สยบรักเมียบำเรอ

“ว๊าย! คุณอาชา ปล่อยอัญลงเถอะค่ะ จะพาอัญไปไหนคะ”

คนตัวเล็กมัวแต่กระมิดกระเมี้ยนหันรีหันขวางเหมือนอายที่เนื้อตัวเปล่าเปลือยจนไม่กล้าลุกจากที่นอนไปอาบน้ำตามคำสั่ง อาชาวินรำคาญในความเชื่องช้าอ้อยสร้อยไม่ได้ดั่งใจ ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นนั่งคุกเข่าให้ดูเป็นตัวอย่างว่าการเคลื่อนไหวร่างกายทั้งที่เปลือยเปล่ามันไม่ใช่เรื่องน่าอาย พร้อมกันนี้อ้อมแขนแข็งแรงยังช้อนร่างเล็กขึ้นสู่วงแขนแล้วก้าวลงจากเตียงเดินอาดๆไปยังห้องน้ำ เพราะถ้ารอให้ช่ออัญชันเดินไปเองมีหวังเที่ยงวันนี้ก็ยังไปไม่ถึง

“อาบที่นี่แหละ”

อาชาวินยอมปล่อยร่างเนียนที่แดงเป็นกุ้งต้มให้ยืนบนพื้นเมื่อเดินมาถึงห้องน้ำ ทันทีที่ฝ่าเท้าแตะพื้นกระเบื้องเย็นๆช่ออัญชันก็รีบซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน แม้มันดูจะไม่ค่อยมีประโยชน์นักเพราะม่านกั้นเป็นแบบใสที่ยังพอให้คนร่างสูงที่ยืนกอดอกอวดหุ่นแน่นๆเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมชายชาตรีพอมองเห็นรูปร่างเย้ายวนรำไร

“แต่ว่าอัญ…”

“หรืออยากให้ฉันอาบให้”

“ไม่เอาค่ะ อัญอาบเอง”

“ก็แค่นี้ ต้องให้ขู่ ผู้หญิงซาดิสต์”

ฟอดดดด

บ่นเสร็จอาชาวินก็ก้มหน้าฉกปลายจมูกโด่งสูดความหอมของแก้มแดงปลั่งของคนที่ยืนหลบอยู่หลังม่านเข้าปอดฟอดใหญ่ด้วยความมันเขี้ยว ก่อนหันหลังแล้วรีบเดินออกมาให้ห่างจากภาพยั่วยวนราคะจนอาจทำให้แผนการที่ตั้งใจล้มครืนไม่เป็นท่ามานั่งรอคิวอาบคนต่อไปที่เตียงนอน

 นั่งรอไม่นานเสียงน้ำจากฝักบัวก็เงียบลง อาชาวินจึงเดินไปหยิบเสื้อเชิ๊ตแขนยาวในตู้มาหนึ่งตัวตั้งใจให้ช่ออัญชันใส่แก้ขัด เพราะเสื้อยืดของเจ้าหล่อนถูกเขาดึงขาดด้วยความใจร้อนไปแล้วเมื่อคืน  มือหนาดึงบานประตูห้องน้ำที่เขาไม่อนุญาตให้กดล็อกเปิดออกกว้าง เดินย่ำพื้นเปียกๆเข้าไปหาร่างเล็กที่ยืนกอดอกตัวสั่นๆหันหลังอยู่ใต้ฝักบัว ใช้ผ้าเช็ดตัวของเขาซับหยดน้ำจากผิวขาวละเอียดจนแห้งเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้ตัวเปียกนานๆเดี๋ยวไข้จะกลับ ก่อนหมุนร่างบางให้หันหน้าเข้าหา แล้วคว้าเสื้อเชิ๊ตที่พาดไว้บนบ่าสวมลงบนร่างบางที่เอาแต่ยืนก้มหน้าด้วยความเอียงอายพร้อมติดกระดุมให้เสร็จสรรพ จากนั้นอาชาวินจึงก้มลงจูบปากสีเรื่อหนักๆเป็นสินจ้างที่เขาแต่งตัวให้โดยที่ระหว่างแต่งตัวให้ช่ออัญชัน บนตัวของอาชาวินไม่มีผ้าผ่อนติดกายเลยสักชิ้น

