Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา
เขียนโดย 
TheGentleWolf
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.48 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 09.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) Chapter 6:สะกดรอย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้องของเดม่อน “เดม่อน ออกมาได้แล้ว” เมย์พูดพลางเคาะประตูไปเรื่อยๆ
“แกร็ก” เดม่อนค่อยๆเปิดประตูออกมาด้วยสภาพที่ดูโทรมเหมือนกับคนที่เพิ่งจะตื่นนอน “มีอะไรหรอ?”
“ออกไปวิ่งกัน” เมย์พูดซึ่งเมื่อเดม่อนดูดีๆ เธอกำลังใส่ชุดรัดรูปแบบนักวิ่งอยู่
“นี่กี่โมงแล้วล่ะ?” เขาถาม
“6 โมงเช้า” เธอตอบ
“โห...มันไม่เช้าไปหน่อยหรอ?”
“เอาเถอะน่า รีบออกมาได้แล้ว”
“โอเคๆ อีกแปปนึงแล้วกัน ขอไปแต่งตัวก่อน”เขาพูดก่อนที่จะปิดประตูห้องไป
“พี่คะ วันนี้พี่ต้องไปเรียนอีกหรือเปล่าคะ?” ลิซถามในขณะที่พวกเธอกำลังนั่งอยู่
“ไปตอนบ่ายน่ะ น่าจะกลับประมาณสี่โมงแหละ” เมย์พูดพลางผูกเชือกรองเท้าออกกำลังกายของเธอ
“แล้ว...พี่คะ” ลิซค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆเธอ “ตกลงพี่กับเดม่อนเป็นอะไรกันหรอ?”
สิ้นสุดคำพูดของลิซ เมย์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ “เออ...คือ...ก็...” เธอพูดติดๆขัดๆ
“แฟนงั้นหรอ?”
“เปล่า!” เธอตอบเสียงดังก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “โอเค ฉันพร้อมไปแล้ว”
เมื่อทั้งคู่กันไป พวกเขาก็เห็นเดม่อนกำลังเดินลงมาจากชั้นสอง ซึ่งเขาใส่ชุดออกกำลังกายแบบรัดรูปเช่นกัน ทำให้สามารถที่จะเห็นกล้ามเนื้อของเขาได้อย่างชัดเจน
“เออ...มีอะไรหรือเปล่า?” เดม่อนถาม เพราะเขาเห็นเมย์กำลังนั่งอึ้งไปสักพัก
“อ๋อ...เออ...เปล่าหรอก..” เธอตอบ
“งั้นเรารีบออกไปดีกว่า” เขาพูด
“โอเค” เมย์ตอบก่อนที่จะลุกเดินตามเดม่อนออกไปข้างนอกบ้าน
หลังจากที่ทั้งคู่วิ่งมาได้สักพัก ทั้งคู่ก็เดินมานั่งพักที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ
“แฮ่กๆ เป็นยังไงบ้างล่ะ?” เมย์ถามพลางหอบแทบเป็นแทบตาย “แฮ่กๆ ฉันไม่เคยวิ่งได้เยอะขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย”
“แต่ฉันยังไม่ค่อยเหนื่อยเลยนะเนี่ย” เดม่อนพูดโดยที่เขาแทบจะไม่แสดงอาการเหนื่อยออกมาเลย “สำหรับฉัน ที่วิ่งมาทั้งหมดที่ยังถือว่าแค่ปานกลางนะเนี่ย”
“โห...นายทำได้ยังไงเนี่ย?”
“ก็ฉันวิ่งอยู่ทุกวันนั่นแหละ” เขาตอบก่อนที่จะเดินไปที่ซุ้มขายน้ำข้างๆ ก่อนที่จะเดินกลับมาพร้อมกับชวดน้ำสองขวด
“เอ้านี่” เดม่อนยื่นขวดน้ำให้กับเมย์
“ขอบใจ” เธอพูดก่อนที่จะหยิบขวดน้ำมา “นี่เดม่อน...ตอนที่นายจะเลือกบ้านที่นายจะมาอยู่น่ะ”
“ทำไมหรอ?”
“คือ...ทำไมนายถึงเลือกบ้านที่ฉันอยู่ล่ะ?”
