รักละมุนของนายโดดเดี่ยว

             “พี่ขอโทษนะตาล มันเป็นประชุมสำคัญจริงๆ ตาลอยู่ได้ใช่ไหมหรือจะเลื่อนไปวันอื่น” พรรัมภาคุยกับน้องสาวระหว่างเดินทางไปที่ศูนย์บำบัด วันนี้คือการเริ่มคอร์สวันแรกแล้วเธอก็ดันมีประชุมด่วนแทรกเข้ามาเมื่อวาน

             “ตาลอยู่ได้ค่ะพี่พีช จริงๆ ไม่ต้องเสียเวลามาเฝ้าตาลก็ได้ค่ะแค่มารับมาส่งตาลก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ตุลยดายืนยันให้พี่สะใภ้มั่นใจ

             “ประชุมเสร็จพี่จะรีบมาหานะ พี่สัญญา” หญิงสาวในชุดทำงานแบบคล่องแคล่วยังไม่วายจะวิตกกังวลเพราะครั้งนี้มันคือการบำบัดแบบตัวต่อตัวในสระน้ำเธอไม่มั่นใจนักว่ามันจะเหมาะสมรึเปล่า น้องตาลก็เพิ่งเป็นสาวสะพรั่งส่วนผู้ชายคนนั้นถ้าเขาไม่มีแววตาประหลาดๆ เธอก็จะไม่คิดมากหรอก

             “ขออนุญาตนะครับ ผมจะพาไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า” พิรุณมารอรับคนไข้ VIP ของเขาที่ด้านหน้าส่วนต้อนรับด้วยตัวเอง คอร์สที่เด็กสาวคนนี้ลงไว้สามารถจ่ายเงินเดือนพนักงานได้ทั้งศูนย์เป็นระยะเวลาสองเดือนแบบสบายๆ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เขาต้องดูแลให้เธอได้รับความสะดวกสบายมากที่สุด

             “เรียกหนูว่าตาลก็พอค่ะ” ตุลยดาคุยกับผู้บำบัดที่กำลังเข็นรถให้เธออยู่  

             “ได้ครับคุณตาล”

             ตุลยดาไม่อยากให้มีคำว่าคุณนำหน้าแต่คงเป็นสิ่งที่เหมาะสมและเขาคงสบายใจแบบนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรอีก เธอไม่ชินกับอาการพินอบพิเทาแบบนี้เลยจริงๆ มันทำให้เธออึดอัดและที่สำคัญกว่านั้นคือเธอเด็กกว่าเขามาก ผู้ชายคนนี้แก่กว่าพี่ต่ออีกแต่ทำท่าเคารพยำเกรงเธอซะจนโอเว่อร์เธอก็แค่เด็กผู้หญิงที่เดินไม่ได้คนนึงเท่านั้นเอง

             “ไม่นานหรอกค่ะ ตาลใส่ชุดทับมาข้างในแค่ถอดก็เสร็จแล้วค่ะ” เธอบอกเมื่อเขาหยุดรถตรงหน้าห้องน้ำ

             “ครับ” พิรุณรับคำแล้วเลี่ยงไปยืนรอให้ไกลจากตรงนั้นเพื่อเรียกสติและความเป็นมืออาชีพให้ตัวเอง

             “แค่ถอดก็เสร็จ!” ให้ตายสิไอ้ฟ้า ทำไมตัดมาแค่ประโยคนั้น! ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจ

             ถึงพิรุณจะมีอาชีพที่ได้รับการนับหน้าถือตาจากสังคมและด้วยหน้าที่การงานเขาจะต้องใจเย็นมีเหตุผลแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าสัญชาตญาณความเป็นชายจะหายไป เขายังมาดแมนเต็มร้อยมีความสัมพันธ์ทางเพศกับผู้หญิงเป็นครั้งคราวส่วนมากก็หลังจากไปดื่มกับเพื่อนๆ ตอนนี้เด็กสาวคนนึงที่แสนจะใสซื่อกลับทำให้ตัวตนด้านมืดของเขาทำงานอย่างหนัก

             “คุณพิรุณคะ” ตุลยดาเรียกผู้บำบัดของเธอเมื่อเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเรียบร้อย

             “ขออนุญาตนะครับ” พิรุณค่อยๆ ช้อนร่างคนไข้มาไว้ในอ้อมแขน ชายหนุ่มขนลุกไปทั้งกายเมื่อได้แนบชิดกับเธอแบบนี้ ตัวเธอเบามากและหอมกรุ่นเหมือนวันนั้นไม่มีผิด พวงแก้มยุ้ยๆ ไร้เครื่องสำอางและที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อก็เช่นกัน เขาต้องไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัวให้หมดเพราะมันไม่ใช่มืออาชีพเลยที่ดันมีความรู้สึกกับสรีระของคนไข้

             “ไม่ต้องกลัวครับ ผมจะดูแลคุณตาลให้ดีที่สุด” เขาบอกเมื่อมือเล็กๆ ของเธอกำแน่นอยู่ที่ชุดว่ายน้ำแบบเต็มตัวของเขา

             “ขะ ขอโทษค่ะ คือตาล ไม่เคยมีใครอุ้มตาลนอกจากพี่ชาย” เธอบอกเสียงแผ่วระหว่างที่คุยกันเธอก็มองที่มือของตัวเองไม่ได้สบตาเขา

