A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์

 
     ปิ๊งป่อง!
     ปิ๊งป่อง..!
 
               ใครมากดกระดิ่งหน้าบ้านเเต่เช้าเนี้ยคนกำลังนอนมีความสุข ช่างถอะ ฮ้าา.. ช่างเป็นฝันที่ดีมากเลย ตอนนี้น่ะนะฉันยังนอนอยู่บนเตียงที่เเสนนุ่มนิ่มในห้องของฉัน ไม่อยากรู้หรอกว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามเเล้วเเต่ฉันรู้สึกมีความสุขมากจนน่าเเปลกใจ ฉันคิดว่าวันนี้อาจจะเป็นวันดี คงจะมีเรื่องดีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันเเน่ๆ
 
              ฉันยังคงหลับตาเเล้วก็ยิ้มอยู่อย่างงั้นทั้งที่ตื่นเเล้วก็ยังหลับตาอยู่ เอ๊ะ! หรือเพราะว่าฉันตื่นเต้นที่เมื่อวานลูคัสให้เบอร์โทรศัพท์ของเขามา คิกๆ >< เขาต้องจีบฉันอยู่เเน่ๆเลย อืมมมม ไม่เอาน่าบลูเธอเข้าข้างตัวเองเกินไปเเล้วววว
 
               "วันนี้ฉันจะทำกับข้าวไปให้เขาดีไหมน้าา ฮิฮิ น่าตื่นเต้นชะมัด" ด้วยความที่อยู่ๆฉันก็มีความสุข ก็เลยเผลอพึมพำออกมาทั้งที่ยังหลับตานอนอยู่
               "เธอพูดคนเดียวอีกเเล้วอ่ะริบบิ้น"
               "ฉันว่าเธอน่าจะป่วย"
               "ไม่ๆ เธอดูสุขภาพดีนะไม่น่าจะป่วย"
               "หรือเธออาจจะเป็นบ้าก็ได้"
               "นั่นน่ะสิ"
               
               ในขณะที่ฉันกำลังหลับตาพริ้มมีความสุข อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงคนซุบซิบนินทาฉัน ตอนเเรกก็ไม่ได้คิดอะไรเเต่นึกขึ้นได้ว่าฉันอยู่ที่บ้านกับเเม่เเค่สองคนนี่นาหรือเเม่ไม่ได้ล็อคประตูบ้านเเล้วมีโจรเเอบเข้ามา 0.0
                พอฉันสงสัยก็เลยลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งบนเตียง เเล้วสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ฉันอึ้ง! อึ้งยิ่งกว่าโจรขึ้นบ้านซะอีก กรี๊ดดดด นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมเนี้ยยยย 
                "หวัดดีสาวน้อย ^^" กระต่ายสาวพูดทักทายพร้อมช้อนที่อยู่ในมือ
                " !!! "
                "เธอสบายดีนะ โอเคใช่ไหม หืม?" เเล้วเเมวสีฟ้าก็พูดต่อ
                "..!!?"
                "เธอหิวไหม ริบบิ้นทำซุปร้อนๆไว้ให้น่ะ" คนเเคระชายหญิงพูดพร้อมกันเเล้วผายมือไปที่โต๊ะเตี้ยๆที่ห้องครัว
                "..??!!"
                "ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยอ่ะ เธอพูดไม่ได้หรือเปล่า??"
                "..!!.."
 
                เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆๆฉันขอทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเเป๊บนะ ฉันจำได้เเค่ว่าฉันเหนื่อยเเล้วก็หิวมาก เเล้วจู่ๆฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเเถมเป็นที่ที่มีสัตว์พูดได้เนี้ยนะ?! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ยยย ตื่นๆ ตื่นเดียวนี้มันต้องเป็นเเค่ความฝันสิ โลกนี้มันเพี้ยนไปเเล้ว ไม่นะ
 
