กับดักหัวใจ...พี่ชายตัวร้าย

และเพราะว่าอีกสองวันข้างหน้าพี่โรมจะมีลงแข่งบาส สองสามวันมานี้ซีเลนเลยต้องมานั่งดูพี่โรมซ้อมบาสเกือบทุกเย็นเลย แต่บางที…เขาเองก็สงสัยตัวเองเหมือนกันนะ ว่าเขาจะมานั่งเฝ้าดูพี่โรมทำไมกันทั้งๆที่พี่โรมเองก็มีแฟนตัวจริงที่แวะมาดูแลทุกวันอยู่แล้ว

 

 

 

"นี่ซีเลน วันนี้จะไปนั่งดูพี่โรมซ้อมบาสอีกหรือเปล่า"

ไอติมหันมาถามเขาหลังจากที่พวกเขาทั้งสองคนได้เดินลงมาจากตึกเรียนกันแล้ว

"วันนี้เราว่าเราจะไม่ไปอ่ะ…"

"ทำไมอ่ะ ก็ไหนบอกว่าจะไปดูทุกวันไง"

พอหันมาถามเขาเสร็จไอติมก็หันมาทำท่าโวยวายใส่เขาก่อนที่เขาจะหันไปมองหน้าไอติมอย่างไม่เข้าใจ

"ไอติมเป็นอะไร ไหนเมื่อวานยังบอกเราว่าเบื่อพวกแฟนคลับพวกนั้นอยู่เลย"

"ก็...ก็เราอยากให้ซีเลนไปดูพี่โรมไง"

"ถึงเราจะไปหรือไม่ไปมันก็ไม่มีผลอะไรกับพี่โรมหรอกนะไอติม เพราะพี่โรมเองเขาก็มีพี่เฟย์ที่คอยไปดูแลทุกวันอยู่แล้ว"

"แต่...."

"หรือว่าไอติมอยากไป...?"

ซีเลนหันไปถามเพื่อนเขาอย่างงงๆ…ก็ไหนบอกกับเขาว่าไม่อยากจะไปเจอหน้าไอ่พี่ก้องไง

"อืม...ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นวันนี้ซีเลนไปนั่งเล่นที่ห้องเรานะเพราะยังไงซะพี่โรมก็ต้องติดซ้อมอยู่แล้ว"

"ได้สิ แต่เราคงจะอยู่นานไม่ได้หรอกนะ"

"โอเค งั้นเสร็จแล้วเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านเอง"

"อืม..."

ซีเลนเลยพยักหน้าเป็นอันว่าตกลงก่อนที่เขาจะขยับตัวเดินตามไอติมไปขึ้นรถ

 

 

 

"แล้วนี่ซีเลนไม่ต้องโทรไปบอกพี่โรมก่อนเหรอ"

และหลังจากที่พวกเขาเดินขึ้นมาจนถึงห้องของไอติมแล้วไอติมก็ขยับไปเปิดประตูก่อนที่จะหันมาถามเขา

"ไม่อ่ะ...เดี๋ยวเราส่งข้อความทิ้งไว้ก็พอ"

"อืม...งั้นก็เข้ามาข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวเราไปเอาน้ำกับขนมมาให้"

ไอติมหันมาบอกกับเขาก่อนที่จะขยับไปวางกระเป๋าลงแล้วก็เดินเข้าไปในห้องครัว ซีเลนจึงขยับเดินเข้าไปดูรอบๆห้องของไอติมแทน

"ไม่ได้มาตั้งนาน ห้องไอติมก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ"

"อืม...คือเรามีซื้อของมาเพิ่มบ้างน่ะ"

"อยู่คนเดียวแบบนี้ก็น่าจะดีเหมือนเน๊าะ…"

"ก็ดีนะ...แต่อาจมีเหงาบ้างแค่นั้นเอง"

"ปีหน้า … เราก็อาจจะย้ายออกมาอยู่คนเดียวแล้วนะไอติม"

"ทำไมอ่ะ...พี่โรมเขาไล่นายเหรอ…"

ไอติมหันมาถามเขาด้วยความตกใจก่อนที่เขาจะหันมายิ้มให้กับไอติม ซีเลนรู้สึกว่าเขาโชคดีนะที่เขาได้มารู้จักกับเพื่อนคนนี้

 

"เปล่าหรอก…แต่เราไม่อยากที่จะรบกวนคุณป้ากับพี่โรมแล้วน่ะ ที่เราได้มาอยู่กับเขาปีกว่าเนี่ยเราก็รบกวนเขามากแล้ว"

