Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

           “โอย...” เดม่อนค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาภายในห้องอาบน้ำขนาดใหญ่อันมืดมิดห้องหนึ่ง มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากหลอดไฟเพียงดวงเดียวในห้อง

          “ทำไมเจ็บท้องจัง” เขาคิดก่อนที่จะค่อยๆถกเสื้อของเขาขึ้นมาเพื่อดูตรงบริเวณหน้าท้องของเขา และเขาก็ต้องตกใจเมื่อเขาเห็นตรงบริเวณหน้าท้องตรงไส้ติ่งของเขา มีรอยเย็บแผลด้วยด้ายตีนตะขาบอย่างลวกๆขนาดใหญ่อยู่

          “ตึก....ตึก...” มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินออกมาจากในความมืด และเมื่อเขาได้มองไปตามเสียง เขาก็เห็นหญิงคนหนึ่ง ใส่เสื้อคลุมฮู๊ตสีดำเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ

          “เจส! เธอไม่ต้องใส่ชุดคลุมบ้าบอนั่นหรอก!” เดม่อนตะโกนพูด พลางเอามือกุมแผลที่ท้องของเขา

          เจสไม่ตอบ ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เดม่อนมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเดม่อนก่อนที่จะค่อยๆถอดฮู๊ตออกมา เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ

          “เจส....” เขาพูดออกมา “ทำไมกัน...ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้!”

          “ก็มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรยังไงล่ะ” เจสพูดก่อนที่จะเดินมาเหยียบมือของเดม่อนบนพื้น “กร๊อบ!”

          “อ๊ากก!” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “ทำไมกัน..อ๊ากก!”

          จากนั้นเจสก็ค่อยๆยกเท้าออก

          “เมย์อยู่ไหน?” เขาถาม “เมย์อยู่ที่ไหน!”

          “เธอปลอดภัยดี..........แค่ตอนนี้นะ” เธอพูดก่อนที่จะกดสวิตช์ ในมือของเธอ

          ทันทีที่เธอกดสวิตช์ หลอดไฟที่บริเวณมุมห้องก็เปิดสว่างขึ้นมา และสิ่งที่อยู่ที่มุมห้องนั้นก็คือเมย์นั้นเอง เธอถูกจับมัดกับเก้าอี้ไฟฟ้า และถูกรั้วลูกกรงขังเอาไว้อีกทีหนึ่ง

          “เมย์!” เขาตะโกนเรียกเธอ

          “เดม่อน!” เธอเรียก

          “แก...แกต้องการอะไร!” เขาตะโกนถาม

          “หึ...เดม่อน...ฉันรู้ว่านายรักเธอมากแค่ไหน และเธอก็รักนายด้วย ฉะนั้นฉันเลยอยากจะทดสอบนายหน่อย” เธอพูด “ทางเดียวที่จะช่วยเธอได้ คือกุญแจ ซึ่งมันอยู่ในตัวของนาย...ใช่...ที่ท้องของนายนั่นแหละ แต่ก่อนหน้าที่นายจะเอากุญแจออกมาได้นั้น นายต้องจัดการกับฉันให้ได้ก่อน”

          เมื่อพูดจบเดม่อนก็มองไปที่แผลที่ท้องของเขาทันที

          “นายมีเวลาอยู่ 5 นาที ก่อนที่เก้าอี้ตัวนั้นจะช๊อตเธอจนสภาพเธอจะดูไม่สวยแน่ๆ” เจสพูดพลางยิ้มออกมา

          “ไม่! เธอจะทำอะไรน่ะ!” เมย์ตะโกนออกมา “ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้องล่ะ”

          “ไม่! ไม่มีวัน!” เธอหันมาตะคอกใส่เมย์ “เธอไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่าการที่ฉันสูญเสียคนที่ฉันรักไปมันเป็นยังไง!”