                "ม่ายยยยยย" ฉันร้องเสียงหลงเเล้วหยิกเเขนตัวเอง
                "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เธอจะทำร้ายตัวเองทำไม" พอพวกเขาเห็นฉันทำร้ายตัวเองก็เข้ามาห้าม เเต่ฉันก็ขยับออกจากตัวพวกเขาเพราะตกใจ
                "พะ..พวกเธอ พวกเธอพูดได้ O_o!?" ฉันพยายามมีสติเเต่ก็ยังพูดตะกุกตะกัก
                "ก็ใช่น่ะสิ ในวันเดอร์เเลนมีสัตว์ตัวไหนพูดไม่ได้บ้างล่ะ ถามเเปลก" กระต่ายพูดขึ้น
                "อะไรนะ เมื่อกี้เธอบอกว่า..วันเดอร์เเลนด์?"
                "อ่าฮ่ะ" เเล้วเเมวสีฟ้าก็ตอบพร้อมพยักหน้า
                "อะไรคือวันเดอร์เเลนด์?"
                "ถามเเบบนี้เเสดงว่าเธอ..เธอไม่ได้อยู่ที่วันเดอร์เเลนด์หรอกเหรอ" ดูเหมือนว่ากระต่ายสาวตัวนี้พูดเก่งสุดนะ
                "ก็ใช่"
                "เเล้วเธอมาจากที่ไหนล่ะ"
                "ฉันไม่รู้ คือฉัน..ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องมาที่นี่หรือว่ามาได้ยังไง"
                "ไม่เป็นไรเรื่องนั้นช่างมันไปก่อน ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักกัน ฉันริบบิ้นกระต่ายสาวตัวสีขาวที่มีความสามารถในการปรุงยาวิเศษได้ทุกชนิด"
 
                โอ้โห เปิดตัวเริ่ดเลยนะเเถมมีทำท่าทำทางด้วย ถึงว่าถือช้อนอันเบ้อเร่อน่าจะกำลังปรุงยามาฆ่าฉันให้ตายล่ะมั้ง
 
                "ฉันพลูโต เป็นเเมวที่สามารถเดินทะลุสิ่งกีดขวางได้" เเล้วเขาก็เดินผ่านตู้เสื้อผ้าให้ดูด้วยเเหละ "เป็นไงล่ะ เจ๋งใช่ม๊าาา"
                เอ่ออ ฉันว่าตู้เสื้อผ้ามันสูงกว่าตัวเขาหรือเขาเป็นเเมวเตี้ยกันเเน่ถึงได้เดินทะลุไปได้ - - (นึกเเล้วขำในใจ)
                "พวกเราฝาเเฝดชาย-ญิง ผมเเฝดชายชื่อรูเมอร์"
                "ส่วนหนู รูเมียร์ เเฝดหญิงค่ะ ><"
                "เเล้วพวกเธอสองคน.." ฉันกำลังจะถามต่อ
                "พวกเราสามารถรู้อนาคตได้" เเล้วพวกเขาก็ตอบพร้อมกัน
                "อย่างงี้นี่เอง เอาล่ะถ้างั้น..ฉันชื่อ บลู นะยินดีที่ได้รู้จักทุกคน"
                "เเล้วข้อเท้าของเธอหายเเล้วนะ" 
                "เออใช่จริงด้วย เธอปรุงยาให้ฉันกินใช่ไหม ขอบคุณมากนะริบบิ้น ><"
                "เปล่าหรอก ต้องขอบคุณหอยทากน้ำสองตัวนั่นมากกว่า"
                "ห๊าา หอยทากเนี้ยนะ"
                ฉันตกใจนิดหน่อยเเต่ก็ไม่ได้ทำหน้าน่าเกลียดอะไรมากเพราะเห็นมันยังดูน่ารักกว่าที่ฉันเคยเจอเเถวบ้าน เเต่ตัวนี้ตาเเป๋วเชียว
                "เมือกของหอยทากน้ำสามารถรักษาอาการปวดบวม เเผลพุพอง หรือเเผลอักเสบได้"
                "โหห น่าทึ่งจัง" 
                "ช่าย ที่นี่น่าทึ่งจะตายไป"
                "ฉันว่าเราน่าจะพาบลูไปข้างนอกดีไหม เธอน่าจะได้เห็นว่าวันเดอร์เเลนของเราสวยขนาดไหน >< " จู่ๆเเฝดรูเมียร์ก็พูดขึ้นร้อมทำหน้าตาน่ารัก
                "เอาสิ ฉันก็อยากเที่ยวบ้าง ^^" ฉันตอบทันทีเพราะตอนนี้ตื่นเต้นอยากเห็นสิ่งใหม่ๆเร็วๆ
 