ไม่ใช่ว่าเขาพึ่งจะมาคิดถึงเรื่องนี้หรอกนะแต่เขาคิดมาโดยตลอดว่าถึงแม้ไม่ใช่ตอนนี้สักวันเขาก็ต้องออกมาจากความช่วยเหลือของทั้งสองคนอยู่ดี  ถ้าพ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่พ่อแม่เขาก็คงจะไม่เห็นด้วยที่เขาจะมารบกวนคุณป้าอยู่แบบนี้

คุณป้าเป็นเจ้านายที่ใจดีกับลูกน้องมาก นี่เขายังคิดอยู่เลยว่าถ้าหากว่าเขาต้องออกไปทำงานจริงๆเขาจะได้เจอกับเจ้านายที่ใจดีแบบนี้หรือเปล่า เพราะตั้งแต่ที่พ่อแม่เขาต้องจากไปเพราะอุบัติเหตุในวันนั้นคุณป้าก็ไม่เคยที่จะทอดทิ้งเขาเลยแถมยังเอ็นดูเขาเสมือนว่าเขาป็นดั่งลูกชายคนนึงของคุณป้าด้วย

 

"แล้วซีเลนจะไปอยู่ที่ไหน มาอยู่กับเราก่อนมั้ย"

"ไม่เอาหรอก เราไม่อยากรบกวนใครทั้งนั้นแหละและอีกอย่างเราก็กะว่าเราจะหางานทำไปด้วย"

ใช่...ก็ถ้าเขาคิดว่าเขาจะออกมาอยู่ด้วยตัวเองเขาก็คงต้องหางานทำไปด้วยเพราะเงินเก็บที่พ่อแม่เขามีอยู่นั้นมันอาจจะไม่พอสำหรับค่าเทอมของเขา เพราะเขายังต้องเรียนอีกตั้งหลายปี

"งานอะไร...แล้วซีเลนจะทำไหวเหรอ ?"

"ยังไม่รู้...ต้องดูก่อน"

"แล้วเรื่องนี้ซีเลนได้คุยกับคุณป้าหรือว่าได้คุยกับพี่โรมบ้างหรือยัง"

"ยัง...เราจะรอให้มันถึงช่วงปิดภาคเรียนก่อนน่ะ"

"คอยดูเถอะ คุณป้าเขาไม่ยอมหรอก"

"เราว่าจะลองไปคุยดูก่อน ถ้าคุณป้าไม่ยอมเราก็คงต้องตามใจท่านไปก่อนแล้วพอเรียกจบก็ค่อยเข้าไปคุยกับท่านดูอีกที"

"อืม...ยังไงซีเลนก็ลองไปคุยดูก่อนล่ะกัน แต่ถ้ามีอะไรที่อยากให้เราช่วยซีเลนก็บอกเราได้ตลอดเลยนะเข้าใจหรือเปล่า"

"ขอบใจนะไอติม…"

ซีเลนหันไปยิ้มขอบคุณให้กับเพื่อนของตัวเองก่อนที่เขาจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาให้กับตัวเอง เขารู้สึกว่าเขาโชคดี…ที่เขาได้เจอคนรอบตัวที่ดีถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะไม่มีพ่อแม่อยู่กับเขาแล้วก็ตาม........................................................................

 

 

เพราะว่าวันนี้พี่โรมมีสอบเก็บคะแนนในช่วงเช้าซีเลนเลยต้องรีบตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อที่จะได้ออกมาเตรียมของกินไว้ให้กับอีกคนก่อน

 

"พี่โรมครับ...วันนี้มีโจ๊กนะครับ"

 ซีเลนหันไปบอกกับพี่โรมที่กำลังเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง เมื่อคืนเขากะว่าจะกลับมาจากห้องของไอติมก่อนที่พี่โรมจะกลับมาถึงบ้าน แต่ก็ดันเกิดเรื่องขึ้นระว่างทางซะก่อนเขาก็เลยกลับมาไม่ทันอีกคนที่ได้เข้านอนไปก่อนแล้ว

"ดะ...เดี๋ยวครับพี่โรม"

ซีเลนรีบขยับไปคว้าแขนของคนที่กำลังจะเดินผ่านโต๊ะอาหารไป

"ปล่อย..."