          “เธอหมายความว่าไง” เธอพูด

          “เธอนั้นแหละเมย์ เธอฆ่าพ่อของฉัน!” เจสพูด เธอเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา “ตอนนั้นฉันเพิ่งสิบขวบเองนะ!”

          “เจส...” เมย์เรียกภาพฝันในวันนั้นมันย้อนกลับมา เด็กผู้หญิงคนนั้น ที่นอนข้างๆศพผู้ชายคนนั้น

          “ไม่เมย์!...ฉันต้องทำ!....ถ้าหากไอ้เจ้าหมาหน้าโง่นี้ มันชอบคนทึ่ฉันเกลียดที่สุด ฉันก็จะให้มันได้พิสูจน์!” เธอพูดก่อนที่จะมองไปที่เดม่อน “เริ่มได้”

          “ติ๊ด” เสียงนาฬิกาดังขึ้น พร้อมกับตัวเลขที่กำลังนับถอยหลัง

          เดม่อนค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ก่อนที่เจสจะใช้เท้าถีบเขากระเด็นไปจนชนผนังห้อง “ตึง! อ๊ากก!” เขาร้องออกมาก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นยืนใหม่อีกรอบ คราวนี้เขาตั้งตัวได้แล้ว

          เดม่อนพุ่งเข้าไปหาเจสด้วยความรวดเร็ว แต่เจสหลบทันก่อนที่จะใช้ส้นสูงของเธอถีบไปที่กลางหลังของเดม่อน ทำให้เขาเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น “โอย...บ้าเอ้ย!” เขาพูดออกมา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมายืนอีกรอบหนึ่ง แต่หลังจากนั้นไม่นานเจสก็พุ่งเข้ามาหาเข้าก่อนที่จะชกเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง แล้วศอกเข้าไปที่ใบหน้าของเดม่อน จนทำให้เขาล้มลงไปอีกรอบ

          “หึ...ลุกขึ้นมาสิ!” เจสพูด “ถ้านายอยากจะปกป้องคนที่นายรัก นายก็ลุกขึ้นมา”

          เดม่อนค่อยๆลุกขึ้นยืนพลางเช็ดเลือดที่เริ่มไหลออกมาจากจมูกของเขา “นี่เจส...ฉันจะบอกอะไรให้นะ...ฉันไม่เก่งเรื่องพวกนี้เลย” เขาพูด “ฉันเคยถูกรังแกมาก่อน สูญเสียคนที่ฉันรัก.....แต่เธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้หรอก” “ใช่เจส ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะ” เมย์พูดขอร้องพลางร้องไห้ออกมา

          “ไม่! ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปหรอก...รวมถึงนายด้วย!” เจสพูดก่อนที่จะพุ่งเข้าไปหาเดท่อนอีกรอบหนึ่ง แต่คราวนี้เดม่อนหลบการโจมตีของเจสได้ ก่อนที่จะขัดขาเธอจนทำให้เธอล้มลง ก่อนที่เขาจะขึ้นไปคร่อมบนตัวเธอแล้วกดแขนของเธอเอาไว้

          “บอกวิธีมา! ฉันจะช่วยเมย์ได้ยังไง!” เขาถาม

          “ฉันบอกไปแล้วไง ว่ามันอยู่ในตัวนาย ถ้านายอยากจะช่วยเธอ นายก็ต้องแลกมันมาด้วยเลือด!” เธอพูดพลางดิ้นให้หลุดพ้น

          “บอกฉันมา!” เขาตะโกนด้วยความโกรธ พลางแยกเขี้ยวออกมา ซึ่งเขาไม่ได้ทำมานานแล้ว “กรรรรร”

          “พลั่ก!” เจสเตะเข้าไปที่หว่างขาของเดม่อน ทำให้เขาจุกแล้วกลิ้งหลบไปข้างตัวเธอ  “ฮึ่ย...เล่นสกปรกนี่หว่า!” เขาพูดออกมาปนเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด  ก่อนที่เขาจะค่อยๆหันไปมองที่นาฬิกา ตอนนี้เวลาผ่านไปแล้วสองนาที เขาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

          “เรามาจบเรื่องนี้กันดีกว่า” เธอพูดก่อนที่จะค่อยๆหยิบมีดพกออกมาจากกระเป๋าของเธอ “ชิ้ง...”

