บ่วงแค้น บ่วงรัก

 
ตอนที่ 2 กลับไทย
​
 
 
     ก๊อก ก๊อก
 
     “อาแดเนียล มินมาแล้วค่ะ”
     “เข้ามาสิ”
     มัลลิกาเดินเข้าไปในห้องเมื่อได้รับอนุญาต ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของแดเนียล สายตามองไปที่ซองสีน้ำตาลในมือหนาด้วยความสนใจ
     “คิดดีแล้วใช่ไหม ที่จะไปที่นั่น” แดเนียลถามหลานสาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน สีหน้าชายวัยกลางคนเต็มไปด้วยความกังวล ดวงตาสีฟ้าสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของมัลลิกา ก่อนจะถอนใจ
     “จัสมิน นับจากนี้ไปมันจะไม่มีอะไรแก้ไขได้แล้วนะ”
     “มินรู้ค่ะ”
     “ทั้ง ๆ ที่รู้...”
     “อาแดเนียลคะ ถึงอาจะห้ามมินยังไง มินก็จะหาทางกลับประเทศไทย หาทางเข้าใกล้พวกมันให้ได้อยู่ดี มินยอมใช้แผนของอา เพราะมินไม่อยากให้อาไม่สบายใจ แต่ถ้าอายังขวางมิน มินก็จะทำตามแผนของมินเองค่ะ” ดวงตาของมัลลิกาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวจนแดเนียลไม่กล้าปฏิเสธ ทำได้เพียงถอนหายใจอีกครั้งอย่างไม่สบายใจ ก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลที่ถือไว้ให้หลานสาว
     “ในนี้มีตั๋วเครื่องบิน ที่อยู่และกุญแจคอนโดที่กรุงเทพฯ อาซื้อไว้เป็นชื่อของญาติห่าง ๆ ของอา ในนี้มีบัตรประชาชนปลอม เอกสารต่าง ๆ ที่จำเป็น และประวัติอัพเดตล่าสุดของทากาฮาชิ”
     “ขอบคุณค่ะอาแดเนียล” มัลลิการับซองสีน้ำตาลมาด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวเลือกที่จะมองข้ามสีหน้าไม่สบายใจของอาเขยไป เธอไม่อยากให้เป้าหมายที่ตั้งใจต้องพังทลายลง มัลลิการอเวลานี้มานานมากเหลือเกิน
     “เมื่อไหร่ที่เจอหลักฐานเอาผิดทากาฮาชิได้ หลานต้องรีบกลับมาทันทีเลยรู้ไหม” แดเนียลเอื้อมไปลูบผมนุ่มของมัลลิกาเบา ๆ มัลลิกามองอาเขยที่เปรียบเสมือนอาแท้ ๆ ด้วยสายตาขอบคุณ
 
     เธอรู้จักแดเนียลมาตั้งแต่จำความได้ ชายหนุ่มสัญชาติอเมริกันเทียวจีบรสสุคนธ์อยู่นานหลายปี ก่อนที่รสสุคนธ์แต่งงานกับแดเนียลตอนเธออายุ 8 ขวบ ทีแรกทั้ง 2 คนตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตคู่อยู่ที่ไทย แต่เพียงแค่ 1 ปีให้หลังทั้งคู่ก็ตัดสินใจกลับมาทำธุรกิจที่นิวยอร์กบ้านเกิดของแดเนียลแทน
     7 ปีที่แล้ว เมื่อทำพิธีและฝังร่างของกฤษณาเรียบร้อย อาสาวก็ยื่นข้อเสนอให้เธอมาอยู่ที่นิวยอร์กด้วยกัน โดยให้เหตุผลว่าจะได้ไม่ต้องเจอภาพเก่า ๆ ให้ต้องเจ็บปวดอีก และจะได้รักษานลินด้วย เพราะหมอที่แดเนียลรู้จักค่อนข้างมีชื่อเสียงในเรื่องของฝีมือการรักษาผู้ป่วยในเคสแบบนี้
     แค่เคสของนลินทำให้หมอผู้เก่งกาจถึงกับยอมแพ้ จิตใจนลินบอบช้ำเกินจะเยียวยา ถ้านลินยังจมปลักอยู่แบบนี้ ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็รักษาไม่ได้
     ช่วงปีแรกที่มาอยู่นิวยอร์ก มัลลิกาต้องปรับตัวหลายอย่าง ภาษา สภาพแวดล้อม ทั้งต้องดูแลแม่ และยังรับมือกับความเสียใจไม่ไหว จึงทำให้ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องที่ไทยมากนัก แต่พอเริ่มปรับตัวได้ หัวใจดวงน้อยเริ่มด้านชา มัลลิกาก็เริ่มสืบหาข้อมูลของไดอิจิ ทากาฮาชิ เมื่อมีเวลาว่างเธอก็หาข่าว หาประวัติของตระกูลนี้อ่าน จนแดเนียลเริ่มสงสัย
     มัลลิกาบ่ายเบี่ยงอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายแดเนียลก็รู้จนได้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร แดเนียลเตือนเธอหลายครั้งจนอ่อนใจ ในเมื่อห้ามไม่ได้จึงเปลี่ยนมาช่วยเหลือแทน เพราะอย่างน้อยถ้าทุกอย่างยังอยู่ในการควบคุม แดเนียลก็ยังพอวางใจได้
     ประวัติต่างๆของทากาฮาชิถูกอัพเดตทุก ๆ 3 เดือน โดยที่แดเนียลเป็นคนหาข้อมูลมาให้ เรื่องนี้มีแค่แดเนียลกับมัลลิกาเท่านั้นที่รู้ และข้อมูลที่แดเนียลหามาให้ค่อนข้างละเอียด มันทำให้มัลลิการู้ว่าที่ดินที่พ่อของเธออยากได้ก่อนเกิดเรื่อง ได้กลายเป็นของครอบครัวทากาฮาชิโดยสมบูรณ์แล้วหลังจากที่กฤษณาเสียชีวิตได้เพียงไม่กี่อาทิตย์ นั่นยิ่งตอกย้ำให้มัลลิกามั่นใจ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อเป็นฝีมือของทากาฮาชิแน่ ๆ
     นอกเหนือจากนั้นเธอยังรู้มาอีกว่า ตระกูลทากาฮาชิเป็นยากูซ่าเก่า ถึงแม้จะวางมือไปตั้งแต่รุ่นพ่อของไดอิจิ และย้ายมาตั้งรกรากที่ไทยตั้งแต่ก่อนเธอเกิด แต่เธอเชื่อว่าคนที่เคยอยู่ในด้านมืด มือจับปืนจับมีดมาก่อน ไม่มีทางทิ้งนิสัยเดิม ๆ ได้แน่เมื่ออยากได้อะไร
     ตลอดเวลาที่เรียนอยู่ที่นี่ เธอรอฟังข่าวจากไทยทุกวัน เผื่อว่าสักวันหนึ่งจะได้รับข่าวดีว่าจับตัวคนร้ายได้แล้ว เธอจะยิ้มได้อย่างสบายใจบ้าง แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว พอเข้าปีที่ 6 หญิงสาวก็หมดหวัง เพราะทางตำรวจยังหาหลักฐานเพิ่มไม่ได้สักที คดีของกฤษณากลายเป็นคดีถูกลืมเลือนไป เธอจึงเริ่มวางแผนที่จะกลับไทย และหาทางเข้าใกล้ตระกูลทากาฮาชิให้มากที่สุดเพื่อหาหลักฐานเอาผิดไดอิจิ
     เป็นอีกครั้งที่แดเนียลยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ
 