“เออ...คือ....” เขาค่อยๆวางขวดน้ำลง “คือ ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก ฉันคิดแค่ว่า อยากได้บ้านที่อยู่ใกล้มหาลัยก็แค่นั้นเองแหละ”
“แน่ใจนะ?”
“ก็แน่สิ” เขาพูด “เอาล่ะ รีบกลับกันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันเอา”
“อืม ไปกันเถอะ”
“นี่เมย์” เดม่อนเรียกระหว่างที่พวกเขากำลังเดินกลับ “เธอรู้สึกไหมว่ามีใครกำลังตามเรามา”
“หืม? จริงหรอ?” เมย์พูดพลางหันไปมองด้านหลังของเธอ แต่ก็กลับไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติเลย “นี่นายหลอกฉันรึเปล่าเนี่ย”
“ฉันไม่ได้หลอกนะ จริงๆ” เขาพูดตอบ ก่อนที่เมย์จะหยุดเดินแล้วค่อยๆหันไปมอง แต่เธอก็ไม่เห็นใครที่เดินตามมาเลยสักคน
“ไหนล่ะ? ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่” เธอพูด “นายคิดไปเองหรือเปล่า?”
“ไม่มีทางหรอก ฉันรู้สึกได้จริงๆ” เขาตอบ “มันมีคนเดินตามเรามาจริงๆนะ..แต่...เฮ้อ...ช่างมันเถอะ”
“งั้น เรารีบเดินกันต่อเถอะ” เธอพูดก่อนที่จะเดินต่อไป
และเมื่อทั้งคู่เดินไปต่อ เดม่อนก็เริ่มรู้สึกว่า มีใครบางคนกำลังเดินตามพวกเขามาอยู่ แล้วนั่นก็ทำให้เขาหยุดเดินไปกระทันหัน
“เดม่อน….เป็นอะไรอีกละเนี่ย?” เมย์ถาม ก่อนที่จะชะเง้อมองดูด้านหลังของเธอ แต่เธอก็ไม่เห็นใครเดินตามมาอยู่ดี
“เดม่อน นี่นายจะแกล้งฉันใช่ไหมเนี่ย?”
“ไม่...ฉันรู้จริงๆนะ ว่ามีใครบางคนตามหลังพวกเรามาอยู่”
“เฮ้อ...พอสักทีเถอะเดม่อน นายทำให้ฉันไม่สบายใจนะ” เมย์พูดก่อนที่จะเดินนำเดม่อนไป
“แต่...เฮ้อ....” เดม่อนถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินตามเธอไป
หลังจากที่ทั้งคู่เดินไปได้สักพักหนึ่ง เดม่อนก็เริ่มรู้สึกว่ามีเสียงของฝีเท้าคนหนึ่ง กำลังเดินตามพวกเขามา และเริ่มเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ
ในจังหวะเดียวกัน เมื่อทั้งคู่เดินผ่านหัวโค้งไป เดม่อนก็สังเกตเห็นซอกตึกเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา และเมื่อเห็นดังนั้น เดม่อนจึงรีบดึงเมย์เข้าไปในซอกตึกนั้นทันที
“โอ้ย! นี่นายจะ อุ๊บ” ก่อนที่เมย์จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ เดม่อนก็รีบปิดปากเธอเอาไว้ทันทีแล้วรีบล๊อคตัวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอขยับตัว ก่อนที่เดม่อนจะเห็นชายในชุดดำ เดินผ่านพวกเขาไปโดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขา โดยที่ในมือข้างซ้ายของเขากำลังถือมีดอยู่
หลังจากเหตการ์ณทั้งหมดผ่านไป
“โอ้ย! นี่นายจะบ้ารึไงเดม่อน!” เมย์ขึ้นเสียงก่อนที่จะผลักตัวออกห่างจากเดม่อน “นายทำบ้าอะไรน่ะ!”
“ใจเย็นๆสิ” เดม่อนพูด “ฉันช่วยเธอเอาไว้นะ”
“ช่วยอะไร! นายคิดจะทำอะไรกับฉันหรอ!”
“นี่! ฟังก่อนสิ!” เดม่อนพูดขึ้นเสียงพร้อมกับจับไหล่ของเธอเอาไว้แน่น“ทำไมเธอไม่เคยที่จะเชื่อฉันสักอย่างเลย”
“แล้วนายพยายามจะบอกอะไรล่ะ?” เธอถามเดม่อนค่อยๆคลายมือของเขาออกพลางถอนหายใจ
“เธอเห็นชายชุดดำที่เดินผ่านเราไปไหม?”
