Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

           “เมื่อสิบนาฬิกาที่ผ่านมา ได้มีการก่อความไม่สงบ โดยกลุ่มต่อต้านเกิดขึ้น...” เสียงข่าวในโทรทัศน์ทำให้เมย์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่หันมาดู
          “โดยกลุ่มนี้ ได้เริ่มมีการก่อเหตุในลักษณะที่รุนแรงขึ้นกว่าครั้งก่อนๆที่ผ่านมา โดยเริ่มมีการลักพาตัว และบ้างก็ถูกทำร้ายร่างกาย”
          “โห กลุ่มนี้นี่นานวันเริ่มรุนแรงขึ้นแฮะ” เธอคิดในขณะเดียวกันกับที่เดม่อนเดินลงมาจากชั้นสอง
          “ทำอะไรอยู่น่ะ?” เขาถาม
          “นายมาดูนี่สิ” เธอเรียกเขา ก่อนที่เดม่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาหน้าทีวี
         
          “ล่าสุดนี้ได้มีประกาศคนหาย เธอชื่อว่าเจสสิก้า เคจ...”
          หลังจากที่ผู้ประกาศข่าวพูดออกมา เมย์กับเดม่อนก็ถึงกับอึ้งไปชั่วระยะหนึ่ง
          “เจส!” เธอพูดพลางหันมามองหน้าเดม่อนก่อนที่จะหันไปฟังข่าวต่อ
          “ตอนนี้ยังไม่มีใครพบเบาะแสของเธอ และได้แต่ตั้งสมมุติฐานว่าเธอน่าจะถูกลักพาตัวไปโดยกลุ่มต่อต้าน เราได้สอบถามพ่อแม่ของเธอ พบว่า เธอมีเพื่อนสนิทเป็นอมนุษย์ และนั่นก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอถูกลักพาตัวไป”
          “ฉันหรอ?” เดม่อนถาม “ฉันเป็นสาเหตุหรอ?”
          “ก็น่าจะประมาณนั้นแหละ” เมย์ตอบ
          “นี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะเนี่ย” เขาพูด “พวกเราก็ไม่เคยไปทำร้ายมนุษย์เลยนะ ทำไมพวกเขาต้องทำกับพวกเราอย่างนี้ด้วยล่ะ”
            เมย์ค่อยๆเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆเดม่อน
          “อย่าคิดมากไปเลย การที่นายมานี่ถือว่าเป็นเรื่องดีมากเลยนะรู้มั้ย” เมย์พูดปลอบ
          “ยังไงล่ะ? ตั้งแต่พวกเราเข้ามาในโลกนี้ พวกเธอก็กลับทำเป็นเกลีดเรา ดูถูกเรา อย่างนี้มันดีตรงไหนกันล่ะ”
          “มันก็เป็นแค่บางคนเท่านั้นแหละ” เมย์ค่อยๆจับมือของเดม่อน “แต่ฉันไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแน่นอน ฉันสัญญา”
          “สัญญานะ” เดม่อนพูดพลางจ้องตาเธอ
          “ฉันสิสัญญา...ฉันสัญญา” เธอกระซิบพูดเบาๆพลางจ้องตาของเขา....
 
 
          “เอี๊ยด...กลับมาแล้ว” เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับมีเสียงใสๆของลิซดังขึ้นมา“ว้าว อยู่กันพร้อมหน้าเลยแฮะ”
          เธอเดินมาวางกระเป๋าที่โต๊ะ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว
          “เดี๋ยวฉันไปทำงานต่อแล้วกัน” เมย์พูดก่อนที่จะเดินกลับไปที่โน๊ตบุ๊คของเธอแล้วเริ่มทำงานต่อส่วนเดม่อนก็เดินเข้าไปหาของกินมานั่งกินบนโซฟา
         
