สยบรักเมียบำเรอ

“บัว ขึ้นไปดูซิว่าอัญชันแต่งตัวเสร็จหรือยัง ถ้ายัง บอกช่างให้เร่งมือหน่อย นี่ก็ใกล้ได้เวลาแล้ว”

อัลเฟรดใช้ให้แม่บ้านที่ยกแก้วน้ำดื่มเข้ามาเสิร์ฟขึ้นไปตามช่ออัญชันหลังจากพลิกนาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือแล้วเห็นว่าใกล้ได้เวลาที่จะต้องออกเดินทางเพื่อไปให้ทันร่วมงาน

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ช่ออัญชันก็ถูกกักตัวไว้ที่บ้านให้นั่งรอช่างแต่งหน้าที่จะเข้ามาเริ่มกรรมวิธีกันตั้งแต่ช่วงสาย ส่วนอาชาวินก็แยกไปดูงานในไร่เพราะเขาเป็นผู้ชายไม่ต้องปรุงแต่งอะไรมาก ทางด้านเรนุกาก็แยกไปเก็บตัวเงียบเชียบในห้องของตัวเองเช่นกัน จวนได้เวลาที่นัดแนะ อาชาวินจึงกลับมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมานั่งรอช่ออัญชันในห้องนั่งเล่นกับบิดา โดยระหว่างที่นั่งรอ แววตาของสองคนพ่อลูกเหมือนมีเรื่องสำคัญที่อยากจะพูดคุยกัน แต่อาจจะด้วยเวลาที่มีไม่มากนักจึงทำให้อัลเฟรดกับอาชาวินเลือกที่จะสนทนาเรื่องงานในไร่กับโรงแรมแทนเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ในใจของแต่ละฝ่าย

“มาแล้วค่ะ วันนี้หนูอัญชันส๊วยสวย สวยเหมือนเจ้าหญิงเลย จริงไหมคะ นายใหญ่ นายน้อย”

ยังไม่ทันที่บัวจะได้ขึ้นไปตามช่ออัญชันที่แต่งตัวอยู่ด้านบน ป้าเนียมก็จูงสาวสวยในชุดราตรีสายเดี่ยวตัวยาวเข้ารูปสีครีมลงบันไดมาเสียก่อน เสียงเอ่ยชมที่ดังมาก่อนตัวทำให้อาชาวินกับอัลเฟรดเงยหน้าขึ้นมองอัตโนมัติ ดวงตาของบุรุษทั้งสองมองนิ่งกับภาพตรงหน้าเหมือนโดนสะกดจิตเมื่อช่ออัญชันที่จับมือป้าเนียมเดินลงบันไดมาช้าๆถูกจับแปลงโฉมเสียจนสวยงามราวกับเจ้าหญิงแสนสวยในเทพนิยายอย่างที่ป้าเนียมบอกไม่มีผิด

“อืม วันนี้หนูอัญชันสวยมากจริงๆ สวยจนแด๊ดจำเกือบไม่ได้แน่ะ ว่าไหมอาชา อาชา อาชา แด๊ดถาม”

“ครับ แด๊ดว่าอะไรนะครับ”

หลังจากเอ่ยชมให้ลูกสะใภ้ที่ดูขัดเขินมีความมั่นใจตัวเองมากขึ้น อัลเฟรดจึงหันไปถามความเห็นของอาชาวินที่สายตามองนิ่งอยู่กับภาพของภรรยา และเหมือนว่าความงดงามของช่ออัญชันจะมีมนต์สะกด เพราะอัลเฟรดถึงกับต้องเรียกลูกชายซ้ำกันหลายรอบกว่าที่อาชาวินจะรู้สึกตัว เห็นแบบนั้นอัลเฟรดก็ได้แต่ลอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ เพราะเขาเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกยามเห็นภรรยาผู้เป็นที่รักแต่งตัวสวยงามจับตาทำเอาดวงตาของเขาพร่าเลือนจนมองไม่เห็นสิ่งอื่นที่อยู่รอบตัวนอกจากภรรยาคนสวยคนเดียว อาชาวินในตอนนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน เขามั่นใจ!