          “เจส..ไม่นะ..” เมย์ร้องไห้ออกมา

          “ฟิ้ว” เจสพุ่งเข้าไปหาเดม่อนก่อนที่จะฟันไปที่บริเวณไปหน้าของเขา แต่เดม่อนหลบไม่พ้น จึงโดนคมมีดฟันไปที่บริเวณแก้มของเขาเป็นแผลยาว

          “บ้าเอ้ย” เขาพูดพลางลูบไปที่รอยแผลที่แก้ม

          “ย๊าก!” เจสพุ่งเข้าไปหาเดม่อนก่อนที่จะแทงมีดเข้าไปอย่างจังที่ท้องของเดม่อนจนทะลุไปด้านหลัง

          “ไม่นะ! เดม่อน!” เมย์ตะโกนทั้งน้ำตา

          “อ๊าก!” เดม่อนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “บ้าเอ้ย!”

          “เสร็จฉันล่ะ!” เจสพูด  “ไม่.....” เดม่อนพูด “เธอเสร็จฉันตางหาก”

          “ห๊ะ?” เมื่อเจสลองมองดู เธอก็เห็นว่าจุดที่เธอแทง มันคือจุดที่มีกุญแจอยู่

          “ดีจังเลย ไม่ต้องทำด้วยตัวเอง” เดม่อนหยิบกุญแจที่ทะลุออกมาจากแผลแล้วโชว์ให้เจสดู

          “ไม่....” เจสช๊อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น “มันเป็นไปไม่ได้”

          “เป็นไปได้สิ” เดม่อนพูดก่อนที่จะชกกำปั้นเข้าไปที่ใบหน้าของเจสหนึ่งหมัดเต็มๆจนเจสล้มลงหมดสติไปในทันที

          “เดม่อน!” เมย์ตะโกนเพื่อดึงสติของหมาป่าหนุ่มกลับมา และเมื่อเขาหันไปทางนาฬิกา เขาก็เห็นว่ามันเหลือเวลาแค่ 1 นาทีเท่านั้น

          “เมย์!” เดม่อนตะโกนเรียกก่อนที่จะเดินกระเผกเข้าไปหาเมย์โดยที่ยังมีมีดของเจสปักคาอยู่ที่ท้องของเขาละมีเลือดไหลออกมาหยดเป็นทาง “เดี๋ยวฉันช่วยเอง! ทำใจดีๆเอาไว้นะ!”

          เดม่อนรีบไขกุญแจที่ล็อคลูกกรงอยู่ออกก่อนที่จะเปิดประตูลูกกรงออก “เธฮไม่เป็นไรนะเมย์” เขาพูดพลางรีบแก้มัดที่มือของเธอออก และเมื่อเขามองไปที่นาฬิกา เขาเห็นว่าตอนนี้เหลือเวลาเพียง 10 วินาที

          “โถ่เว้ย ออกสิวะ!” เดม่อนพูดก่อนที่จะใช้มีด หั่นสายหนังที่รัดมือและขาของเธออยู่ออก และก่อนที่เวลาจะหมดเพียงหนึ่งวินาที เดม่อนก็รีบกระชากเธอออกมาจากเก้าอี้ตัวนั้นพร้อมกับเขาในทันที

          “วี๊ด....ด เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! แปลบ!...แปลบ!” เสียงของเก้าอี้ไฟฟ้าทำงาน พร้อมกับมีประกายไฟกระเด็นออกมาเป็นจำนวนมาก พร้อมกับกระแสไฟฟ้าที่ไหลไปทั่วทั้งเก้าอี้

