A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์
เขียนโดย 
betray
วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.36 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 22.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) กระต่ายน้อย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ในโลกใบนี้มันจะมีสิ่งที่เหนือธรรมชาติหรือเปล่านะ อืมม.. บางคนก็เชื่อว่ามีเเต่ไม่เคยเจอ บางคนกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องหลอกๆที่สร้างขึ้นมาเพื่อทำให้เด็กหวาดกลัว เเต่ต่างจากอีกคนที่เชื่อเเละหวาดกลัวกลับต้องเจอในสิ่งที่ไม่อยากเจอ
โธ่เอ๊ยยย เเล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องเเบบนี้ให้วุ่นวายสมองทำไมเนี้ย ก็นะ เรื่องเมื่อสามวันก่อนที่ฉันเจอมันทำให้ฉันตรึงตาตรึงใจมากจนไม่สามารถออกจากห้องตัวเองเเล้วก็ไม่ได้ไปที่ร้านสะสมภาพเก่า ที่จริงมันก็เเค่สามวันเองนะเเต่ทำไมรู้สึกเหมือนน๊านนาน
ส่วนเเม่ก็คอยมาดูฉันบ่อยๆถามว่าเป็นอะไรถึงไม่ค่อยออกจากห้อง เอิ่ม ฉันก็อยากเล่านะเเต่ยังไม่พร้อมเลยอ่ะ กลัวเเม่จะหาว่าเพ้อเจ้อหรือไร้สาระ T^T เฮ้อ.. อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ว่าเเล้วฉันก็ลงไปหาเเม่ข้างล่างดีกว่า
"เเม่คะ T-T"
"อ้าวเป็นไงบลู ออกจากถ้ำได้เเล้วหรือ"
"หนูหิว ._."
"มาๆ เเม่ทำซุปข้าวโพดเสร็จพอดี"
"หูยย หอมน่ากินมาก"
"กินเยอะๆนะ เเม่ทำไว้เยอะเลย"
"เเม่ไม่กินพร้อมหนูอ่อ"
"เเม่ยังไม่หิวน่ะ ว่าจะวาดภาพซักหน่อย"
"อ๋อโอเคค่ะ เเล้วทำไมเเม่ทำไว้เยอะจังอ่ะ"
"เเม่ว่าจะให้หนูเอาไปฝากคุณลุงที่ร้านสะสมภาพเก่านะ"
"ห๊ะ จริงดิ O_o"
"เอ้าก็จริงสิจ๊ะ เเล้วทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น"
"อ๋อเปล่าค่ะ พอดีหนูก็อยากไปที่ร้านนั้น คือว่าไม่ได้ไปนาน"
"จ๊ะๆดีเลย ฝากทักทายคุณลุงด้วยช่วงนี้เเม่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะอากาศข้างนอกหนาวมาก"
"ได้ค่ะเเม่"
"หนูก็ทำให้ร่างกายอุ่นๆด้วยนะเวลาออกไปข้างนอกกลัวจะเป็นหวัดเอา"
"ค่าา ^^"
เวลา 11:30 am
หลังกินเสร็จจนอิ่มเเปร้ฉันก็จัดการล้างจานส่วนที่เหลือ เเล้วก็จุ๊บเเก้มข้างซ้ายเเม่ทีนึงก่อนจะสวมเสื้อหนาๆทับกับชุดกระโปรงสีพีชพร้อมกับถุงซุปข้าวโพดร้อนๆเดินออกมาจากบ้าน
"หนูไปนะเเม่"
"จ้า กลับก่อนที่ฟ้าจะมืดนะบลู"
"ค่ะเเม่"
ณ ร้านสะสมภาพเก่า
พอมาถึงฉันก็ยืนถือถุงซุปข้าวโพดรออยู่ที่หน้าร้านเหมือนเด็กเอ๋อๆไม่รู้ภาษา เออ ก็ไม่รู้ว่าฉันจะยืนรอให้คนที่เดินไปผ่านไปผ่านมามองฉันเเปลกๆทำไมเนี้ย 5555 เข้าไปดีกว่าจะยืนหนาวอยู่ทำไม โว๊ะ!
กริ่ง..
กริ่ง.. เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูดังขึ้น
"เอ่อ..หวัดดีค่ะ"
"..."
"หนูเอาซุปข้าวโพดมาฝาก"
"..."
"คือ..มีใครอยู่ไหมเอ่ย"
"บุกรุกเหรอ"
"เย้ย!"
