สยบรักเมียบำเรอ

เสียงจ้อกแจ้กจอแจของเหล่านกตัวน้อยๆที่บินโฉบเฉี่ยวอยู่ใกล้ๆกับหน้าต่างห้องนอนเปรียบเสมือนนาฬิกาปลุกที่ย้ำเตือนให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายรับรู้ว่า ณ เวลานี้คือเช้าวันใหม่ ช่วงเวลาที่ทุกคนควรลืมตาตื่นจากการหลับใหลยาวนานตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา จะมีเพียงคนเดียวที่อยู่ในข้อยกเว้นก็คงเป็น…อาชาวิน

นั่นเพราะชายหนุ่มยังมิได้หลับตานอนพักผ่อนเลยสักเสี้ยววินาทีนับเวลาตั้งแต่บทเรียนที่สี่จบลงช่วงเวลาตีสามหรือตีสี่ไม่แน่ใจ หลังจากอุ้มพาร่างเล็กๆที่หลับสนิทไปอาบน้ำชำระเหงื่อไคลแล้วกลับมานอนบนเตียงของเขา อาชาวินได้แต่ตะแคงตัวเข้าหามือเท้าศีรษะนอนมองร่างเล็กที่นอนตัวเปล่าสลบเหมือดอยู่กลางเตียงอยู่เงียบๆ แน่นอนว่าเขาไม่โกง เมื่อช่ออัญชันนอนเปลือยเขาก็ต้องนอนเปลือยด้วยจะได้ไม่มีใครเสียเปรียบ แต่ยายนี่อยากนอนหลับเองเลยพลาดโอกาสได้มองเนื้อตัวเปล่าเปลือยสุดเท่ของเขา ส่วนเขายังไม่หลับไม่ลง ดังนั้นถ้าเขาจะนอนมองผิวขาวๆนวลๆของยายขี้เซาก็ไม่ใช่เรื่องผิด

แต่นอนมองไปมองมาก็นึกเสียดายอยู่ครามครัน ใจจริงอยากทำให้ได้อย่างที่ได้ลั่นวาจาว่าเขาสามารถร่วมรักกับเจ้าหล่อนได้ยันเช้าด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะร่างเล็กอ่อนแรงเกินไปไม่สามารถรองรับอารมณ์ร้อนรักของเขาไหว จะรักหลับเจ้าหล่อนตักตวงความสุขคนเดียวก็สงสาร เขาจึงต้องจำยอมตัดใจแล้วปีนขึ้นมานอนบนเตียงตามช่ออัญชันแต่โดยดี เพราะถ้าถามว่าให้เขาไปทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่นเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่ยังค้างคาได้หรือไม่ คำตอบที่ไม่ต้องเสียเวลาคิดก็ย้อนกลับมาทันทีเลยว่า…ไม่! สุดท้ายเลยเลือกที่จะดึงร่างบางเข้ามากอดแน่นๆ ตั้งใจว่านอนเล่นไปสักพักความเหน็ดเหนื่อยที่ต้องสูญเสียพลังงานไปเมื่อครู่คงทำให้เขาหลับตาลงได้

แต่เอาเข้าจริงกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเลย ดวงตาคู่คมยังคงตื่นเต็มตาแม้จะพยายามข่มตานอนสักกี่ครั้งก็ยังหลับไม่ลงเสียที เมื่อฝืนไม่ไหวเขาจึงเลือกที่จะนอนมองผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ได้เข้ามานอนในห้องนอนของเขาถึงสองครั้งสองคราจนถึงรุ่งเช้าด้วยความสงสัยว่าเจ้าหล่อนมีอะไรดีงั้นหรือ ตัวก็เล็กกระจ้อยร่อย หน้าตาก็งั้นๆ ดีแค่ผิวขาวนวล น่าลูบไล้ แต่พอเลื่อนสายตามองต่ำลงมาอีกนิด มุมปากได้รูปก็กดลึกอย่างชอบใจ เพราะถึงตัวจะเล็กบอบบาง แต่ขนาดหน้าอกหน้าใจของช่ออัญชันไม่ได้เล็กตามขนาดตัวเลย มันขาวเด้งอวบอิ่มล้นมือให้ความรู้สึกดีเหลือเกินยามบีบเคล้นหรือดูดดื่ม และในตอนนี้เขาก็อยากจะพิสูจน์ความนุ่มเด้งของมันอีกครั้งรับอรุณเสียแล้ว ใบหน้าคมจึงโน้มเข้าหาอกอวบสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือของเขาอย่างใจต้องการ ก็ยายนี่เมียเขาอ่ะ เขาจะทำอะไรก็ได้

“ผู้หญิงอะไรวะ มือด้านชิบหาย”

