A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์
เขียนโดย 
betray
วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.36 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 22.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) นักดนตรีริมถนน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
วันต่อมา..
เช้าวันใหม่ที่เเสนสดใส ฮ้าาา..เเต่ทำไมฉันไม่สดใสเลยเนี้ยหรือเป็นเพราะฉันนอนคิดเรื่องภาพวาดนั่นนานเกินไปหรือเปล่านะ จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ยังไงล่ะภาพวาดนั่นมีกระต่ายสีชมพูด้วยนะมันเหมือนกับฝันที่เเม่เคยเล่าให้ฟัง
"กระต่ายสีชมพู.."
"..."
"รู้สึกเหมือนจะมีกวางสีขาวด้วยเเหละ อืมม.." เเล้วอยู่ๆฉันก็พึมพำคนเดียวในห้องนอน
"..."
"เอ..ถ้าฉันขอซื้อภาพนั้นกับคุณลุงจะได้ไหมนะ"
"..."
"เฮ้ออ จะซื้อได้ยังไงล่ะเงินเก็บที่ฉันมีอยู่ก็เเทบจะไม่พอกินพอใช้อยู่ละ"
"..."
ก๊อกๆ
ก๊อกๆ..
พอได้ยินเสียงเเม่เคาะประตูฉันก็รีบลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับหัวฟูๆที่เพิ่งตื่นหมาดๆ
"อรุณสวัสดิ์ค่ะเเม่"
"จ้า อรุณสวัสดิ์จ๊ะ"
"มีไรเหรอคะ"
"เมื่อกี้เเม่ได้ยินเสียงเเว่วๆ หนูคุยกับใครเหรออยู่เหรอ"
"อ๊ะ อ๋ออออ หนูร้องเพลงค่ะเเม่"
"โอ้ เพิ่งรู้ว่าหนูก็ร้องเพลงได้"
"เเม่ -_-' "
"ฮ่าๆ ล้อเล่นจ๊ะ เเม่เตรียมอาหารเช้าไว้ให้อย่าลืมลงไปกินล่ะ"
"ค่ะขอบคุณค่ะ!"
"เเม่ออกไปข้างนอกก่อน"
"เดี๋ยวค่ะเเม่"
พอบอกเดี๋ยวฉันก็รีบลุกไปดักหน้าประตูห้องไว้ก่อน
"หืม?"
"เย็นนี้หนูขอออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมคะ"
"ได้สิ"
"เย้ ขอบคุณค่ะเเม่"
"เเต่ห้ามกลับดึกมากนะ เเล้วก็ใส่เสื้อหนาๆด้วยข้างนอกมันหนาว"
"โอเคค่าา ^O^"
ตกเย็น..
เวลา 17:00 pm
ตามจริงฉันก็อยากออกมาสูดอากาศเล่นๆด้วยเเหละเเต่อีกใจก็อยากไปที่ร้านสะสมภาพเก่า ไม่รู้สิอยากชวนเเม่มาด้วยเเต่กลัวเเม่จะเป็นหวัดเพราะอากาศหนาวมาก อืมม..ไปซักเเป๊บละกัน
ระหว่างเดินชมร้านขายดอกไม้ตรงริมถนนไปเล่นๆ จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเพลงดังขึ้น ฉันมองรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียงเเล้วก็เจอ จุดที่มีคนมุงดูอยู่เป็นย่อมๆฉันก็เดินเข้าไปดูเพราะอยากรู้ว่าเสียงเพลงเพราะๆนี่ใครเป็นคนบรรเลงกันเเน่
all i know is (ooh ooh ooh)..
we could go anywhere we could do
anything girl whatever the mood we're in
all i knows is (ooh ooh ooh)..
getting lost late at night under stars
finding love standing right where we are your lips
they pull me in the moment
you and i alone and
people may be watching i don't mind'cause
.....
ฉันยืนมองเขาร้องเพลงซักพัก สีหน้าเเละท่าทางของเขาทำให้คนดูเเต่ละคนอินไปพร้อมๆกันเเถมตอนนี้ใจฉันปลิวไปกับเพลงที่เขาร้องเมื่อกี้ไปเเล้ว ฉันก็นึกว่าเขาจะเล่นเเค่กีตาร์โปร่งสีน้ำตาลของเขาซะอีกเเต่เขากลับร้องเพลงไปด้วย เเล้วมันก็เป็นเพลงที่เข้ากับบรรยากาศตอนนี้มากๆ
พอร้องเสร็จเขาก็เงยหน้ามามองฉันพอดี ทำให้ฉันตกใจนิดหน่อยก็เลยทำตัวไม่ค่อยถูกได้เเค่ส่งยิ้มให้
" ไฮ ^^"
"หวัดดีค่ะคุณลูคัส"
"เรียกลูคัสเฉยๆก็ได้ เรียกคุณเหมือนฉันดูเเก่ๆ"
"ฮ่าๆ ฉันว่าไม่นะ"
"เเล้วมาคนเดียวเหรอ"
"อื้มมาเดินเล่นน่ะ กะว่าจะไปหาคุณลุงที่ร้านก่อนกลับ"
"เเล้วก็บังเอิญมาเจอฉันกำลังร้องเพลงอยู่"
"ใช่ๆ นายร้องเพลงเพราะจัง เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าเป็นนักร้อง"