 
 
 
     มัลลิกาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม มือเรียวหยิบตั๋วเครื่องบินที่แดเนียลจัดการให้ออกมาดู อีกเพียงแค่ 3 วัน เธอก็จะได้กลับบ้านเกิดในรอบ 7 ปี ได้กลับไปอยู่ใกล้ ๆ พ่อ และได้จัดการเรื่องที่ค้างคาเสียที
     มัลลิกาเอามือทาบมือกับอก ทั้ง ๆ ที่มั่นใจในแผนของแดเนียล และแผนสำรองที่เตรียมไว้ แต่ใจดวงน้อยกลับวูบโหวงแปลก ๆ
     เหมือนกับว่า ถ้าเธอกลับไป เธอจะต้องสูญเสียบางอย่างที่สำคัญอีกครั้ง
     มัลลิกาส่ายหน้าไล่ความกังวล เธอรอเวลานี้มานานแค่ไหน ไม่ควรเลยที่จะกลัวกับอะไรที่ยังไม่เกิดขึ้น
     หญิงสาวหยิบเอกสารที่รับมาจากแดเนียลขึ้นมาดูอีกครั้ง มือเรียวเปิดประวัติครอบครัวทากาฮาชิอ่าน มีรูปภาพครอบครัวที่มัลลิกาคิดว่าคงถ่ายเมื่อไม่นานมานี้แนบมาด้วย ในรูปมีผู้ชายวัยกลางคนที่ชื่อไดอิจิ หญิงวัยกลางคนที่น่าจะเป็นแพรวพรรณ ภรรยาชาวไทยของไดอิจิยืนอยู่ตรงกลาง ผู้ชายตัวสูงใบหน้าหล่อเหลาที่มัลลิการู้มาว่าเป็นลูกชายคนโตของตระกูลชื่อเคนอิจิ ยืนยิ้มอยู่ข้างภรรยาสาวที่ชื่อว่าประภัสสร ในอ้อมแขนของหญิงสาวมีเด็กทารกวัยไม่เกิน 2 เดือนนอนหลับอยู่ ขวามือของไดอิจิมีผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่เคยเห็นคนหนึ่งยืนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มบาง ๆ ที่ดูมีเสน่ห์เหลือล้นให้กล้อง ถ้าให้เดา คนนี้คงเป็นพลาธิป ทากาฮาชิ ลูกชายคนรองที่เพิ่งเรียนจบปริญญาโทจากอังกฤษมาหมาด ๆ
     พลาธิป เป้าหมายของเธอ
     มือเรียวขยำรูปในมือจนยับ ความสุขของครอบครัวที่เธอไม่ได้สัมผัสมันมานาน แต่ทำไมคนที่พรากความสุขของเธอไปถึงได้รับมัน
     ไม่ยุติธรรมเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
​
ช่องทางติดต่อตะวัน
Facebook : Sunflower
https://web.facebook.com/Sunflower-268692590198513/
Twitter : @sunflower_np
https://twitter.com/sunflower_np