THE EYES นัยน์ตาแห่งรัก

​THE EYES นัยน์ตาแห่งรัก
​
ตอนที่ 5  ในนิมิตนั้นคือ  ฉันเอง
 
อยู่ๆคาร์เรย์ก็รู้สึกร้อนวูบที่หน้าอกลามขึ้นไปถึงใบหู...หน้าของเขาร้อนผ่าวแต่ร่างกายของเขากลับรู้สึกเย็นเยือกไปทั้งตัว....เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือภาพของผู้ชายคนหนึ่งจิกกระชากผมของผู้หญิงคนหนึ่งท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกหนัก...จากนั้นก็ตบไปที่หน้าของเธอจนตัวของเธอสะบัดล้มลงไปกองกับพื้น และมันไม่หยุดอยู่แค่นั้นมันยังกระชากคอเธอขึ้นมาแล้วบีบจนแน่น.............
 
คาร์เรย์กัดฟันดังกรอดกำมือแน่น..................
 
 
ย้อนกลับไปตอนก่อนหน้าที่คาร์เรย์จะมาถึงห้องพักของมีร่า...มีร่าพึ่งกลับมาจากหางานเธอได้งานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งและได้ทำหน้าที่เป็นเด็กเสริฟ์ซึ่งเธอก็ยินดีทำเป็นอย่างมากเพราะตอนนี้เงินคือสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ว่างานอะไรมีร่าก็พร้อมจะยอมทำ....
 
เธอเดินปนวิ่งจนมาถึงหน้าตึกและกำลังจะเข้าไปข้างใน....อยู่ๆน้าของเธอก็โพล่มา
 
"มะ มีร่า.........."     สีหน้าของคุณน้าดูไม่ดีเลย จนทำให้มีร่าแปลกใจ
 
"น้า????? น้ามาที่นี่ทำไมคะ ถ้าจะมาเรื่องเงินล่ะก็ หนูบอกไปแล้วนะว่าหนูไม่มี"  เธอบอกน้าสาวของเธอ
 
"........................"   
 
แต่น้าของเธอกลับไม่พูดอะไรเอาแต่ยื่นตัวสั่นและทำท่าทางแปลกๆ....หน้าของเธอซีดมาก
 
"น้า น้าเป็นอะไรไปคะทำไมถึง...."            ยังไม่ทันที่มีร่าจะได้พูดจบ อยู่ๆผู้ชายหุ่นล้ำผิวดำไว้หนวดสองคนก็เดินเข้ามากระชากตัวน้าสาวของเธอเอาไว้
 
"พวกแกเป็นใคร!!!! ปล่อยน้าของฉันนะ!!!!"
 
"มีร่า....น้าขอโทษ...."    เสียงของเธอสั่นเครือมาก
 
"หมายความว่ายังไงคะน้า!!!!!!"
 
"เอาล่ะ หมดเวลาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของน้าหลานกันแล้ว เรามาเข้าเรื่องของเราเลยดีกว่า"  ไอ้ล่ำหน้าโหดคนหนึ่งพูดขึ้น...
 
"เรื่องอะไร ฉันไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกับพวกแก!!!! ปล่อยน้าของฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!"
 
"ของอยู่ไหน!!!  "     ไอ้ล่ำหน้าโหดคนนั้นไม่ได้สนใจเสียงของมีร่าเลย มันกลับตะคอกเธอกลับ
 
"ของอะไรของแก!!!"
 
"ก็แหวนเพรชไง.....เอามา!!!"
 
"น้า!!!!!"        พอได้ยินอย่างนั้นมีร่าก็หันไปมองน้าของทันที ทำไมน้าถึงทำกับเธอแบบนี้
 
"เอาให้มันไปเถอะมีร่า...."
 
"หนูบอกน้าแล้วไงคะว่าเป็นตายร้ายดียังไงหนูก็ไม่มีทางขาย ทำไมน้าต้องทำแบบนี้กับหนูด้วย!!!!"
 
