บ่วงแค้น บ่วงรัก

​
 
 
ตอนที่ 3 พบเจอ
​
 
 
     คอนโดที่แดเนียลให้มัลลิกามาพักอาศัยนั้น เป็นคอนโดค่อนข้างหรู ห้องที่เธอพักพื้นที่ใช้สอยประมาณ 65 ตรม. ซึ่งมัลลิกาแอบคิดว่าใหญ่เกินไปสำหรับการอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ
     ภายในห้องตบแต่งครบครัน มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ควรมี ห้องครัวเป็นครัวปิดเหมาะแก่การทำอาหารไทย ๆ ห้องนอนหลักก็กว้างขวาง ดูเหมือนว่าแดเนียลจะให้แม่บ้านมาเตรียมห้องไว้ เพราะห้องถูกจัดเรียบร้อยและสะอาดพร้อมอยู่ มัลลิกาเพียงแค่จัดเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวเล็กน้อยก็เข้าอยู่ได้เลย
     วันวิสาส่งเธอที่ด้านล่างของคอนโด นัดแนะเรื่องการเริ่มงานในวันจันทร์ที่จะถึงเล็กน้อย แลกเบอร์โทรติดต่อแล้วจึงกลับไป ทีแรกวันวิสาจะขึ้นมาส่งด้วยซ้ำ แต่มัลลิกาไม่ได้เอาของมามากเพราะตั้งใจมาหาซื้อที่ไทยอยู่แล้วจึงไม่รบกวน
     มือบางเก็บเสื้อผ้าและของใช้เข้าที่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินสำรวจครัว เมื่อเปิดตู้เย็นดูต้องตกใจ เพราะทั้งอาหารสด และของที่มีประโยชน์อัดแน่นอยู่ในนั้นเต็มไปหมด
     “ฝีมืออาโรสแน่ ๆ” รสสุคนธ์รู้ดีว่าเธอไม่ชอบทานอาหารนอกบ้าน อีกทั้งมัลลิกายังชอบทำอาหาร รสสุคนธ์คงให้แม่บ้านเตรียมของพวกนี้ไว้ให้ ที่จริงแล้วเมื่อตอนที่เธอเก็บเสื้อผ้า เธอก็แอบเห็นชุดทำงาน 4-5 ชุด แขวนอยู่ในตู้เช่นกัน อาโรสของเธอรอบคอบเสมอ
     เมื่อคิดถึงรสสุคนธ์ มัลลิกาก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าต้องโทรรายงานว่าถึงไทยโดยสวัสดิภาพเรียบร้อย แต่พอจะกดโทรออกก็นึกได้ว่าตอนนี้ที่นิวยอร์กคงดึกมากแล้ว หญิงสาวจึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความสั้น ๆ ไปบอกแทน
     รายงานตัวกับอาสาวเสร็จ มัลลิกาก็กลับมาสำรวจครัวอีกครั้ง อาหารสดที่เตรียมไว้เหมาะกับการทำอาหารไทย หญิงสาวนิ่งคิดไปสักพัก ก่อนจะตัดสินใจทำอาหารง่าย ๆ แบบคนขี้เกียจคิดเมนูอย่างกะเพราไก่ไข่ดาวทานเป็นมื้อแรกในไทย
 
 
 
 
     เช้าวันอาทิตย์
 
 
     เมื่อพักผ่อนจนหายเจ็ตแล็กแล้ว มัลลิกาก็ตัดสินใจออกมาเดินดูเสื้อผ้าเพิ่ม เพราะที่เธอเตรียมมาไม่ค่อยเหมาะกับอากาศประเทศไทยเท่าไหร่ หลังจากศึกษาเส้นทางอยู่สักพัก จึงรู้ว่าเดินทางโดยใช้ BTS จะดีที่สุด
     หลังจากเดินช็อปจนปวดน่อง ท้องเจ้ากรรมก็ส่งเสียงประท้วง มัลลิกาเลือกเดินเข้าฟู้ดคอร์ทของห้างแทนร้านอาหาร เพราะช่วงเวลาเย็นแบบนี้แต่ละร้านคนรอคิวเต็มไปหมด จะให้หิ้วท้องกลับไปทำอะไรทานเองที่คอนโดก็ท่าจะไม่ไหว ลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีเหมือนกัน
     เดินดูร้านอาหารในฟู้ดคอร์ทอยู่สักพัก หญิงสาวก็ตัดสินใจซื้อข้าวผัดต้มยำมาทาน เป็นเมนูที่เธอไม่เคยลอง แอบคิดในใจว่าถ้าอร่อยเธอจะได้เอาไปปรับเป็นสูตรตัวเองไว้ทำทานที่คอนโด
     ช่วงเวลาเย็นแบบนี้นอกจากร้านอาหารจะเต็มแล้ว ฟู้ดคอร์ทคนก็เยอะเช่นกัน ที่นั่งที่มีอยู่ก็ไม่ค่อยจะเพียงพอต่อจำนวนคนเท่าไหร่นัก กว่าที่มัลลิกาจะเจอที่นั่งว่างก็เล่นเอาเหงื่อตก หญิงสาวรีบนั่งลงและจัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิวทันที
     
