บ่วงแค้น บ่วงรัก

 
ตอนที่3 พบเจอ
​
 
 
     “เราเคยเจอกันใช่ไหม?”
     “เอ่อ…”
     “คุณพลาธิปคะ” วันวิสาเดินออกมาจากห้องทำงาน ทำให้บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลง “นี่ค่ะเอกสาร”
     “ขอบคุณ นี่ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว กลับบ้านกันได้แล้วนะ อย่าหักโหมนัก”
     “ค่ะ” วันวิสาเอ่ยรับพร้อมรอยยิ้ม พลาธิปมองหน้ามัลลิกาอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป
     “บอกแต่พนักงาน ตัวเองนอนถึงวันละ4ชั่วโมงหรือเปล่าก็ไม่รู้” วันวิสาบ่นตามหลังเจ้านายกระปอดกระแปด ก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันมาเห็นคนข้าง ๆ ยืนจ้องเธอตาแป๋ว “อุ้ย น้องมินคะ พี่ไม่ได้นินทาเจ้านายนะคะ”
     “มินไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะ”
     “ว๊าย น้องมินฉลาดพูดนะคะเนี้ย” วันวิสาหัวเราะคิกคัก ก่อนเอ่ยชวนมัลลิกาเก็บของเพื่อกลับบ้าน ขืนดื้อดึงอยู่ต่อแล้วพลาธิปรู้ได้โดนดุแน่ ๆ ชายหนุ่มไม่ชอบเห็นพนักงานทำงานหักโหม แต่ถ้าช่วงไหนที่งานมันเร่งจริง ๆ ทากาฮาชิก็จะจ่ายค่าล่วงเวลาให้เต็มที่
     ทากาฮาชิเป็นบริษัทที่ใส่ใจลูกน้องทุกเรื่อง เงินเดือนและสวัสดิการก็ดีมาก เวลาที่ใครต่อใครพูดว่า ทากาฮาชิเป็นบริษัทที่คนในไม่อยากออก คนนอกอยากเข้า นั้นไม่ใช่เรื่องที่เกินจริงแม้แต่นิดเดียว
 
 
 
