The Exotic วันนั้น..ฉันขอให้มันหวนคืน

     ผมเสียใจที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ผมไม่โกรธใครหรอกที่ไม่บอกผมว่าจาคอปตายแล้ว ตอนนั้นผมก็เด็กมากจะให้มารู้เรื่องคนตายคงไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่มันก็๋๋ช้ามากกว่าผมจะได้รู้ อายุผมก็ปาไป 20แล้ว ผมไม่รู้ว่าจาคอปตายยังไง วันนี้หลังเลิกเรียน ผมเดินไปร้านขายดอกไม้เพื่อซื้อดอกไม้ช่อนึง ผมจะเอาไปให้จาคอป ผมรีบเดินออกจากร้าน และเดินตรงไปที่บ้านเด็กกำพร้าไปหยิบของบางอย่าง ของที่ผมควรให้เขาเมื่อนานมาแล้ว ขาไม้อันเก่าๆที่ผมเคยทำ ได้ถูกเอาออกมาจากกล่องเก่าๆบนตู้เสื้อผ้าห้องผม ผมเก็บมันมานานมาก ถ้าผมรู้ตั้งแต่วันนั้นผมคงจะเอาให้เขาตั้งแต่วันนั้น แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีโอกาสเอาไปให้เค้า ดีกว่าไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ได้เมื่อไหร่ ผมรีบเดินออกมาจากบ้าน และรีบตรงไปที่สุสานทันที ผมเดินมาถึงสุสานหน้าหลุมศพของเพื่อนผม เพื่อนที่ผมรัก ผมก้มลงไปร้องไห้ และบอกกับจาคอปว่าผมขอโทษที่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ ผมยื่นดอกไม้ที่ผมเอามาให้เขาวางลงหน้ารูปเขา และของขวัญของเขา ของที่ผมไม่ทันได้ให้เขาเมื่อนานมาแล้ว ผมบอกเค้าว่า "ต่อไปนี้ นายจะเดินได้เหมือนทุกคนแล้วนะเพื่อน ฉันขอโทษที่เอามาให้ช้าไปหน่อย แต่มันก็อยู่ดีนะ" เสียงนั่นเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงจากหน้าของดิอ้อน หยดลงหน้าหลุมศพของเพื่อน เพื่อนคนที่เขารักมากที่สุด 

     "เธอ เธอเป็นเพื่อนลูกฉันหรอ" เสียงผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้านหลังผม ผมหันไปอย่างช้าๆ เห็นแม่ของเขามองมาที่ผม หน้าตาเธอก็เศร้าเหมือนเดิม เธอเข้ามากอดผม เธอบอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจทิ้งเขา เธออยากขอโทษเขา เธออยากไปรับเขากลับบ้านแต่ไม่ทันการ ผมเลยปลอบเธอ ผมลูบหลังเธออย่างช้าๆ และบอกเธอว่าจาคอปไม่ได้โกรธคุณเลยครับ ผมรู้ดี จากนั้นเรา 2 คนก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ผมพาเธอไปนั่งพักที่เก้าอี้ไม้ยาวในสุสานใต้ต้นไม้ใหญ่ ใจจริงผมโกรธเธอ ผมอยากถามเธอว่าทิ้งลูกลงไปได้ยังไง แต่พอผมเห็นหน้าเธอ ผมเหมือนเห็นใจที่แตกสลาย สลายจริงๆไม่ได้เสแสร้งรู้สึก

     "วันนั้นเธออยู่ที่นั่นใช่ไหม วันที่ฉันเอาเขาไปที่บ้านเด็กกำพร้ากับสามีฉัน" ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาหาผมอย่างช้า แล้วก็เริ่มถามผม เธอกุมมือผม เหมือนทำหน้าเหมือนเธอต้องบอกอะไรผมให้ได้ ผมได้ยินคำถามแล้วผมจึงรีบบอกเธอไปว่า" ใช่ครับ ผมก็อยู่ที่นั่น คุณดูรักจาคอปมาก แต่ทำไม..."