     “เอ่อ...ขอโทษนะครับ ที่มันเต็มหมดแล้ว ขอนั่งด้วยได้หรือเปล่าครับ” เงาดำใหญ่ที่ทาบลงบนโต๊ะ และเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ ทำให้มัลลิกาละความสนใจจากอาหารขึ้นมามองผู้เป็นเจ้าของเสียงนั้น ก่อนที่ดวงตาโตจะเบิกกว้าง
     นี่มัน พลาธิป ทากาฮาชิ!!
     “หรือว่ามีคนนั่งแล้วครับ” พลาธิปเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าไม่ตอบอะไร เอาแต่มองเขาแล้วทำตาโต จนชายหนุ่มต้องก้มลงสำรวจตัวเองว่ามีอะไรแปลกไปหรือเปล่า
     “มะ ไม่มีค่ะ เชิญค่ะ”
     “ขอบคุณครับ”
     พูดจบพลาธิปก็นั่งลงตรงข้ามมิลลิกาทันที ดวงตาคมไม่ได้มองหญิงสาวอีกเพราะเกรงว่าจะทำให้เธออึดอัด ชายหนุ่มจัดการข้าวผัดทะเลในจานเงียบ ๆ พร้อมอ่านอีเมลล์ในไอแพดเป็นระยะ ๆ
     มัลลิการู้สึกทานข้าวไม่ลงเสียดื้อ ๆ เธอไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะเจอพลาธิปในวันนี้ แล้วก็ที่นี่ นี่ฟู้ดคอร์ทนะ! ทายาทลำดับที่ 2 ของทากาฮาชิมาทานข้าวที่นี่ได้อย่างไร มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากในความคิดของเธอ
     มัลลิการวบช้อนเมื่อรู้สึกว่าความอยากอาหารหายไป มือบางเก็บของที่ซื้อขึ้นมาถือเรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไปเงียบ ๆ ทิ้งให้พลาธิปมองตามด้วยความประหลาดใจ เมื่อหันกลับมามองจานข้าวของหญิงสาวที่แทบไม่พร่องลงเลยพลาธิปกลับรู้สึกผิด สาเหตุที่เธอรีบลุกออกไปคงมาจากเขา การที่มีผู้ชายแปลกหน้ามาร่วมโต๊ะทานข้าวด้วย คงทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย
     เสียงแจ้งเตือนของไอแพดทำให้พลาธิปสลัดความรู้สึกผิดออกไป ก่อนจะหันกลับมาสนใจอาหารของตัวเองและอ่านรายละเอียดงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แม้ในใจลึก ๆ จะอดคิดถึงหญิงสาวคนนั้นไม่ได้
     แต่ถึงอย่างไรก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่แล้ว
​
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ก่อนอื่นต้องขอโทษผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะที่มาอัพช้า ปกติตะวันจะอัพนิยายครบ 1 ตอน แล้วเว้น 1 วัน แต่พอดีว่าป่วยน่ะค่ะ เลยไม่ได้มาอัพเลย ตอนนี้หายดีแล้ว จะกลับมาอัพปกตินะคะ เห็นมีคนรออ่าน ตะวันก็มีแรงเขียนแล้วค่ะ แอบเห็นว่ายอดวิวรวม100แล้ว ดีใจมากเลยค่ะ ^^
ตอนนี้พระเอกกับนางเอกเจอกัน(แบบบังเอิญ)แล้วนะคะ อย่าเพิ่งขัดใจที่เจอกันแค่แปปเดียว เดี๋ยวได้เจอกันยาว ๆ เลยค่ะ :) 
นิยายของตะวันดำเนินเรื่องช้านะคะ เพราะอยากเก็บรายละเอียดทุกอย่าง ไม่อยากให้มันโป๊ะน่ะค่ะ เวลาตะวันอ่านอะไรแล้วเจอบางจุดที่มันขัดแย้งกัน เช่นเรื่องเวลา หรืออะไรก็ตาม ตะวันจะรู้สึกสะดุด เลยไม่อยากให้คนอื่นที่อ่านนิยายตะวันรู้สึกแบบนั้น แต่ละตอน ตะวันจะแก้แล้วแก้อีก กลับไปอ่านตอนแรก ๆ หลาย ๆ รอบเพื่อความมั่นใจว่าจะไม่แย้งกัน แต่ตะวันอายุ 23 แล้ว บางทีก็เบลอ ๆ ไปบ้าง ถ้าอ่านตรงไหนแล้วรู้สึกขัด ๆ แจ้งได้นะคะ ตะวันจะแก้ไขให้ค่า แต่ถ้าใครไม่ชอบนิยายที่ดำเนินเรื่องช้า ๆ อ่านแล้วรู้สึกไม่ทันใจ ข้ามนิยายของตะวันได้เลยนะคะ มันเป็นสไตล์ของตะวันที่แก้ไขค่อนข้างยาก
อ้อ สิ่งหนึ่งที่อยากบอกเลยคือ พระเอกเรื่องนี้ไม่ใช่ผู้ชายใจร้าย ไม่ใช่ผู้ชายเถื่อน เขาเป็นคนสุภาพ ตั้งใจทำงาน และมั่นคงมาก ถ้าอยากอ่านนิยายที่พระเอกใจร้าย ดุ ๆ โหด ๆ  ไว้ตามเรื่องอื่น ๆ ของตะวันได้นะคะ ใกล้คลอดแล้วค่ะ ขายของเสียเลย 555
ขอบคุณที่ติดตามนิยายของตะวันนะคะ
ช่องทางติดต่อตะวัน
Facebook : Sunflower
https://web.facebook.com/Sunflower-268692590198513/
Twitter : @sunflower_np
https://twitter.com/sunflower_np