“นั่งรอฉันอยู่ที่เตียง ถ้าออกมาไม่เจอ โดนหนักกว่าเมื่อคืน”

“ค่ะ”

เจอขู่พร้อมสายตาคาดโทษน่ากลัวแบบนี้แล้วช่ออัญชันที่ไม่เคยคิดสู้ใครเลยทั้งชีวิตจะไปขัดใจอะไรได้ ร่างบางจึงเดินไปนั่งอยู่ตรงปลายเตียงตามคำสั่งด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ในตอนนี้ทั้งกลัวทั้งสับสนกับสิ่งที่อาชาวินทำ แต่พอหางตามองเห็นเศษเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายขาดวิ่นเกลื่อนพื้นห้อง คนสับสนจึงไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากรีบเก็บเศษผ้าพวกนั้นมากองไว้รวมกัน โชคดีที่กางเกงขาสั้นแค่กระดุมขาดยังสามารถนำมาซ่อมแล้วใส่ได้อีก ช่ออัญชันจึงรีบหยิบมันมาสวมแก้ขัด เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวโล่งแปลกๆเมื่อภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวของอาชาวินไม่มีชั้นในสวมใส่สักชิ้น แต่ถึงอยากสวมก็คงทำไม่ได้แล้วเพราะเจ้าเสื้อในกับกางกางในตัวเก่ามันขาดทั้งคู่

“ใส่เสื้อให้ฉัน”

หลังจากอาบน้ำเสร็จพร้อมทั้งสวมกางเกงยีนส์เรียบร้อย อาชาวินจึงย้ายมานั่งลงตรงปลายเตียงใกล้กับที่ช่ออัญชันนั่งรอก่อนหน้า แล้วสั่งให้คนก้มหน้าจนปลายคางติดกับเนินอกหยิบเสื้อเชิ้ตตัวต้นเหตุที่ทำให้ช่ออัญชันนอนสลบเหมือดอยู่ในห้องนี้จนถึงเช้ามาสวมให้เขากลับคืนบ้าง ใจจริงอยากให้คนขยันหน้าแดงเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าให้เขาเหมือนที่เขาบริการเจ้าหล่อนบ้างด้วยซ้ำ แต่ก็สงสาร แค่นี้ก็อายจนเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างจนทุกตารางผิวหนังแดงแป๊ดหมดแล้ว ขืนบังคับให้แต่งตัวสวมชั้นในให้เขา มีหวังยายตาใสต้องเป็นลมเป็นแล้งก่อนได้ออกไปทำธุระแน่ๆ

“เมื่อกี้ตอนฉันใส่เสื้อให้เธอ เสร็จแล้วฉันทำยังไง”

เสียงเข้มๆของคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงเอ่ยทวงหลังจากที่มือสั่นๆติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเรียบร้อย คำถามกึ่งต่อว่านั้นทำเอาคนที่ยังไม่กล้าเงยหน้ามองอาชาวินบีบมือเข้าหากันแน่น รู้สึกเหมือนเหงื่อมันไหลซึมข้างขมับทั้งที่ในห้องเปิดแอร์เย็นเฉียบ นั่นเพราะรู้ดีว่าอาชาวินต้องการอะไร แต่สิ่งที่เขาต้องการมันเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับเธอนี่นา จะให้เธอหอมแก้มเขาหนักๆแบบที่เขาทำเลยเหรอ เธอทำไม่ได้หรอก

“งั้นถอดเสื้อออกแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง”

ฟอดดด

“ก็แค่เนี้ย ต้องให้ขู่อยู่เรื่อย”