พี่โรมหันมามองหน้าเขาก่อนที่จะสั่งเขา

"พี่โรมจะไม่กินโจ๊กก่อนเหรอครับ"

ซีเลนเลยปล่อยมือออกจากแขนของพี่โรมก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นไปถาม

นี่...คนตรงหน้า เขาเป็นอะไร...? แล้วทำไมต้องมาทำหน้าไม่พอใจใส่เขาด้วย

"ฉันไม่หิว..."

"แต่ว่า..."

แต่ยังไม่ทันที่ซีเลนจะได้พูดจบอีกคนก็ขยับตัวเดินออกไปจากบ้านก่อนที่จะขึ้นรถแล้วก็ขับออกจากบ้านไปเลย…

นี่มันอะไรกัน...เขาไปทำอะไรผิดมาอย่างงั้นเหรอ ซีเลนเลยได้แต่ยืนมองไปตรงประตูก่อนที่เขาจะหันกลับมามองโจ๊กในถ้วย ...แล้วนี่เขาจะตื่นนอนมาตั้งแต่เช้าเพื่ออะไรกัน

 

 

 

 

 

วันนี้เขามีเรียนในช่วงบ่ายซึ่งถ้าเป็นเวลาปกติพี่โรมก็จะกลับมารับเขาทุกครั้ง แต่เมื่อเช้าพี่โรมพึ่งจะโกรธเขาไปและอีกอย่างตอนนี้ก็ใกล้ที่จะถึงเวลาที่เขาจะต้องไปเข้าเรียนแล้วด้วย แต่เขายังไม่เห็นว่ามันจะมีวี่แววเลยว่าพี่โรมจะกลับมารับเขาเขาก็เลยจำต้องเดินออกมาจากบ้านเพื่อที่จะมารอโบกรถแท็กซี่แทน

 

"ขึ้นรถ..."

 

แต่แล้วในระหว่างที่ซีเลนกำลังเดินออกมาจากบ้านอยู่นั้นเขากลับไม่รู้ตัวเลยว่าอีกคนขับรถมาเทียบข้างของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเขามัวแต่กำลังสงสัยอยู่ว่าเขาไปทำอะไรให้พี่โรมโกรธเขากัน

 

"มองอะไร...ฉันบอกให้นายขึ้นรถนายไม่ได้ยินหรือไง"

พี่โรมหันมาบอกกับเขาอีกรอบก่อนที่เขาจะรีบขยับไปเปิดประตูขึ้นรถ แต่พอเขาขึ้นไปบนรถปุ๊บพี่โรมก็หันมาถามเขาทันทีเลย

 

"ทำไม...รอนิดรอหน่อยรอไม่ได้หรือไง"

"ปะ...เปล่านะครับ ผมแค่คิดว่าพี่คงติดธุระ"

"โทรศัพท์ก็มี แล้วทำไมถึงไม่โทรมาถามล่ะ"

"ก็ผมกลัวรบกวน..."

"รบกวนๆๆ นี่นายเลิกพูดคำนี้กับฉันสักทีจะได้มั้ย"

พี่โรมเลยจอดรถลงก่อนที่จะหันมาพูดใส่เขา ซีเลนไม่รู้ว่าเขาไปทำผิดอะไรมาแต่พี่โรมไม่เคยเป็นแบบนี้กับเขามาก่อนแน่นอน

"พี่บอกผมได้มั้ยครับ ว่าผมไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ"

ซีเลนไม่ชอบเลยที่อีกคนมาทำแบบนี้กับเขา อย่างเมื่อก่อนถึงแม้ว่าพี่โรมจะเฉยชาใส่เขาบ้างแต่ก็ไม่เคยที่จะทำแบบนี้กับเขาเลย

"เปล่า...นายไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ"

พี่โรมเลยหันหน้าหนีเขาก่อนที่จะออกรถอีกครั้ง

"เรื่องเมื่อคืนเหรอครับ…"

ซีเลนคิดว่ามันคงจะไม่มีเรื่องไหนอีกแล้วนอกจากเรื่องนี้ เพราะว่าเมื่อวานพี่โรมยังดีๆกับเขาอยู่เลย

"เมื่อคืน…ที่ผมกลับมาช้ามันเป็นเพราะว่ารถของไอติมยางแบนครับผมก็เลยต้องออกมารอโบกรถแท็กซี่แทน แต่ว่าแถวนั้นมันไม่ค่อยมีรถผมก็เลยกลับมาช้าน่ะครับ"

แม้ว่าพี่โรมจะไม่ได้ถามแต่ซีเลนก็หันไปอธิบายให้อีกคนฟังอย่างใจเย็น

"แล้วทำไมนายถึงไม่โทรมาบอกฉัน"

"ก็ผม...."