                เฮ้ออ ค่อยโล่งอกไปหน่อยตอนเเรกฉันก็คิดว่ามันจะเเย่ไปกว่านี้ซะอีกเเต่พอได้ทำความรู้จักกับพวกเขาฉันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีอะไรเเปลกใหม่ไม่ซ้ำซากเหมือนชีวิตฉันเเต่ก่อน
                ฉันกับพวกเพื่อนๆตัวจิ๋วกำลังเดินทางผ่านป่าอันน่าพิศวงเพื่อเข้าไปยังหมู่บ้านที่อยู่ในเมือง ระหว่างทางฉันก็ได้ฟังเรื่องเล่านิทานนิดหน่อยจากริบบิ้น ทำไมฉันรู้สึกว่ามันน่าอยู่น่าอยากรู้อยากเห็นมาก
                ฉันไม่เคยเจอเเบบนี้ในชีวิตมาก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เเปลกเเต่น่าอัศจรรย์เหมือนที่นี่เคยมีตำนานเกิดขึ้นมาก่อน พูดเเล้วขนลุกชะมัด วู้ววว
 
                "เเล้วที่นี่มีเวทมนตร์ด้วยใช่ไหม" ฉันถามริบบิ้นที่กำลังเคี้ยวเเครอทอยู่
                "ก็เเหงอยู่เเล้ว ที่นี่วันเดอร์เเลนด์นะอย่าลืมสิ"
                "เเล้ว..มีอะไรที่น่าตื่นเต้นอีกบ้างไหม"
                "วันเดอร์เเลนด์เป็นชื่อโดยรวมของทั้ง 4 เเลนด์"
                "หมายความว่าไง?" 
                "หมายความว่าที่ที่พวกเรากำลังอยู่ตอนนี้คือ อีสเตอร์เเลนด์ ดินเเดนเเห่งไข่อีสเตอร์ยังไงล่ะ เป็นดินเเดนเเห่งความอุดมสมบูรณ์ที่สุดเเล้ว ^^" คราวนี้เป็นตาของพลูโตพูดบ้าง
                "เจ๋ง...." ฉันทำหน้าอึ้ง
                "ต่อมาคือ วินเทอร์เเลนด์ ดินเเดนเเห่งเกล็ดหิมะ ซึ่งที่นั่นไม่มีใครสามารถเข้าไปอยู่ได้จนกว่าราชินีจะอนุญาต" 
                "ดินเเดนต้องห้ามอย่างงั้นเหรอ?"
                "ก็ไม่เชิงต้องห้ามหรอก เพราะที่นั่นมีอัญมณีเหลือล้นเลยเกิดมีสงครามเเย่งชิงอัญมณีหลายครั้งจนราชินีน้ำเเข็งทำให้อากาศมีอุณหภูมิที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้นอกจากประชาชนที่เกิดบนดินเเดนเเห่งนั้น"
                "ว้าว ฉันไม่เคยรู้ว่ามีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ"
                "มันเคยเกิดขึ้นจริงในวันเดอร์เเลนด์"
                "เเล้วยังไงต่อ"
                "ดินเเดนต่อไปคือ ซัมเมอร์เเลนด์ เป็นดินเเดนที่มีอุณหภูมิปกติ สิ่งที่มีชีวิตมีเเค่สัตว์เท่านั้นเเต่พวกเขาพูดไม่ได้เหมือนเรา เเต่ที่นั่นเป็นที่ที่เก็บสิ่งของจากโลกเเห่งความเป็นจริงที่ผู้คนทิ้งมัน เเละ เป็นที่ที่บันทึกความทรงจำของทุกคนจากโลกเเห่งความเป็นจริง"
                "...อย่างงั้นเหรอ"
                ทำไมพอพลูโตเล่าถึงตรงนี้เเล้วฉันกลับรู้สึกโหวงเหวงอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก สิ่งของที่ทุกคนทิ้งมันจะมารวมกันอยู่ที่นั่นที่ซัมเมอร์เเลนด์ ถ้าของที่ฉันอยากได้คืนล่ะจะไปเอามันกลับมาได้ไหม ถ้าของบางอย่างที่ฉันเคยทิ้งมัน อืม..รู้สึกเเปลกๆเเฮะ
                "เอาล่ะ ดินเเดนสุดท้ายคือ ฟิวเจอร์เเลนด์ ดินเดนเเห่งอนาคต"
                "โห มีด้วยเหรอ"
                "ถ้าเธอไปที่นั่นเธอจะได้รู้ว่าชีวิตเธอในอนาคตเป็นยังไง"
                "จริงเหรอ" พอมาถึงจุดนี้ฉันก็เริ่มหูผึ่งขึ้นมาทันที เเหม่ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนี่นาว่าสามีในอนาคตจะหน้าตายังไง คิกๆๆ
                "เเต่ว่า..อนาคตที่เธอเห็นอาจไม่ตายตัวมันสามารถเปลี่ยนเเปลงได้เสมอ เเต่ถ้าเธอจะไปที่นั่นบอกเลยว่ามีความเสี่ยงสูงมาก" ริบบิ้นพูดต่อหลังจากที่พลูโตพูดมายาวเหลือเกิน
                "ความเสี่ยงยังไงเหรอ?"
                "เธออาจไม่สามารถกลับมาโลกของเธอได้อีกเเละเธออาจจะตายได้ เพราะที่นั่นคืออนาคตยังไงก็ยังไม่ใช่ความจริง"
                "..." ฉันไม่พูดอะไรต่อเพราะอยากฟังให้จบก่อน
                "มีหลายคนที่ไปดินเเดนนั้นเเล้วไม่ยอมกลับมาตามเวลาที่กำหนดเพราะลุ่มหลงกับอนาคตที่วาดฝันไว้มากเกินไป"
                "อ๋อ ฉันรู้เเล้ว อนาคตที่ว่านี่คือสิ่งที่ทุกคนวาดฝันไว้อย่างงั้นเหรอ"
                "ช่าย เเต่ก็อย่างที่บอกไงว่ามันไม่ตายตัว"
                "เอ๊ะ รูเมอร์กับรูเมียร์ก็รู้อนาคตได้นี่นา" ฉันหันไปถามฝาเเฝดเเคระทั้งสอง
                "เอ่ออ นั่นก็เเค่ความสามารถพิเศษของพวกเราน่ะ เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเหมือนกับดินเเดนนั้นหรือเปล่าเพราะเราก็ไม่เคยมองอนาคตให้ใคร" รูเมอร์ตอบ
                "อื้มๆ (^_^)(.__.)(^_^)" เเล้วรูเมียร์พยักหน้าต่อ
                "อืม เข้าใจล่ะ"
                "เอาล่ะ เรามาถึงเเล้ว" ริบบิ้นพูดขึ้น
 
