บ่วงแค้น บ่วงรัก

​

ตอนที่ 2 กลับไทย

     7 ปีต่อมา

     นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

     “คุณแม่ขา มะลิกลับมาแล้วนะคะ”

     “...”

     “วันนี้มะลิเรียนจบแล้วค่ะ น่าเสียดายที่คุณแม่ไปงานกับมะลิไม่ได้ แต่มะลิคิดถึงคุณแม่ตลอดเลยนะคะ” พูดจบมัลลิกาก็ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มมารดาที่หย่อนคล้อยตามวัย หากแต่ยังหอมที่สุด นุ่มที่สุดสำหรับเธอเสมอมา

     7 ปีมาแล้วที่เธอต้องสูญเสียผู้นำครอบครัวไปตลอดกาล รวมถึงมารดาที่เคยอ่อนหวาน พูด และกอดเธอด้วยความรัก ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว…

มัลลิกาไม่ได้ยินเสียงมารดาอีกเลย นับตั้งแต่ท่านฟื้นขึ้นมาหลังจากที่พยายามฆ่าตัวตายในวันที่สามีเสียชีวิต ทีแรกทั้งเธอและรสสุคนธ์ต่างคิดว่าเพราะนลินยังอยู่ในอาการช็อก การตอบสนองของนลินถึงไม่ค่อยดีนัก หากแต่ตอนนี้ผ่านมา 7 ปีแล้ว ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม นลินไม่พูดกับใคร เอาแต่เหม่อมองท้องฟ้าใบหญ้าราวกับคนเสียสติ ต่อให้พาไปหาหมอที่คิดว่าเก่งที่สุด ดีที่สุด ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา แต่มัลลิกาก็ไม่ยอมแพ้ เธอพยายามคุยกับมารดา พาท่านออกไปเดินเล่น แม้จะไม่มีอะไรดีขึ้น แต่เธอก็ยังทำเช่นนี้เสมอ ทุกวัน ทุกวัน

     มัลลิกาไม่ได้หวังถึงขั้นให้มารดากลับมาเป็นคนเดิมตั้งแต่เข้าปีที่ 5 ของการรักษา ช่วงแรก ๆ เธอแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง เมื่อพูดกับมารดาแต่ท่านทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน ความเจ็บปวดทุกอย่างฝังลึกอยู่ในใจ นานวันเข้าก็กลายเป็นความด้านชา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มัลลิกาไม่สามารถยิ้มแบบมีความสุขจริง ๆ ได้ ชีวิตวัยรุ่นของเธอหายไป เธอไม่มีเพื่อนที่เรียกว่าเพื่อนสนิทด้วยซ้ำ

     ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะคนเลวพวกนั้น ที่พรากครอบครัว พรากชีวิตของพ่อ พรากความสดใสของแม่ พรากทุกสิ่งทุกอย่างจากเธอไป เพราะพวกมัน!!

     “จัสมิน กลับมาแล้วหรอ” เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำให้มัลลิกาเผลอสะดุ้งเบา ๆ ดวงตาเฉี่ยวที่แข็งกร้าวเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหอมแก้มนุ่มของมารดาอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าของเสียงทุ้ม

     “มินเรียนจบแล้วนะคะอาแดเนียล” ว่าพร้อมทำหน้าทะเล้น ทำเอาแดเนียลอดใจไม่ไหวขยี้ผมหลานสาวเสียฟูฟ่อง มัลลิกาทำหน้ามุ่ยอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะส่งยิ้มบางให้อาเขย “อาโรสล่ะคะ?”

