A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์
เขียนโดย 
betray
วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.36 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 22.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) วันเดอร์เเลนด์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ปิ๊งป่อง!
ปิ๊งป่อง..!
ใครมากดกระดิ่งหน้าบ้านเเต่เช้าเนี้ยคนกำลังนอนมีความสุข ช่างถอะ ฮ้าา.. ช่างเป็นฝันที่ดีมากเลย ตอนนี้น่ะนะฉันยังนอนอยู่บนเตียงที่เเสนนุ่มนิ่มในห้องของฉัน ไม่อยากรู้หรอกว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามเเล้วเเต่ฉันรู้สึกมีความสุขมากจนน่าเเปลกใจ ฉันคิดว่าวันนี้อาจจะเป็นวันดี คงจะมีเรื่องดีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันเเน่ๆ
ฉันยังคงหลับตาเเล้วก็ยิ้มอยู่อย่างงั้นทั้งที่ตื่นเเล้วก็ยังหลับตาอยู่ เอ๊ะ! หรือเพราะว่าฉันตื่นเต้นที่เมื่อวานลูคัสให้เบอร์โทรศัพท์ของเขามา คิกๆ >< เขาต้องจีบฉันอยู่เเน่ๆเลย อืมมมม ไม่เอาน่าบลูเธอเข้าข้างตัวเองเกินไปเเล้วววว
"วันนี้ฉันจะทำกับข้าวไปให้เขาดีไหมน้าา ฮิฮิ น่าตื่นเต้นชะมัด" ด้วยความที่อยู่ๆฉันก็มีความสุข ก็เลยเผลอพึมพำออกมาทั้งที่ยังหลับตานอนอยู่
"เธอพูดคนเดียวอีกเเล้วอ่ะริบบิ้น"
"ฉันว่าเธอน่าจะป่วย"
"ไม่ๆ เธอดูสุขภาพดีนะไม่น่าจะป่วย"
"หรือเธออาจจะเป็นบ้าก็ได้"
"นั่นน่ะสิ"
ในขณะที่ฉันกำลังหลับตาพริ้มมีความสุข อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงคนซุบซิบนินทาฉัน ตอนเเรกก็ไม่ได้คิดอะไรเเต่นึกขึ้นได้ว่าฉันอยู่ที่บ้านกับเเม่เเค่สองคนนี่นาหรือเเม่ไม่ได้ล็อคประตูบ้านเเล้วมีโจรเเอบเข้ามา 0.0
พอฉันสงสัยก็เลยลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งบนเตียง เเล้วสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ฉันอึ้ง! อึ้งยิ่งกว่าโจรขึ้นบ้านซะอีก กรี๊ดดดด นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมเนี้ยยยย
"หวัดดีสาวน้อย ^^" กระต่ายสาวพูดทักทายพร้อมช้อนที่อยู่ในมือ
" !!! "
"เธอสบายดีนะ โอเคใช่ไหม หืม?" เเล้วเเมวสีฟ้าก็พูดต่อ
"..!!?"
"เธอหิวไหม ริบบิ้นทำซุปร้อนๆไว้ให้น่ะ" คนเเคระชายหญิงพูดพร้อมกันเเล้วผายมือไปที่โต๊ะเตี้ยๆที่ห้องครัว
"..??!!"
"ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยอ่ะ เธอพูดไม่ได้หรือเปล่า??"
"..!!.."
เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆๆฉันขอทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเเป๊บนะ ฉันจำได้เเค่ว่าฉันเหนื่อยเเล้วก็หิวมาก เเล้วจู่ๆฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเเถมเป็นที่ที่มีสัตว์พูดได้เนี้ยนะ?! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ยยย ตื่นๆ ตื่นเดียวนี้มันต้องเป็นเเค่ความฝันสิ โลกนี้มันเพี้ยนไปเเล้ว ไม่นะ
"ม่ายยยยยย" ฉันร้องเสียงหลงเเล้วหยิกเเขนตัวเอง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เธอจะทำร้ายตัวเองทำไม" พอพวกเขาเห็นฉันทำร้ายตัวเองก็เข้ามาห้าม เเต่ฉันก็ขยับออกจากตัวพวกเขาเพราะตกใจ
"พะ..พวกเธอ พวกเธอพูดได้ O_o!?" ฉันพยายามมีสติเเต่ก็ยังพูดตะกุกตะกัก
"ก็ใช่น่ะสิ ในวันเดอร์เเลนมีสัตว์ตัวไหนพูดไม่ได้บ้างล่ะ ถามเเปลก" กระต่ายพูดขึ้น
"อะไรนะ เมื่อกี้เธอบอกว่า..วันเดอร์เเลนด์?"
