทะแมงเดินอย่างมั่นคงไปตามทางเดินของเคหะสถานสุดหรูหรา ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ใจแต่ความกลัวและเจ็บปวดนั้นยังแฝงไว้ด้วยศักดิ์ศรีและความเด็ดเดี่ยว เธอขายตัว เธอไม่ได้ขายศักดิ์ศรี ครั้งแรกของเธอแม้ว่าต้องเสียไปแต่ศักดิ์ศรีจะยังคงอยู่ตราบเท่าที่เธอต้องการให้มันอยู่และไม่ได้นำเงินของเขาไปใช้สุรุ่ยสุร่าย เธอนำไปใช้จ่ายอย่างคุ้มค่าด้วยความจำเป็น ความจำเป็นที่ทำให้ต้องปวดใจ เธอเหนื่อยได้แต่พ่อต้องนอนสบาย เธอเสียตัวได้แต่ยอมเสียพ่อไปไม่ได้
                ฝ่ามือสั่นๆกดกริ่งสามครั้งติดกัน ไม่นานนักประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ กลิ่นครีมอาบน้ำแบบผู้ชายสุดขั้วและกลิ่นชื้นจากกายเขาโชยแตะจมูกหญิงสาว เรือนร่างบุรุษเพศสมบูรณ์แบบในสภาพกึ่งเปลือยไม่ได้ช่วยให้คนชังรู้สึกพิสมัยใดๆทั้งสิ้น ตรงข้ามกลับทำให้รู้สึกอยากร้องไห้เพราะต้องกลายสภาพจากสาวบริสุทธิ์มาสู่การเป็นหญิงขายตัวที่สังคมไม่ยอมรับอย่างสมบูรณ์แบบ
“มาไวดีนิ เข้ามาสิฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จพอดี” เสียงเยาะเย้ยมุมปากเหยียดยิ้มหยามหยัน
ท่าทางเขาสาแก่ใจเมื่อเห็นเธอยอมขาย ท่าทางเขาสะใจจนต้องเหยียดยิ้มใส่เธอทุกครั้งเมื่อมีโอกาสมองหน้ากัน เพลงพิณเดินตามเข้ามาจนกระทั้งถึงห้องนอนกว้างที่มีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ทั้งห้องประดับด้วยของตกแต่งมีสไตล์และราคาสูงซึ่งเทียบไม่ได้กับบ้านเก่าทรุดโทรมที่ซุกหัวนอนของเธอ
“เธออาบน้ำมาแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มถามแต่คำตอบมีเพียงการพยักหน้าขึ้นลงปราศจากเสียง
“ทำความเข้าใจกันก่อนนะ”
เขาทักขึ้นเมื่อพามาถึงเตียงนอน แค่เพียงเห็นเตียงนอน ใจชายก็เริ่มกระตุกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ยิ่งคิดภาพลูกสาวอาจารย์เพลงขลุ่ยหมดสิ้นศักดิ์ศรีบนเตียงนอนและเรือนร่างเปลือยเปล่าต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ทุกอวัยวะในร่างกายก็กระปี้กระเป่ากระชุ่มกระชวย
“ฉันแค่ซื้อเธอมาเป็นของเล่นชั่วคราว เธอก็แค่ขายตัวให้ฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันเบื่อที่จะซื้อเธอทุกอย่างก็คือจบ!” เขาเน้นก่อนจะพูดต่อ “เธอสามารถไปทำงานที่ร้านกาแฟได้ตามปรกติ แต่เรื่องนี้ถ้าเธอพูดให้ใครฟังดูจะเป็นการประจานตัวเองว่าขายตัวมากกว่า ฉะนั้นควรเงียบดีกว่านะ ว่าแต่ เธอเป็นโรคอะไรหรือเปล่า ฉันไม่ค่อยชอบเวลาไม่สบายใจทีหลัง” ว่าไปเรื่อยในขณะที่มือก็ยังแกะกล่องถุงยางอนามัยที่ได้ฝากไว้เมื่อช่วงหัวค่ำ
“เข้าใจแล้ว ฉันไม่ได้เป็นโรคติดต่อร้ายแรงอะไร”
เสียงแผ่วตอบรับคล้ายคนไร้วิญญาณแต่ใบหน้าและหลังกลับเชิดตรงทระนง ขอรักษาความภาคภูมิใจสุดท้ายไว้จนกระทั้งวินาทีที่สูญเสียมันไปเถอะและแน่นอนท่าทางเช่นนี้ทำให้เปรมินหมั่นไส้อย่างยิ่ง
“จะอาบน้ำอีกรอบก่อนไหม”
เขาแกล้งถามทั้งที่ตอนเสี้ยววินาทีที่สัมผัสตัวเธอ เขารับรู้ได้ถึงความหอมหวานที่มาพร้อมกลิ่นกายธรรมชาติและความสดชื่นที่มาจากการอาบน้ำด้วยครีมอาบน้ำสำหรับผู้หญิง
“ฉันอาบมาแล้ว”
“งั้นก็เริ่มกันเลย ถอดเสื้อผ้าวางไว้บนโซฟาแล้วเดินมาหาฉันที่เตียง”
เขาออกคำสั่งก่อนจะปลดเสื้อคลุมจนร่างเปลือยเปล่าแล้วนอนรอที่เตียงอย่างใจเย็น ชำนาญและปราศจากความเขินอาย แต่หญิงสาวช่างเคลื่อนไหวช้าผิดจากตอนทำงานในร้านกาแฟจนเขาชักจะหงุดหงิด ในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาช่วยถอดเสื้อผ้าออกจากร่างเล็กแบบลวกๆไม่เบามือ ไม่สนว่าผ้าจะถูไถถูกผิวบางจนแดงเป็นรอยก่อนจะลากเธอกลับมาที่เตียง
มือหนาผลักเบาๆร่างเล็กก็ล้มตัวลงที่นอนอย่างหมดเรี่ยวแรงและอับจนหนทาง ดวงตากลมต้องสั่นไหวร้าวรานเมื่อฝ่ามือเขาเริ่มลูบไล้ลงมาตามผิวกายขาวใสรับกับสัดส่วนกลมกลึง รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่มีเพียง ‘ใคร่’ อันน่าขยะแขยง แม้เปรมินจะเต็มไปด้วยเสน่ห์ของเพศบุรุษที่เย้ายวนแต่ปฏิกิริยาโต้ตอบมีเพียงความเงียบและเชิดหยิ่งราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรกับสิ่งที่เขาทำ สร้างความรู้สึกโมโหอยากเอาชนะท่าทางจองหองให้มากขึ้นไปอีก