"มีร่า...อึก ฮืออออๆๆๆ น้าขอโทษนะ แต่ถ้าน้าไม่มีเงินให้มัน มันต้องฆ่าน้าแน่ๆ ฮือออๆๆๆ"    น้าของมีร่าพูดพร้อมกับร้องไห้ตัวสั่น
 
"แต่น้าก็รู้ว่ามันสำคัญกับหนูมาก....ทำไมน้าถึงเป็นแบบนี้!!!!!!!"    สำเสียงของมีร่าฟังดูก็รู้ว่าเธอเสียใจและผิดหวังกับการกระทำของน้าสาวของเธอมาก เธอทำหน้าเหมือจะร้องไห้แล้วเอาเท้าย่ำพื้น
 
"น้าขอโทษ ฮือออออๆๆๆ "
 
"ขอโทษตอนนี้มันจะได้อะไรขึ้นมาคะ!!!!"
 
"โอ๊ยยยยย พอได้แล้ว รำคาญ เอาแหวนมาซะดีๆเรื่องจะได้จบๆ!!!!!!!"   ไอ้หน้าโหดพูดขัดขึ้น
 
"ไม่ให้!!!!!"
 
"อย่ามาพูดยากให้มากความ เอามา!!!!"
 
"ก็บอกว่าไม่ให้ไง!!!!! ถ้าอยากได้ก็ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ แหวนวงนี้มันเป็นของแม่ฉัน ฉันไม่มีทางเอาให้พวกแกง่ายๆหรอก!!!!!!!"
 
"มีร่าาาาาา.....เอาให้มันไปเถอะ!!!!!......."
 
"น้าไม่ต้องพูดเลย!!!!   หนูขอบคุณนะคะที่น้าช่วยดูแลหนูมา แต่น้าทำแบบนี้กับหนูไม่ได้!!!! ครั้งนี้หนูไม่ยอมแน่ "
 
"อยากตายนักใช่ไหม พูดดีๆด้วยคงไม่ชอบสินะ!!!!"   ไอ้หน้าโหดคนเดินเค้นเสียงพูดด้วยความโมโห
 
"อย่านะ อย่าทำอะไรหลานฉันนะ เอาแค่แหวนไปก็พอ!!!!"
 
"น้าาาา!!!! ก็บอกแล้วไงว่าหนูไม่ให้!!!!!"
 
"พูดดีๆไม่ชอบฉันคงต้องแสดงให้ดูสินะ!!!!"
 
"ฉันขอสู้ตาย!!! ฉันไม่กลัวแกหรอกไอ้ควายทึก!!!!!"
 
"มีร่าาาาาา!!!!   เอาให้มันไปเถอะ!!!! พวกแกอย่าทำอะไรเธอนะ!!!!!"   น้าของมีร่าพยายามห้ามแต่ก็ถูกไอ้หน้าโหดอีกคนล็อคตัวเอาไว้
 
ส่วนไอ้ความยทึกคนเดิมก็ค่อยๆเดินเข้าหามีร่าทีละก้าวส่วนหญิงสาวก็ถอยห่างที่ละก้าวเช่นกัน....เธอยกกำปั้นขึ้นทั้งสองข้างกำเอาไว้แน่นแต่หมัดเล็กๆของเธอมันสั่นเทาจนเห็นได้ชัด ไม่ต่างจากใจของเธอในตอนนี้เลย...
 
"อย่าเข้ามานะ ฉันสู้จริงๆนะ!!!!!!"
 
"ส่งแหวนมาถ้าแกไม่อยากเจ็บตัว!!!!"
 
"หูหนวกรึไงก็บอกว่าไม่ให้!!!!"
 
"งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!!!!!!!"
 
"อ๊ายยยยยยยยย!!!!!"
 