          “เดม่อน” ลิซเรียกพร้อมกับเดินมาหาเขา ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟา
          “หืม? มีอะไรหรอ?” เขาถามพลางวางชามข้าวโพดคั่วในมือ
          “หนูซื้อนี่มาฝาก” เธอพูดอย่างตื่นเต้นก่อนที่จะหยิบที่คาดผมรูปหูสุนัขออกมาจากกระเป๋าของเธอ แล้วยื่นให้กับเดม่อน “เป็นยังไงล่ะ ชอบไหมเอ่ย..”
          เดม่อนนิ่งไปสักพักหนึ่ง เมย์ที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มกรุ้มกริ่ม “ลองใส่ดูสิ เธออุตส่าห์ซื้อมาให้เลยนะ” เมย์พูดแซว
          เดม่อนค่อยๆหยิบที่คาดผมมาจากลิซ “นี่เธอซื้อมาเองหรอ?”
          “ใช่ ลองใส่ดูสิ” เธอพูด เดม่อนก็ค่อยๆคาดที่คาดผมไว้บนหัวของเขา ซึ่งนั่นมันดูน่าตลกมาก เพราะว่าเขามีหูที่เป็นสุนัขอยู่แล้ว
          “ว้าว...น่ารักจังเลยแฮะ” ลิซบอก
          “เอาล่ะ...พี่ใส่แล้วนะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะถอดที่คาดผมออก “ลองเอาไปให้พี่เมย์ใส่บ้างสิ”
          “ความคิดดีนี่” เธอพูดก่อนที่จะหยิบที่คาดผมจากมือของเดม่อน แล้วเอาไปสวมบนหัวของเมย์ “ว้าว...พี่ดูดีมากเลยอ่ะ”
          “เออ...หรอ?” เธอถามพลางมองตัวเองในมือถือ
          “เดม่อน คุณว่าไงล่ะ?” ลิซถาม
          “ก็...เออ.....” เดม่อนพูดไม่ออกเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
โห...เมย์...ทำไมเธอถึงดูดีขนาดนี้ล่ะ?
          เขาคิดพลางจ้องเธอ หน้าของเขาเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย
          “เดม่อน...สวัสดี...ยังอยู่ไหมเนี่ย” เมย์พูดพลางโบกมือไปมาหน้าเดม่อนเพื่อดึงสติเขา“เดม่อน...นายยังยินฉันอยู่หรือเปล่า?”
          “หืม?” เดม่อนดึงสติของเขากลับมา “มีอะไรหรอ?”
          “ฉันดูเป็นยังไงบ้าง” เธอถาม
          “อ๋อ...เออ...ก็ดูดีนะ”เขาตอบ
          “จริงนะ”
          “จริงสิ”
          “โอเค ฉันว่าแล้วเชียว” เธอพูดก่อนที่จะถอดหูสุนัขออกแล้วยื่นให้ลิซ“ขอบใจจ่ะ ลิซ”
            “หนูคิดแล้ว ว่าพวกพี่ต้องชอบ” เธอพูดก่อนที่จะเก็บหูสุนัขเข้ากระเป๋า แล้วเดินขึ้นไปบนห้องของเธอด้วยความตื่นเต้น
 
 
 
          “เป็นยังไงล่ะ น้องสาวฉัน” เธอพูด
          “ก็...อย่างที่ฉันบอก เธอก็เหมือนน้องสาวฉันนั่นแหละ”
          “ว่าแต่...เดม่อน”
          “หืม?”
          “นายต้องเรียนให้ได้เท่าไหร่หรอ นายถึงมาแลกเปลี่ยนที่โลกนี้ได้”
          “ก็...มันต้องเรียนให้ดีด้วยแหละ แล้วก็ต้องมีการสอบแข่งขันกันอีก”
          “แล้ว...นายสอบได้หรอ?”
          “ก็น่าจะประมาณนั้นแหละ”
          “ว้าว นายนี่เก่งจังเลยแฮะ”
          “แหม...ก็มันแน่อยู่แล้ว”
          “อี๋...นายนี่มัน....” เธอพูดพลางเบือนหน้าหนี
 