“เธอเคยนอนกับใครมาก่อนหรือยัง กี่ครั้ง กี่หน” เขาหลุดเสียงพร่าถาม รู้สึกไม่ต้องการให้ใครได้ลิ้มชิมกลิ่นหอมหวานของกายสาวอย่างไม่ทราบสาเหตุ “นับครั้งไม่ถ้วนสินะ” เมื่อคำตอบที่ได้คือความเงียบ เลยถือวิสาสะตอบแทน มือก็บีบเคล้นไปทั่วนวลกายนุ่มหยุ่นพยายามสร้างอารมณ์ให้กับตัวเองเพราะเธอหุ่นห่างไกลมาตรฐานของเขามาก แต่น่าแปลกที่ในใจเบื้องลึกมันมีความรู้สึกหวงร่างๆนี้ที่กำลังจะเป็นของเขา ผิวนุ่มไม่ระคายมือของเขา หน้าอกน่าใจกะทัดรัดของเขา และเขาจะไม่ยอมที่จะให้ใครมาซื้อไป ‘ใช้ร่วม’ แต่มันไม่ได้มากพอที่จะทำให้ความรู้สึกชังเธอนั้นเปลี่ยนไป
คนตัวเล็กกัดฟันแน่น เจ็บใจจนหน้าชาไปกับคำถามหมิ่นหยามและคำตอบพูดเองเออเองที่ทำให้รู้สึกยับเยิน “ไม่...” ย่นคอหนีปลายจมูกที่ซุกไซ้เข้ามาจนถึงหน้าอกหน้าใจ ทั้งตกใจทั้งขยะแขยงผู้ชายคนนี้ เกลียดสายตาของเขาที่แปรเปลี่ยนไป จากพี่ชายใจดี อ่อนโยน เป็นใครก็ไม่รู้ไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก เธอเกลียดสันดานของผู้ชายที่ทำแบบนี้กับใครก็ได้โดยปราศจากความรัก เขาสามารถจูบกับใครก็ได้ กอดกับใครก็ได้รวมถึงทำรักกับใครก็ได้ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องผลักเขาออกเพื่อตั้งหลัก
                “ดะ...เดี๋ยวก่อน...” เสียงสั่นเทาเบาหวิวตัดสินใจร้องท้วง ทนไม่ไหวกับความรู้สึกอึดอัดที่น่าขยะแขยง แต่เหนืออื่นใดเธอเพียงต้องการรักษาความภาคภูมิในศักดิ์ศรีไว้จนวินาทีสุดท้าย ร่างเล็กขยับหนีไปปลายเตียง หมิ่นเหม่จะหงายตกจนร่างสูงต้องรีบคว้าไว้พร้อมทั้งรั้งกลับเข้ามาคืน รู้สึกใจหายเล็กน้อยเมื่อคิดว่าสาวเจ้าจะหนีหาย “เดี๋ยวก่อน” เสียงขัดความใคร่พยายามห้ามซ้ำๆจนน่ารำคาญและผลักหน้าที่ซุกและซบไปกับเนินอกเธอออกห่าง
“มีอะไร!” เขากระแทกเสียงถาม หรี่ตาเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ “อย่าร่ำไรนัก ฉันไม่ชอบ!” เขาไม่ชอบให้ของเล่นชั่วคืนของตนมีข้อแม้เยอะแยะหรือพยายามหาทางต่อรอง
                “ฉันมีเหตุจำเป็นที่ต้องใช้เงินเร่งด่วน ฉันไม่ได้ทำเพราะต้องการเงินไว้ไปเที่ยวสนุกแบบที่คนไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรีเขาชอบทำกันยามขัดสน ฉะนั้นขอให้คุณมิ้นเลิกพูดจาดูถูกฉัน” เธอพยายามต่อรองแต่คนฟังเบะปากพร้อมเมินหนี
“อย่าทำท่ามากมายมันไม่ได้ทำให้เธอมีค่ามากขึ้น อย่าทำเหมือนรู้สึกแย่ทั้งที่เป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง...อย่าร้อง น้ำตาเธอไม่ได้ช่วยอะไรไม่ได้ช่วยแม้แต่ขึ้นค่าตัวของเธอ อีกอย่างนะเพลงพิณ ศักดิ์ศรีของเธอกับพ่อมันหมดลงตั้งแต่มีลูกสาวใช้วิธีขายตัวหาเงินแล้ว!” เสียงเลือดเย็นของเขาทำให้คนฟังเจ็บใจจนแทบจะระเบิด โกรธและเกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เข่นเคี้ยวอยู่ในใจและกัดฟันกรอดๆระบายอารมณ์
“ฮึ...ฉันจะรอดูว่าเธอจะแน่สักแค่ไหน นอนลงรีบๆทำรีบเสร็จ พอฉัน ‘เสร็จ’เธอก็เอาเงินไปตามที่ตกลงกันไว้” คำพูดที่เต็มไปด้วยคำหยามหมิ่นไม่อาจทะลุแก้วหูไปถึงใจคนฟังได้อีกเพราะมันรู้สึกหน้าชาอดสูใจตั้งแต่วินาทีที่เขาเสนอให้ขายตัวแล้ว
“ลีลาจริงๆ ทำแบบนี้มันไม่ได้ทำให้ค่าตัวเธอเพิ่มขึ้นหรอกนะ” เสียงเข้มตราหน้าอย่างหัวเสียก่อนจะเดินหน้า ‘เล่น’ ของเล่นชิ้นใหม่เพียงต้องการได้ยินเสียงร้องอย่างทรมานของคนใต้ร่าง เขาเริ่มใช้แรงที่แรงขึ้นหวังว่าเธอจะเจ็บจนร้องออกมา
เปรมินรั้งร่างบางมาไว้ใต้อ้อมแขนก่อนจะตักตวงความหอมหวานที่รู้สึกเป็นกลิ่นกายจากธรรมชาติอย่างเต็มที่ เขาทำทุกอย่างเพื่อปลุกปั่นอารมณ์เว้นแต่ประทับรอยจูบต่อกลีบปากบอบบาง สายตากระหายร้อนแรงสาดไล้ไปทั่วร่างงามที่เอาแต่สั่นเทา ร่างเล็กๆไม่มีอะไรตรงตามมาตรฐานนางแบบกลับทำให้เพลย์บอยหนุ่มคนนี้กระชุ่มกระชวยและตื่นตัว มือไม้ตักตวงเอารัดเอาเปรียบสินค้า ‘ราคาขยะ’ อย่างไร้ซึ่งความทะนุถนอม สองร่างเกลือกกลิ้งบนที่นอนกว้าง แม้มันจะนุ่มสบายแต่กลับแสลงใจและแสลงต่อศักดิ์ศรีของหญิงสาวราวกับแท่นเหล็กร้อนแรงแผดเผา
“อื้อ...” เพลงพิณดิ้นหนีความกักขฬะเพราะหวาดกลัว ท่าทางของเขาคุกคามเอาเรื่องจนทำให้กลัว ชายหนุ่มรีบตะครุบร่างเล็กไว้พร้อมกับกดเธอลงกับที่นอนจากนั้นแยกเรียวขาออกกว้างอย่างไม่รีรอ เพราะตอนนี้เขารู้สึกพร้อม! พร้อมมากๆ!