ไม่ทันที่ร่าจะได้ออกหมัดใส่ไอ้หน้าโหดร่างควายทึกคนนั้น มันก็กระโจนเข้ามาแล้วกระชากที่คอเสื้อของเธออย่างแรงมีร่าเซถลาไปตามแรงกระชากของมันอย่างช่วยไม่ได้....
 
"ถ้าอยากเจ็บนักเดี๋ยวพี่จัดให้!!!!"
 
"ปล่อยฉันนะไอ้เลว ไอ้ชาติชั่วไอ้ชาติชั่วสารเลววววววว!!!!!!!!"
 
เพี๊ยะ!!!!!! 
เสียงฝ่ามือหนาๆฟาดเข้าที่ใบหน้าของมีร่าจนดังก้อง หน้าของเธอหันสะบัดไปตามแรงตบ! มันชาไปทั้งหน้าก่อนที่จะค่อยๆรู้สึกแสบขึ้นทีหลัง มีร่านิ่งไปชั่วอึดใจเธอทำอะไรไม่ได้เลยในตอนนั้น....แต่มันกลับกระชากที่คอเสื้อของเธออีกแล้วเขย่าไปมาอย่างแรง
 
"อ๊ายยยยยยยย อย่าทำเธอนะ!!!! ไอ้พวกชั่ว!!!!!"    น้าสาวของมีร่าแผดเสียงดังลั่นเมื่อเห็นหลานสาวโดนตบต่อหน้า
 
"เอามา!!! ไม่อย่างนั้นฉันจะตบแกให้ปากฉีกไปเลย!!!!!"
 
"อึก..............ฉะฉันไม่ให้!!!!"      มีร่าสะอึกไปเล็กน้อยด้วยความเจ็บก่อนจะเค้นเสียงพูดออกมาพร้อมจ้องไอ้ชั่วคนนั้นด้วยสายตาที่ไม่หวาดกลัวมันเลยแม้แต่น้อย
 
"น้าแกติดหนี้เราอยู่เกือบล้าน....กูจะเอาแค่แหวนวงเดียวทำไมต้องมากเรื่องด้วยว่ะ!!!!!!"
 
"นี่มันของแม่ฉัน!!!! ฉันไม่ให้!!!!"
 
"ก็ช่างแม่แกสิ!!!!!จะเอาแบบนี้ใช่มั๊ยได้......."
 
เพี๊ยะ!!!!! 
 
มันตบมีร่าอีกครั้งซ้ำที่แผลเดิม คราวนี้มันไม่ชาแล้วแต่ทั้งเจ็บและแสบยิ่งกว่าเก่า...ปากของเธอแตกจนมีเลือดไหลซึมออกมามีร่าล้มลงไปกองกับพื้นแต่มันก็ยังกระชากเธอขึ้นมากอีกไม่ให้เธอได้พักหายใจเลย เลวยิ่งนัก!!!
 
"จะตบฉันให้ตายฉันก็ไม่มีวันเอาแหวนให้แก!!!! ไอ้ชาติหมาหน้าตัวเมีย!!! ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้!!!!! "
 
"ยังจะปากดีอีกนะ!!!!  ผู้หญิงปากดีๆอย่างแกเนี่ยฉันตบปากฉีกมาเยอะแล้ว!!! อย่ามาด่าซะให้ยากยังไงวันนี้ฉันก็ต้องเอาแหวนจากแกให้ได้!!!!"
 
"ถุย!!!!!!"   มีร่าพ้นเลือดในปากใส่หน้าของมัน.....
 
และนั่นทำให้มันโกรธมาก....มันค่อยๆเอามือลูบหน้าของตัวเองช้าๆแล้วจ้องมีร่าราวกับจะฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆ
 
"มานี่เลยมึง!!!! อีตัวดี!!!!!"
 
มันลากมีร่าออกมาข้างนอกตึก แม้เธอจะพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็เปล่าประโยชน์....มันกระชากเธอออกมาและอยู่ๆฝนก็เทลงอย่างกระทันหัน........ฝนตกแรงมากมันทำให้มีร่าเปลียกปอนไปทั้งตัวรวมทั้งไอ้พวกคนเลวนั่นด้วย....
 