“เห็นสิ” เธอตอบ
“แล้วเธอไม่คิดหรอ ว่ามันแปลก”
“แปลกอะไรเล่า! เขาก็อาจจะเป็นชาวบ้านทั่วไปก็ได้!” เธอขึ้นเสียง “ฮึ่ย...นายนี่มันงี่เง่าจริงๆ” เมย์พูดก่อนที่จะเดินออกจากซอกตึกแห่งนั้นไป
“ทำไมเธอไม่เคยเข้าใจอะไรเลยนะ” เดม่อนคิดก่อนที่จะเดินตามเธอไป
ในห้องเรียน
“นี่เมย์” เพื่อนคนหนึ่งเรียกเธอในขณะที่พวกเขากำลังนั่งรออาจารย์อยู่
“หืม? มีอะไรหรอ?” เมย์ถาม
“คือ...วันนี้ทำไมเธอถึงไม่นั่งข้างๆเดม่อนล่ะ?”
“เออ...คือ...เรา...” เธอพูดตะกุกตะกัก
“ทะเลาะ?”
“อ่อ ใช่ ประมาณนั้นแหละ” เธอตอบพลางถอนหายใจ
“แล้วเธอทะเลาะกันเรื่องอะไรล่ะ?”
“คือ...เออ...เขาชอบทำตัวงี่เง่าน่ะ” เมย์พูดตอบ “เมื่อเช้านี้น่ะ เขาทำตัวแปลกๆไปน่ะ”
“แปลกยังไงหรอ?”
“คือ เขาบอกว่ามีใครบางคนตามหลังฉันมา”
“แล้ว..คนนั้นเป็นยังไงหรอ?”
“ไม่รู้สิ เบอกแต่ว่าเขาใส่เสื้อคลุมสีดำแค่นั้นแหละ”
“อืม...เขาก็น่าจะเป็นแค่ชาวบ้านแถวนั้นล่ะมั้ง?”
“ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ” เธอพูด “แต่เขาก็พยายามจะบอกแต่ว่าเขาตามพวกเรามาอยู่นั่นแหละ!”
“โว้วๆ ใจเย็นๆก่อนเมย์” เพื่อนของเธอพูดปลอบ “สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ คือเธอต้องพยายามเข้าไปคุยกับเขาให้มากขึ้น”
“ยังไงล่ะ?”
“ไม่รู้สิ พยายามปรับความเข้าใจนั่นแหละ” เพื่อนของเธอพูดอธิบาย ก่อนที่อาจารย์จะเดินเข้ามาในห้อง “เดี๋ยวค่อยเอาไปคุยที่หลังแล้วกัน”
หลังเลิกคาบ
“เดม่อน” เมย์เรียกเขาในขณะที่ทั้งคู่เดินออกมาจากห้อง “นายอยากจะ..เออ...ไปร้านกาแฟไหม?”
“ก็ดีเหมือนกัน” เดม่อนตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย
“เอา...ลาเต้เย็นค่ะ” เมย์พูดสั่งกาแฟ
“ได้เลยค่ะ” พนักงานพูด
“เดม่อน นายจะเอาอะไรล่ะ?”
“อืม...” เขายืนคิด “ไม่รู้สิ”
“เอาโกโก้ไหม?” เมย์ถาม
“เออ...ไม่เอาดีกว่า”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันแพ้โกโก้” เดม่อนตอบ
“ห๊ะ? นายแพ้โกโก้เนี่ยนะ?” เมย์ถามด้วยความประหลาดใจ “รู้ไหม นายพลาดสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปหนึ่งอย่างเลยนะเนี่ย”
“ทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้สิ...”
“อ๋อ...” เดม่อนพูดพลางหันไปสั่งกาแฟ “เอา ชาเขียวเย็นครับผม”
หลังจากที่ทั้งคู่สั่งกาแฟเสร็จ ทั้งคู่ก็มานั่งที่โต๊ะตัวเดิมที่ทั้งคู่เคยนั่ง
“นี่เดม่อน” เมย์เรียก
“หืม?”
“ทำไมนายถึงแพ้โกโก้ล่ะ?”