ยืนบีบมือนิ่งเงียบไม่พูดไม่ขยับตัวอยู่ได้เป็นนานสองนาน แต่พอถูกขู่ว่าจะให้ขึ้นเตียงปลายจมูกเรียวก็สามารถกดลงบนแก้มสากสีแทนได้ทันควันแล้วรีบผละออกห่างเหมือนถูกของร้อน ซึ่งอาชาวินก็ไม่ว่าอะไรและยอมปล่อยให้คนตัวเล็กถอยออกห่างแต่โดยดี เพราะเขาเองก็แค่อยากได้กำลังใจเล็กๆน้อยๆพอได้ชื่นใจ ถ้าให้หอมให้จูบนานๆมีหวังเขานี่แหละที่จะตบะแตกแล้วไม่ยอมปล่อยช่ออัญชันออกจากห้องอีกเลย

จากนั้นมือหนาก็คว้ามือเล็กหยาบกร้านจับจูงพาเดินออกไปจากห้องนอนมุ่งหน้าสู่ห้องรับประทานอาหารโดยไม่แคร์สายตาของพวกแม่บ้านที่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกยามเห็นนายน้อยสุดหล่อจูงมือช่ออัญชันลงมาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

“ฉันให้เธอรีบกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมัวนั่งทำอะไรอยู่ ฮะ!”

เสียงเข้มๆเอ็ดตะโรลั่นจนช่ออัญชันที่กำลังนั่งเย็บผ้าอยู่ที่หน้าห้องพักของตัวเองผวาเฮือกจนไหล่โยนก่อนเงยหน้าขึ้นมองสบตาอาชาวิน แต่ก็มองได้เพียงแว่บเดียว เพราะดวงตาคู่คมของชายหนุ่มตอนนี้กลับมาดุกร้าวอย่างคนโมโหจัดอีกแล้ว

“ฉันถาม!”

เมื่อคนตัวเล็กเอาแต่นั่งเงียบหลบหน้าหลบตา อาชาวินจึงตะคอกถามอีกครั้งเสียงลั่น เพราะก่อนหน้านี้หลังจากที่เขาพาช่ออัญชันลงมาจากห้องนอนแล้วกินข้าวเช้าด้วยกันจนเรียบร้อย ชายหนุ่มสั่งให้หญิงสาวรีบกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปทำธุระกับเขาข้างนอก แต่รออยู่เกือบสิบนาทีก็ยังไม่มีวี่แววว่าช่ออัญชันจะมาสักที อาชาวินจึงต้องมาตามด้วยตัวเอง แล้วก็เจอว่าหญิงสาวนั่งเย็บอะไรอีกแล้วก็ไม่รู้ มันใช่เวลาที่ควรมาขยันตอนนี้ไหมล่ะ ในเมื่อเขาจะพาไปข้างนอก

“เย็บ..เย็บเสื้อชั้นในค่ะ” ก็เสื้อชั้นในตัวที่เขากระชากจนมันขาดเมื่อคืนนั่นแหละ

“เย็บทำไม! แล้วทำไมต้องเย็บตอนนี้ ฉันสั่งแล้วนี่ว่าจะพาไปทำธุระข้างนอก หูหนวกรึไง ฮะ!”

“เปล่าค่ะ คืออัญ…อัญมีเสื้อชั้นในสองตัวค่ะ เมื่อคืนฝนตก ตัวที่ซักตากไว้มันเลยเปียก ใส่ออกไปข้างนอกไม่ได้ เหลือแค่ตัวนี้ อัญเลยต้องเย็บมันก่อนค่ะ ขอเวลาให้อัญเย็บอีกห้านาทีนะคะ เดี๋ยวอัญจะรีบตามออกไปค่ะ”