                พอมาถึงหมู่บ้านทำเอาฉันตาเเวววาวเป่งประกายระยิบระยับทันที เพราะที่นี่มันคือสวรรค์ชัดๆ มีผู้คนมากน้อยกับสัตว์ตัวจิ๋วหน้าตาน่ารัก มีของกินน่ากินเยอะเเยะ มีร้านเสื้อผ้า ร้านเบเกอร์รี่ ร้านหนังสือ โรงละคร มีทุกๆอย่างเหมือนที่บ้านฉันเลย ต่างเเค่ที่นี่มีเวทมนต์
                ให้ตายเถอะเหมือนฉันหลุดเข้ามาในนิทานก่อนนอนที่เเม่เล่าให้ฟังตอนเด็กๆเลย มันเยี่ยมมาก ฉันเริ่มจะรู้สึกชอบที่นี่เล้วล่ะ >< ว่าเเล้วฉันก็ขอสัมผัสกับอะไรใหม่ๆซะหน่อยด้วยการชิมขนมเป็นอันดับเเรก เเต่ก่อนจะวิ่งเข้าใส่ริบบิ้นก็พูดดักไว้ก่อน
                "อย่าลืมน้าาขนมที่นี่ไม่เหมือนกับที่เธอเคยกิน"
                "ยังไงล่ะ มันดูน่ากินจะตายไป"
                "มันอาจจะทำให้เธอกลายร่างเป็นผีเสื้อได้"
                "หูยย >0<"