 
     อาทิตย์แรกของการทำงานผ่านไปอย่างเรียบง่าย มัลลิกาเรียนรู้งานได้ค่อนข้างไวจนวันวิสาหายห่วง และด้วยความที่ชั้นบริหารมีพนักงานทำงานอยู่ไม่กี่คน ทำให้มัลลิกาไม่ค่อยสนิทกับใคร หญิงสาวมาทำงานแล้วก็กลับบ้านด้วยตัวคนเดียว ตอนพักกลางวันถ้าไม่มีวันวิสาอยู่ด้วยมัลลิกาก็ตัดใจไม่ลงไปทานอาหารเสียดื้อ ๆ เธอเข้าหาคนไม่เก่งตั้งแต่ไปอยู่ที่อเมริกา
     ส่วนพลาธิป เธอไม่ได้เจอเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ชายหนุ่มสั่งงานทุกอย่างผ่านวันวิสา มัลลิการู้มาว่าพลาธิปบินไปญี่ปุ่น ทำให้ช่วงอาทิตย์แรกเธอไม่ได้เจอเจ้านายเลย
     พอจำเป็นต้องเจอกลับไม่ได้เจอ แต่พอไม่ได้อยากเจอกลับบังเอิญเจอเสียอย่างนั้น น่าขันสิ้นดี
     เช้าวันจันทร์เวียนมาอีกครั้ง มัลลิกาลุกขึ้นมาทำข้าวต้มปลาง่าย ๆ ทานเป็นมื้อเช้า เมื่อจัดการอาหารเสร็จหญิงสาวก็อาบน้ำแต่งตัว และออกไปทำงานโดยใช้บริการ BTS เหมือนที่ทำมาทั้งอาทิตย์
     07:30 น. เป็นเวลาที่มัลลิกามาถึงที่ทำงานทุกวัน หญิงสาววางข้าวของลงบนโต๊ะทำงาน แล้วเดินเข้าไปในห้องพักพนักงานเพื่อชงกาแฟดื่มเหมือนเคย
     “ขอกาแฟให้ผมแก้วสิ”
     “อ๊ะ!!”
     “คุณ!!”
     เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้ง น้ำร้อนในแก้วกระฉอกออกมาจนลวกมือเรียว พลาธิปเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้ามาดูอาการ
     ชายหนุ่มดึงแก้วในมือของมัลลิกาออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ คว้ามือข้างที่ถูกน้ำร้อนลวกของเธอเข้าไปดูอย่างลืมตัว เมื่อเห็นว่าผิวขาวเริ่มเป็นสีชมพูจากความร้อน เขาจึงรีบดึงร่างบางไปที่อ่างล้างอุปกรณ์ก่อนจะเปิดน้ำใส่มือที่ได้รับบาดเจ็บเบา ๆ
     “แสบไหม”
     “นิดหน่อยค่ะ” มัลลิกาเอ่ยตอบเสียงแผ่ว พลางลอบมองใบหน้าด้านข้างของเจ้านายหนุ่ม พลาธิปจ้องรอยแดงที่มือเธอไม่วางตา คิ้วหนาขมวดเข้าหาแน่นอย่างไม่สบายใจ
     “เดี๋ยวผมพาไปหาหมอ”
     “อ่ะ เอ่อ...คุณพลาธิปคะ ไม่ต้องไปหรอกค่ะ” มัลลิกาขืนตัวไว้ เมื่อพลาธิปทำท่าจะพาเธอไปหาหมอจริง ๆ
     “ได้ยังไง มันแดงขนาดนี้”
     “ดิฉันผิวแดงง่ายอยู่แล้วค่ะ น้ำไม่ได้ร้อนขนาดนั้น ตอนนี้ก็ไม่เจ็บแล้วด้วย ไม่ต้องไปหาหมอหรอกค่ะ นะคะ”
     “แน่ใจนะ”
     “แน่ใจค่ะ”
     “ว๊าย” เสียงหวีดร้องเบา ๆ ที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำให้มัลลิกาและพลาธิปรีบขยับออกจากกัน ชายหนุ่มปล่อยมือของมัลลิกาให้เป็นอิสระ ก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
     “งั้นถ้าดีขึ้นแล้วเอากาแฟไปให้ผมแก้วนึงนะ กาแฟ 2 ไม่ใส่ครีม ไม่ใส่น้ำตาล” พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไป มัลลิกาหันไปทำความสะอาดน้ำที่หก และจัดการชงกาแฟตามคำสั่งโดยไม่ได้สนใจ 2 สาวที่เดินเข้ามาใหม่
     “ตอนแรกฉันก็คิดว่าเก่ง เลยได้เป็นเลขาคุณพลาธิป ที่แท้...”
     “ที่แท้อะไรยะยัยน้ำ”
     “แหม ก็ฉันน่ะ รู้มาว่าที่แม่คนนั้น...” ดวงตาที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงเหลือบมองหญิงสาวที่ทำเป็นไม่สนใจบทสนทนา แต่เธอรู้ว่าแม่คนนั้นต้องได้ยิน “ได้เป็นเลขาคุณพลาธิป ก็เพราะว่าเป็นเด็กเส้น!”
     “ว๊าย เรื่องจริงหรือ”
     “เขาเม้าท์กันให้แซ่ด” หญิงสาวคนเดิมจีบปากจีบคอพูดต่อ “และดูจากท่าทาง อนาคตคงใช้เต้าไต่ อุ้ย! ไต่เต้าขึ้นไปได้สูงกว่านี้แน่ ๆ”
     “ก็ว่าไปนั้น แต่ฉันล่ะสงส๊าร...สงสารยัยพริ้ง อดทนทำงานหลังขดหลังแข็งมาตั้งนาน หวังจะได้ขึ้นมาเป็นเลขารองประธาน สุดท้ายก็แพ้...” หญิงสาวคนที่ 2 ปลายตามองมัลลิกา “เด็กเส้น”
     มัลลิการีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันทีที่จบประโยค หญิงสาวโกรธจนมือสั่น เธอไม่เคยโดนดูถูกต่อหน้าต่อตาแบบนี้มาก่อน
     และที่แย่กว่านั้นคือสิ่งที่คนพวกนั้นพูดคือเรื่องจริง!
     มัลลิกาไม่สามารถแย้งได้เต็มปากด้วยซ้ำว่าเธอไม่ใช่เด็กเส้น เพราะเธอเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ ตำแหน่งนี้ได้เพราะคุณเอมม่า คุณแม่ของอาแดเนียลช่วยไว้ เธอไม่ได้ผ่านการทำงานในตำแหน่งเล็ก ๆ มาก่อน ไม่ได้ผ่านการทดลองงานด้วยซ้ำ สิ่งที่คนพวกนั้นพูดไม่ได้เกินจริงแม้แต่นิดเดียว
     เพราะมันเป็นเรื่องจริง เธอถึงทนฟังไม่ได้
     มัลลิการีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเดินมาถึงบานประตูใหญ่ที่ติดป้ายว่ารองประธาน ร่างระหงยืนสูดหายใจเข้าออก 3-4 ครั้งเพื่อลดความโกรธที่อยู่ในใจ ก่อนจะเคาะประตูเป็นสัญญาณให้คนด้านในรับรู้
     “เชิญ”
     เมื่อได้รับคำอนุญาต หญิงสาวก็เปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือที่สุด ห้องนี้เธอเข้ามาหลายครั้งแล้ว หากแต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้าของห้องอยู่ด้วย
     มัลลิกาจัดการวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะทำงานของพลาธิป ก่อนจะหันหลังเตรียมออกไปจัดการงานที่คั่งค้างต่อ
     “เดี๋ยวก่อน”
     “คะ?”
     “ยานี่” พลาธิปยื่นยาหลอดไม่ใหญ่มากนักให้เธอ มัลลิการับมาถือไว้ด้วยความงุนงง “ทาเสีย ถึงบอกว่าไม่เป็นไรก็ควรทายาบ้าง”
     “ขอบคุณนะคะ”
     “อืม” ชายหนุ่มตอบแค่นั้นก็ก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ มัลลิกาจึงถือโอกาสนี้ออกจากห้องไปเงียบ ๆ
 
