A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์
เขียนโดย 
betray
วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.36 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 22.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ภาพวาด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ ปารีส,
ประเทศฝรั่งเศส
เเม่ฉันเป็นคนที่ชอบวาดรูปมากๆเเละฉันก็ชอบนั่งมองเเม่ทำเเบบนั้นมาตั้งเเต่ฉันอายุสามขวบ เเม่บอกว่าภาพวาดที่เเม่วาดมันออกมาล้วนมาจากจินตนาการที่เเม่เคยวาดฝันไว้ บางสิ่งบางอย่างที่เเม่ทำให้มันเกิดขึ้นจริงๆไม่ได้หรือว่ามันไม่สามารถเกิดขึ้นจริงบนโลก เเม่ก็เเค่วาดมันออกมา ถึงเเม้ว่าเราไม่สามารถอยู่กับมันได้เเต่เราก็มีความสุขที่ได้เห็น
บางครั้งฉันก็อยากเป็นเหมือนเเม่นะ เเต่ฉันว่ามันวนอยู่กับสิ่งเดิมๆมากเกินไป ก็จริงอยู่ภาพเเต่ละภาพที่เเม่วาดออกมามันไม่เคยซ้ำกันเลย เเต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนมันเป็นเเค่เรื่องที่เราสร้างขึ้นมาเอง เป็นเเค่ภาพวาดภาพนึงที่สื่อถึงเเต่ละความหมาย อืมม..เเล้วถ้าหากเราอยากให้มันเป็นจริงล่ะเราจะทำได้ยังไง นี่มันเรื่องจริงนะไม่ใช่เวทมนตร์ในนิทานหลอกเด็ก
เฮ้ออ.. ฉันก็บ่นในใจไปอย่างงั้นเเหละ เเต่ฉันก็ไม่เคยว่าเเม่ที่เเม่เอาเเต่วาดภาพอยู่ทุกวันเพราะนั่นคือความสุขของเเม่ เเม่เลี้ยงฉันด้วยการวาดภาพขายเนี้ยเเหละ เเต่เวลาที่มีงานเปิดประมูลภาพวาดเเม่ไม่เคยไปเลยนะส่วนมากมีเเต่พวกร่ำรวยเงินทองเขาทำกัน
ตอนฉันเด็กๆเเม่ชอบพาไปที่ร้านสะสมภาพเก่า มันมีทุกภาพทุกความรู้สึกเเละฉันก็ชอบมาที่ร้านนี้ตลอดจนตอนนี้ฉันอายุยี่สิบฉันก็ปั่นจักรยานมาดูบ่อยๆจนสนิทกับเจ้าของร้านไปเเล้ว
"นี่บลู" เสียงเเม่พูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังจ้องภาพที่เเม่กำลังวาดอยู่
"คะเเม่"
"นั่งดูเเม่วาดภาพทั้งวันไม่เมื่อยบ้างเหรอหืม"
"ถามหนูทำไม เเม่นั่นเเหละพักบ้างเเต่ละวันมีเวลาพักกี่นาทีเองเนี้ย"
"ไม่หรอก"
"ว่าเเต่ทำไมเเม่ถึงชอบวาดภาพจัง"
"เพราะเเม่เคยฝัน"
"ฝันเหรอคะ? เเล้วมันเกี่ยวยังไงกับการวาดภาพคะ"
"เเม่เคยฝันว่าเเม่เข้าไปในที่ๆนึง..มีกระต่ายสีชมพูกับไข่อีสเตอร์"
"โห เเม่ฝันอย่างกับเด็กเลยอ่ะ ที่ไหนเขามีกระต่ายสีชมพูเนี่ย ฮ่าๆ"
"จริงง ที่เเห่งนั้นสวยมากเลยนะบลู มีม้ายูนิคอร์นด้วย"
"เเล้ว...ยังไงต่ออ่ะเเม่"
"เเล้วเเม่ก็เห็นพ่อหนูอยู่ในฝันของเเม่ด้วยนะ"