"ไม่อยากรบกวน..."

เป็นพี่โรมที่หันมาพูดต่อท้ายให้กับเขาแทน

"พี่โกรธผมเรื่องนี้จริงๆเหรอครับ"

เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มที่จะใจเย็นลงแล้วซีเลนถึงได้หันกลับไปถามอีกครั้ง

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย บอกมาว่าเมื่อไหร่นายถึงจะเลิกพูดคำว่า..กลัวรบกวน..กับฉันสักที"

"ก็ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนิครับ"

"นายก็เลิกรู้สึกสิ…"

"ไม่ได้หรอกครับ เพราะยิ่งพี่โรมกับคุณป้าใจดีกับผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งต้องรู้สึกให้มากกว่านั้น"

"ถ้าแบบนั้นนายก็ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเลยสิจะมาอยู่รบกวนฉันอีกทำไม"

"ผมก็กำลังคิดๆอยู่เหมือนกันครับ...อ๊ะ...!!!"

แต่แล้วซีเลนก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆอีกคนก็เหยียบเบรกแบบกระทันหัน นี่ดีนะที่เขาเลื่อนมือไปยันกับด้านหน้าไว้ได้ทันไม่งั้นหัวเขาคงได้โครกโดนด้านหน้าเต็มๆแน่

 

 

 

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับพี่โรม…"

ซีเลนขยับตัวกลับมานั่งลงที่เดิมก่อนที่เขาจะหันไปถามพี่โรมที่ตอนนี้ได้หันหน้ามามองเขาก่อนอยู่แล้ว

"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ..."

"ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้นครับ เพราะผมเห็นว่าพี่เหยียบเบรกกะทันหัน"

"ฉันหมายถึงที่นายพูดก่อนหน้านี้"

พี่โรมไม่ได้ถามเปล่าแต่กลับเลื่อนมือมาดึงเขาให้ขยับเข้าไปหาด้วย

"อะ...อันไหนอ่ะครับ ก่อนหน้านี้เราคุยกันไปตั้งเยอะ"

"ก็ที่นายบอกว่านายก็คิดๆอยู่เหมือนกันไง…"

นี่…อย่าบอกนะว่าที่พี่โรมต้องเหยียบเบรกแบบกระทันหันน่ะมันเป็นเพราะว่าคำพูดของเขา นี่คงจะดีใจมากเลยสินะที่เขาจะออกไปจากชีวิตของตัวเองแล้วอ่ะ

"ครับ...คือผมคิดเอาไว้แล้วว่าปีหน้าผมจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้วน่ะครับ"

 

"ไม่ได้...ฉันไม่อนุญาต…"

 

"อะ...อะไรนะครับ"

ซีเลนเลยต้องถามออกไปแบบงงๆเมื่ออีกคนกลับตอบออกมาไม่ตรงกับสิ่งที่เขาคิดไว้

"นายหยุดคิดเรื่องนี้ไปได้เลยนะ เพราะฉันไม่มีวันอนุญาตแน่นอน"

"ทำไมล่ะครับ"

เขาก็แค่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมอีกคนถึงไม่อนุญาตให้เขาออกไปอยู่ข้างนอก ทั้งๆที่อีกคนก็ไม่ได้อยากให้เขาอยู่ด้วยซะหน่อย

"ก็...นายก็รู้ว่าแม่ฉันน่ะรักนายมากขนาดไหนถ้าแม่รู้ว่านายจะออกไปอยู่ข้างนอกฉันก็ซวยกันพอดีอ่ะดิ"

"ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจะคุยกับคุณป้าเอง"

…ที่แท้เหตุผลของพี่โรมก็มีแค่นี้เองสินะ

 

"ไม่ได้...!! ห้ามนายไปคุยเรื่องนี้กับแม่เลยนะ"

 

"ผมสัญญาครับว่าผมจะไม่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน..."

"ไม่ได้...และถ้านายยังคิดที่จะไปคุยเรื่องนี้กับแม่อีกล่ะก็นายได้เดือดร้อนแน่"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ ห้ามนายย้ายไปไหนจนกว่าจะได้รับอนุญาตจากฉันเท่านั้น"

"แต่ว่า..."