“ไม่รู้สิ มันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วน่ะ” เขาพูดตอบ “ฉันเคยกินโกโก้ครั้งนึง มันทำให้ฉันเป็นลมชักไปเลยล่ะ”
“โห...ขนาดนั้นเลยหรอ?”
“คือ..ถ้าหากส่งโรงพยาบาลไม่ทัน ฉันคงไม่ได้มาที่นี่หรอก” เขาพูดพลางซดชาเขียวก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมพวกเขา
หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาถึงบ้าน
“เอี๊ยด...กลับมาแล้ว” เมย์เปิดประตูก่อนที่จะเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเดม่อนจากนั้นเมย์ก็เดินขึ้นไปที่ห้องของเธอในทันที โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับเดม่อนเลย
เมื่อเธอขึ้นมาถึงห้องของเธอ เมย์ก็วางกระเป๋าของเธอลงไปบนโต๊ะทำงาน ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนไปบนเตียง
“ฉันจะบอกเขายังไงดี?” เธอคิด “สิง่ที่เขาพูดอาจจะเป็นจริงก็ได้ เขาอาจจะพยายามที่จะเตือนฉันก็ได้ แต่ทำไมฉันถึงไม่เคยคิดที่จะเชื่อเขาเลยล่ะ?”
“ก๊อก!ๆ” จู่ๆก็มีเสียงเคาประตูดังขึ้นมา ก่อนที่เมย์จะเดินไปเปิดประตู และเธอก็เห็นเดม่อนกำลังยืนอยู่หน้าห้องของเธอ
“เฮ้ เมย์” เขาทัก “ฉันขอเข้าไปในห้องเธอได้ไหม? ฉันมีเรื่องจะคุยหน่อยน่ะ”
“เออ...” เมย์คิดสักพักหนึ่งก่อนจะตอบ “ก็ได้ เข้ามาสิ”
เดม่อนค่อยๆเดินเข้าไปภายในห้องของเมย์พลางมองดูไปรอบๆห้อง
“ห้องเธอดูเป็นระเบียบดีแฮะ” เขาพูด
“มันแน่อยู่แล้ว” เธอพูดตอบ “แล้วสรุป นายมีเรื่องอะไรจะคุยล่ะ?”
เดม่อนยืนนิ่งไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะเดินมายืนที่ตรงบริเวณเตียงของเธอซึ่งเต็มไปด้วยตุ๊กตาสารพัด
“เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอ..เออ..นั่งหน่อยน่ะ?”
“ไม่หรอก ตามสบาย” เมย์พูดดังนั้น เดม่อนจึงค่อยๆนั่งลงไปบนเตียงนั่น ก่อนที่เขาจะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนไปบนเหล่าฝูงตุ๊กตานั่น
“โห...ฉันลุกไม่ขึ้น” เดม่อนพูดพลางพยายามที่จะโน้มตัวขึ้นมาจากเหล่าตุ๊กตานั่น
“ฮ่ะๆ เดม่อน” เมย์หัวเราะพลางฉุดเขาขึ้นมาจากกองตุ๊กตานั่น ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุขก่อนที่เดม่อนจะทำท่าจริงจังอีกครั้งหนึ่ง
“เมย์...คือ..” เขาเริ่มพูด “มันก็ถึงเวลาแล้วล่ะ ที่ฉันจะพูดความจริงในใจของฉัน”
“เดม่อน...” เธอกระซิบเรียก
“เมย์...ฉันไม่อยากสูญเสียเธอไป เธอเป็นเพื่อนคนเดียวทึ่ฉันมี...และฉันไม่อยากจะเสียเธอไป...” เขาพูดระบายความในใจออกมา “ฉันไม่อาจที่จะซ่อนความในใจได้อีกต่อไปแล้ว..........ฉัน...ฉันรักเธอ....”
หลังจากที่เขาพูดจบ ห้องของเมย์ก็ตกอยู่ในความเงียบก่อนที่เมย์จะเดินเข้าไปหาเดม่อน และค่อยๆจับมือของเขา
“ฉัน...ฉันสับสนไปหมดแล้ว... ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย... ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้...ว่า...ทำไม...” เธอพูด “ให้ตายเถอะ...ฉันนี่มันโง่จริงๆ” เธอพูดออกมาพลางเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ
เดม่อนค่อยๆจูบลงบนมือของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะสวมกอดเธอเอาไว้แน่น “อืม...เมย์..เธอไม่ได้โง่เลยนะ..” เดม่อนพูด ก่อนที่เขาจะใช้มือกดไปที่หลังคอของเธอ จนใบหน้าของเธอและของเขา เข้ามาใกล้กันมากขึ้น...