          “โอย...เกือบไป” เมย์พูดพลางถอนหายใจ แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดไป เมื่อเธอมองไปข้างเธอ เธอเห็นเดม่อนกำลังนอนแน่นิ่งอยู่ มีเลือดไหลออกมาจากแผลเขาเป็นจำนวนมาก

          “โอ้...ไม่นะ” เธอรีบเข้าไปเขย่าตัวเขา “เดม่อน...เดม่อน” เธอเรียกพลางเขย่าตัวเขาไปเรื่อยๆ “ไม่นะ...ไม่...ไม่จริง” เธอเริ่มร้องไห้ออกมา “ไม่นะเดม่อน...นายจะตายไม่ได้นะ..” เธอเย่าตัวเขาก่อนที่จะรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าของเธอมาห้ามเลือดเขาไว้ “ไม่นะ ไม่ นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้”

          จากนั้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา แล้วโทรหา 911 ทันที แต่ก็ไม่มีสัญญาณอีก “ปัดโถ่..” เธอบ่นออกมาก่อนที่จะวางโทรศัพท์ลง

          “เดม่อน...ฮึก...ฉันรักนายนะ...” เธอกระซิบบอกพลาดกอดร่างของหมาป่าหนุ่ม “ฉัน...ฮึก...ฉันไม่คิดเลย..ว่านายจะรักฉันมากขนาดนี้...” เธอร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลหยดลงไปบนตัวของเดม่อน “เธอยอมเจ็บตัวเพื่อฉัน” เธอพร่ำพรรณนาความในใจออกมา “ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษจริงๆ ฮึก....ฉันขอโทษ...” เธอร้องไห้ออกมาก่อนที่จะเข้ากอดร่างของเดม่อนเอาไว้แน่น

.

.

.

.

.

.

.

          “ฉันก็รักเธอเหมือนกัน” เสียงกระซิบอันแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากปากของร่างที่เมย์กอดอยู่

          “เดม่อน...นายยังไม่ตาย!” เมย์พูดด้วยความตื่นเต้นดีใจพลางกอดเดม่อนแน่นขึ้น

          “โอ้ย...เบาๆหน่อยสิ” เดม่อนพูดพลางกุมแผลที่ท้องของเขา

          “อูย...ขอโทษ” เมย์พูด “นายอย่าทำให้ฉันต้องเป็นห่วงอย่างนี้อีกนะ”

          “แน่นอน” เดม่อนพูดพลางยิ้มให้เมย์และปาดน้ำตาที่อยู่บนหน้าของเธอ และในทันใดนั้น

          “โครม! FBI อย่าขยับ!” หน่วย FBI พังประตูเข้ามาภายในห้อง ฝุ่นฟุ้งการจายไปทั่วห้อง

          “เราเองค่ะ!” เมย์พูด

          “อย่ายิงพวกเรา!” เดม่อนพูดพลางชูมือขึ้น

          “รับทราบ เราเจอตัวประกันแล้ว มีผู้บาดเจ็บหนึ่งราย” เจ้าหน้าที่คุยกันผ่านวิทยุก่อนที่จะเข้ามาช่วยทั้งคู่ “พวกคุณปลอดภัยแล้วนะครับ

          เจ้าหน้าที่พาเมย์และเดม่อนออกมาจากห้องก่อนที่จะพาออกไปนอกอาคาร

          “แล้วชายชุดดำคนอื่นล่ะ?” เมย์ถามเจ้าหน้าที่

          “พวกเราจับพวกมันไว้หมดแล้วล่ะ” เจ้าหน้าที่ตอบก่อนที่จะปล่อยให้เมย์ยืนอยู่นอกอาคาร ซึ่งก็มีรถตำรวจและรถพยาบาลจำนวนหนึ่งจอดอยู่ และเธอก็เห็นเดม่อนกำลังถูกเข็นขึ้นไปบนรถพยาบาล ซึ่งเธอก็ขึ้นรถพยาบาลตามไปด้วย

End

Chapter 14