มันจิกกระชากผมของมีร่าอย่างแรง มือเล็กๆของเธอพยายามแกะมือของมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล...
 
เพี๊ยะ!!!!  มันตบเข้าที่หน้าของมีร่าอีกครั้งตัวของเธอฟุ๊บลงไปกองกับพื้น แต่มันก็ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้นเพราะมันกระชากมีร่าขึ้นมาอีกแล้วใช้อุ้งมือหมีควายของมันบีบที่คอของมีร่าจนแน่น
 
"แคร่กๆๆ แคร่กๆๆๆ"    หญิงสาวพยายามแกะมือของมันออกแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอดินทุรนทุรายเพราะเริ่มหายใจไม่ออก...หน้าของเธอแดงก่ำเส้นเลือดที่ขมับปูดพองจนเห็นได้ชัด มีร่าพยายามตะกุยตะกายให้หลุดจากความเจ็บทรมานนี้...
 
แต่แล้วอยู่ๆท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักนั้น ก็มีแสงบางอย่างสาดเข้ามาที่ม่านตาของเธอ...หัวใจของเธอตอนนี้หมดเรี่ยวแรงจะสู้แล้ว ร่างกายของเธอก็อ่อนล้ามากเช่นกันแต่ทว่าท่ามกลางความสิ้นหวังนั้นเธอกลับเห็นใครคนหนึ่งที่ค่อยๆก้าวเดินเข้ามา....ภาพที่มีร่าเห็นในตอนนี้เหมือนกับภาพที่เธอเห็นตอนที่เธอจับมือของคาร์เรย์ไม่มีผิด
 
ท่ามกลางความมืดและสายฝนที่กำลังโปรยปลาย​ เงาดำของเขาคนนั้นที่กำลังถือร่มอยู่ในมือค่อยๆเดินเข้าหา​เธออย่างตั้งใจ....สายตาของเขาช่างเย็นชานัก...ท่าทีของเขาดูนิ่งและเย็นเยือกดุจน้ำแข็ง...แต่ทำไมมันกลับทำให้เธอมีหวังขึ้นมาอีกครั้งล่ะ
 
มีร่าอ้อนวานในใจขอให้เขาช่วย  ช่วยด้วย ช่วยฉันที ขอร้อง ได้โปรดช่วยฉันด้วย.....เธอร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัวหางตาของเธอพยายามมองหาเขา 
 
แม้ตอนที่ถูกตบจนปากแตกน้ำตายังไม่ไหลเลยสักหยดแต่ว่าตอนนี้เธอกลับร้องไห้ไม่หยุด
 
ไอ้หน้าโหดในร่างควายทึกเหลือบไปเห็นคาร์เรย์ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ มันก็ตะโกนบอกเขาทันที
 
"อย่าเข้ามายุ่งดีกว่าถ้าแกไม่อยากตาย!!!!!!"
 
"......................"   คาร์เรย?ยังตีสีหน้านิ่งและยังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
"อย่ามาหาเรื่องใส่ตัว!!!! ไปให้พ้นซะ!!!!! "
 
"...................."    คาร์เรย์ยังคงนิ่งและไม่หยุดเดิน จนไอ้หน้าโหดคนนั้นเริ่มโมโหจัดอีกครั้ง มันปล่อยมือจากมีร่า ร่างที่อ่อนปวกเปียกของเธอล้มพับแทบหมดสติอยู่ที่พื้น เธอไม่เหลือแรงที่จะพยุงตัวเองขึ้นมาแล้ว ได้แต่พยายามหายใจให้เต็มปอด....
 
"ก็บอกว่าอย่ามาแส่!!!!!! ย๊ากกก!!!!"    ไอ้ชั่วคนนั้นพุ่งเข้าหาคาร์เรย์ทันทีในระยะประชั้นชิดแต่ทว่าเขากลับพลิกตัวหมุนหลบทัน เขาหุบร่มลงอย่างรวดเร็วแล้วฟาดเข้าที่หัวของมันอย่างแรง
 
"โอ๊ยยยยยย!!!"
 
