The Exotic วันนั้น..ฉันขอให้มันหวนคืน

    ผ่านมาแล้วหลายวันผมก็อดคิดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นไม่ได้ คืนก่อนผมฝันแปลกประหลาดมาก ในฝันผมเห็นชายชราคนนั้น เขายืนมองผมอยู่ในมือเขาถือนาฬิกาไขลานเก่าๆอันนึง ผมจำรูปลักษณ์ของมันไม่ได้เท่าไหร่นักรู้แต่เพียงว่ามันเป็นนาฬิกา เหมือนชายชราคนนั้นพยายามบอกอะไรผมสักอย่าง เขาเดินมาใกล้ผม พร้อมกับยื่นมือที่ถือนาฬิกาเรือนนั้น แล้วบอกผมว่า จงใช้มันซะ... แล้วผมก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นห้อง ผมทำกิจวัตรตอนเช้าเหมือนปกติ กินอาหารเช้าแล้วรีบหยิบกระเป๋าไปเรียนเหมือนทุกวัน 

     ผมเดินไปเรื่อยๆเหมือนปกติ ทุกๆอย่างที่ผมเห็นก็เหมือนเดิม ยกเว้นก็แต่ในระหว่างที่ผมเดินอยู่ ผมไม่เห็นใครเลยสักคน ถนนโล่งไม่มีรถแล่น ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆทัังๆที่ปกติแล้วถึงจะยังเช้ามืดอยู่ ก็มีคนเดินไปเดินมา รถก็มีวิ่งแล่นบ้างแล้ว แต่วันนี้ผมกลับไม่รู้สึกเหมือนเดิม ท้องฟ้าเช้าขึ้นแทนที่จะสว่างขึ้นกลับมืดลง หรือผมจะคิดมากเกินไป ทันใดนั้น ผมเห็นชายชราคนนั้นอีกครั้งข้างหน้าผม เขายืนนิ่ง น่ากลัวทำเอาใจผมสั่น เขาจะมาฆ่าผมหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่ได้ไปทำอะไรเขาหนิ แล้วชายคนนั้นก็เดินเข้ามาผม อะไรกันมันช่างเหมือนในฝันจริงๆ ผมถามเขาว่าคุณมีอะไรกับผมหรอ คุณต้องการอะไร เขากลับไม่พูดอะไรเลย แล้วค่อยๆหยิบอะไรสักอย่างออกจากกระเป๋าแจ็คเก็ตเก่าๆที่เขาใส่ ผมถามว่าคุณกำลังทำอะไร นั่นอะไร พอเขาหยิบสิ่งนั้นออกมา สิ่งที่ผมเห็น คือนาฬิกาไขลาน เหมือนในฝันเลย ผมตกใจมาก เลยปัดนาฬิกาเรือนนั้นลงพื้น พร้อมกับรีบวิ่งไปเรียนสุดชีวิต ในใจก็คิดว่านี่มันบ้าอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม ทำไมมันเหมือนในฝันเมื่อคืนก่อน ผมวิ่งต่อไปจนถึงหน้ามหาลัย ประตูทางเข้ามันกลับปิดซะได้ ผมตะโกนเรียกคนดูแลหรือใครสักคน แต่ไม่มีใครเปิดประตูให้ผมเลย เหมือนโลกนี้มีผมคนเดียว ทันใดนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ตัวผมก็เช่นกัน เมืองที่ผมเห็นกลับกลายเปลี่ยนเป็นสีขาว ทุกอย่างสีขาวไปหมด มีเสียงเรียกผมอีกครั้ง เสียงนั้นคุ้นมาก เหมือนเสียงเด็กผู้ชายคนนึง เรียกแต่ชื่อผม ดิอ้อน ดิอ้อน นายได้ยินฉันไหม...เมื่อผมนิ่งฟัง ผมจำได้แล้วว่า เสียงนั่น คือเสียงของจาคอปไม่ผิดแน่

     ผมหันรอบทิศเพื่อหาเจ้าของเสียง จาคอป นั่นนายใช่ไหม นายอยู่ไหน ออกมาสิ จาคอป เสียงนั้นเริ่มเงียบหายไป แต่ผมไม่หยุดจะมองหาเขา ผมตัดสินใจมองไปรอบทิศ วิ่งหาไปทั่ว ทันใดนั้นเงาลางๆข้างหน้าผม เริ่มเข้ามาใกล้ มันเหมือนเงาเด็กชาย คับคลัายคับคราเหมือนจะเป็นจาคอป แต่ที่ไม่เหมือนก็ตรงที่ขาของเขา ขาเขามี 2 ข้างครบ เขาเริ่มเดินมาใกล้ผม ผมกลัวมากแต่ขาผมขยับไม่ได้อีกแล้ว เด็กชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นๆ ทำให้ผมเห็นหน้าตาของเขา ใช่เลยนั่นจาคอปจริงๆ ผมถามเขานี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมขาฉันขยับไม่ได้ เขายิ้มให้ผม แล้วบอกผมว่า"ดิอ้อน นายต้องช่วยฉันนะ มีนายคนเดียวที่ทำได้ นาฬิกานั่น มันเปลี่ยนทุกอย่างได้ มีนายคนเดียวที่ทำได้" ผมถามเขา ทำอะไรฉันไม่เข้าใจ จาคอปเริ่มเลือนลางหายไปเหมือนกับชายชราคนนั้น ผมพยายามคว้าเขา เรียกเขาว่าให้ผมช่วยอะไร แต่ไม่ทันการเขาหายไปแล้ว

     เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น 

     อะไรกันนี่ฉันฝันไปหรอ ทำไมมันเหมือนจริงขนาดนี้ ใช่ครับ ผมฝันไป ผมตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อที่ไหลบนใบหน้าผม ทั้งๆที่อากาศมันไม่ได้ร้อนอะไร มันเหมือนนักกีฬาที่วิ่งหลายกิโล ผมหายใจแรงมาก มองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างก็อยู่เหมือนเดิม ผมเปิดประตูออกไปหาทุกๆคนในบ้าน ทุกคนอยู่กันครบ แล้วสงสัยว่าผมเป็นอะไร ผมดีใจที่มันเป็นแค่ความฝัน ผมเดินไปเรียนตามปกติ ผู้คนเดินกันเพ่นพล่าน รถราแล่นไปแล่นมาเหมือนเดิม ผมดีใจที่เป็นเช่นนั้น ประตูมหาวิทยาลัยเปิด มีนักศึกษาเข้าออก มีคนดูแลเหมือนปกติ ผมนั่งเรียนไปเหมือนจิตใจไม่อยู่กะร่องกะรอย ผมไม่ได้สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่เลย จนเลิกเรียน ผมเดินแบบคนไม่มีชีวิต หัวผมมีแต่คิดเรื่องความฝันเมื่อคืน และแล้วผมตัดสินใจไปที่สุสานไปหาจาคอป เมื่อถึงหน้าหลุม ผมนั่งลงแล้วถามเขาว่า "นายเข้าฝันฉันหรอ ทำไมกัน" ผมคิดในใจว่านี่ผมกำลังถามคนตายอยู่หรอ ผมบ้าหรือเปล่า ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆ เท้าผมเหมือนเตะอะไรสักอย่าง ผมก้มลงไปมอง นั่น...นาฬิกาเรือนนั้น

     นาฬิกาเรือนเดียวกับในฝันมาอยู่ตรงหน้าผม... ผมตกใจมากที่เจอมัน แบบไม่ใช่ความฝัน แต่ผมไม่วิ่งหนี ผมก้มลงไปหยิบมันช้าๆ ใช้มือปัดฝุ่นออกจากนาฬิกา ผมเห็นมันมีคำเขียนไว้ด้วยข้างหลังว่า "ใช้มันให้ดี" อะไรกันเจ้านาฬิกานี่ ผมเอามันใส่กระเป๋ากลับบ้าน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เมื่อถึงห้อง ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋า วางมันเอาไว้ข้างเตียงผม ผมนั่งลงแล้วมองมัน คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เอาล่ะผมจะคิดอะไรมากไม่ได้แล้ว วันพรุ่งนี้ผมมีสอบแต่เช้า เป็นเพราะนาฬิกานั่นทำเอาผมไม่มีกระจิตกระใจอ่าน 

     เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตัดสินใจเอานาฬิกานั่นไปกับผมด้วย ขอสอบอยู่ตรงหน้าผมผมเพ่งมองข้อสอบ ผมว่าผมทำไม่ได้แน่ๆ เมื่อคืนผมแทบไม่ได้อ่านอะไรเลย ด้วยความที่ความเครียดเริ่มครอบงำผม ผมตัดสินใจหยิบนาฬิกาออกจากกระเป๋าเสื้อ ผมมองที่มัน ใจผมภาวนาอยากกลับไปช่วงที่อาจารย์สอนเรื่องที่สอบวันนี้อีกครั้งเพื่อที่ผมจะทำข้อสอบได้ ผมหลับตาแล้วภาวนา...

     เมื่อผมลืมตาอีกครั้ง...ผมเห็นอาจารย์กำลังพูดอะไรสักอย่างหน้าห้อง นี่มันสอบไม่ใช่หรอ อาจารย์เขาบ่นอะไรกัน เมื่อผมมองดูดีๆ อาจารย์เขากำลังสอนอะไรสักอย่าง ผมมองไปรอบๆห้อง นักศึกษาทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมตกใจมาก นี่เรากำลังสอบหนิ ผมหันไปถามคนข้างๆ ว่าเราไม่สอบแล้วหรอ คนข้างๆผม กลับบอกผมว่า "เราไม่ได้สอบวันนี้ นั่นตั้งอาทิตย์หน้านู่น" ผมไม่เข้าใจอยู่นาน แล้วผมก็หันไปมองนาฬิกาในมือผม หรือว่า...นี่ผมย้อนเวลามากันแน่ หรือเพราะเจ้านาฬิกานี่ ตั้งแต่นั้น ผมหันไปหาอาจารย์อีกครั้ง พร้อมกับจดจำทุกอย่างที่สอนมา แล้วการเรียนนั้นก็จบลง ผมหลับตาลงอีกครั้ง บอกกับตัวเองว่า นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อผมลืมตาขึ้น ภาพอาจารย์ที่กำลังเก็บของออกนอกห้อง เปลี่ยนเป็นนั่งขรึมมองนักศึกษาอยู่ ผมมองไปรอบๆเห็นเพื่อนๆในชั้น จดจ่อกับกระดาษบนโต๊ะ ใช่เลย พวกเขากำลังสอบ ผมมองไปบนโต๊ะตัวเอง ผมก็มีกระดาษนั่นเหมือนกันกับนาฬิกาเรือนนั้น ผมกลับทำข้อสอบทุกข้อได้ เพราะเหมือนผมได้เรียนได้จำมา เมื่อผลคะแนนออกมา ผมกลับได้เต็ม เพื่อนๆต่างก็ชื่นชมผม อาจารย์ยังทักผมว่า เธอจำที่ฉันสอนได้หมดเลยนะดิอ้อน เก่งมาก

     ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะนาฬิกาเรือนนั้นอย่างแน่นอน มันทำให้ผมคิดถึงเรื่องชายชราคนนั้น กับจาคอปที่ผมเห็นในฝัน ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความฝันแน่นอน แล้วผมต้องทำยังไงต่อไป...

To be continue....