"อ่าฮ่ะ" เเล้วเเมวสีฟ้าก็ตอบพร้อมพยักหน้า
"อะไรคือวันเดอร์เเลนด์?"
"ถามเเบบนี้เเสดงว่าเธอ..เธอไม่ได้อยู่ที่วันเดอร์เเลนด์หรอกเหรอ" ดูเหมือนว่ากระต่ายสาวตัวนี้พูดเก่งสุดนะ
"ก็ใช่"
"เเล้วเธอมาจากที่ไหนล่ะ"
"ฉันไม่รู้ คือฉัน..ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องมาที่นี่หรือว่ามาได้ยังไง"
"ไม่เป็นไรเรื่องนั้นช่างมันไปก่อน ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักกัน ฉันริบบิ้นกระต่ายสาวตัวสีขาวที่มีความสามารถในการปรุงยาวิเศษได้ทุกชนิด"
โอ้โห เปิดตัวเริ่ดเลยนะเเถมมีทำท่าทำทางด้วย ถึงว่าถือช้อนอันเบ้อเร่อน่าจะกำลังปรุงยามาฆ่าฉันให้ตายล่ะมั้ง
"ฉันพลูโต เป็นเเมวที่สามารถเดินทะลุสิ่งกีดขวางได้" เเล้วเขาก็เดินผ่านตู้เสื้อผ้าให้ดูด้วยเเหละ "เป็นไงล่ะ เจ๋งใช่ม๊าาา"
เอ่ออ ฉันว่าตู้เสื้อผ้ามันสูงกว่าตัวเขาหรือเขาเป็นเเมวเตี้ยกันเเน่ถึงได้เดินทะลุไปได้ - - (นึกเเล้วขำในใจ)
"พวกเราฝาเเฝดชาย-ญิง ผมเเฝดชายชื่อรูเมอร์"
"ส่วนหนู รูเมียร์ เเฝดหญิงค่ะ ><"
"เเล้วพวกเธอสองคน.." ฉันกำลังจะถามต่อ
"พวกเราสามารถรู้อนาคตได้" เเล้วพวกเขาก็ตอบพร้อมกัน
"อย่างงี้นี่เอง เอาล่ะถ้างั้น..ฉันชื่อ บลู นะยินดีที่ได้รู้จักทุกคน"
"เเล้วข้อเท้าของเธอหายเเล้วนะ"
"เออใช่จริงด้วย เธอปรุงยาให้ฉันกินใช่ไหม ขอบคุณมากนะริบบิ้น ><"
"เปล่าหรอก ต้องขอบคุณหอยทากน้ำสองตัวนั่นมากกว่า"
"ห๊าา หอยทากเนี้ยนะ"
ฉันตกใจนิดหน่อยเเต่ก็ไม่ได้ทำหน้าน่าเกลียดอะไรมากเพราะเห็นมันยังดูน่ารักกว่าที่ฉันเคยเจอเเถวบ้าน เเต่ตัวนี้ตาเเป๋วเชียว
"เมือกของหอยทากน้ำสามารถรักษาอาการปวดบวม เเผลพุพอง หรือเเผลอักเสบได้"
"โหห น่าทึ่งจัง"
"ช่าย ที่นี่น่าทึ่งจะตายไป"
"ฉันว่าเราน่าจะพาบลูไปข้างนอกดีไหม เธอน่าจะได้เห็นว่าวันเดอร์เเลนของเราสวยขนาดไหน >< " จู่ๆเเฝดรูเมียร์ก็พูดขึ้นร้อมทำหน้าตาน่ารัก
"เอาสิ ฉันก็อยากเที่ยวบ้าง ^^" ฉันตอบทันทีเพราะตอนนี้ตื่นเต้นอยากเห็นสิ่งใหม่ๆเร็วๆ
เฮ้ออ ค่อยโล่งอกไปหน่อยตอนเเรกฉันก็คิดว่ามันจะเเย่ไปกว่านี้ซะอีกเเต่พอได้ทำความรู้จักกับพวกเขาฉันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีอะไรเเปลกใหม่ไม่ซ้ำซากเหมือนชีวิตฉันเเต่ก่อน
ฉันกับพวกเพื่อนๆตัวจิ๋วกำลังเดินทางผ่านป่าอันน่าพิศวงเพื่อเข้าไปยังหมู่บ้านที่อยู่ในเมือง ระหว่างทางฉันก็ได้ฟังเรื่องเล่านิทานนิดหน่อยจากริบบิ้น ทำไมฉันรู้สึกว่ามันน่าอยู่น่าอยากรู้อยากเห็นมาก
