A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์

 
วันต่อมา..
 
               เช้าวันใหม่ที่เเสนสดใส ฮ้าาา..เเต่ทำไมฉันไม่สดใสเลยเนี้ยหรือเป็นเพราะฉันนอนคิดเรื่องภาพวาดนั่นนานเกินไปหรือเปล่านะ จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ยังไงล่ะภาพวาดนั่นมีกระต่ายสีชมพูด้วยนะมันเหมือนกับฝันที่เเม่เคยเล่าให้ฟัง
               "กระต่ายสีชมพู.."
               "..."
               "รู้สึกเหมือนจะมีกวางสีขาวด้วยเเหละ อืมม.." เเล้วอยู่ๆฉันก็พึมพำคนเดียวในห้องนอน
               "..."
               "เอ..ถ้าฉันขอซื้อภาพนั้นกับคุณลุงจะได้ไหมนะ"
               "..."
               "เฮ้ออ จะซื้อได้ยังไงล่ะเงินเก็บที่ฉันมีอยู่ก็เเทบจะไม่พอกินพอใช้อยู่ละ"
               "..."
 
     ก๊อกๆ
     ก๊อกๆ..
 
               พอได้ยินเสียงเเม่เคาะประตูฉันก็รีบลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับหัวฟูๆที่เพิ่งตื่นหมาดๆ
                "อรุณสวัสดิ์ค่ะเเม่"
                "จ้า อรุณสวัสดิ์จ๊ะ"
                "มีไรเหรอคะ"
                "เมื่อกี้เเม่ได้ยินเสียงเเว่วๆ หนูคุยกับใครเหรออยู่เหรอ"
                "อ๊ะ อ๋ออออ หนูร้องเพลงค่ะเเม่"
                "โอ้ เพิ่งรู้ว่าหนูก็ร้องเพลงได้"
                "เเม่ -_-' "
                "ฮ่าๆ ล้อเล่นจ๊ะ เเม่เตรียมอาหารเช้าไว้ให้อย่าลืมลงไปกินล่ะ"
                "ค่ะขอบคุณค่ะ!"
                "เเม่ออกไปข้างนอกก่อน"
                "เดี๋ยวค่ะเเม่" 
 
           พอบอกเดี๋ยวฉันก็รีบลุกไปดักหน้าประตูห้องไว้ก่อน
                "หืม?"
                "เย็นนี้หนูขอออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมคะ"
                "ได้สิ"
                "เย้ ขอบคุณค่ะเเม่"
                "เเต่ห้ามกลับดึกมากนะ เเล้วก็ใส่เสื้อหนาๆด้วยข้างนอกมันหนาว"
                "โอเคค่าา ^O^"
 
     ตกเย็น..
     เวลา 17:00 pm
 
                 ตามจริงฉันก็อยากออกมาสูดอากาศเล่นๆด้วยเเหละเเต่อีกใจก็อยากไปที่ร้านสะสมภาพเก่า ไม่รู้สิอยากชวนเเม่มาด้วยเเต่กลัวเเม่จะเป็นหวัดเพราะอากาศหนาวมาก อืมม..ไปซักเเป๊บละกัน
                 ระหว่างเดินชมร้านขายดอกไม้ตรงริมถนนไปเล่นๆ จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเพลงดังขึ้น ฉันมองรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียงเเล้วก็เจอ จุดที่มีคนมุงดูอยู่เป็นย่อมๆฉันก็เดินเข้าไปดูเพราะอยากรู้ว่าเสียงเพลงเพราะๆนี่ใครเป็นคนบรรเลงกันเเน่
 
 
all i know is (ooh ooh ooh)..
we could go anywhere we could do
anything girl whatever the mood we're in
 
all i knows is (ooh ooh ooh)..
getting lost late at night under stars 
finding love standing right where we are your lips 
 
they pull me in the moment
you and i alone and 
people may be watching i don't mind'cause
.....
 