     “อยู่หลังบ้านน่ะ” แดเนียลชี้ไปในส่วนของหลังบ้าน ก่อนจะเอ่ยเสียงกระซิบให้ได้ยินเพียงแค่ 2 คน “อ้อ จัสมินคุยกับโรสเสร็จแล้วมาหาอาที่ห้องทำงานด้วยนะ อามีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องนั้น น่ะ”

     “ค่ะ อาแดเนียล”

     หญิงสาวในวัย 40 หากแต่ยังสวยสะพรั่งราวกับอายุแค่ 20 ปลาย ๆ  ยืนนิ่งอยู่กลางแปลงดอกกุหลาบเล็ก ๆ ดวงตาสวยหลับลงเพื่อดื่มด่ำกับธรรมชาติ รสสุคนธ์มักใช้เวลาว่างมาพักผ่อนที่ตรงนี้เสมอหลังจากที่เธอเอ่ยปากขอสามีว่าอยากปลูกดอกไม้สัก 3 แปลง ซึ่งแดเนียลก็ไม่ขัดใจสักนิด

     “อาโรสขา!” เสียงที่คุ้นเคยทำให้รสสุคนธ์หลุดจากภวังค์ ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มหวานเมื่อเห็นหลานสาวที่ตอนนี้ไม่ได้ตัวเล็กดั่งเช่นอดีตยืนอยู่ไม่ไกล

     “เรียกเสียดังเชียวมะลิ อยู่ใกล้แค่นี้เองนะคะ” เอ่ยเสียงดุหากแต่ใบหน้ายังคงระบายยิ้มหวาน มัลลิกายิ้มตอบก่อนวิ่งเข้าไปกอดร่างบอบบางของอาสาวแน่น “วิ่งมาแบบนี้เดี๋ยวก็หกล้มหรอก”

     “อาโรส มะลิไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ ไม่ล้มหรอกค่ะ” มัลลิกาเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอด “มะลิแค่อยากกอดอาโรสแน่น ๆ”

     “อ้อนเอาอะไรคะคนดี” รสสุคนธ์กอดตอบ ก่อนจะเอ่ยถามความต้องการของหลานสาวอย่างรู้ใจ

มัลลิกาคลายอ้อมกอด สายตาที่เคยสดใสร่าเริงแปรเปลี่ยนเป็นสายตาจริงจัง

     “มะลิเรียนจบแล้วนะคะอาโรส” เพียงแค่นี้รสสุคนธ์ก็พอจะเดาได้ว่าประโยคต่อไปของมัลลิกาคืออะไร “มะลิอยากกลับไทยค่ะ”

     รสสุคนธ์ถอนหายใจ ก่อนหันกลับไปมองดอกกุหลาบ ดอกไม้ที่เปรียบเสมือนตัวแทนของเธอด้วยสายตาครุ่นคิด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มัลลิกาเอ่ยขอกลับไทย เธอรู้ว่าหลานสาวของเธอมีจุดประสงค์อะไรถึงอยากกลับไปที่นั่น แต่เธอก็เลี่ยงได้ตลอดโดยอ้างเรื่องการเรียน ตอนนี้มัลลิกาเรียนจบแล้ว เธอจะเอาข้ออ้างที่ไหนมารั้งให้มัลลิกาอยู่ที่นี่ต่อกัน

     “แล้วคุณแม่เราล่ะ ใครจะดูแล”

     “มะลิไม่ได้กลับไปอยู่ถาวรนิคะ ไปไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวเดียวมะลิก็กลับมาแล้ว” รสสุคนธ์หันกลับมามองมัลลิกาด้วยสายตาลำบากใจ มัลลิกาเป็นเด็กว่าง่าย แต่ก็แอบดื้อ หลานยอมเธอมา 7 ปีแล้ว หรือนี่ควรถึงเวลาที่เธอจะต้องยอมหลานบ้าง

     “อาไม่เหลือข้ออ้างอะไรแล้วสินะ...ตามใจเราละกัน”

     “ขอบคุณนะคะ” มัลลิการั้งร่างของรสสุคนธ์มากอดอีกครั้ง ดวงตาโตเฉี่ยวเหม่อมองไปไกล อีกไม่นานแล้วสินะ เธอจะได้กลับไปจัดการ อะไร ๆ ให้เรียบร้อยเสียที

ช่องทางติดต่อตะวัน

Facebook : Sunflower

https://web.facebook.com/Sunflower-268692590198513/

Twitter : @sunflower_np

https://twitter.com/sunflower_np