สานสัมพันธ์รัก

เรน

อยู่ดีๆ ผมก็ปวดท้องขึ้นมาจนต้องรีบเข้าห้องน้ำมาทำธุระ พอผมเสร็จธุระของผมเเล้วผมก็เปิดประตูออกมายังไม่ทันเงยหน้าขึ้นก็มีผู้หญิงเข้ามากอด เธอกอดผมเเน่มากเเละคงเป็นเกลผมเลยกอดเธอตอบเเละลูบผมของเธออย่างทะนุทะหนอม

"แก้วคิดถึงเรนน่ะ"

"...."

ผมคลายอ้อมกอดของผมทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่ผมได้กอดนั้นไม่ใช่เกลเเฟนผม เเต่เป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมนั้นเจ็บมากเมื่อ 6 ปีที่เเล้ว ผมเคยรักเธอมากเธอเป็นรักเเรกของผมเเละเป็นคนที่ผมคิดจะรักไปตลอดชีวิต เเต่เธอก็ทิ้งผมไปหาผู้ชายคนใหม่

6 ปีก่อน

"เรนเราเลิกกันเถอะ"  แก้วบอกผมด้วยเสียงราบเรียนเเละสีหน้าเย็นชายิ่งนัก

"ทำไมเหรอเเก้ว เกิดอะไรขึ้นเรนไปทำอะไรให้เเก้วโกธรรึเปล่า เรนขอโทษนะ ไม่เอานะไม่พูดเเบบนี้" ตอนนี้ภายในใจของผมว่างเปล่ามากเพราคนตรงหน้าพูดในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากของเธอ จากปากคนที่ผมรักหมดหัวใจ

"เรนฟังเเก้วนะ เเก้วรักคนอื่นไปเเล้วเเละคนๆนั้นก็รักเเก้วเหมือนกัน"  คำพูดเเก้วนั้นเหมือนมีดคบมาปรักตรงอกผม ผมเจ็บมากเเละไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงกล้าพูดออกมาเธอไม่สนเลยเหรอว่าผมจะเจ็บเเค่ไหน

"ไม่เอาเเก้วเรนไม่เลิก เราอย่าเลิกกันเลยนะ" ผมอ้อนวอนเธอเพราะไม่พร้อมที่จะเลิกกับเธอเเละไม่มีทางทีผมจะพร้อมด้วย เเต่คนตรงหน้านั้นกลับไม่มีปฎิกิริยาใดๆต่อคำพูดของผมเลย

"เรนจะรอนะ รอวันที่เเก้วกลับมาหาเรน"  ผมพูดออกมาเสียงเบาเหมือนคนที่กำลังอ่อนเเรง

"ไม่ต้องรอเราหรอก เราคงไม่กลับมาทางเก่าเเละเราจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของเราวันนี้"

ปัจจุบัน

"แก้วขอโทษน แก้วยังรักเรนอยู่นะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันได้ไหม"

ผมเเกะมือเธอออกจากตัวของผมเพราะไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้มาเเตะต้องตัวผมเเละผมก็รังเกียจความคิดของเธอตอนนี้ด้วย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเพื่อนของเกลได้ เพราะอย่างนี้ผมเลยมีท่าทีที่ตกใจในวันที่ผมเจอเธอเมื่อวันก่อน

"ยังเป็นคนกล้าพูดเหมือนเดิมนะ เเต่เราคงไม่กลับไปอะเพราะเรารักเกล" ผมตอบเธอด้วยสีหน้าเย็นชาเพื่อที่จะตอกย้ำว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเเล้ว

"ไม่นะเรน ไหนเรนบอกว่าจะรอเราไง ทำไมถึงมาคบกับเกลได้" เธอพูดออกมาด้วยเสียงสั่นในดวงตาเริ่มมีน้ำใสปริ่มออกมา

"ก็เธอบอกเราเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องรอ อย่าบอกนะว่าจำคำพูดของตัวเองไม่ได้อะ" ผมพูดออกมาด้วยอารมณ์เสียเพราะต้องมารื้อฟื้นความทรงจำที่ผมไม่อยากพูดถึงมัน

"เรน เรนรู้ไหมเเก้วรอเรนมาตอนเลยนะ รอวันที่เราจะได้กลับมารักกันเหมือนเดิมเเละเเก้วไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาในใจแก้วเลยนอกจากเรน" ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เมื่อผมไม่พูดเธอก็พูดต่อ

"คนคนนั้นเเก้วเลิกกับเขาไปเเล้วละ เพราะเขาไปมีคนใหม่ " เธอพูดเสียงสั่นเเต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสงสารคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ ผมอยากจะให้เธอเจ็บเหมือนที่ผมเจ็บไม่สิเธอต้องเจ็บมากกว่าผม เพราะกว่าผมจะกล้าลองมีรักครั้งใหม่ได้มันยากมาก หรือผมจะใช้โอกาสนี้ทำให้เธอเจ็บอีกครั้งดีนะ

"ไม่ร้องนะเเก้ว ไม่ทำหน้าเเบบนั้นดิ" ผมเเกล้งเอามือไปเช็ดน้ำตาของเธอเพื่อทำให้เธอคิดว่าผมยอมเธอเเล้ว เเละค่อยทำให้เธอเจ็บในภายหลัง

"เรนให้อภัยเเก้วเเล้วใช่ไหม" เธอเเสดงสีหน้ามีความหวังออกมาได้ชัดเเบบนนี้เหละเข้าทางของผมเเล้ว

"อื้อ เเต่เราคงทำตามที่เเก้วขอไม่ได้หรอกนะเพราะเรามีเกลอยู่เเล้ว นอกจากเเก้วจะยอมเป็นคนเก็บของเรา" ผมพูดจาดูถูกเธอออกไปเพื่อทำให้เธอเจ็บซึ่งมันได้ผลผมดูมันออกจากสีหน้าของเธอ ที่จริงผมไม่ได้มีนิสัยเเบบนี้หรอกนะเเต่ความเเค้นมันทำให้ผมทำอะไรเเบบนี้ออกมา

"ก็ได้เรน  เเต่ถ้าวันไหนที่เรนไม่มีเกลเเล้ว เรนต้องคบกับเราเเบบจริงจังนะ"

"ได้สิ" ผมเเสร้งยิ้มให้เธอ ฝันไปเถอะเพราะยังไงมันก็ไม่มีวันนั้นเเน่นอนเพราะผมรักเกลมาก มากกว่าที่ผมเคยรักเธอด้วยซ้ำ

"การที่เรนได้พูดอย่างนั้นออกไปเขาไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาได้จุดฉนวนบางอย่างให้มันเกิดหายนะมาสู่ตัวเขาในวันหนึ่งไม่อย่างนั้นคงไม่มีคำพูดนี้เกิดขึ้นมา เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร" 

------- ไรท์มาพร้อมสาระนะ 5555 มีเอาคำสอนมาฝากก เรนหาเรื่องใส่ตัวเเล้วละค่ะ เขาคงไม่รู้ว่าความอยากได้ของผู้หญิงนั้นมันหน้ากลัวขนาดไหน ตอนหน้าไรท์จะอัพเกี่ยวกับ สเกลกับเรนเนอะ เดี่ยวเเก้วจะกลายเป็นนางเอกไป ยังไงก็ฝากโหวตด้วยน้ะ เพราะเเค่1โหวตของรีดก็เป็นกำลังใจให้ไรท์อย่างมากค่ะ-----