“แด๊ดถามว่าหนูอัญชันสวยไหม”

“ครับ”

แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่าคำตอบรับของอาชาวินจะมาจากใจจริงแต่มันก็ทำให้ช่ออัญชันที่ก้มหน้าลุ้นระทึกพลางบีบมือกับขอบกระโปรงอย่างรอคอยคำตอบนั้นใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง บอกตามตรงว่าที่เธอลงมาช้าไม่ใช่เพราะช่าง แต่เป็นตัวเธอที่ขาดความมั่นใจกับรูปลักษณ์ที่ไม่คุ้นชินของตัวเองจนไม่กล้าลงมาพบหน้าใคร กระทั่งได้เวลานัดจึงไม่มีทางเลือกอื่น เธอจำต้องจับมือป้าเนียมขอกำลังใจในขณะที่เดินลงบันไดมาด้านล่าง ยิ่งพอเห็นอาชาวินนั่งหล่อเหลาอยู่ในชุดสูทสีกรมเรียบเนี๊ยบเหมือนพวกนายแบบก็ยิ่งก้าวขาไม่ออก เพราะในขณะที่เธอแสนจะธรรมดา แต่เขากลับหล่อเหลาไร้ที่ติจนรู้สึกเหมือนตัวเองไม่คู่ควรกับเขาเอาเสียเลย อีกทั้งยังกลัวเหลือเกินว่าความพยายามยาวนานหลายชั่วโมงที่ช่างแต่งหน้าเสียเวลากับเธอจะไม่เป็นที่พอใจของอาชาวิน

‘เมียกูสวยได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ’

ดวงตาของอาชาวินที่มองภรรยาตาไม่กะพริบอาจไม่บ่งบอกความรู้สึก แต่สมองของชายหนุ่มกลับขบคิดหาคำตอบจากภาพที่อยู่ตรงหน้า ในเวลาปกติเขาพอรู้ว่าช่ออัญชันคือผู้หญิงหน้าตาจัดว่าดีคนหนึ่ง เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มคล้ายตุ๊กตาดูน่ารักน่าเอ็นดูนั่งมองได้ทั้งวันไม่เบื่อ แต่เพียงได้แต่งแต้มสีสันด้วยเครื่องสำอางจากช่างฝีมือดี จากสาวน้อยน่ารักกลับกลายเป็นสาวสวยหวานหยดย้อย ยิ่งมีเปียผมเส้นโตถักหลวมๆล้อมกรอบใบหน้าก็ยิ่งเสริมให้ช่ออัญชันสวยหวานคล้ายเจ้าหญิง จนถึงตอนนี้เวลาผ่านมานานเท่าไรแล้วไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าเขายังไม่สามารถถอนสายตาจากภาพหญิงสาวที่งดงามราวภาพวาดตรงหน้าได้สักที

นอกจากใบหน้าสวยหวาน รูปร่างบอบบางอรชรก็เป็นอีกอย่างที่ช่างดึงดูด เพราะถึงแม้ความสูงจะมีไม่มาก แต่ส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างเล็กนั้นกลับชัดเจนสมส่วน ยิ่งได้ชุดราตรีสีครีมแบบเข้ารูปที่ตัดเย็บด้วยเนื้อผ้าราคาแพงมาสวมใส่ ตัวชุดที่ตัดเย็บเน้นโชว์รูปร่างก็ยิ่งส่งให้คนใส่นั้นงามระหง อีกทั้งเนื้อผ้ามันวาวยังช่วยขับให้ผิวกายนวลเนียนนั้นยิ่งผุดผ่องจนใครเห็นเป็นต้องหยุดสายตามองช่ออัญชันเหมือนที่เขาทำอยู่ตอนนี้แน่นอน

‘อยากจับเมียมาตรวจการบ้านชะมัด!’