ไล้ปลายลิ้นสากโลมเลียยอดอกสีชมพูปลั่งอยู่เพียงครู่ มือน้อยๆของช่ออัญชันก็ผลักใบหน้าเขาออกห่างคล้ายคนรำคาญทั้งที่ยังนอนหลับตา นั่นทำให้อาชาวินสัมผัสได้ถึงความสากระคายของมัน ระดับความสากรุนแรงจนถึงขั้นทำให้อารมณ์หื่นๆดับมอดลงกะทันหัน ชายหนุ่มจึงยันตัวขึ้นชันศอกกับที่นอนแล้วคว้ามือเล็กๆทั้งสองข้างขึ้นมาพิจารณาอย่างจริงจัง แล้วก็พบความจริงว่ามันทั้งสากทั้งหยาบกร้านยิ่งกว่ามือผู้ชายอย่างเขาเสียอีก

“ตื่นได้แล้วยายขี้เซา”

“อื้ออออ ขออัญนอนอีกหน่อยนะคะ ยังง่วงอยู่เลย”

มือเล็กที่อาชาวินค่อนแคะว่าสากระคายยกขึ้นผลักไสอะไรบางอย่างที่สัมผัสเนื้อตัวออกห่าง ช่ออัญชันยังตื่นไม่เต็มตานั่นก็เพราะเมื่อคืนถูกสูบเรี่ยวแรงไปจนหมดกว่าจะได้นอนก็เวลาล่วงเข้าเช้าวันใหม่ ตอนนี้หญิงสาวจึงรู้สึกเพลียมากจนอยากนอนพักเอาแรงอีกนิด แต่อาชาวินก็ยังใจร้ายเหมือนเดิม เมื่อเห็นคนตัวเล็กยังนอนหลับตาบ่นอะไรงึมงำๆอย่างคนงัวเงียจัด ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นนั่งพร้อมคว้าไหล่บางติดมือขึ้นมา ทำให้ช่ออัญชันต้องลุกขึ้นนั่งตามโดยปริยาย

“ลืมตาเดี๋ยวนี้ ถ้าดื้อจะโดนเหมือนเมื่อคืน…ชุดใหญ่”

ไม่เพียงแค่คำขู่แต่อาชาวินยังสาธิตตัวอย่างข่มขวัญด้วยการซุกใบหน้าไซ้ซอกคอขาวๆของคนนั่งหลับคอพับคออ่อน เพียงแค่ริมฝีปากร้อนๆขบเม้ม ช่ออัญชันก็เริ่มรู้สึกตัว ดวงตาสะลึมสะลือกะพริบถี่ก่อนเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าสีแทนกับลูกตาเข้มดุของอาชาวินอยู่ใกล้ ใกล้จนลมหายใจอุ่นๆรินรดผิวแก้มจนเกิดความซาบซ่าน

“คุณอาชา!”

“เออ! ฉันเอง อาชาวินผัวเธอไง จะตกใจทำไม”

“ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษทำไม!”

“ขอโทษที่ตกใจเสียงดังค่ะ อุ๊ย! ฉะ…ฉันฉันโป๊แล้ว นะ…นั่นมัน…”

เอ่ยขอโทษเรื่องที่ร้องตกใจโวยวายเพราะเห็นหน้าอาชาวินได้ยังไม่ทันไร ช่ออัญชันก็ต้องร้องอุทานเสียงหลงยิ่งกว่า เมื่อก้มหน้าหลบสายตาคมดุของคนหน้ามุ่ยแล้วเห็นทรวงอกเปล่าเปลือยสีแดงช้ำของตัวเองเต็มตา มากไปกว่านั้นยังมองเห็นอาวุธร้ายประจำกายของอาชาวินที่เมื่อคืนมันรังแกเธอจนร้องเสียงแหบเสียงแห้งอยู่ไม่ไกลจากจุดอันตรายกลางกายของเธอมากนัก ช่ออัญชันจึงเงยหน้าตื่นๆขึ้นมองอาชาวินอัตโนมัติ

‘ถ้านอนด้วยกันทุกคืน ตื่นมาเจอหน้ากันทุกเช้า เธอยังจะตกใจกลัวอยู่ไหม’

นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นในใจที่เห็นว่าช่ออัญชันตกใจเสียมากมายเมื่อเห็นหน้าเขาหลังลืมตาตื่น แต่อาชาวินก็เลือกที่จะข้ามผ่านมันไป ไม่ใช่เพราะกลัวคำตอบของช่ออัญชัน แต่เขากลัวความรู้สึกของตัวเองนี่แหละที่อยู่ๆทำไมถึงอยากตื่นขึ้นมาเจอตากลมๆใสๆของช่ออัญชันในทุกๆเช้า ทั้งที่ผ่านมาเขาไม่เคยนึกอยากตื่นนอนมาเจอหน้าผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลยสักคน

“เป็นไง มันน่ารักล่ะสิ อยากทักทายมันหน่อยไหมล่ะ”

อาชาวินยิ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าทางหวาดหวั่นเหมือนคนเห็นผีของช่ออัญชันยามเห็นลูกชายของเขาเต็มตา นี่ดีนะว่ามันยังไม่ตื่นเต็มตัว ไม่อย่างนั้นคงมีคนช็อกตาตั้งถ้าได้เห็นมันขยายใหญ่ยามพร้อมออกศึก แต่รู้ว่าช่ออัญชันกลัวมันแล้วยังไง คิดเหรอว่าคนอย่างอาชาวินจะเห็นใจ ตรงกันข้าม ชายหนุ่มกลับดึงมือสากๆของคนขี้กลัวเข้าไปไกลเหมือนต้องการให้มือน้อยนั้นสัมผัสกับลูกชายสุดที่รักของตัวเอง แค่จินตนาการไปล่วงหน้าก็ขนลุกพรึ่บพรั่บจนอยากให้มันเป็นเรื่องจริง

“มะ…ไม่เอาค่ะ คุณอาชา ไม่เอา! อย่าแกล้งฉันเลยนะคะ ไม่เอา!”

ช่ออัญชันหลับตาปี๋ขืนมือหนีอย่างยากลำบากนักด้วยสู้แรงอาชาวินที่พยายามดึงลงไปสัมผัสกับเจ้าสัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัวนั่นแทบไม่ไหว ส่วนอีกมือต้องยกขึ้นปิดทรวงอกอิ่มให้พ้นจากสายตาหิวกระหายทั้งที่เหมือนจะไร้ประโยชน์ เพราะขนาดของฝ่ามือนั้นเล็กเกินกว่าจะปิดบังอกอวบๆราวลูกมะพร้าวน้ำหอมทั้งสองได้มิดชิด

“ถ้าไม่อยากให้แกล้งก็ต้องเรียกแทนตัวเองกับฉันว่าอัญ”

“คะ?”

ถ้อยคำที่ได้ยินทำเอาคนขี้อายเงยหน้าลืมตาขึ้นมองอาชาวินอย่างไม่อยากเชื่อว่าเมื่อครู่เขาพูดกับเธอจริงๆ เพราะน้ำเสียงที่ปรับลดความเหี้ยมดุลงมาจากปกติเกินครึ่ง อีกทั้งแววตาที่มองมาเหมือนต้องการยืนยันคำพูดของเขาเมื่อครู่ก็ลดทอนความกระด้างเกลียดชังลงไปมากจนดวงตากลมโตกะพริบถี่อย่างแปลกใจว่านี่คืออาชาวินตัวจริงหรือไม่

“ว่าไง เรื่องง่ายๆแบบนี้คนซื่อบื้อแบบเธอทำได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็…”

“ได้ค่ะๆ ฉัน…เอ่อ อัญทำได้ค่ะ”

ช่ออัญชันรีบตอบรับลิ้นแทบพันเมื่อคนชอบขู่วาดแขนโอบเอวเธอไว้แน่นแล้วขยับตัวเข้าหาพร้อมตั้งท่าจะดึงมือเธอเข้าใกล้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวร้ายนั่นอีกครั้ง

“รับปากแล้วก็อย่าลืมล่ะ เพราะถ้าเธอลืมเมื่อไร มันจะไม่ใช่แค่…จับ จำไว้”

“ค่ะ อัญจะไม่ลืมค่ะ”

“ไปอาบน้ำ”

เมื่อสิ่งที่ต้องการได้รับคำตอบรับอาชาวินจึงเลิกแกล้งแล้วสั่งให้คนหน้าแดงปลั่งรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ ส่วนหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเขาตบะแตกจับช่ออัญชันฟัดรับอรุณ เนื่องจากรู้ดีว่าเมื่อคืนเจ้าหล่อนรับศึกหนักไปไม่ใช่น้อย ถ้าหากเช้านี้ยังถูกเขาจับกินอีกมีหวังคนตัวเล็กคงได้จับไข้จนต้องตามปาล์มเรขามารักษาเป็นรอบที่สาม อีกอย่างเขาต้องการพาช่ออัญชันไปทำธุระสำคัญด้วย หากมัวแต่นัวเนียก็กลัวว่าจะเสียเวลา เพราะแน่นอนว่ามันจะไม่หยุดอยู่แค่ครั้งสองครั้งสำหรับม้าคึกอย่างเขา

“ว๊าย! คุณอาชา ปล่อยอัญลงเถอะค่ะ จะพาอัญไปไหนคะ”

*********************************

E-book พี่อาชาค่ะ