หญิงสาวส่ายหน้า ตาเหลือกด้วยความตกใจพร้อมกับดิ้นและดิ้น สิ่งที่ปกปิดไม่ยอมให้ใครเห็นอีกเลยตั้งแต่จำความได้และดูแลตัวเองได้ต้องมาปรากฏสู่สายตาจาบจ้วงจากชายตรงหน้า
“อย่าดิ้น” เสียงเข้มมีคำสั่ง เครื่องรางป้องกันโรคติดต่อถูกนำมาใช้ก่อนจะกลับเข้ามาสร้างความผวาให้กันอีกครั้งด้วยท่าทีคุกคามกว่าเดิม “อย่าดิ้น!” หญิงสาวแทบหยุดหายใจกับเสียงตวาดลั่นออกคำสั่งอีกครั้งและสิ่งที่กำลังจาบจ้วงเข้ามา
“มะ...ไม่” ปากที่กัดฟันแน่นพยายามระงับความเจ็บสุดชีวิตเริ่มสั่นส่งสัญญาณว่าเธอเจ็บปวดและหวาดกลัวแค่ไหน อาการแบบนี้ทำให้เปรมินรับรู้ว่าเธอคนใต้ร่างของเขากลัวความเจ็บปวด
“ถ้ารู้สึกดีก็ร้องออกมาได้นะ ฉันชอบฟังเสียงเธอคราง!” คนใจร้ายยิ่งเห็นเธอกัดฟันจนกรามนูนก็ยิ่งได้ใจ
“มะ...ไม่...มี...วัน” ฝ่ามือบางกำแน่นที่ผ้าปูที่นอนเมื่อมือหนาเริ่มบีบเค้นไปทั้งเนื้อทั้งตัวราวกับจะท้าทายและทดสอบความอดทน รู้สึกทั้งเจ็บทั้งกลัว น้ำตาที่พยายามห้ามไว้ตั้งแต่ต้นเริ่มไหลซึมอย่างเจ็บปวดอดสู “อะ...” ในที่สุดก็ต้องหลุดเสียงออกมาแผ่วเบาด้วยความทนไม่ไหว การลองดีด้วยวิธีนี้ไม่ได้ทำให้เธอชนะ ตรงข้าม เขาไม่ได้ใส่ใจความเจ็บปวดเลยสักนิด แรงที่โถมมาไม่มีการยั้ง ร่างบางของเพลงพิณไถลไปตามแรงกระแทกกระทั้น
“เจ็บ...” ในยามนี้สิ่งที่หลุดออกมาแค่คำเดียวและเสียงช่างเบาหวิวไม่ได้นึกสนุกร่วมสักนิด ตรงข้าม มันเจ็บปวด เจ็บทั้งกายและใจ เจ็บจนเหมือนจะตาย น้ำตาไหลกับแรงสั่นไหวในหัวใจ ความผิดหวังในตัวเองพุ่งกระแทกใจจนแทบจะขาดรอน ทั้งๆที่คนๆนี้คือพี่มิ้นของเธอ เจ้าชายในฝันที่เป็นแรงบันดาลใจให้เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาแต่ทำไมนาทีนี้เธอยังผิดหวังในตัวเองและขยะแขยงผู้ชายคนนี้อย่างไม่เคยเป็น แขนเรียวตกลงข้างตัว หมดสิ้นความหวังทั้งที่การได้เข้าใกล้เขาจนได้กลิ่นกายธรรมชาติแบบนี้เป็นสิ่งที่เกินฝันของผู้หญิงช่างฝันอย่างเธอเหลือเกิน
“ฮึ” ใบหน้าคมคายเหยียดยิ้มไม่สนใจสีหน้าหรือความรู้สึกคนใต้ร่างแม้แต่น้อย หมั้นไส้นักพวกอวดดี มือแข็งบีบไปที่คางมนหวังเค้นเสียงครางออกมาอีก เขารู้ว่าเธอเจ็บทั้งตัวทั้งใจแต่หมั่นไส้ที่ยังทำท่าจองหองเจ็บก็บอกว่าเจ็บเพราะร่างเล็กเกร็งแน่นและเริ่มจะพยายามขยับหนีเมื่อรู้สึกทนไม่ค่อยไหว ความรู้สึกเจ็บปวดที่อดทนมาตั้งแต่ต้นเริ่มกลั้นไว้ไม่ไหวจึงเริ่มแสดงออกทางน้ำตาและสีหน้า จวบจนกระทั้งเรียวปากแห่งผากต้องขยับพูดอ้อนวอน
“พะ...พี่คะ” เสียงเจือสะอื้นแสดงถึงความแพ้พ่ายที่หญิงสาวกำลังเผชิญ เข้าใจความรู้สึกผู้หญิงเมื่อถูกบังคับขืนใจอย่างถ่องแท้ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน
เสียงผะแผ่วที่เรียกหาทำให้นึกย้อนไปถึงเด็กนักเรียนผูกแกะเปียสองข้าง ใบหน้าจิ้มลิ้มเมื่อสิบปีก่อน เด็กสาวตัวเล็กที่ส่งยิ้มหวานๆมาหาเขาในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถส่วนตัว และอยู่ๆภาพที่เด็กสาวคนนั้นเดินเข้ามาในงานศพของโศรยาพร้อมกับอาจารย์เพลงขลุ่ยคนเป็นพ่อก็เข้ามาแทนที่ ฝ่ามือหนาเลื่อนปิดหน้านวล ไม่ต้องการจะเห็นหน้าซื่อๆ ตากลมๆให้ยอกใจ แววตาเปรมินวูบไหวไปเพียงเล็กน้อยก่อนจะโชนแสงคมกริบดังเดิม ผู้หญิงชั้นต่ำบังอาจเผยอตัวมาทำให้เขาอ่อนไหว
หัวใจดวงอ่อนบอบช้ำยับเยินเมื่อเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการเห็นหน้าของเธอ “ฮือ...” เสียงหวานร้องสะอื้นเสียใจ จิตสำนึกด้านที่ซ่อนเร้นเริ่มเด่นชัดยามเมื่อเหมือนฝันที่อยู่ในอ้อมแขนของชายในฝัน ถึงจะผิดวิธีและได้ใกล้ชิดเขาด้วยภาวะที่ไม่น่าภาคภูมิใจ แต่ขอเพียงสักครั้งที่ได้ใกล้ชิดและสัมผัสคนที่อยู่ในใจที่จะลบอย่างไรก็ลบไม่ออก
“อย่าร้อง ฉันไม่ได้ข่มขืนเธอแต่ฉันซื้อบริการจากตัวเธอต่างหาก” สีหน้าและน้ำเสียงเขาทั้งสาแก่ใจและสุขสม มือหนาปาดน้ำตาออกจากแก้มใสแรงๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากอยากทำลาย แต่ถึงยังไงก็ยังนับว่าเป็นการหาเพื่อนร่วมเตียงที่ห่างไกลมาตรฐานสำหรับเปรมินอย่างสิ้นเชิงอย่างเขาต้องผู้หญิงที่มีลักษณะอกเป็นอกเอวเป็นเอวแต่ในขณะที่ขนาดตัวหรือทรวดทรงองเอวของคนใต้ร่างในยามนี้ไม่ใช่มาตรฐานของเขาแม้แต่น้อย หล่อนเป็นผู้หญิงที่สัดส่วนกะทัดรัดไปทุกๆอย่างไม่มีอะไรดึงดูดได้เลยนอกจากผิวหน้าใสๆและกลิ่นกายหอมๆ เมื่อสักครู่มีแต่ความต้องการเอาชนะล้วนๆไม่ใช่ทั้งใคร่หรือรู้สึกดี เขาก็แค่ต้องใช้งานของเล่นที่ซื้อมาให้คุ้มค่าเท่านั้นเอง เปรมินพยายามย้ำกับตัวเองในระหว่างที่ปลดปล่อยทุกหยาดหยดของความต้องการอันหยามหยันออกมาจนรู้สึกสบายตัวขึ้นเป็นกอง
“อย่าคิดว่ามันจะจบลงง่ายๆสิเพลงพิณ ค่าตัวเธอคืนนี้มันจะมีค่าหลายหมื่นเชียวนะ” เขารีบท้วงเมื่อเห็นตากลมทำท่ากระพริบอ่อนๆสะลึมสะลือ เธอคงเพลียและเจ็บแทบจะทนไม่ไหวแต่ไม่ใช่ธุระที่จะต้องสนใจ! ร่างบางขยับกายอย่างอ่อนล้า เตรียมที่จะลุกหนีแต่ยังติดที่อ้อมแขนแกร่งๆจองจำไว้
“จะไปไหน ฉันอนุญาตให้ไปแล้วเหรอ มันยังต้องมีอีก มันไม่ใช่แค่ทำให้เสร็จๆไปหรอกนะแต่มันต้องทำให้รู้สึกดีและคู่นอนพึงพอใจด้วย ค่าตัวครั้งนี้ของเธอค่อนข้างแพงคืนนี้คงต้องหลายรอบหน่อยเพื่อให้มันคุ้มค่า!”