ฉันไม่เคยเจอเเบบนี้ในชีวิตมาก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เเปลกเเต่น่าอัศจรรย์เหมือนที่นี่เคยมีตำนานเกิดขึ้นมาก่อน พูดเเล้วขนลุกชะมัด วู้ววว
"เเล้วที่นี่มีเวทมนตร์ด้วยใช่ไหม" ฉันถามริบบิ้นที่กำลังเคี้ยวเเครอทอยู่
"ก็เเหงอยู่เเล้ว ที่นี่วันเดอร์เเลนด์นะอย่าลืมสิ"
"เเล้ว..มีอะไรที่น่าตื่นเต้นอีกบ้างไหม"
"วันเดอร์เเลนด์เป็นชื่อโดยรวมของทั้ง 4 เเลนด์"
"หมายความว่าไง?"
"หมายความว่าที่ที่พวกเรากำลังอยู่ตอนนี้คือ อีสเตอร์เเลนด์ ดินเเดนเเห่งไข่อีสเตอร์ยังไงล่ะ เป็นดินเเดนเเห่งความอุดมสมบูรณ์ที่สุดเเล้ว ^^" คราวนี้เป็นตาของพลูโตพูดบ้าง
"เจ๋ง...." ฉันทำหน้าอึ้ง
"ต่อมาคือ วินเทอร์เเลนด์ ดินเเดนเเห่งเกล็ดหิมะ ซึ่งที่นั่นไม่มีใครสามารถเข้าไปอยู่ได้จนกว่าราชินีจะอนุญาต"
"ดินเเดนต้องห้ามอย่างงั้นเหรอ?"
"ก็ไม่เชิงต้องห้ามหรอก เพราะที่นั่นมีอัญมณีเหลือล้นเลยเกิดมีสงครามเเย่งชิงอัญมณีหลายครั้งจนราชินีน้ำเเข็งทำให้อากาศมีอุณหภูมิที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้นอกจากประชาชนที่เกิดบนดินเเดนเเห่งนั้น"
"ว้าว ฉันไม่เคยรู้ว่ามีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ"
"มันเคยเกิดขึ้นจริงในวันเดอร์เเลนด์"
"เเล้วยังไงต่อ"
"ดินเเดนต่อไปคือ ซัมเมอร์เเลนด์ เป็นดินเเดนที่มีอุณหภูมิปกติ สิ่งที่มีชีวิตมีเเค่สัตว์เท่านั้นเเต่พวกเขาพูดไม่ได้เหมือนเรา เเต่ที่นั่นเป็นที่ที่เก็บสิ่งของจากโลกเเห่งความเป็นจริงที่ผู้คนทิ้งมัน เเละ เป็นที่ที่บันทึกความทรงจำของทุกคนจากโลกเเห่งความเป็นจริง"
"...อย่างงั้นเหรอ"
ทำไมพอพลูโตเล่าถึงตรงนี้เเล้วฉันกลับรู้สึกโหวงเหวงอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก สิ่งของที่ทุกคนทิ้งมันจะมารวมกันอยู่ที่นั่นที่ซัมเมอร์เเลนด์ ถ้าของที่ฉันอยากได้คืนล่ะจะไปเอามันกลับมาได้ไหม ถ้าของบางอย่างที่ฉันเคยทิ้งมัน อืม..รู้สึกเเปลกๆเเฮะ
"เอาล่ะ ดินเเดนสุดท้ายคือ ฟิวเจอร์เเลนด์ ดินเดนเเห่งอนาคต"
"โห มีด้วยเหรอ"
"ถ้าเธอไปที่นั่นเธอจะได้รู้ว่าชีวิตเธอในอนาคตเป็นยังไง"
"จริงเหรอ" พอมาถึงจุดนี้ฉันก็เริ่มหูผึ่งขึ้นมาทันที เเหม่ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนี่นาว่าสามีในอนาคตจะหน้าตายังไง คิกๆๆ
"เเต่ว่า..อนาคตที่เธอเห็นอาจไม่ตายตัวมันสามารถเปลี่ยนเเปลงได้เสมอ เเต่ถ้าเธอจะไปที่นั่นบอกเลยว่ามีความเสี่ยงสูงมาก" ริบบิ้นพูดต่อหลังจากที่พลูโตพูดมายาวเหลือเกิน
"ความเสี่ยงยังไงเหรอ?"