 
 
 
     มัลลิกาออกไปแล้ว ชายหนุ่มที่แสร้งเป็นว่ากำลังทำงานอยู่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ดวงตาคมมองประตูที่ปิดสนิท ก่อนจะหันกลับมามองกาแฟดำบนโต๊ะที่หญิงสาวชงให้
     ไม่เคยรู้สึกเกร็งขนาดนี้มาก่อนเลย
     พลาธิปติดใจใบหน้าที่จะหวานก็ไม่เชิง จะเปรี้ยวก็ไม่ใช่ของมัลลิกาตั้งแต่ตอนที่เจอกันที่ฟู้ดคอร์ท ชายหนุ่มมั่นใจยิ่งกว่ามั่นใจว่ามัลลิกาคือคนนั้น แม้ว่าวันทำงานหญิงสาวจะแต่งหน้าโทนสีสุภาพต่างจากลุคเปรี้ยว ๆ ที่เขาเคยเจอ แต่เขาเชื่อว่าตัวเองจำไม่ผิด เสียงหวานแบบนี้ หุ่นแบบนี้ คนเดียวกันแน่ ๆ
     ทั้ง ๆ ที่คิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกอยู่แล้วเชียว
     พลาธิปเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ริมฝีปากหนายกยิ้มบาง ทั้ง ๆ ที่มีงานกองอยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด แต่เขากลับรู้สึกมีความสุขแปลก ๆ
     ใช่ เขาถูกใจมัลลิกาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาจะเข้าข้างเขาขนาดนี้
     มือหนายกกาแฟฝีมือมัลลิกาขึ้นจิบ ก่อนจะเบ้หน้า
     แต่ฝีมือชงกาแฟยังไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่นะ....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตามนั้นแหละค่ะทุกคน คุณพระเอกของเราเขาถูกใจน้องมินตั้งแต่แรกเจอ นี่คือเหตุผลที่สปอยล์ไว้ว่าตอนต่อไปจะหวาน และจะหวานขึ้นเรื่อย ๆ เพราะพ่อพระเอกของเรารุกแรงมากกกก555555
นิยายเรื่องนี้ยังแต่งไม่จบ แต่พลอตที่วางไว้จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง จำนวนตอนประมาณ 30+ ตอนนี้เพิ่งลงได้เพียง 3 ตอน เพราะฉะนั้น ถ้าเรื่องมันช้าไปนิด ก็ต้องเข้าใจด้วยนะคะ ตะวันอยากให้ทุกคนค่อย ๆ รู้จักตัวละครไปทีละนิด ดูพระเอกเขาจีบนางเอก รู้สึกฟิน รู้สึกรักตัวละคร ตอนดราม่าจะได้น้ำตาตกไปด้วยกันค่ะ555
คอมเมนต์คือกำลังใจให้ตะวันมีแรง ถ้าชอบหรือไม่ชอบตรงไหนคอมเมนต์บอกตะวันบ้างน้า อยากรู้~~
ขอบคุณที่ติดตามนิยายของตะวันนะคะ
ช่องทางติดต่อตะวัน
Facebook : Sunflower
https://web.facebook.com/Sunflower-268692590198513/
Twitter : @sunflower_np
https://twitter.com/sunflower_np