บ่วงแค้น บ่วงรัก

​
 
 
ตอนที่ 4 เลขาของพลาธิป
​
 
 
     “ทายสิเมื่อวันศุกร์ฉันเจอใคร”
     “ใครอีกล่ะ”
     “ก็แม่เด็กเส้นน่ะซี่! ฉันเห็นเดินออกมาจากโรงแรมกับคุณพลาธิปด้วย”
     “คงไปดูงานกันล่ะมั้ง แม่นั่นเป็นเลขา ก็ไม่เห็นแปลกอะไรที่จะไปด้วยกัน”
     “ฉันก็อยากจะโลกสวยแบบเธอนะยัยหวาน แต่ปกติเวลาคุณพลาธิปไปดูงานข้างนอกจะมีคนขับรถให้ นี่ฉันเห็นคุณพลาธิปขับรถเอง ส่วนยัยเด็กเส้นนั่นก็นั่งระริกระรี้เป็นตุ๊กตาหน้ารถ มันไม่แปลกหรือไงยะ!”
     “จริงหรือ แบบนี้มันก็แปลกนะ”
     “ใช่ไหมล่ะ!  ฉันไม่คิดเลยว่าคุณพลาธิปจะ…”
     “ว๊าย! เธอพูดเบา ๆ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า โดนไล่ออกนะยะ”
     เสียงพูดคุยในห้องพักพนักงานเบาลงเรื่อย ๆ จนเงียบไป พลาธิปยืนนิ่งอยู่หน้าห้องนั้นโดยที่สองสาวด้านในไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคนที่ถูกพาดพิงถึงกำลังยืนอยู่ตรงนี้ การนินทากันในที่ทำงานเหมือนเป็นเรื่องปกติที่มีอยู่ทุกที่ เขาปฏิเสธไม่ได้ว่ามัลลิกาเข้ามาทำงานที่นี่ได้เพราะคุณเอมม่าเสนอมาให้ และทางทากาฮาชิไม่กล้าขัดน้ำใจ แรก ๆ เขาเองก็ตั้งแง่กับเธอไว้เหมือนกัน แต่จากที่ได้ร่วมงานกันมาเกือบเดือน ทำให้รู้ว่ามัลลิกาไม่ได้เป็นแค่เด็กเส้นที่ทำอะไรไม่เป็น เธอเก่งและฉลาดมากกว่าที่คิด
     แต่จะให้ออกไปรับหน้าแทน ก็เหมือนยิ่งทำให้มัลลิกาถูกมองไม่ดียิ่งกว่าเดิม และจะกลายเป็นการตอกย้ำว่าเขากับมัลลิกามีสัมพันธ์พิเศษเกินเจ้านายลูกน้องเหมือนที่พนักงาน 2 คนนั้นคิดจริง ๆ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย มัลลิกาก็คงต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านแบบนี้ไปเรื่อย ๆ
     ชายหนุ่มเดินไปคิดไปจนเท้าทั้ง 2 มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของมัลลิกาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เห็นใบหน้าสวยกำลังส่งยิ้มหวาน ๆ มาให้เขาเสียแล้ว
     “คุณพลาธิปมีอะไรหรือเปล่าคะ”
     “เอ่อ…” พลาธิปอึกอัก ตกใจที่ตัวเองเผลอมองมัลลิกาจนโดนจับได้จัง ๆ ขนาดนี้ “หลังพักเที่ยงเข้าไปหาผมด้วยนะ”
     พูดชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปห้องไป ทิ้งในมัลลิกามองตามด้วยความแปลกใจ
 
 
 
 
     “งานเปิดตัวหรือคะ?”
     “ใช่”
     “ตะ แต่ งานใหญ่แบบนั้น...” มัลลิกาเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกไม่มั่นใจขนาดนี้ พลาธิปเรียกเธอเข้ามาเพื่อแจ้งว่าจะให้เธอเป็นคนจัดการดูแลงานเปิดตัวทายาทคนที่ 2 ของทากาฮาชิที่จะเกิดขึ้นในอีก 1 เดือนข้างหน้าทั้งหมด
     “ผมเชื่อใจคุณ” พลาธิปส่งยิ้มให้หญิงสาว “ลองคิดมาให้ผมดู ว่างานควรเป็นแบบไหน คุณเป็นคนทันสมัย งานต้องออกมาถูกใจผมแน่ ๆ”
     พลาธิปคิดมาตลอดทั้งช่วงเช้า เขาพยายามหาวิธีที่จะช่วยให้มัลลิกาพ้นจากคำนินทาเรื่องเด็กเส้น  ชายหนุ่มตระหนักดีว่าถ้าเขาออกตัวแรงไป นอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแล้วอาจจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง ตอนนี้สิ่งเขาที่ทำได้มีเพียงอย่างเดียวคือมอบโอกาสให้มัลลิกาได้พิสูจน์ตัวเอง
     “ฉันจะทำได้หรือคะ?”
     “ผมเชื่อว่าคุณทำได้” ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่างคนไม่มั่นใจ มัลลิกาในตอนนี้ช่างต่างจากมัลลิกาที่เขาเคยรู้จัก พลาธิปลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปยืนเคียงข้างหญิงสาว มือหนาเอื้อมไปจับไหล่บางให้หันมาทางตน “คุณมัลลิกาคนมั่นใจในตัวเองหายไปไหนเสียแล้ว”
     หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยความกังวล ดวงตาเฉี่ยวที่เคยฉายแววมั่นใจตลอดเวลาหายไป เหลือเพียงแค่ดวงตาตก ๆ คล้ายลูกแมวโดนดุ จนพลาธิปอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้
     “เอาเป็นว่า ถ้าคุณไม่เข้าใจตรงไหน ถามผมได้ 24 ชั่วโมง ดึกแค่ไหน หรือเป็นวันหยุดผมก็จะตอบคุณ ตกลงไหม?”
     “ทำไมคุณถึงใจดีกับฉันจังคะ”
     “เอ่อ…” พลาธิปปล่อยมือจากไหล่ของหญิงสาว ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง “คุณเป็นคนเก่ง แถมเราเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด เลขาแบบคุณไม่ได้หาได้ง่าย ๆ ผมต้องรักษาไว้ดี ๆ สิ”
     ชายหนุ่มเอ่ยติดตลก มือหนาแสร้งทำเป็นหยิบแฟ้มที่อ่านไปหลายรอบแล้วมาอ่านอีกครั้งเพื่อหลบสายตาของมัลลิกา หากแต่เลขาสาวไม่ได้สนใจท่าทีแปลกๆของเจ้านายหนุ่มเท่าไหร่นัก เพราะเธอมีเรื่องให้ต้องกังวลมากกว่านี้
     “คุณพลาธิปคะ” เสียงหวานที่เอ่ยเรียกทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือ  “ฉันจะพยายามให้สุดความสามารถค่ะ”
     “นั่นคือสิ่งที่ผมอยากได้ยินจากคุณ มัลลิกา”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
รู้สึกว่ามันสั้นมาก แต่ถ้าไม่ตัดตรงนี้ก็จะยาวไปอ่ะค่ะ T^T
 
ขอบคุณที่ติดตามนิยายของตะวันนะคะ
ช่องทางติดต่อตะวัน
Facebook : Sunflower
https://web.facebook.com/Sunflower-268692590198513/
Twitter : @sunflower_np
https://twitter.com/sunflower_np