"นี่พ่อตามเม่เข้าไปในฝันเลยเนอะ สงสัยจะหวงเเม่มาก --"
"ฮ่าๆ ไม่หรอกมั้ง จนเเม่ตื่นขึ้นมาเเม่ก็เกิดความรู้สึกชอบที่เเห่งนั้นขึ้นมา ทุกคืนเเม่อยากฝันว่าไปที่เเห่งนั้นอีก เเต่หลังจากที่พ่อเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจเเม่ก็ไม่เคยฝันถึงที่เเห่งนั้นอีกเลย"
"..." ฉันเงียบเเต่ก็ยังอยากฟังเเม่เล่าต่อ
"เเม่ก็เลย..วาดภาพจากสิ่งที่อยู่ในใจลึกๆของเเม่ออกมา ถึงเเม้ว่าเเม่จะไม่ได้ฝันว่าอยู่ในที่เเห่งนั้นเเล้วเเต่เเม่ก็ยังสื่อมันออกมาเป็นภาพวาดให้หนูดูได้ไงลูก"
"อย่างงี้นี่เอง"
"เเล้วบลูคิดถึงพ่อไหม"
"คิดถึงสิคะ หนูอาจจะไม่เคยเห็นพ่อเเต่หนูก็อยากเจอ..อยากกอดพ่อมากๆ"
"เเม่ก็คิดถึง เเต่เราก็ยังดูรูปพ่อที่เเม่วาดออกมาได้นะ อย่างน้อยหนูก็ได้เห็นว่าพ่อหน้าตายังไง ^^"
"นั่นสินะ พ่อก็หล่อเเม่ก็สวย หนูนี่โชคดีที่สุดเล้ยย" เเล้วฉันก็กอดคอหอมเเก้มเเม่ทีนึงทำเอารูปเเม่เพี้ยนไปนิดหน่อย อิอิ
เเม่เล่าว่าพ่อเป็นโรคหัวใจมานานเเต่พ่อไม่ชอบการรักษาเพราะมันเหมือนกับการฝืนธรรมชาติเพราะคนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม ธรรมชาติให้ร่างกายเรามาเป็นต้นทุนเเต่จิตใจคือกำไรที่เราสร้างมันขึ้นมาเอง พอหมดเวลาเราก็ส่งต้นทุนก็คือร่างกายให้กับธรรมชาติคืน ส่วนจิตใจหรือความรู้สึกคือกำไรที่เราได้มาเเละมันก็จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป.
พ่อของฉันเสียชีวิตก่อนที่ฉันจะเกิดเเม่ก็เลยเลี้ยงฉันตามลำพัง ฉันดูออกทุกครั้งว่าเเม่เสียใจขนาดไหนเวลาที่พูดถึงพ่อเเต่เเม่ก็อยากเล่าให้ฉันฟังว่าพ่อเป็นคนเเบบไหนยังไง เเละฉันก็หวังว่าซักวันอาจจะได้เจอพ่อ..ในความฝัน
ร้านสะสมภาพเก่า
เวลา 17:15 pm
ฉันปั่นจักรยานออกมาซื้อของกินให้เเม่ที่ตลาดเเล้วก็บังเอิญผ่านร้านสะสมภาพเก่า ฉันยืนมองอยู่นานกำลังคิดว่าจะเข้าไปดีไหมเพราะไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาร้านนี้ซะหน่อย จนคุณลุงเจ้าของร้านคงเห็นฉันยืนจ้องอยู่นานก็เลยเปิดประตูออกมาถาม
"ว่าไงหนูอยากเข้ามาข้างในก่อนไหม ข้างนอกมันหนาวนะ"
"เอ่อ..เข้าค่ะเข้า"
"เเล้ววันนี้อยากซื้อภาพไหนไปเก็บไว้บ้างล่ะ" คุณลุงถามเเล้วเดินมาพร้อมกับเเก้วน้ำอุ่นๆสองเเก้ววางลงบนโต๊ะ "อ่ะนี่ ชาอุ่นๆลุงเตรียมไว้ตั้งเเต่เช้า"
"อ๋อขอบคุณมากค่ะคุณลุง คือหนูเเค่มาดูภาพอ่ะค่ะไม่ได้จะมาซื้อ"
"อ๋อๆ เเล้วเเม่หนูเป็นยังไงบ้าง"
"หมายถึงหนูหรือเเม่ของหนูคะ?"