“พอ...พอแล้ว คุณได้ทุกอย่างตามที่ต้องการแล้ว” ส่งเสียงร้องประท้วงหลังจากเอาแต่กัดริมฝีปากปล่อยเขาพล่ามอยู่คนเดียวสักระยะ สายตาฉ่ำชื้นก้มลงมองเรียวขาสวยของตน เห็นเลือดหยดย้อยลงมายิ่งขวัญเสีย ความเจ็บที่ถึงขั้นเลือดตกยางออกครั้งนี้ จะยังประทับอยู่ในใจเธออีกเนิ่นนาน แต่ตอนนี้เธอต้องการอาบน้ำ ต้องการล้างเนื้อล้างตัวที่มันสกปรกแปดเปื้อน
“ใครว่านี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันน่ะเหรอจะต้องการตัวเธอ ฉันต้องการสิ่งนี้ต่างหาก” เบะปากร้ายๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปคนเปลือยไว้ เขาจะขู่เธอไปเรื่อยๆจนกว่าเธอจะจนตรอกจนต้องฆ่าตัวตายเหมือนอดีตคนรักของเขา นี่คือแผนร้ายที่อยากจะนำมันออกมาใช้ตั้งแต่เห็นร่างสูงบางของคนรักห้อยต่องแต่งอยู่กับพัดลมเพดานแล้ว
“ทะ...ทำอะไร” ร้องถามด้วยความตกใจ มือบางพยายามปกปิดหน้าตาตัวเองไม่ให้เป็นนางเอกภาพวาบหวิว “อย่าทำแบบนี้เลยนะ มันเท่ากับฆ่าฉันทั้งเป็นเลยนะ”
“ก็ใช่น่ะสิ! อยู่ไม่ได้ก็ไปตายซะ ยายหน้าโง่เอ้ย!” ด่าส่งท้ายก่อนจะก้มลงไปแนบกับแก้มบางๆใสๆที่ยับเยินด้วยน้ำตา เพื่อให้ริมฝีปากอยู่ใกล้กับใบหูพร้อมกับประกาศเสียงดังฟังชัด “ฉันจะใช้รูปนี้เรียกเธอให้ออกมาบริการฉัน ถ้าเมื่อไหร่ฉันส่งรูปนี้ไปหา แสดงว่าเธอจะต้องเตรียมตัวมาขายให้ฉัน”
“ฮือ...ไม่...ไม่เอา” ได้แต่ร้องไห้ เพราะหลังจากนั้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เสียงสั่นเทาต้องครางบอกถึงความเจ็บปวดแต่เสียงเหล่านั้นไม่ได้สะเทือนไปถึงจิตใจคนฟัง เขายังตักตวงผลประโยชน์จากเธออย่างไร้น้ำใจอยู่อย่างนั้นไม่สนแม้กระทั้งความเจ็บแสบที่เธอต้องรองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของเขา เพลงพิณส่ายหน้าทั้งน้ำตาอย่างทรมานทั่วทั้งกายและใจ
“ร้องสิ! ร้องให้มันดังๆ!” ปากก็สั่งไปแต่ก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหวรุนแรง เสียงคำรามกร้าวของเขายังดังไม่หยุด จนหลอนประสาทของคนฟังไปหมด
ทุกวินาทีสำหรับเพลงพิณไม่ต่างจากนรกบนดิน เพราะทุกๆสัมผัสมันรุนแรงหยาบคายไร้ซึ่งความอ่อนโยนที่สุภาพบุรุษพึงมีต่อสตรีหรือผู้อื่น ความเจ็บปวดมากมายจนต้องร้องครวญครางและเริ่มดิ้นรนหลีกหนี แต่ทว่าหนีเท่าไหร่ความเถื่อนยิ่งตามลงมาตีตราและยัดเยียด พลังบุรุษเพศของเปรมินนั้นสมบูรณ์แบบ ทั้งใคร่ ทั้งรุนแรง
เปรมินยิ้มร้าย ความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ขาดสะบั้นลงทำให้เขาสาแก่ใจ แต่ฝ่ายหญิงที่สูญเสียกลับรู้สึกว่าเขาโหดเถื่อนและเลวร้ายเกินจะเป็นคน พอเสร็จสมฝ่ายชายก็ผละออกจากร่างของเธอทันทีเพื่อให้ทราบว่าเขารังเกียจขนาดไหน เขาลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมลวกๆ เหยียดยิ้มพร้อมกับเบะปากเล็กน้อยก่อนจะเดินหนี ทิ้งร่างบางให้ขยับตัวด้วยความยากลำบากและเดียวดาย ต้องค่อยๆตะแครงตัวขดกายเปล่าเปลือยกอดตัวเอง น้ำตาอุ่นร้อนที่ไหลอย่างห้ามไม่อยู่ซึมเปรอะหมอนความรู้สึกเดียวดายถาโถมจนทนแทบไม่ไหว ทำไมชีวิตเธอถึงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ เขาทำแบบนี้ไม่ได้ข่มขืนก็จริงแต่ก็เป็นการฝืนใจเธอไหม แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อมันถึงคราวจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ
หลังอาบน้ำล้างตัวเสร็จเปรมินถึงเขียนเช็คเงินสดให้แก่หญิงสาว แต่พอมาถึงเตียงกลับพบว่าตอนนี้เพลงพิณคู้ตัวอยู่มุมเตียงและหลับใหลไปแล้ว หลับทั้งน้ำตาและใบหน้าที่สะท้อนความเจ็บปวดออกมา วูบหนึ่งเขาเห็นใจเล็กน้อยที่เห็นรอยเลือดแสดงความบริสุทธิ์ของเธอเปรอะเปื้อนที่นอนยับเยิน มันบ่งบอกว่าเมื่อครู่ที่ผ่านมาเขาป่าเถื่อนอย่าไม่เคยเป็นมาก่อนมากขนาดไหน แต่พอนึกถึงความคุ้มค่าก็เป็นอันต้องรีบสลัดความรู้สึกตกใจเหล่านั้นทิ้งก่อนจะแสยะยิ้ม
“มันคือทางที่เธอเลือกทำเองนะขมิ้น ฉันไม่สงสารเธอหรอก เสียเวลาเปล่า” ร่างสูงก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะใช้ฝ่าเท้าดันๆให้ร่างบางไถลลงจากเตียง
“ผู้หญิงชั้นต่ำ” ด่าไล่หลังเมื่อภารกิจเขี่ยเธอลงจากเตียงสำเร็จ เขามีอะไรกับเธอได้แต่มันไม่ได้แปลว่าผู้หญิงคนนั้นจะสามารถนอนบนเตียงร่วมกับเขาได้ตลอดคืน
เพลงพิณตื่นขึ้นในตอนเช้า เมื่อรู้สึกเหมือนสำลักน้ำรุนแรง รีบลุกขึ้นนั่งสำรวจความฝันตัวเองก็พบว่าเธอสำลักน้ำจริงๆ และเป็นน้ำจากแจกันดอกไม้ที่เปรมินเทมันใส่หน้าเป็นการปลุกให้ตื่น