ฉันเดินเข้ามาข้างในร้านเพื่อดูว่าจะมีคนอยู่หรือเปล่า เเต่จู่ๆก็มีเสียงพูดขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งหันกลับไปหาต้นเสียงทันที เเต่มันก็ทำให้ฉันกับลูคัสอยู่ใกล้กันซะเหลือเกิน โอ๊ยย อกอีเเป้น >.< เหมือนฉันหันหน้าเข้าหากำเเพงเลย เขาตัวสูงมากเเล้วก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆของผู้ชาย -////- เอื้อออ ดาเมจรุนเเรง
"ไฮ"
"ฮะ..ไฮ ฉันๆๆเปล่าบุกรุกนะ >_< ก็เห็นป้ายบอกว่าร้านเปิดอ่ะก็เลยเข้ามาเลย"
"ฮ่าๆ ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย"
"อ๋อๆ"
"เเล้วนั่นถืออะไรอยู่"
"หืม..อ๋อ เเม่ฉันฝากมาให้น่ะ"
"ซุปข้าวโพดใช่ไหม"
"ใช่ๆ รู้ได้ไง"
"กลิ่นหอมเหมือนที่ฉันเคยทำน่ะ"
"นายทำกับข้าวเป็นด้วย 0.0"
"ไม่ว่าใครก็ทำอาหารได้นะ เธอทำไม่เป็นเหรอ?"
"เป็นสิเป็น" เอ่ออ ฉันเนี่ยเเหละย่ะที่ทำกับข้าวเป็น ถึงเป็นก็มีเเค่ฉันนี่เเหละที่กินได้ ฮึ่ยย =0=
"งั้นฝากขอบคุณเเม่เธอด้วยนะ"
"อะ..อื้ม"
"เเล้วก็ขอบคุณที่เธอเอามาให้ทั้งที่บ้านอยู่ไกล"
"ไม่เป็นไรหรอก บ้านฉันไม่ได้ไกลมาก"
"คราวหน้าถ้าจะมาที่ร้านก็บอกนะ ฉันจะไปรับ"
"เอ๊ะ! มะ..ไม่เป็นไรหรอกฉันมาเองได้ >///<"
"เธอก็รู้ว่าผู้หญิงไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย"
"เอ่ออ คืออ"
"นี่เบอร์โทรศัพท์ฉัน"
ไม่พูดเปล่า ลูคัสยื่นกระดาษเบอร์โทรศัพท์ของเขามาให้ ว่าเเต่เเอบไปจดตอนไหนเนี่ย โอ้โหพ่อคุณนี่คือการให้เบอร์อย่างซึ่งๆหน้าเลย ไม่มีอ้อมค้อมไม่มีถามไถ่กันเลย เเต่ถ้าถามว่าอยากได้ไหม ตอบเลยว่าอยากได้มาก! เอา! 5555
"หืม? อ้อโอเค"
"ถ้าอยากให้ฉันช่วยอะไรก็โทรบอกนะ"
"ได้ๆ"
"เดี๋ยวฉันทำงานต่อที่สวนข้างหลังร้าน เธอกินขนมรอไปก่อนนะ ขนมอยู่ตรง...นู้น เอามากินได้เลย" เขาชี้ไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยหนังสือเเล้วก็มีกล่องขนมวางอยู่
"ว้าว อยากกินขนมพอดี เเต๊งกิ้ว"
นี่ฉันเอาซุปข้าวโพดมาให้หรือต้องมาเฝ้าร้านให้เขากันเเน่ ขี้เกียจเเต่ก็ไม่เป็นไรมีขนมให้กิน อิอิ เออสิ ลืมถามลูคัสเลยว่าคุณลุงไปไหนช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นคุณลุงมาที่ร้าน ช่างเหอะเเล้วค่อยถามใหม่ละกัน
ฉันนั่งกินขนมเคี้ยวเเง๊บๆสายตาก็มองไปรอบๆ นั่งดูภาพวาดที่เเขวนอยู่เเต่ละมุมภายในร้าน พอนึกออกฉันก็เดินไปดูภาพที่ฉันเห็นกระต่ายสีชมพูกะพริบตาให้ฉันวันนั้น ฉันมองภาพนั้นสลับกับภาพอื่นไปมา ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าภาพนี้เริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ
"ไม่ๆๆ อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!"
พอเริ่มรู้สึกกลัวฉันก็หลับตารวดเร็วเเล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่าภาพนี้กลับมาเป็นปกติไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
"ฮู้วว ฉันน่าจะตาฝาดไป เเต่ภาพนี้มัน...ก็เเปลกดีเเฮะ"
"..."
"ลองเเตะนิดนึงก็คงไม่เป็นไรมั้ง"
...
กริ่ง.. กริ่ง..
ฟิ้วว..
ฟุ่บ..! ตุ้บ!
"อ๊ะ..โอ๊ย..ย.."
"..."
"เท้าฉัน..โอ๊ยยย T^T"
"..."
"ทำไมอยู่ๆก็เจ็บเนี้ย โอ๊ย! บ้าเอ๊ย"
"..."
"เอ๋..นี่มัน ไม่ใช่สิที่นี่มัน..หืม? อี๋ หอยทากบ้า กรี๊ดดด ออกไปจากเท้าฉันนะ โอ๊ยยย เจ็บๆๆ ออกไปนะ!"
จู่ๆหอยทากตัวจิ๋วสองสามตัวก็คลานมาตรงข้อเท้าฉัน กลัวว่ามันจะกัดฉันก็เลยรีบลุกเเต่ก็ทำให้เจ็บข้อเท้ามากขึ้น เเล้วฉันเดินดุ่มๆออกมาจากจุดที่มีหอยทากอันน่าขนลุกนั่น ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ไปมั่วๆเนี้ยเเหละเอ้า
2 ชั่วโมงต่อมา..