“ถ้าพร้อมแล้วงั้นก็…”

“อาชาขา รอโรสด้วยค่ะ”

อัลเฟรดลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเตรียมตัวไปงาน อันที่จริงบิดากับลูกชายแยกกันไปคนละทาง แต่นายใหญ่ของไร่ต้องการยลโฉมของลูกสะใภ้เสียก่อนจึงรอให้ช่ออัญชันลงมาจากห้องจึงค่อยออกไปงานพร้อมกัน แต่ยังไม่ทันได้แยกย้ายไปขึ้นรถ เสียงแหลมๆของผู้หญิงที่อัลเฟรดคิดว่าหน้าหนาที่สุดคนหนึ่งก็ดังมาจากบันไดชั้นบนเสียก่อน ทุกคนในห้องนั่งเล่นจึงหันไปมองตามเสียง แล้วก็พบว่าเป็นเรนุกานั่นเอง แต่ที่ต้องหรี่ตามองด้วยความแปลกใจคือหญิงสาวอยู่ในชุดเดรสเกาะอกเข้ารูปตัวยาวผ่าข้างถึงโคนขาสีแดงเพลิง อีกทั้งยังแต่งหน้าทำผมสวยงามอย่างคนที่พร้อมจะออกงานเช่นกัน ทำเอาอัลเฟรดหันไปจ้องหน้าลูกชายอย่างต้องการคำตอบว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

“โรสอยู่บ้านคนเดียวเหง๊าเหงา ขอโรสไปงานกับอาชาด้วยนะคะ”

เรนุกาพูดพร้อมเยื้องย่างเรือนร่างเพรียวระหงสวยงามประหนึ่งนางงามบนเวทีเข้าหาร่างสูงของอาชาวินที่มีช่ออัญชันยืนเคียงข้าง ซึ่งเมื่อเข้ามาถึงตัว จากนางงามก็กลายเป็นคนอ่อนแรง เพราะเรนุกาเล่นยืนเบียดกระแซะพร้อมทั้งเกี่ยวแขนของอาชาวินเข้ามากอดแนบแน่นเหมือนคนที่ยืนด้วยลำแข้งของตัวเองไม่ได้

“เห็นจะไม่เหมาะหรอกนะ เพราะงานนี้ฉันต้องการให้อาชาพา ‘ภรรยา’ ไปเปิดตัว”

อัลเฟรดยืนมองเรนุกาด้วยใบหน้าเรียบตึงแต่กลับแผ่รังสีความไม่พอใจออกมาให้คู่สนทนาได้รู้สึก แล้วเป็นฝ่ายตัดบทปฏิเสธคำขอของผู้หญิงไร้ยางก่อนที่อาชาวินจะตัดสินใจพร้อมทั้งเน้นย้ำคำว่า ‘ภรรยา’ ให้เรนุกาเข้าใจว่างานนี้เจ้าหล่อนไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆด้วยเลย

หลังจากหายเงียบไปตั้งแต่รับประทานมื้อเช้าเสร็จก็นึกว่าไปนอนขี้เกียจสันหลังยาวอยู่ในห้องเหมือนที่ได้รับรายงานมา ที่ไหนได้ ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจแอบไปเตรียมตัวแต่งหน้าทำผมเพื่อไปงานกับลูกชายเขานั่นเอง คงตั้งใจไม่บอกให้ใครรู้ตัวเพราะกลัวจะโดนสกัดดาวรุ่งเลยยอมออกมาจากห้องตอนที่กำลังจะออกไปงานแบบนี้ คงคิดว่าแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มแล้วคงไม่มีใครกล้าใจร้ายปฏิเสธกระมัง ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจไม่เบาเลยทีเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะแด๊ด โรสไม่ถือ เพราะในอนาคตข้างหน้า ‘ภรรยา’ ของอาชาอาจไม่ใช่คนเดิมก็ได้”

เรนุกาพูดพร้อมยิ้มหวานละมุนแต่แววตากลับตั้งใจเยาะเย้ยแฝงความร้ายกาจส่งให้อัลเฟรด เธอไม่สนใจหรอกว่าพ่อของว่าที่สามีในอนาคตจะไม่ปลื้ม เพราะคนแบบนี้ฉลาดคงมองเธอทะลุปรุโปร่ง ต่อให้เสแสร้งแกล้งทำดีประจบได้แนบเนียนแค่ไหนก็เหนื่อยเปล่า ดังนั้นเธอจะขอตอบโต้ไอ้แก่รู้มากคนนี้กลับให้รู้พิษสงของเธอเสียบ้าง แต่เธอจะไม่เปิดศึกกับมันต่อหน้าอาชาวินให้เสียภาพลักษณ์เด็ดขาด เต็มที่ก็ขอแค่ตีหน้าใสซื่อทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างที่ทำอยู่ให้มันกระอักเลือดด้วยความโกรธที่ทำอะไรไม่ได้ก็พอ เอาไว้อาชาวินไม่อยู่เมื่อไร เธอค่อยจัดการเอาคืนให้สมน้ำสมเนื้อกับที่ไอ้แก่นี่หลอกด่าเธอมาหลายรอบ