“ทำอะไรของคุณ” รีบเช็ดหน้าเช็ดตาเอาน้ำเหม็นๆของก้านดอกไม้เน่าออกจากหน้า น้ำตารื้นกับการถูกกลั่นแกล้ง
“ก็ปลุกไง ตื่นแล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
“คนโรคจิต”  รีบลุกขึ้นโกยเสื้อผ้ามาสวมให้เป็นระเบียบเรียบร้อย พร้อมกับปาดน้ำตา แต่มันกลับยิ่งไหลลงเพราะรู้สึกผิดหวัง ทั้งผิดหวังในตัวเองและผิดหวังในรุ่นพี่ที่เธอเคยปลื้มนักหนา
“พ่อเธอต่างหากที่โรคจิต! แค่น้ำจากแจกันดอกไม้มันน้อยมากถ้าเทียบกับน้ำคำที่อาจารย์พ่อของเธอสาดใส่หน้าฉันกับแฟนของฉัน! นี่เช็คเงินสด...ฉันให้สามหมื่นบาทถือซะว่าเป็นค่าเลือดความบริสุทธิ์ของเธอก็แล้วกัน  และอย่าคิดว่าอะไรจะเปลี่ยนฉันยังเกลียดเธอเหมือนเดิมแต่ที่มันเกิดเมื่อครู่ ฉันแค่ซื้อตัวเธอมาเป็นที่ระบายความใคร่ แค่ใคร่เท่านั้นเพราะเธอยอมขายตัวให้เท่านั้นเอง”
ว่าจบก็รีบดึงแขนเรียวขึ้นมาพร้อมทั้งเช็ดน้ำตาให้ลวกๆ สายตายามมองร่างเล็กเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ไม่ได้ใส่ใจสภาพร่างกายและอาการตัวรุมจากพิษไข้ที่เริ่มเล่นงานของอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก ทั้งที่ตัวของเธออ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงกระทั่งยืนให้ตรง
“ฮึก...ฮึก..” เพลงพิณไม่รับรู้อะไรในสิ่งที่คนใจร้ายตรงหน้าเอ่ยสักนิดเธอเอาแต่สะอึกสะอื้นกับสิ่งที่สูญเสีย ร้องไห้หนักจนปวดร้าวไปทั่วทั้งหัว เงินไม่กี่หมื่นบาทกับความยับเยินที่เป็นอยู่
“ก็บอกให้เงียบ!” เสียงเข้มตวาดลั่นด้วยความไม่ต้องการได้ยินหรือเห็นเธอร้องไห้ มันน่ารำคาญลูกตา
 เสียงสะอึกสะอื้นของเธอมันบาดใจจนไม่อาจทนฟังต่อ เสียงร้องไห้ที่มันเหมือนทรมานเหลือจะบรรยายแบบนี้ ให้ตายเถอะ ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้จะทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นผู้ร้ายก่อเหตุข่มขืนกระทำชำเราไปถึงไหน
“อย่าร้อง ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ได้ข่มขืนเธอ ใส่เสื้อผ้าแล้วไปซะ! คนของฉันกำลังจะมา ฉันต้องให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทนเธอเพราะเธอมันไม่ได้เรื่องยังไงล่ะ นี่ฉันคิดถูกหรือผิดที่ซื้อตัวเธอ ดีนะที่แค่รายคืน”
เขาบ่นอย่างหัวเสีย เขาไม่มีวันสงสารผู้หญิงอย่างเพลงพิณที่เป็นลูกสาวของอาจารย์เพลงขลุ่ย ตัวต้นเหตุที่ทำให้แฟนสาวของเขาต้องตาย!
“เร็วสิ!” เร่งอีกครั้งพร้อมบังคับให้เธอใส่เสื้อผ้าจากนั้นดุนดันแผ่นหลังบางหวังจะให้ออกจากห้องแต่ยัยบ้านี่เคลื่อนไหวช้าเหลือเกินราวกับจะท้าทายเขาอยู่
ร่างเล็กขยับตัวใส่เสื้อผ้าด้วยความทุลักทุเลเจ็บปวด แสบร้อนไปทั่วทั้งร่างมันคือค่ำคืนแห่งความทรมานเหนือบรรยาย รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวและตัวรุมๆเหมือนจะมีไข้แล้วไหนจะอาการปวดร้าวไปทั่วทั้งหัวโดยเฉพาะกลางหัว อาการปวดหัวเรื้อรังที่บรรเทาไปเมื่อไม่นานนี้เริ่มกลับมาปรากฏอาการอีกครั้งเมื่อต้องเกร็งตัวร้องไห้สะอึกสะอื้นเอาเป็นเอาตายแบบนี้
“แล้วที่สำคัญต่อจากนี้ไปอย่าคิดว่าอะไรจะเปลี่ยน ฉันยังเหมือนเดิมไม่ได้รู้สึกอะไร แต่สมเพชเธอมากกว่าที่ต้องกลายมาเป็นโสเภณีอย่างเต็มรูปแบบ ยังไงก็ขอบใจเธอมากวันนี้ฉันรู้สึกดีเป็นบ้ากับการที่เห็นเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่าแบบนี้ เสียอย่างเดียวลีลาเธอห่วยไปหน่อยแล้วก็หุ่นที่ไม่ได้เรื่องสักนิด”
คำพูดของเขาป่าเถื่อนและร้ายกาจแต่คนฟังน้ำตายิ่งท่วมใบหน้า แม้จะเจ็บแค้นจนแทบกระอักกับคำพูดเลือดเย็นที่กรีดเฉือนความรู้สึกของเธอไม่มีชิ้นดี มือบางกำเช็คเงินสดที่เขายัดใส่เข้ามาแนบแน่น เงินที่จะไปช่วยต่อลมหายใจของพ่อและของตัวเธอเอง เงินที่แลกมาด้วยศักดิ์ศรีและความเป็นคนที่แทบจะหมดลง
“ฉันให้เงินสดเธออีกห้าพัน ฉันให้ทิปถือซะว่าค่าพรหมจรรย์ก็แล้วกันนะ ออกจากห้องนี้ไปซะ”
 วินาทีนี้ต่างคนต่างใช้ความเย็นชาออกมาประหารกัน เพลงพิณปรายตาไปยังเตียงนอนที่ยับเยินด้วยสายตาว่างเปล่าแต่ลึกแล้วร้าวรานเจ็บปวด ยิ่งเห็นรอยเลือดหยดหนึ่งจุดที่กลางเตียง ยิ่งสะเทือนใจสำหรับผู้หญิงมันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดที่มีได้เพียงครั้งเดียวในชีวิตทำให้ต้องหวงแหนรักษาให้ดี หากแต่สำหรับเปรมินกลับมองรอยเลือดนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนจะเหยียดยิ้มสะใจให้เงินก็ถือว่าจบไปยิ่งเป็นกับเพลงพิณ เขายิ่งไม่ได้รู้สึกสลดใจแม้แต่น้อยกับเลือดบริสุทธิ์เพราะในตอนนี้ศักดิ์ศรีและเกียรติของทายาทอาจารย์เพลงขลุ่ยถูกเขาเหยียบย่ำจมดินแล้ว!