          “อื้อ....เอาล่ะ...ใกล้เวลานอนแล้วล่ะ” เขาพูดพลางบิดขี้เกียจ“เธอจะขึ้นไปนอนไหมล่ะ?”
          “อืม...ก็ว่างั้นแหละ” เธอตอบก่อนที่จะเก็บโน้ตบุ๊กของเธอ “แล้วนายล่ะ?”
          “อ๋อ ฉันนอนดึกน่ะ ฉันขอดูทีวีอยู่นี่ดีกว่า”เขาพูดก่อนที่จะหยิบชามข้าวโพดคั่วขึ้นมาวางบนตักของเขา
          “งานของนายเสร็จแล้วหรอ?”
          “เสร็จแล้วน่ะสิ”
          “งานของฉันก็เสร็จแล้วเหมือนกัน” เธอพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งข้างๆเดม่อน “งั้น...ฉันดูทีวีกับนายด้วยก็แล้วกัน”
          “เออ....ก็ได้” เขาพูดพลางกดเลื่อนช่องทีวีไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ช่องที่ฉายภาพยนตร์
 
 
 
 
         
          ท่ามกลางความมืดมิดของกลางคืน ภายในซอกตึกในเมืองใหญ่ มีเพียงไฟจากหลอดไฟเพียงดวงเดียวที่อยู่บริเวณนั้น
          “นี่นายจะทำอะไรฉันน่ะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้นมา ในขณะที่เขากำลังถูกชายปริศนาอีกสองคนกำลังลากเขาเข้าไปที่ซอกตึกนั่น ก่อนที่จะปล่อยเขาลง
          “พวกแกเป็นใครกัน! ทำไมถึงพาฉันมาทีนี่! พวกแกต้องการอะไร!” ชายผู้นั้นถาม“ตอบฉันสิ!”
          หนึ่งในชายสองคนนั้นควักปืนออกมาก่อนที่จะจ่อไปที่หัวของชายผู้นั้น “เงียบๆซะ! ไม่งั้นฉันจะทำให้นายเงียบเอง!”
          “นี่! ถอยออกมาเลยนะ! ฉันไม่ได้สั่งให้นายทำอย่างนั้น!” จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมา ก่อนที่จะปรากฏภาพของหญิงสาวในชุดคลุมปิดในหน้าสีดำเดินมา ชายปริศนาทั้งสองค่อยๆถอยห่างออกมาจากชายผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น
          “นี่เธอเป็นใคร!” ชายผู้นั้นถาม แต่หญิงในชุดดำไม่ตอบ ก่อนที่เธอจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ
          “นายไม่จำเป็นที่จะต้องมารู้จักฉันหรอก” หญิงชุดดำพูด “ว่าแต่นายช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
          “ช่วยอะไร?”
          หญิงชุดดำค่อยๆหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอแล้วยื่นให้ชายผู้นั้นดูมันเป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเดินอยู่กับมนุษย์หมาป่า
          “นายรู้จักพวกเขาไหม?” หญิงชุดดำถาม
          “อ๋อ...พวกนี้หรอ เขาอยู่บ้านที่ถัดจากบ้านของฉันไปแค่ไม่กี่หลังเองน่ะ” ชายผู้นั้นตอบ
          “อืม...อย่างนี้นี่เอง” หญิงชุดดำพูดก่อนที่จะเก็บรูปนั้นเข้ากระเป๋าของเธอไป และจากนั้น “ฉั่วะ!”มีดสีดำคมกริบถูกปักเข้าไปที่คอของชายผู้นั้น ก่อนที่จะถูกหญิงชุดดำชักออกมา เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากรอยแผลที่คอเป็นจำนวนมาก
          “แค่กๆ...ทำไม....แค่กๆ” ชายผู้นั้นสำลักเลือดออกมา
          “นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” หญิงชุดดำพูด “อีกไม่นานนายก็จะได้เป็นอิสระ”
            “แก....” ชายผู้นั้นค่อยๆล้มลงนอนกองกับพื้นเนื่องจากเสียเลือดมาก และค่อยๆหมดสติไปอย่างช้าๆ.....
 
 
 
 
End
Chapter 5