“อาชาขา อนุญาตให้โรสไปด้วยเถอะนะคะ”

กวนประสาทอัลเฟรดจนหนุ่มใหญ่หรี่ตามองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เรนุกาจึงหันมายิ้มเยือนให้อาชาวินที่ยืนทำหน้าเคร่งเครียดด้วยแววตาอ้อนวอนพยายามให้ดูน่าเห็นใจมากที่สุด

“อ้าว! นึกว่าใคร อัญชันนี่เอง จะไปงานเหรอจ๊ะ ไหนว่าวันนี้เธอตั้งใจเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารบำรุงไปฝากชิตที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ ทำเสร็จแล้วเหรอ คงเป็นห่วงกันมากสินะ เธอคงกลัวว่าชิตจะกินข้าวที่โรงพยาบาลเตรียมให้ไม่ได้เลยต้องลงมือทำไปให้เองแบบนี้ น่ารักจังเลยเนอะ ได้ข่าวว่าเมื่อวานถ้าไม่ได้เธอชิตคงแย่ ถ้าเธอไม่ได้ไปหาชิตที่ห้องพอดีไม่รู้ว่าป่านนี้ชิตจะเป็นยังไง โชคดีของชิตแท้ๆที่เธอหมั่นไปหาไม่เคยขาด แล้วอาการของชิตเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือเปล่า วันนี้ได้คุยกันหรือยัง”

‘นี่อัญชันเป็นห่วงไอ้ชิตมากถึงขนาดจะทำอาหารไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเลยเหรอวะ! มันจะเกินไปแล้ว!’

ทั้งที่หน้าหล่อค่อยๆทวีความบึ้งจนตึงไปทั้งหน้า ทั้งที่ฝ่ามือหนากำเป็นหมัดก้อนกลมแน่นๆ และทั้งที่เนื้อตัวของอาชาวินที่กกกอดอยู่ตอนนี้สั่นเทิ้มรุนแรงจนรู้สึกได้ แต่ทุกสิ่งที่อาชาวินกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ไม่อาจห้ามให้เรนุกาหยุดเจื้อยแจ้วน่ารำคาญได้เลย ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ยิ่งร่างกายของอาชาวินมีปฏิกิริยากับสิ่งที่หญิงสาวพูดเท่าไร เรนุกาก็ยิ่งเปิดปากพูดชื่อชิตและดึงช่ออัญชันมาเกี่ยวโยงให้สองคนนี้มีความผูกพันลึกซึ้งกันมากเท่านั้น

*******************************************************************************************

ฮั่นแน่! รู้นะคิดอะไรกันอยู่ โกรธอิพี่อาชาล่ะสิว่าทำไมไม่ยอมไล่ยัยโรสออกไปจากบ้านซะที ใจจริงพี่ก็คงอยากไล่แหละ ติดที่ยัยคนเขียนไม่ยอมไง เอ้า! ก็ถ้าไม่มียัยโรสแล้วเรื่องมันก็จืดชืดน่ะสิ อดทนเอาหน่อยน๊า เชื่อสิว่าคนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ส่วนคนไม่ดีจะให้ได้ดีก็เป็นไปไม่ได้อีกเช่นกัน ทุกตัวละครในเรื่อง 'สยบรักเมียบำเรอ' จะต้องได้รับผลของการกระทำทุกคนค่ะ

ปล.แจ้งกันอีกนิดนะคะว่าภัคจะอัพเนื้อหาให้อ่านในเว็บถึงวันพุธ ที่ 21 กพ.2561 นี้เท่านั้น เพราะครบโควต้าที่เคยแจ้งไว้ตั้งแต่ตอนเปิดเรื่องแล้ว และคาดการณ์ว่าไม่น่าจะเกินวันพุธ หนังสือคงทะยอยถึงนักอ่านที่สั่งจองไว้ตั้งแต่เปิดจองรอบแรก