ช่ออัญชันอ้อมแอ้มอธิบายเสียงเบาไม่กล้าเงยหน้ามองอาชาวินด้วยอับอายยิ่งนัก ไม่ได้อายในความขัดสนแร้นแค้นที่เธอมีเสื้อชั้นในเก่าๆในครอบครองแค่สองตัว แต่เธออับอายยามต้องเอ่ยพาดพิงถึงเสื้อชั้นในที่มันขาดต่างหาก เพราะแค่นึกถึงนิดเดียว ใบหน้าของเธอก็ร้อนฉ่า ขนอ่อนตามเนื้อตัวลุกพรึ่บพรั่บ ภาพเหตุการณ์ตอนถูกอาชาวินกระชากมันขาดติดมือและเหตุการณ์ต่อจากนั้นมันย้อนกลับมาจนรู้สึกกระดากอายเหลือล้น

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!’

พอได้รู้เหตุผลพร้อมหลักฐานที่อยู่ในมือของช่ออัญชัน ความเคืองขุ่นที่ต้องรอนานก่อนหน้ามันหายไปไหนกันหมด ทำไมในร่างกายตอนนี้ถึงรู้สึกได้เพียงแค่อาการเย็นเยียบไปทั่งร่าง ความรู้สึกเหมือนศีรษะถูกตีด้วยของแข็งอย่างแรงทั้งเจ็บและชา อาการจุกอกจนพูดไม่ออกมันมาจากไหนกัน แล้วทำไมเขาถึงต้องถอนหายใจออกมายาวๆเหมือนต้องการระบายความอึดอัดที่เกิดขึ้นฉับพลันในร่างกายแบบนี้ด้วย ทำไม?

“รีบๆทำให้เสร็จ เสร็จแล้วก็ใส่ชุดนี้ออกไปหาฉัน อย่าโอ้เอ้”

ยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ชั่วครู่กับความรันทดของยายตาใส สมองของอาชาวินจึงสามารถกลับมาสั่งการได้อีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจทิ้งหนักๆแล้วก้าวขายาวๆเข้าไปในห้องนอนคับแคบของช่ออัญชันอย่างถือวิสาสะ จากนั้นก็ลงมือรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าที่ครั้งหนึ่งเขาเคยปฏิเสธที่จะจับต้องมัน หยิบเอาชุดเดรสที่ป้าเนียมซื้อให้จากงานวัดพาดไว้บนไหล่กว้างของตัวเองแล้วรีบเดินออกมาจากห้องแคบๆของช่ออัญชัน ยอมรับเลยว่าตอนนี้เขาไม่อาจทนเห็นภาพชวนเวทนาของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นสะใภ้ตระกูลแมคคานน์ที่แสนร่ำรวยกำลังทำอยู่ได้จริงๆ มันย่ำแย่กับหัวใจเขาเกินไป

“รีดแล้วเอาไปให้อัญชันที่ห้อง ฝากไปบอกที่โรงครัวด้วยว่าฉันจะพาอัญชันไปทำธุระข้างนอก วันนี้คงไม่ได้เข้าไปช่วย”

“ค่ะ นายน้อย”

อาชาวินเอาชุดเดรสของช่ออัญชันมาให้บัวรีดให้เรียบระหว่างรอคนแก้มหอมเย็บเสื้อชั้นใน สั่งเสร็จชายหนุ่มก็แยกไปสั่งงานหัวหน้าคนงานว่าเขาจะไม่อยู่ ส่วนบัวก็รีบนำชุดเดรสตัวสวยไปรีดตามคำสั่ง และแอบทำเกินคำสั่งนิดหน่อยด้วยการเอาลองเท้าทรงบัลเลต์สีน้ำตาลคู่เก่งของตัวเองที่เอาไว้ใส่ยามไปเที่ยวมาให้ช่ออัญชันสวมใส่ไปทำธุระกับอาชาวินข้างนอก เนื่องจากบัวเห็นว่านอกจากรองเท้าแตะหูไขว้สีดำ ช่ออัญชันไม่มีรองเท้าคู่อื่นอีกเลย ออกงานกับนายน้อยแห่งไร่ดวงหทัยทั้งที จะให้ใส่ชุดสวยแต่ลากอีแตะเก่าๆคงไม่ไหว ซึ่งโชคดีมากมายที่ช่ออัญชันกับเธอใส่รองเท้าเบอร์เดียวกันพอดี วันนี้นางซินก้นครัวจึงกลายเป็นคุณหนูวัยใสที่น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