"......................"    
 
"มึงหาเรื่องตายเองนะ!!!!!!! ย๊าก!!!!!!"   ตอนนี้ไอ้ควายทึกโกรธจัดมาก มันพุ่งเข้าคาร์เรย์แต่ทว่า คาร์เรย์กลับใช้ปลายแหลมๆของร่มทิ้มไปที่คอหอยของมันอย่างแรง จนปลายร่มปักเข้าไปในเนื้อของมันเลือดไหลซึม มันชะงักทันทีด้วยความเจ็บ....
 
"กะ แก กะ แกเป็นใคร..........."    น้ำเสียงของมันสั่นมากมันไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะแรงกดของคาร์เรย์แรงขึ้นเรื่อยๆ ถ้ามันดิ้นมีหวังคอทะลุแน่!!!!
 
"ฉันว่า คนที่หาเรื่องใส่ตัว น่าจะเป็นแกมากกว่านะ....อยากตายมากขนาดนั้นเลยหรอ...."   น้ำเสียงของเขานิ่งและสีหน้าก็เรียบเฉยมากเหมือนไมีมีความรู้สึกอะไร  แต่สายตาที่เขาจ้องไอ้ควายทึกนั่นทำให้มันแทบจะเยี่ยวใส่กางเกงเลยทีเดียว
 
"กะ แกเป็นอะไรกับพวกมัน ฉันแค่ทำตามหน้าที่ "
 
"หน้าที่ของแกของการซ้อมผู้หญิงงั้นหรอ.....หึ......ตลกดีนะ"
 
"กะ ก็พวกมันเป็นหนี้ฉัน ฉันทำตามเจ้านายสั่ง ฉันแค่ต้องการเงินถ้าแกไม่อยากให้พวกมันโดนซ้อมอีก...เอาเงินมาก็พอ......!!!!"     แม้จะฟังเหมือนคำขู่แต่น้ำเสียงของสั่นยิ่งกว่าแผ่นไหวที่เนปาลซะอีก คาร์เรย์กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
 
 
 
"แก! คนที่อยู่ข้างหลังฉันน่ะ อย่าแม้แต่จะคิด........"   คาร์เรย์พูดขึ้นเหมือนรู้...เพราะไอ้ล่ำหน้าลิงกังอีกคนกำลังจะเอาไม้หน้าสามมาฟาดเขาจากทางด้านหลัง.....แต่มันก็ชะงักทันทีดีเมื่อภาคินที่เดินตามมาติดๆยกปืนขึ้นแล้วเล็งที่หัวของมันเอาไว้.....
 
 
"วางไม้ลงซะ ถ้าไม่อยากมีรู้ที่หัว ฉันยิงปืนแม่นมาก......"    ภาคินพูดกับไอ้ล่ำหน้าลิงกังคนนั้น มันจึงยอมวางไม้ลงแต่โดยดี
 
"ส่วนแก เมื่อกี้บอกว่าอยากได้เงินใช่มั๊ย...."    คาร์เรย์เอ่ยถามไอ้ควายทึกคนเดิม มันจึงพยักเป็นคำตอบ
 
"แล้วถ้า..ฉันจะใก้แกเลือก ระหว่างเงินที่เพื่อนแกจะได้กลับไป กับชีวิตแกที่ต้องทิ้งไว้ที่นี่ แกจะเลือกอะไร.....เลือกดีๆเพราะแกมีสิทธิ์ตอบแค่ครั้งเดียว...."   คาร์เรย์บอก
 
"แต่ถ้าฉันไม่ได้เงินกลับไปด้วยฉันก็โดนซ้อมตายน่ะสิ!!!! โอ๊ยยยยยย!!!"      คาร์เรย์เพิ่มแรงกดปลายร่มไปที่คอของมัน
 
"ฉันไม่ได้สั่งให้พูด ฉันให้แกเลือก......"
 