“ถ้าฉันอยากเมื่อไหร่จะเรียกใช้บริการอีกนะด้วยวิธีส่งรูปเธอนั่นแหละ เตรียมตัวให้พร้อมไว้ตลอดก็แล้วกัน อ้อ...อีกอย่าง! ถ้าเดือดร้อนเรื่องเงินก็มานอนกับฉันแลกเงิน อย่าไปขายให้คนอื่นเพราะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครโดยเฉพาะผู้หญิงอย่างว่า ไม่งั้นฉันคงไปหาซื้อกินที่อื่นที่ไม่ใช่เธอ” เขาหมายถึงรูปเรือนร่างของเธอที่เขาบันทึกภาพไว้เมื่อคืน มันเป็นภาพก้ำกึ่งระหว่างศิลปะ อนาจารและล่วงละเมิดเพราะมันไม่ได้เปิดเปลือยทั้งหมดเพราะหญิงสาวยกมือปิดสิ่งสงวนและหันหน้าหลบทัน
“อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว!!” อดีตคนถือตัวรีบร้องบอกด้วยความไม่ชอบใจและกดดัน เธอทนฟังเขาเปรียบเทียบเธออย่างไร้ค่ามานานแล้วและจะไม่ยอมได้ยินมันอีก
“แล้วที่นอนกับฉันแลกเงินนี่เขาเรียกอะไรไม่ทราบ การกุศลรึไง”
เปรมินสวนคืนทันควันด้วยความหมั่นไส้และปากไวซึ่งเป็นบุคลิกที่เขาไม่เคยทำต่อคนอื่น เขาไม่ชอบคำดูถูกเลยไม่ชอบดูถูกคนอื่นแต่กลับลูกสาวของอาจารย์เพลงขลุ่ยคือข้อยกเว้น!
“ฉัน! ฉันไม่ได้...”
คนเก่งทำท่าเถียงหากแต่เป็นนานก็ยังไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากบาง ความจริงทุกอย่างมันจุกอยู่ที่คอไม่อาจเอ่ยอะไรออกมาได้ มันจริงทุกอย่าง เธอนอนกับเขาแลกเงิน เธอเป็นผู้หญิงขายตัว!
“หึ! ไม่ได้อะไร ไม่ได้ขายตัวเหรอ งั้นไอ้ที่ปราศจากรักแต่แลกด้วยเงินมันคืออะไรนอกจากรักสนุกพอเข้าตาจนก็เลยต้องมาขาย! ฉันอยากจะเห็นสีหน้าอาจารย์เพลงขลุ่ยผู้มีหัวอนุรักษนิยมในตอนที่รู้ว่าลูกสาวต้องระเหเร่ร่อนขายศักดิ์ศรีแลกเงินมาเที่ยวสนุกจังเลย ถึงตอนนั้นจะยังภาคภูมิใจว่าตัวเองเจ๋งที่สุดเหมือนเคยหรือเปล่า สอนลูกยังไงให้ใจแตกตอนแก่! ฮึ! ต่อว่าคนอื่นแต่ไม่หัดชะโงกดูเงาตัวเอง ทุเรศ น่าสมเพช”
“อย่ามาตีค่าพวกฉันแค่นั้น มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” รีบส่ายหน้าโต้แย้ง แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นการแสยะยิ้มเยาะเย้ย ก่อนที่จะรั้งร่างบางเข้ามาเผชิญหน้า
“เพราะผู้หญิงอย่างเธอ มันหาค่าไม่ได้ไงล่ะเพลงพิณฉันเลยไม่ขอตีค่าเธอกับอะไรทั้งสิ้น” ว่าจบก็หัวเราะในลำคออย่างสะสาแก่ใจ  
หญิงสาวหลับตาก่อนจะเบือนหน้าออกจากอดีตดาวในดวงใจ หมดกันรุ่นพี่สุดหล่อแสนดีในสายตาของเธอ พึ่งจะเข้าใจโลกเดี๋ยวนี้เองว่าคนเราเวลาที่มีอำนาจเหนือกว่า มันมักจะดูถูกและทำอะไรก็ได้กับคนที่ด้อยอำนาจกว่า โดยเฉพาะอำนาจเงิน
“ทีหลัง ถ้าฉันลืมป้องกันเธอต้องรีบกินยาคุม ให้มันรู้งานด้วยล่ะ” ออกคำสั่งแต่อีกฝ่ายกลับเงียบเฉย
เปรมินรู้สึกฉุนขึ้นมาเมื่อคำพูดของเขาไม่ได้รับการตอบรับจากอีกฝ่าย “นี่! เข้าใจที่ฉันสั่งไหม” เสียงและสายตาของเขาเลือดเย็น ทั้งๆที่รู้ว่ายาแผงชนิดนี้อันตรายร้ายแรงขนาดไหนหากมีการนำมาใช้บ่อยครั้ง กระทั่งคำตอบที่ได้คือการพยักหน้าขึ้นลง
“คุณช่วยไปส่งฉันที่บ้านทีได้ไหม ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายไม่อยากกลับบ้านด้วยรถประจำทาง” เปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้เข้ามาหาเขาอีก หมดจากครั้งนี้เขาคงสิ้นความใคร่ต่อเธอแล้ว พอจะเคยเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์ไฮโซเมื่อครั้งเดินผ่านแผงขายหนังสือพิมพ์มาบ้างว่าคลาสโนวาอย่างเปรมิน ใช้ผู้หญิงเปลืองและขี้เบื่อยิ่งกว่าอะไร
ทีแรกชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากตำหนิพร้อมเหน็บแนมแต่พอสังเกตเห็นสีหน้าเซียวๆ ดูอ่อนเพลียของเธอแล้วก็หักใจยอมที่จะเงียบเสียงและหาข้ออ้างให้ตัวเอง
“ฉันกำลังจะไปบริษัทพอดี จะสงเคราะห์ช่วยไปส่งก็ได้แต่เธออย่าลืมขอบคุณฉันล่ะ” นี่คือข้ออ้างที่เขาหาได้ แต่มันก็ขัดกับเสื้อยืดคอเต่ากางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำสบายๆพร้อมไปเที่ยวที่เขาสวมอยู่