 
                  ฉันยืนมองเขาร้องเพลงซักพัก สีหน้าเเละท่าทางของเขาทำให้คนดูเเต่ละคนอินไปพร้อมๆกันเเถมตอนนี้ใจฉันปลิวไปกับเพลงที่เขาร้องเมื่อกี้ไปเเล้ว ฉันก็นึกว่าเขาจะเล่นเเค่กีตาร์โปร่งสีน้ำตาลของเขาซะอีกเเต่เขากลับร้องเพลงไปด้วย เเล้วมันก็เป็นเพลงที่เข้ากับบรรยากาศตอนนี้มากๆ 
                 พอร้องเสร็จเขาก็เงยหน้ามามองฉันพอดี ทำให้ฉันตกใจนิดหน่อยก็เลยทำตัวไม่ค่อยถูกได้เเค่ส่งยิ้มให้
                 " ไฮ ^^"
                 "หวัดดีค่ะคุณลูคัส"
                 "เรียกลูคัสเฉยๆก็ได้ เรียกคุณเหมือนฉันดูเเก่ๆ"
                 "ฮ่าๆ ฉันว่าไม่นะ"
                 "เเล้วมาคนเดียวเหรอ"
                 "อื้มมาเดินเล่นน่ะ กะว่าจะไปหาคุณลุงที่ร้านก่อนกลับ"
                 "เเล้วก็บังเอิญมาเจอฉันกำลังร้องเพลงอยู่"
                 "ใช่ๆ นายร้องเพลงเพราะจัง เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าเป็นนักร้อง"
                 "ไม่ได้เป็นนักร้องหรอก ฉันเป็นคนที่ชอบเสียงเพลงมาตั้งเเต่เด็ก"
                 "เเต่นายดูเหมือนคนชอบอ่านหนังสือมากกว่านะ เเบบว่าหนอนหนังสือน่ะ"
                 "เพราะฉันใส่เเว่นน่ะเหรอ"
                 "ช่ายย"
                 "ฉันสายตาสั้นตั้งเเต่อายุสิบสอง"
                 "อ๋ออ อื้ม เเล้วเมื่อกี้ฉันเห็นนายเปิดหมวก"
                 "ที่จริงฉันไม่ได้จะมาร้องเพลงเปิดหมวกนะ เเค่อยากมาร้องให้ทุกคนฟังผ่อนคลายเเต่พวกเขาที่ชอบฟังสนับสนุนก็เลยให้มาคนละเล็กละน้อย"
                 "ฉันก็ชอบนะ ฟังเเล้วเพลินดี" 
                 "อยากไปเดินเล่นต่อไหม เดี๋ยวไปด้วยกัน" พอฉันชมเขาก็ทำเป็นชวนคุยเรื่องอื่น สงสัยเขิน อิอิ
                 "เอาสิ"
 
                 ฉันเดินเล่นดูนู่นชมนี่ไปเรื่อยระหว่างทางลูคัสก็ชวนฉันคุย เขาบอกว่าเพิ่งเรียนจบจากมหาลัยที่ญี่ปุ่นก็เลยกลับมาช่วยงานคุณลุงก่อนจะหางานทำเป็นจริงเป็นจัง ถึงว่าฉันก็ไม่เคยเห็นเขามาก่อน
                 "ถ้างั้นนายก็พูดภาษาญี่ปุ่นคล่องเลยอ่ะดิ"
                 "ไม่ขนาดนั้นหรอก ฉันเน้นเรื่องงานน่ะไม่ถนัดภาษาเท่าไหร่"
                 "อืมม..เเล้วนายอายุเท่าไหร่เหรอ"
                 "เดือนหน้าก็ 26 เเล้วล่ะ"
                 "จริงดิ ฉันก็นึกว่านายห่างฉันเเค่สองสามปีเอง"
                 "พูดเเบบนี้เเสดงว่าเธอยี่สิบต้นๆ?"
                 "ช่ายยย ประมาณนั้น"
                 "ก็โอเค"
                 "โอเคยังไงเหรอ"
                 "เปล่าหรอก"
                 "งั้นฉันก็ต้องเรียกนายว่าพี่สิ"
                 "ไม่จำเป็นหรอกไม่ต้องขนาดนั้น ฉันชอบเเบบเป็นกันเองมากกว่าเรียกธรรมดาเถอะ"
                 "โอเคๆ"
                 "มืดมากเเล้วไปหาคุณลุงที่ร้านก่อนกลับไหม"
                 "อื้มได้"
 