ผมก็ถามผู้หญิงคนนั้นไปจนได้ จากน้ำตาที่ว่าเริ่มหยุดแล้ว ก็ไหลออกมาอีก เธอตอบผมกลับมาว่า"ฉันน่ะ...ไม่อยากทิ้งเขาหรอก ฉันน่ะเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ สามีของฉัน พ่อของจาคอปน่ะตายไปตั้งแต่จาคอปยังเล็ก บ้านเรายากจนฉันไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกคนเดียวที่มีร่างกายไม่ครบไหว ฉันเลยต้องจำใจแต่งงานกับเศรษฐีคนนึง ตอนแรกเขาบอกว่าเขาจะดูแลจาคอปอย่างดี ฉันเลยมั่นใจว่าครอบครัวเราจะอยู่กันได้ แต่แล้ววันนึงจาคอปร้องไห้หาฉันบ่อยๆร่างกายเขามีแต่รอยช้ำ แขน ขา เต็มไปหมด ฉันเลยถามเขาว่าไปโดนอะไรมา เขาก็ไม่ยอมพูด เอาแต่ร้องไห้ ฉันเลยคิดว่าเข้าคงบันไดมา หรือไม่ก็อุบัติเหตุในบ้านเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร จนวันนึงฉันต้องออกไปข้างนอก ฉันปล่อยให้จาคอปอยู่บ้านกับสามีใหม่ฉัน แต่ฉันลืมกระเป๋าเงินไว้ในห้อง ทำให้ฉันต้องเดินกลับไปเอาของ ฉันแอบเห็นสามีฉันทุบตีจาคอปต่อหน้าต่อตาฉัน เขาบอกว่าเขาอยากให้จาคอปตายๆไปซะ อยู่ที่นี่ก็เป็นตัวถ่วง แล้วขู่ให้ว่าอย่าให้จาคอปมาฟ้องฉัน ไม่งั้นเขาจะฆ่าจาคอปให้ตายวันนั้นฉันวิ่งเขาไปโอบจาคอปแล้วบอกเขาว่าเราจะไปจากที่นี่ แต่...สามีฉันทำร้ายร่างกายทั้งแม่ทั้งลูก เขาบอกว่าถ้าฉันไปเขาจะตามจนกว่าจะหาพวกเราเจอและฆ่าซะ เงินติดตัวเรา2แม่ลูกไม่มีเลยสักแดง ฉันเลยไม่มีทางเลือก บ้านเด็กกำพร้าเป็นทางเดียวที่จะทำให้เขาอยู่รอดปลอดภัย วันนั้นฉันเลยต้องทำเหมือนแม่ใจร้าย  เพื่อให้สามีฉันเชื่อว่าฉันไม่อยากเลี้ยงจาคอปแล้วจริงๆ หัวใจฉันจะสลาย ฉันรู้ว่าจาคอปก็รู้สึกแบบเดียวกันกับฉัน ฉันหวังว่าสักวันนึงฉันจะไปรับเขากลับมาด้วยตัวฉันเอง แต่มันก็สายเกินไป ฉันอยากบอกเขาว่าฉันขอโทษ แต่มันก็..." ผมเข้าใจแล้ว วันนั้นเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่ใช่ว่าไม่มีใครรักเขา ผมหันหน้าไปทางหลุมแล้วพูดกับจาคอปในใจว่า แม่นายรักนายมาก เขาทำแบบนั้นก็เพื่อปกป้องนายนะจาคอป ฉะนั้นนายสบายใจได้แล้วนะ 

     หลังจากวันนั้นผมมาหาจาคอปบ่อยขึ้น ผมเจอแม่จาคอปเกือบทุกวัน และเมื่อเขาเจอผมเขาจำเอาของอร่อยๆมาให้ผมเสมอ เหมือนกับว่าทดแทนที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ลูกชายเลย ผมจะจำเรื่องจาคอปไว้ และมันทำให้ผมอยากเจอหน้าพ่อกับแม่ของผม เขาอาจจะมีเหตุผลเดียวกับแม่จาคอปก็ได้ 

     วันนี้ผมตื่นเช้าไปเรียนอีกเหมือนทุกวัน และตอนเย็นผมก้ไปหาจาคอปอีก แต่วันนี้ผมไม่เห็นแม่เขาเลย 2-3วันถัดมาก็เช่นกัน จนหลายๆวันเข้าจนน่าแปลก แต่แล้ววันนึงผมก็ไปหาจาคอปอีก ผมเห็นคนกลุ่มนึงกำลังทำพิธีศพอยู่ข้างๆหลุมของจาคอป เมื่อพิธีเสร็จ พวกเขาแยกย้ายกันไป ผมเลยเดินไปดู นั่นเป็นรูปแม่ของจาคอป เธอตายไปตั้งแต่วันแรกที่ผมสงสัยว่าทำไมเธอไม่มาหาลูกชายเธอ ผมเลยบอกทั้งคู่ว่าขอให้ทั้งคู่ไปสู่สุคติ ผมขอให้ทั้งคู่ได้เจอกัน ผมเสียใจที่ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย 

     ตึกตึกตึก...เสียงฝีเท้าเดินมาข้างหลังผม เดินมาอย่างช้าๆ ผมหันหลังไป ผมเห็นผู้ชายแก่ๆคนนึงเดินมาหาผม เขามองหน้าผมแล้วพูดว่า "เดี๋ยวเธอก็ช่วยพวกเขาได้ เชื่อฉันเถอะ แล้ววันนึงชีวิตเธอจะเปลี่ยนไป" ผมถามเขาว่าเปลี่ยนได้ยังไง ทำยังไง คุณพูดอะไรผมไม่เข้าใจ ชายแก่คนนั้นหายวับไปกับตา ผมอึ้งมาก พยามยามคิดว่ามันเป็นความฝัน ผมบอกตัวเองในใจตลอดว่าไม่มีใครหายตัวได้หรอก เราฝันไป 

To be continue...