"เธออาจไม่สามารถกลับมาโลกของเธอได้อีกเเละเธออาจจะตายได้ เพราะที่นั่นคืออนาคตยังไงก็ยังไม่ใช่ความจริง"
"..." ฉันไม่พูดอะไรต่อเพราะอยากฟังให้จบก่อน
"มีหลายคนที่ไปดินเเดนนั้นเเล้วไม่ยอมกลับมาตามเวลาที่กำหนดเพราะลุ่มหลงกับอนาคตที่วาดฝันไว้มากเกินไป"
"อ๋อ ฉันรู้เเล้ว อนาคตที่ว่านี่คือสิ่งที่ทุกคนวาดฝันไว้อย่างงั้นเหรอ"
"ช่าย เเต่ก็อย่างที่บอกไงว่ามันไม่ตายตัว"
"เอ๊ะ รูเมอร์กับรูเมียร์ก็รู้อนาคตได้นี่นา" ฉันหันไปถามฝาเเฝดเเคระทั้งสอง
"เอ่ออ นั่นก็เเค่ความสามารถพิเศษของพวกเราน่ะ เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเหมือนกับดินเเดนนั้นหรือเปล่าเพราะเราก็ไม่เคยมองอนาคตให้ใคร" รูเมอร์ตอบ
"อื้มๆ (^_^)(.__.)(^_^)" เเล้วรูเมียร์พยักหน้าต่อ
"อืม เข้าใจล่ะ"
"เอาล่ะ เรามาถึงเเล้ว" ริบบิ้นพูดขึ้น
พอมาถึงหมู่บ้านทำเอาฉันตาเเวววาวเป่งประกายระยิบระยับทันที เพราะที่นี่มันคือสวรรค์ชัดๆ มีผู้คนมากน้อยกับสัตว์ตัวจิ๋วหน้าตาน่ารัก มีของกินน่ากินเยอะเเยะ มีร้านเสื้อผ้า ร้านเบเกอร์รี่ ร้านหนังสือ โรงละคร มีทุกๆอย่างเหมือนที่บ้านฉันเลย ต่างเเค่ที่นี่มีเวทมนต์
ให้ตายเถอะเหมือนฉันหลุดเข้ามาในนิทานก่อนนอนที่เเม่เล่าให้ฟังตอนเด็กๆเลย มันเยี่ยมมาก ฉันเริ่มจะรู้สึกชอบที่นี่เล้วล่ะ >< ว่าเเล้วฉันก็ขอสัมผัสกับอะไรใหม่ๆซะหน่อยด้วยการชิมขนมเป็นอันดับเเรก เเต่ก่อนจะวิ่งเข้าใส่ริบบิ้นก็พูดดักไว้ก่อน
"อย่าลืมน้าาขนมที่นี่ไม่เหมือนกับที่เธอเคยกิน"
"ยังไงล่ะ มันดูน่ากินจะตายไป"
"มันอาจจะทำให้เธอกลายร่างเป็นผีเสื้อได้"
"หูยย >0<"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