"หมายถึงเเม่ของหนูน่ะ"
"เเม่สบายดีค่ะ เมื่อกี้เพิ่งวาดภาพสร็จเเล้วหนูก็ออกมาซื้อกับข้าวกะว่าจะมาซักเเป๊บ งั้นหนูขอดูภาพวาดก่อนนะคะ"
"อ่ะๆได้เลย ตามสบายเลยหนู"
"ขอบคุณค่ะ"
ภาพวาดเเต่ละภาพนี่ไม่ธรรมดาเลย มีเเต่ภาพสวยๆทั้งนั้นเเถมยังมีชื่อเเปะที่ใต้ภาพด้วยนะเหมือนจะบอกว่าภาพนี้หมายถึงอะไร พอฉันเดินมองดูเเต่ละภาพไปซักพัก สายตาก็ไปสะดุดกับภาพๆนึงที่เเขวนอยู่ริมสุดของร้าน มันดูเหมือนไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ เเต่มันกลับมีอะไรบางอย่างที่ฉันเคยจินตนาการถึง
"กระต่ายสีชมพู.." ฉันจ้องที่ภาพใบนี้ซักพักเเล้วก็พึมพำออกมา
"..."
"เอ๊ะ..กระต่ายสีชมพูงั้นเหรอ.."
"..."
"หวัดดีครับคุณลุง"
"อ้าวกลับมาเเล้วเหรอลูคัส"
"คร้าบบ หิวข้าวมากๆเลย"
ฉันสะดุ้งนิดหน่อย จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้น(ว่าเเต่ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูนะ เขาวาร์ปมาจากทางไหนกัน) เเล้วฉันก็เดินไปหาคุณลุงทำเอาฉันคาใจเรื่องภาพวาดนั้นอยู่
"เอ่อคุณลุงคะ"
"มาๆ ลุงจะเเนะนำหลานลุงให้ นี่ลูคัสหลานชายของลุง" คุณลุงพูดด้วยหน้าตายิ้มเเย้ม
"อ๋อค่ะ"
"เเล้วนี่ลูกค้าประจำร้านลุง ชื่อหนูบลู" เเล้วลุงก็เเนะนำอีกรอบ
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งนามว่าลูคัสพูดขึ้น
"เช่นกันค่ะ"
"ไม่เคยเห็นหน้าเลย"
"ฉันก็มาร้านนี้ตั้งเเต่เด็กนะคะ ฉันก็ไม่เคยเห็นคุณเหมือนกัน" ฉันก็อยากคุยทักทายกับเขานะเเต่ว่าตอนนี้เเม่ฉันน่าจะหิวข้าวเเล้วเเหละต้องรีบกลับก่อน "เดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะคะคุณลุงคุณลูคัส"
"ได้ครับ" ลูคัสพูด
"เอ่อ..ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่ค่ะ ขอโทษที่ขัดจังหวะการสนทนานะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ^^ "
"ไปก่อนค่ะ"
เเล้วฉันก็รีบปั่นจักรยานออกมาทันที อืม..นึกๆเเล้วฉันก็อยากรู้จักภาพนั้นขึ้นมาซะเเล้วเเฮะเอาไว้พรุ่งนี้จะมาดูอีกรอบละกัน
เเต่ผู้ชายที่ชื่อลูคัสนี่เป็นหลานคุณลุงอย่างงั้นเหรอทำไมฉันไม่เคยเห็นเขามาที่นี่เลย เออช่างเหอะเเต่ที่รู้ๆคือเขาหน้าตาดีมาก =////= สูงมากด้วย ถึงจะใส่เเว่นเเต่ก็หล่อ เอื้ออออ ขอบอกว่าบลูคนนี้ไม่เคยชมผู้ชายที่ไหนมาก่อนนะยะ ไม่ได้ๆ ต้องสะบัดเรื่องนี้ออกไปจากหัว! o(>.<)o
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