“นั่นอาชาจะพานังขอทานไปไหน”

เสียงเครื่องยนต์ของจากัวร์ที่ลูกน้องขับเข้ามาจอดให้อาชาวินขับเข้าไปทำธุระในเมืองเข้ามาจอดหน้าบ้านทำให้เรนุกาที่ยังข่มตานอนไม่หลับด้วยโทสะร้อนรุ่มเผาทรวงตั้งแต่เมื่อคืนชะโงกหน้าออกมามองตรงช่องหน้าต่าง ดวงตาเรียวยาวหรี่มองภาพที่เห็นด้วยความคับแค้นใจ มือทั้งสองข้างกำแน่นแล้วทุบระบายอารมณ์ลงบนที่นอนนุ่มหลายๆครั้ง เพราะอาชาวินกำลังจะพาช่ออัญชันผู้หญิงที่เธอเคยดูแคลนว่าสกปรกไม่ต่างจากขอทานข้างถนนออกไปข้างนอก แถมวันนี้มันยังแต่งตัวด้วยชุดใหม่จนดูสวยขึ้นเป็นกอง นั่นยิ่งทำให้เธอหมั่นไส้ เพราะถ้าพูดกันตรงๆก็ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมากจริงๆ น่ารักจนกลัวว่าอาชาวินจะหลงมัน และเธอจะไม่โกรธคับแค้นใจขนาดนี้เลยถ้าหากระหว่างที่เดินไปขึ้นรถ อาชาวินไม่ได้เดินจูงมือของนังนั่นเอาไว้ทำเหมือนมันคือคนรักแบบนั้น

“ฉันจะไม่ยอมแพ้ขอทานสกปรกอย่างแกหรอก นังอัญชัน อาชาต้องเป็นของฉัน!”

***********************************

ฮั่นแน่! ยิ้มๆๆ กำลังยิ้มกันแก้มแตกเลยล่ะซี๊ ช่วงนี้พี่อาชาน่าร๊ากกกกกกเนอะ  ไม่รู้ว่าพี่น่ารักแบบนี้แล้วสาวๆจะรักพี่ขึ้นบ้างไหมน๊อ รักพี่เยอะๆเถอะนะครับ พี่อ้อนวอน พลีสสสสสสสส

ปล.ตอนนี้ยังมีสาวๆอินบ๊อกซ์เข้ามาถามหาเล่มพี่อาชาอยู่เรื่อยๆ ขอใช้พื้นที่ตรงนี้แจ้งสาวๆนะคะว่าหนังสือนิยาย เรื่องสยบรักเมียบำเรอ นำแสดงโดยพี่อาชาสุดหล่อกับหนูอัญชันตาใสยังสามารถสั่งจองได้ค่ะ ที่เพจ 'พิจักขณา พิชามญชุ์' หรือ เฟสบุ๊ก 'พิจักขณา พิชามญชุ์ นักเขียน' หรือหากไม่สะดวก สามารถทิ้งคอมเม้นต์ไว้ในหน้าอ่านนิยายได้ค่ะ ภัคจะทะยอยเข้ามาตอบเรื่อยๆ

แต่ถ้าใครถนัดแบบ E-book ตอนนี้สามารถดาวน์โหลดได้แล้วนะคะ

ฝากรัก ฝากเอ็นดูนายน้อยปากจัดกับยัยเมียแก้มหอมกันเยอะๆน๊า จุ๊บๆ

***************************************

E-book พี่อาชากับหนูอัญชันค่ะ