"ถ้านายพูดมาอีกคำเดียว ฉันจะพานายกลับไปบ้านแน่"

"กลับบ้าน…จะกลับไปทำไมอ่ะครับ"

"ดื้อนัก ก็จะพานายกลับไปขังไว้ที่บ้านไง"

"ขัง...!! ขังไม่ได้นะครับ วันนี้ผมมีเรียน…"

 เอ๊ะ...แต่พูดถึงเรียนนี่เขาจะสายแล้วมั้งเนี่ย

"ถ้านายอยากจะไปเรียน นายก็ต้องสัญญากับฉันมาก่อนว่านายจะเลิกคิดเรื่องนี้ แล้วก็จะไม่ไปคุยกับแม่ด้วย"

"ก็ได้ครับผมสัญญา  งั้นไว้เรียนจบแล้วผมค่อยย้ายออกไปก็ได้"

"ไม่ได้ นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าฉันไม่อนุญาต"

"ทำไมล่ะครับ"

ซีเลนยังคงถามออกไปด้วยความสงสัย นี่พี่โรมเป็นอะไรไปกันแน่โน่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ นี่ตกลงจะให้เขาทำยังไงกัน

"ก็ทำตามที่ฉันบอกนั้นแหละห้ามนายไปไหนเด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่า"

"ครับ"

และถึงแม้ว่าเขาจะยังคงสงสัยในสิ่งที่อีกคนสั่งแต่ซีเลนก็พยักหน้ารับปากออกไป ...ก็เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อแล้วนิ

 

 

 

และกว่าที่เขาจะคุยกับพี่โรมรู้เรื่องก็เล่นเอาเขาเกือบเข้าห้องเรียนสายเลย นี่ยังดีนะเนี่ยที่อาจารย์มาช้ากว่าเขาไม่งั้นเขาคงต้องโดนอาจารย์ดุให้แน่ เพราะใครๆก็รู้ว่าอาจารย์ฉวีอ่ะดุจะตายไป แถมยังชอบทำโทษพวกที่มาสายอีก

 

 

"ทำไมวันนี้ถึงมาสายจังล่ะซีเลนตอนแรกเราคิดว่าซีเลนจะไม่มาแล้วซะอีก"

ไอติมหันมาถามเขาหลังจากที่อาจารย์ได้เดินออกไปจากห้องเรียนแล้ว

"คือ..พอดีว่าเกิดเรื่องนิดหน่อยนะ"

"อ๋อ...แล้ววันนี้ซีเลนจะไปหาพี่โรมอีกหรือเปล่าล่ะ พรุ่งนี้ก็ต้องแข่งแล้วนิ"

"ไปสิ...เพราะพี่โรมบอกว่าให้ไปหาด้วย"

ก็จะไม่ให้เขาไปหาพี่โรมได้ยังไงกัน ในเมื่อพี่โรมกำชับกับเขาตั้งหลายรอบว่าถ้าเลิกเรียนแล้วให้รีบไปหาด้วย ขืนเขาลองไม่ไปหาดูสิเขาได้โดนพี่โรมฆ่าตายแน่

"แล้ววันนี้ไอติมจะไปกับเราด้วยหรือเปล่า"

"จริงๆเราก็อยากไปด้วยนะ แต่พอดีว่าเราติดธุระอ่ะ"

"อืม...ไม่เป็นไรหรอกงั้นเดี๋ยวเราไปเองก็ได้"

"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะที่วันนี้เราไปด้วยไม่ได้ "

"ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"

"โอเค...แล้วเจอกัน"

และพอได้บอกลากับไอติมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วซีเลนถึงได้เดินแยกออกไปหาพี่โรมเลย

 

 

"โรม…."

 

แต่ในระหว่างที่ซีเลนกำลังจะเดินเข้าไปหาพี่โรมในห้องพักนักกีฬาเขาก็ต้องหยุดชะงักเท้าของตัวเองลงก่อนที่จะขยับออกมาแอบมองพี่โรมกับคนที่ส่งเสียงไปร้องเรียกพี่โรม  จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีแค่เขาหรอกนะที่แอบมองสองคนนี้เพราะคนส่วนใหญ่ที่อยู่ในห้องนั้นต่างก็ให้ความสนใจกับคู่นี้กันทั้งหมด …มันก็เป็นธรรมดาแหละครับเพราะอีกคนนึกก็หล่ออีกคนนึงก็สวยพวกเขาทั้งสองคนช่างเหมาะสมกันมากจริงๆ

 

และเธอคนนี้ก็คือพี่เฟย์เองแหละครับ...แฟนตัวจริงของพี่โรม…..

 

 

 

 

 

...............................................................................................

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

แล้วเจอกกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