"......................"    ตัวของมันสั่วเทามากด้วยความกลัวตาย
 
"เร็วๆ ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ "
 
"ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่เอาอะไรจากพวกมันแล้ว ปล่อยฉันไปก็พอ......."
 
"ดี.....งั้นก็......ไปได้...."
 
".......ขะ...ขอบใจ......"
 
"แต่!!!!! ถ้าฉันเห็นหน้าแกอีกล่ะก็............แกรู้ใช่มั๊ยว่าฉันจะบอกอะไร......."
 
"ฉะ ฉันรู้ ฉันรู้แล้ว ฉันจะไม่มาที่นี่อีก ปล่อยฉันได้รึยัง"
 
"อืม....ไปได้แล้ว"
 
คาร์เรย์ดึงร่มออก ไอ้ควายทึกกับไอ้หน้าลิงกังวิ่งหนีไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว.....
 
ตอนนี้ฝนเริ่มซาลงแล้วจากตกหนักเปลี่ยนเป็นฝนรินปอยๆ​​ คาร์เรย์หันไปมองมีร่าก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอแล้วค่อยๆนั่งลงหอบร่างกายสะบักสะบอมของเธอขึ้นมา.......
 
ยังไม่ทันที่คาร์เรย์จะพูดอะไรมีร่าก็ดึงแขนเขาเข้ามากอดเอาไว้แน่น....ตัวเธอสั่นราวลูกนกน้อยสภาพเปียกโชกไปทั้งตัว...คาร์เรย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะทำอะไรไม่ถูกจะกอดปลอบเธอก็ไม่กล้าจะพลักเธอออกก็ทำไม่ได้ เขาทำได้เพียงแต่นั่งนิ่งๆฟังเสียงมีร่ากำลังสะอื้นร้องไห้ เธอซุกหน้าไปที่หน้าอกของคาร์เรย์
 
 
"ขอบคุณ อึก ฮือ อึกๆ ขอบคุณที่ช่วยฉัน...ฮือๆอึกๆ ขอบคุณจริงๆๆ"   เสียงของเธอแผ่วเบามากมือเล็กๆของเธอจับจิกที่แขนเสื้อของคาร์เรย์ไม่ยอมปล่อย
 
"ไม่ต้องกลัว เธอไม่ตายหรอก"    นั่นคือคำพูดเดียวที่เขาคิดออก คำปลอบที่ฟังดูแปลกๆ ก็คาร์เรย์ไม่เคยต้องปลอบใครมากก่อน เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง ^^
 
"เจ้านายครับ ผมว่าพาเธอไปกับเราด้วยดีกว่านะครับ...."   ภาคินบอก
 
"อืม"
 
"งั้นเดี๋ยว ผมจะอุ้มเธอเอง...."
 
"อืม..เอาสิ"   คาร์พยักหน้า ภาคินจึงขัยบมาเข้าใกล้และพยายามจะดึงมีร่าออกมาจากคาร์เรย์ แต่เธอกอดแขนเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ภาคินจึงพยายามจะแกะมือเธอออก
 
"ภาคิน....."
 
"ครับ????"
 
"เดี๋ยวฉันจะอุ้มเธอเอง นายไม่ดูผู้หญิงคนนั้นแล้วกัน..."
 
"...........................ครับ"       ภาคินชะงักไปชั่วครู่มองหน้าเจ้านาย ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินไปหาน้าสาวของมีร่าที่เอาแต่นั่งร้องไห้แทนเขาช่วยพยุงเธอขึ้นมา
 
คาร์เรย์อุ้มมีร่าขึ้นรถ และพากลับบ้าของเขา ระหว่างทางเธอก็พล่อยหลับไปเพราะอ่อนแรง....
 
โปรดติดตามตอนต่อไป