“เมย์...”
“เดม่อน...”
“ตรู๊ด!ๆ”
เสียงโทรศัพท์ของเมย์ดังขึ้นมาทำให้ทั้งคู่ผล่ะตัวออกจากกัน ทั้งคู่จ้องตากันสักพัก ก่อนที่เมย์จะเดินไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล ว่าไงเจส....ห๊า! จริงหรอ!....ได้สิๆ...โอเค เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปด้วย....ได้ๆ เจอกันคืนนี้นะ”
“ใครโทรมาหรอ?” เดม่อนถาม
“เจสน่ะ เธอมาบอกว่า คืนนี้มีงานเต้นรำที่คณะน่ะ” เธอตอบพลางวางมือถือของเธอ
“คืนนี้เลยหรอ?” เขาถาม
“ก็ใช่น่ะสิ” เธอตอบ “แล้ว...นายมีชุดใส่หรือเปล่า?”
“มีสิ ฉันเตรียมมาหลายชุดเลย” เขาตอบ “แล้วเราจะไปกันยังไงล่ะ?”
“ฉันมีรถอยู่” เธอพูดพลางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า “นายขับรถเป็นหรือเปล่าล่ะ?”
“อืม...พอสมควร” เดม่อนตอบ “งั้นฉันพาไปส่ง”
“โอเค ดีเลย” เมย์พูด “งั้น นายไปเตรียมตัวซะเถอะ”
“งั้น เจอกัน” เดม่อนพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
ในคืนนั้น
“พี่คะ วันนี้พี่จะกลับกี่โมงคะเนี่ย?” ลิซถามเมย์ในขณะที่เมย์กำลังใส่รองเท้าส้นสูงเพื่อที่จะเตรียมตัวไปงานเต้นรำ เมย์ใส่ชุดเดรสสีขาวลายลูกไม้สีดำกับผ้าคลุมบางสีดำ
“คงประมาณ 3 ทุ่มนั่นแหละ” เมย์ตอบ
“แล้วพี่จะเต้นกับใครคะ?” ลิซถามต่อ “ใช่เดม่อนหรือเปล่าคะ?”
เมย์หน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อลิซถามอย่างนั้น
“บ้าน่า...ไม่หรอก....” เมย์รีบพูดขึ้นมาทันที และในขณะเดียวกัน ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเดินลงมาจากบันใด และเมื่อหันไปดู พวกเขาก็เห็นเดม่อนในชุดเชิ้ทสีขาว ผูกเนกมีน้ำเงิน ทับด้วยสูทสีดำ และกางเกงสีดำ
“เออ...มีอะไรหรอ?” เดม่อนถามหลังจากที่เชาเห็นเมย์ และลิซกำลังจ้องมาที่เขา
“เออ....เปล่า...ไม่มีอะไร” เมย์ตอบก่อนที่จะใส่รองเท้าของเธอให้เสร็จ และถ้าหากเมย์สังเกตดีๆ เธอก็จะเห็นว่าเดม่อนเองก็จ้องชุดของเธออยู่เช่นกัน
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” เมย์ค่อยๆลุกขึ้นยืน “ทุกอย่างพร้อมแล้ว...งั้นก็ไปกันเถอะ” เมย์เดินนำเดม่อนไปที่รถของพ่อเธอที่จอดอยู่หน้าบ้าน เมย์ขึ้นไปนั่งพร้อมกับเดม่อน ก่อนที่เขาจะสตาร์ทรถ
“ยินดีต้อนรับสู่บริการรับส่งครับนายหญิง” เดม่อนพูดแหย่ “คุณอยากได้ความเร็วแบบไหนครับ?”
“เดม่อน พอเถอะน่า...” เมย์พูดอย่างเบื่อหน่าย
“เอาความเร็วสูงสุดนะครับ” เดม่อนพูดก่อนที่จะเริ่มเหยียบคันเร่ง “บรืน!ๆ”
“เดม่อน! อย่านะ! เดม่อน!!!!”
“เอี๊ยด!...บรืน!!!!!.............!”
End
Chapter 6
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