เปรมินยอมให้เพลงพิณนั่งในรถซูเปอร์คาร์สุดหรูของเขาก่อนจะพาไปส่งที่บ้าน นัดแนะบอกทางเรียบร้อยรถจึงค่อยๆเคลื่อนตัวออก จนกระทั้งถึงหน้าบ้านหลังเก่า ทรุดโทรมขาดการดูแล
“ถึงแล้ว ลงไปสิ” เสียงเข้มดึงเพลงพิณออกจากความชาชินอันแสนเจ็บปวด เธอขมวดคิ้วหน้ายุ่งเป็นงงคล้ายคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและตลอดทางเอาแต่นั่งหน้าซีดตัวเกร็งไม่พูดไม่จา
“ฉันบอกว่าถึงแล้ว ลงไปจากรถฉันได้แล้ว” ร่างบางขยับตัวเตรียมจะลงจากรถเมื่อเขาไล่แต่ทว่ากลับถูกคว้าแขนไว้ก่อนพร้อมทั้งออกแรงบีบจนเธอเจ็บ
“เจ็บ...” ใบหน้าขมวดยุ่ง ทำไมเขาชอบใช้ความรุนแรงกับเธอนัก “คุณนี่ยังไง เดี๋ยวไล่เดี๋ยวรั้ง ฉันชักจะตามไม่ทันแล้วนะ”
“ฉันไม่ได้จะรั้งเธอเพราะพิศวาส”
“งั้นปล่อยฉันได้แล้ว”
“ฉันจะขอย้ำกับเธออีกทีว่า เธอขายตัวให้ฉันและฉันไม่ชอบที่จะใช้ผู้หญิงร่วมกับผู้ชายคนอื่น เพราะฉะนั้น ห้ามเธอเข้าใกล้ผู้ชายอื่นหรือขายตัวที่อื่นเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” เขามันพวกไม่ชอบทับรอยใครและอีกอย่างเขาไม่ต้องการให้การช่วยเหลือใดๆมาถึงเพลงพิณ เธอจะได้รอคอยเศษเงินจากเขาคนเดียวเท่านั้น
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณอย่ายุ่ง...โอ้ย!” ค่าตอบแทนที่ได้คือการจิกที่ผมของเธอแรงๆหวังจะเตือนสติ ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของเขา เขาจะใช้กำลังหรือทำอะไรกับเธอก็ได้ และเขาชอบเห็นเธอเจ็บ
“อย่ามากวนอารมณ์ฉัน อย่าท้าทายฉัน ฉันไม่ใช่คนดีหรือคนอ่อนโยนเธอก็รู้ดี เข้าใจที่ฉันสั่งใช่ไหม” เขาเน้นเสียง
“คุณมิ้น ฉันเจ็บ”
“ฉันถามว่าเข้าใจใช่ไหม” เขากระชากเสียงเน้นอีกรอบและแรงดึงที่ส่งมากขึ้น เธอมันแค่ของเล่น เธอมันแค่เครื่องระบายความสุขของเขา
“เข้าใจ! แต่ฉันจะทำทุกอย่างที่ตรงข้ามกับคำสั่งของคุณ คุณแค่ซื้อฉันและนอนกับฉันแต่คุณไม่ใช่เจ้าของฉัน คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้...โอ้ย” ยิ่งท้าทายเขายิ่งรุนแรง แรงชังทั้งหมดที่มีทำให้เผลอตัวจิกผมสั้นกุดนั้นแรงขึ้นไปอีก “เจ็บ...เจ็บ”
“อย่าพูดจาลองดีกับฉัน” ในที่สุดก็ยอมปล่อยมือแต่ก็ไม่วายผลักหัวของอีกฝ่ายจนไปชนกระจกรถ แม้จะทำให้เพลงพิณกลายเป็นผู้หญิงแล้วแต่ภาพลักษณ์สาวห้าวก็ยังทำให้เปรมินเผลอตัวแกล้งแรงๆและเมื่อโดนยั่วยุยิ่งลืมตัวออกแรงมากกว่าเดิมหลายเท่า
“คุณทำบ้าอะไร คุณจะมาห้ามมาหวงฉันทำไมในเมื่อคุณจ่ายเงินแลกกับการนอนกับฉัน”
“ฉันจ่ายเงินเพื่อแลกกับศักดิ์ศรีความเป็นคนของเธอต่างหาก! ฟังให้ดีนะ ถ้าฉันห้ามไม่ให้เธอทำแบบนี้กับใครก็เท่ากับห้าม อย่ามีคำถามไม่เช่นนั้นเธอจะโดนดี โดนหนัก!” เขาขึ้นเสียงก่อนจะผลักๆเป็นสัญญาณว่ารีบลงจากรถของเขาได้แล้ว
“คนเลว ฉันเกลียดคุณ!” เพลงพิณได้แต่ด่าไล่หลังเมื่อลงจากรถ พร้อมๆกับเดินหนีเข้าภายในตัวบ้าน
ร่างเล็กนั่งคู้ตัวลงช้าๆที่หน้าตู้โชว์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่โชว์ของหรูหรา มือบางกำเงินและเช็คเงินสดที่ได้จากเปรมินไว้แน่น ค่ารักษาพยาบาลของพ่อและเธออยู่ในกำมือเธอแล้ว ความเจ็บปวดที่ระบมหนักไปทั่วทั้งตัวช่วยยืนยันว่าตอนนี้เธอกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่าที่ซื้อได้ด้วยเศษเงิน
“ในที่สุด...” น้ำตารื้นขึ้นด้วยความรู้สึกแย่ ยิ่งคิดถึงวิธีที่ทำให้ได้เงินมาก็ยิ่งรู้สึกแย่เท่าทวี “ในที่สุดหนูก็ทำในสิ่งที่พ่อเกลียดที่สุด” เสียงสะอื้นสั่นเทา รู้สึกเจ็บปวดที่ใจจนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง พ่อเธอสู้ส่งให้เรียนสูงๆแต่เธอกลับหาเงินด้วยการเสนอตัวนอนกับชายอื่น ยอมให้เขาด่า ยอมให้เขาโขกสับ ยอมแม้กระทั้งให้เขาข่มเหงรังแกเพื่อแลกเงินอย่างไร้ค่าและสิ้นคิด