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันเดินหลงเข้ามาในป่าที่มีเเต่..เฮ้ออ ป่าที่เต็มไปด้วยสีสันสายรุ้งเนี้ยนะ เเถมดอกหญ้าก็เยอะรุรัง เท้าก็เจ็บอีกให้ตายเถอะ" ฉันบ่นพึมพำมาตลอดเพราะไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี
คือในเวลานี้ฉันมึนมากเเต่ที่มึนเนี้ยไม่ได้มึนหัวหรืออะไรนะ มึนเพราะมึนงงเนี้ยเเหละ ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันมาโผล่ที่ไหนกัน เเต่สิ่งที่ได้เห็นระหว่างที่ฉันเดินเดี่ยวๆมาซักประมาณสองชั่วโมงกว่าได้คือเจอเเต่สัตว์ประหลาด คือประหลาดจริงๆอ่ะคิดดู ประเทศไหนเขามีกัน = =
มีทั้งกวางสีขาวจมูกสีชมพูอ่อนมีลายหัวใจบนตัวด้วย กระต่ายสีชมพูสวมเสื้อ ห๊ะ..สวมเสื้อเนี้ยนะ!? ให้ตายเถอะ เเถมยังมีหอยทากตัวจิ๋วดวงตากลมโตเเป๋วเเหว๋ว กำลังจะมากินเท้าฉัน ยึ๋ย พูดเเล้วขนลุก นี่ฉันกำลังจะไปเจอกับอะไรอีกก็ไม่รู้เนี้ย T_T อยากกลับบ้านจัง
"เเม่ ฮือๆ หนูหิวอ่ะ เเม่มารับหนูหน่อย"
"..."
"ฮัลโหลววว มีใครอยู่ในป่านี้ไหมอ่ะ"
"..."
"ถามอย่างกับมีคนอยู่เนอะ ใครเขาจะบ้าเข้ามาอยู่ในป่าเหมือนฉันล่ะ โอ้ยยย นี่ฉันก็คุยคนเดียวไปเรื่อยนะ ฮึ่มม"
"..."
"จะว่าไปนี่ใช่ป่าต้องห้ามหรือเปล่าอ่ะ ฮือออ ต้องโดนตัวอะไรซักอย่างกินเเหงๆ" ยัง ยังไม่เลิกคุยคนเดียวอีก - -
"..."
"เเต่ตอนนี้..หิวชะมัด T T"
คร่อก..คร่อก
คร่อกกก..
"อย่าเพิ่งร้องตอนนี้สิ ฮือๆ ไม่รู้จะหาอะไรให้ตัวเองกินดี"
"..."
"ใช่สิ! โทรศัพท์ฉันเอามาด้วยนี่นา โทรหาลูคัสละกัน"
จู่ๆก็นึกได้ว่าตัวเองก็มีติดตัวอยู่ ว่าเเล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าที่สะพายมาด้วยเเต่ก็ปรากฏว่าเเบตเตอร์รี่หมดจ้าคุณผู้ชม บ้าน่า!เป็นไปได้ไง ฉันจำได้ว่าชาร์จเต็มก่อนออกจากบ้านทุกครั้งนะ อืมมมมม ซวยเเล้วล่ะ =_='
"อย่างน้อยก็บอกฉันจะได้ไหมว่าฉันอยู่ที่ไหนน่ะ! ห๊าา!"
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความโมโหบวกกับความหิว โดยไม่สนว่าจะมีสัตว์ร้ายวิ่งเข้ามางาบฉันไปกินเเทน
"..."
"ใครก็ได้..พาฉันออกไปจากที่นี่ที.."
"..."
"ฉันเหนื่อย..เเล้วก็หิว..หิว.."
ด้วยความที่หิวมากเกินไปจนไม่มีอะไรจะกินเเล้วก็ความเหนื่อยล้า เเรงที่มีอยู่ก็ใช้ไปกับการตะโกนจนหมด ในความรู้สึกตอนนี้ไม่มีความกลัวเหลืออยู่อีกเเล้ว ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่ตื่นมาเเล้วก็ได้ อาจจะถูกหมาป่ากินหรือถูกต้นไม้ดูด T_T เเต่ถ้าสถานการณ์ตอนนี้ที่ฉันพบเจออยู่เป็นเเค่ความฝันก็คงจะดี เอ๊ะ..มันอาจจะเป็นเเค่ความฝันก็ได้ ถูกเเล้วล่ะที่ฉันจะหลับตาลงถ้างั้น..
"นอนดีกว่า"
ก่อนจะหลับตาสายตาก็พร่ามัวนิดหน่อยเเต่ฉันก็เห็นกระต่ายสีขาวกำลังเคี้ยวเเครอทยืนอยู่ตงหน้า ฉันเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เเต่ก็มั่นใจว่ามันคือกระต่าย
"ฝันดีกระต่ายน้อย"
เเละฉันก็หลับตาลง..
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