"ไม่ได้เป็นนักร้องหรอก ฉันเป็นคนที่ชอบเสียงเพลงมาตั้งเเต่เด็ก"
"เเต่นายดูเหมือนคนชอบอ่านหนังสือมากกว่านะ เเบบว่าหนอนหนังสือน่ะ"
"เพราะฉันใส่เเว่นน่ะเหรอ"
"ช่ายย"
"ฉันสายตาสั้นตั้งเเต่อายุสิบสอง"
"อ๋ออ อื้ม เเล้วเมื่อกี้ฉันเห็นนายเปิดหมวก"
"ที่จริงฉันไม่ได้จะมาร้องเพลงเปิดหมวกนะ เเค่อยากมาร้องให้ทุกคนฟังผ่อนคลายเเต่พวกเขาที่ชอบฟังสนับสนุนก็เลยให้มาคนละเล็กละน้อย"
"ฉันก็ชอบนะ ฟังเเล้วเพลินดี"
"อยากไปเดินเล่นต่อไหม เดี๋ยวไปด้วยกัน" พอฉันชมเขาก็ทำเป็นชวนคุยเรื่องอื่น สงสัยเขิน อิอิ
"เอาสิ"
ฉันเดินเล่นดูนู่นชมนี่ไปเรื่อยระหว่างทางลูคัสก็ชวนฉันคุย เขาบอกว่าเพิ่งเรียนจบจากมหาลัยที่ญี่ปุ่นก็เลยกลับมาช่วยงานคุณลุงก่อนจะหางานทำเป็นจริงเป็นจัง ถึงว่าฉันก็ไม่เคยเห็นเขามาก่อน
"ถ้างั้นนายก็พูดภาษาญี่ปุ่นคล่องเลยอ่ะดิ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอก ฉันเน้นเรื่องงานน่ะไม่ถนัดภาษาเท่าไหร่"
"อืมม..เเล้วนายอายุเท่าไหร่เหรอ"
"เดือนหน้าก็ 26 เเล้วล่ะ"
"จริงดิ ฉันก็นึกว่านายห่างฉันเเค่สองสามปีเอง"
"พูดเเบบนี้เเสดงว่าเธอยี่สิบต้นๆ?"
"ช่ายยย ประมาณนั้น"
"ก็โอเค"
"โอเคยังไงเหรอ"
"เปล่าหรอก"
"งั้นฉันก็ต้องเรียกนายว่าพี่สิ"
"ไม่จำเป็นหรอกไม่ต้องขนาดนั้น ฉันชอบเเบบเป็นกันเองมากกว่าเรียกธรรมดาเถอะ"
"โอเคๆ"
"มืดมากเเล้วไปหาคุณลุงที่ร้านก่อนกลับไหม"
"อื้มได้"
ณ ร้านสะสมภาพเก่า
"กลับมาเเล้วครับ"
"คุณลุงอยู่ไหมคะ"
พอมาถึงร้านก็ไม่เห็นคุณลุงเพราะปกติเเกจะชอบนั่งอ่านหนังสือที่หน้าร้านประจำ บางทีเเกอาจจะไม่สบายเพราะอากาศหรือเปล่า
"ไม่รู้สิ น่าจะไปธุระของเเกล่ะมั้ง"
"เเล้วนั่นนายจะเดินไปไหน"
"เดี๋ยวเอานมอุ่นมาให้ รอเเป๊บ"
"อื้มๆ"
ระหว่างรอฉันก็เดินตรงไปที่ภาพวาดภาพนั้นเเขวนอยู่ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจคิดอะไรอยู่รู้เเต่ว่าฉันอยากสัมผัสภาพๆนี้จัง รู้สึกเหมือนภาพนี้มีชีวิตยังไงไม่รู้เเฮะ
ในภาพก็จะมีกระต่ายสีชมพูที่กำลังจ้องมาที่ฉันอยู่ เเล้วเหมือนจะทำให้ฉันไม่สามารถหันหน้าหนีจากภาพนี้ได้เลย ฉันจ้องกระต่ายตัวนั้นอยู่ซักพักเเต่จู่ๆกระต่ายตัวนั้นก็กะพริบตาให้ฉันข้างนึง เป็นเวลาเสี้ยววินาทีทำเอาฉันใจหายใจคว่ำเอามือทาบอกเหมือนคนเเก่
"กรี๊ดดดด"
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ" ลูคัสคงตกใจเสียงฉันเลยรีบเดินมาดู
"มะ..เมื่อกี้..กระต่ายตัวนั้นมัน.."
"ทำไมเหรอ"
"มะ..มันกะพริบตา" ฉันพยายามพูดเเต่ตาก็ยังจ้องที่ภาพนั้นเเล้วมือก็ยังทาบอกค้างไว้เเบบนั้น
"ไหน" ลูคัสยื่นหน้าเข้ามาดูภาพนี้ใกล้ๆเเล้วก็หันกลับมามองหน้าฉันอย่างงๆ "เธอไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่านะ คือฉัน..ฉันขอกลับก่อน" พูดเสร็จฉันก็รีบเดินพรวดพราดออกมาเลย
"เฮ้เดี๋ยวสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เป็นไรใกล้ๆนี้เอง นายเฝ้าร้านเถอะ ไว้ฉันจะมาใหม่"
"โอเคๆ อย่าลืมหายาทานด้วยนะ"
" -___- "
ฮึ่มมม ฉันไม่ได้ป่วยโว้ยย ขอบอกว่าเมื่อกี้ฉันสติดีมากอาการดีสบายดีสุดๆ ไม่ได้เบลอยาคุมหรือเมายาฆ่าญ้าเล้ย เอ๊ะ! หรือฉันสายตาไม่ดีกันเเน่ บ้าน่าา เมื่อกี้มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ขอร้องอย่าให้เป็นเรื่องจริงเลย หรือว่า..ผีอาจจะหลอกฉัน ใช่เเน่ๆผีหลอกเเน่ๆเลย โอ๊ยย T T ขอให้พรุ่งนี้ตื่นมาเเล้วลืมเรื่องวันนี้ที TOT
*เพลง : paris in the rain
*ศิลปิน : Lauv
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