ณ ร้านสะสมภาพเก่า
 
                  "กลับมาเเล้วครับ"
                  "คุณลุงอยู่ไหมคะ"
                  พอมาถึงร้านก็ไม่เห็นคุณลุงเพราะปกติเเกจะชอบนั่งอ่านหนังสือที่หน้าร้านประจำ บางทีเเกอาจจะไม่สบายเพราะอากาศหรือเปล่า
                  "ไม่รู้สิ น่าจะไปธุระของเเกล่ะมั้ง"
                  "เเล้วนั่นนายจะเดินไปไหน"
                  "เดี๋ยวเอานมอุ่นมาให้ รอเเป๊บ"
                  "อื้มๆ"
                  
                  ระหว่างรอฉันก็เดินตรงไปที่ภาพวาดภาพนั้นเเขวนอยู่ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจคิดอะไรอยู่รู้เเต่ว่าฉันอยากสัมผัสภาพๆนี้จัง รู้สึกเหมือนภาพนี้มีชีวิตยังไงไม่รู้เเฮะ
                  ในภาพก็จะมีกระต่ายสีชมพูที่กำลังจ้องมาที่ฉันอยู่ เเล้วเหมือนจะทำให้ฉันไม่สามารถหันหน้าหนีจากภาพนี้ได้เลย ฉันจ้องกระต่ายตัวนั้นอยู่ซักพักเเต่จู่ๆกระต่ายตัวนั้นก็กะพริบตาให้ฉันข้างนึง เป็นเวลาเสี้ยววินาทีทำเอาฉันใจหายใจคว่ำเอามือทาบอกเหมือนคนเเก่
                  "กรี๊ดดดด"
                  "เกิดอะไรขึ้นน่ะ" ลูคัสคงตกใจเสียงฉันเลยรีบเดินมาดู
                  "มะ..เมื่อกี้..กระต่ายตัวนั้นมัน.."
                  "ทำไมเหรอ"
                  "มะ..มันกะพริบตา" ฉันพยายามพูดเเต่ตาก็ยังจ้องที่ภาพนั้นเเล้วมือก็ยังทาบอกค้างไว้เเบบนั้น
                  "ไหน" ลูคัสยื่นหน้าเข้ามาดูภาพนี้ใกล้ๆเเล้วก็หันกลับมามองหน้าฉันอย่างงๆ "เธอไม่สบายหรือเปล่า"
                  "เปล่านะ คือฉัน..ฉันขอกลับก่อน" พูดเสร็จฉันก็รีบเดินพรวดพราดออกมาเลย
                  "เฮ้เดี๋ยวสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
                  "ไม่เป็นไรใกล้ๆนี้เอง นายเฝ้าร้านเถอะ ไว้ฉันจะมาใหม่"
                  "โอเคๆ อย่าลืมหายาทานด้วยนะ"
                  " -___- "
                 
                  ฮึ่มมม ฉันไม่ได้ป่วยโว้ยย ขอบอกว่าเมื่อกี้ฉันสติดีมากอาการดีสบายดีสุดๆ ไม่ได้เบลอยาคุมหรือเมายาฆ่าญ้าเล้ย เอ๊ะ! หรือฉันสายตาไม่ดีกันเเน่ บ้าน่าา เมื่อกี้มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ขอร้องอย่าให้เป็นเรื่องจริงเลย หรือว่า..ผีอาจจะหลอกฉัน ใช่เเน่ๆผีหลอกเเน่ๆเลย โอ๊ยย T T ขอให้พรุ่งนี้ตื่นมาเเล้วลืมเรื่องวันนี้ที TOT
 
 
 
 

 
*เพลง : paris in the rain 
*ศิลปิน : Lauv