             อ้อมกอดของเขาไม่เหมือนของพี่ต่อเลยสักนิดมันทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยจังหวะแปลกๆ ซึ่งมันไม่เคยเป็นมาก่อน ผู้ชายคนนี้ตัวโตมากและร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาคมเข้มและสุขุมตามแบบฉบับของชายหนุ่มที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

             “สระน้ำลึกแค่หนึ่งเมตรหรือร้อยเซนติเมตรคุณตาลไม่ต้องกลัวนะครับยิ่งใส่เสื้อชูชีพด้วยปลอดภัยแน่นอน” พิรุณบอกคนไข้เมื่อก้าวขาลงไปในสระ

             วันนี้เป็นการเริ่มคอร์ส ผู้บำบัดวางโปรแกรมไว้แค่ให้คนไข้ได้ทำความคุ้นเคยกับสระน้ำก่อนเขาปล่อยให้คนไข้ลอยตัวอยู่ในสระแล้วจับขาตีขึ้นลงช้าๆ อยู่สักพักจากนั้นจึงพาไปที่ขอบสระ

             “จับขอบสระไว้นะครับ” พิรุณบอกแล้วเคลื่อนตัวไปที่ปลายเท้าของคนไข้

             “ยกลำตัวขึ้นอีกนิดครับคุณตาล” ผ่านไปไม่ถึงห้านาที คนไข้ก็ปล่อยร่างกายให้จมลงเรื่อยๆ

             “ขอโทษค่ะ คือตาลไม่รู้ตัว” เธอบอกแล้วพยายามดันตัวกลับไปแต่มันไม่ง่ายเลย

             “ไม่เป็นไรครับ แสดงว่าคุณตาลไม่เคยใช้ลำตัวช่วงกลางเลยถึงไม่ค่อยมีแรง” พิรุณช้อนแขนไปใต้หน้าท้องคนไข้แล้วพาไปที่กลางสระ

             “ตีแขนด้วยครับ” เขาบอกและอดจะเอ็นดูไม่ได้ เธอคงไม่เคยออกกำลังกายแบบจริงจังแน่ๆ แค่ออกแรงตีแขนและเกร็งลำตัวก็หอบแฮ่กๆ เสียแล้ว แก้มที่เคยเนียนใสตอนนี้ขึ้นสีแดงจ้ำเพราะความเหนื่อย

             “วันนี้พอเท่านี้ก่อน เดี๋ยวผมจะให้คุณตาลนอนหงายอีกครั้งเพื่อปรับจังหวะการเต้นของหัวใจให้กลับมาเป็นปกตินะครับ”

             “หายใจเข้าครับ” พิรุณบอกแล้วจับหน้าท้องของเธอไว้

             “เข้าให้เต็มปอดครับอย่าหายใจแค่ครึ่งเดียว สูดลมหายใจลึกๆ เอาใหม่ครับ”

             “เก่งมากครับ แบบนั้นแหละ” พิรุณเอ่ยชมเมื่อเธอทำตามได้ถูกต้อง

             “หายใจออก ผ่อนช้าๆ อย่าพ่นออกมาพรวดเดียว ดีครับเก่งมากครับคุณตาล”

             “ทำซ้ำอีกห้าเซทนะครับ เข้า ออก ………” ตุลยดาหลับตาแล้วฟังเสียงนุ่มๆ ของเขา เธอกลัวมากแต่ไม่เคยบอกใครหรือแสดงอาการออกมา ในเมื่อขาพิการเดินไม่ได้แต่ต้องมาอยู่ในสระว่ายน้ำเป็นใครจะไม่กลัวบ้างถึงจะว่ายน้ำเป็นแต่ขาไม่มีแรงก็ไม่ต่างอะไรกับโยนคนแขนขาด้วนลงไปในสระแต่น่าแปลกเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ ความกลัวของเธอก็หายไปหมดสิ้นเธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูและปกป้องเธอได้

             “ขออนุญาตนะครับ” พิรุณบอกคนไข้เมื่อจะอุ้มเธอกลับไปที่รถเข็น เขามาส่งเธอที่หน้าห้องน้ำและในนั้นมีพนักงานผู้หญิงคอยอยู่แล้ว

             “ขอบคุณนะคะ” ตุลยดากล่าวกับผู้หญิงคนนั้นเมื่ออุ้มเธอมาวางในห้องอาบน้ำ เธอถอดชุดว่ายน้ำออกแล้วอาบน้ำสระผมจากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าในถุงมาสวมแล้วกดกริ่งบอกคนด้านนอกว่าเสร็จธุระแล้ว

             “ผมจะพาไปห้องทานอาหารนะครับ” พิรุณเข็นคนไข้ไปที่อีกด้านของตึกระหว่างทางผ่านโดมที่มีต้นไม้นานาพรรณด้วย ตุลยดาตื่นตาตื่นใจมาก

             “ทานข้าวเสร็จก็จะได้มาชมที่นี่ครับ” พิรุณพยายามพูดด้วยเสียงนิ่งๆ เพราะต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ ก็สาวน้อยบนรถเข็นหันกลับมามองจนคอแทบหักทั้งที่เลยมาไกลแล้ว

             “เชิญครับ เสร็จแล้วกดกริ่งนะครับ” คุณผู้บำบัดเข็นเธอมาทิ้งไว้ในห้องสีขาวสะอาดตา บนโต๊ะมีอาหารแบบไทยๆ พร้อมทานและที่ริมห้องก็มีอาหารยุโรปพร้อมทั้งขนมให้ตักเองตามชอบใจ

             “แล้วคนอื่นล่ะคะ” ตุลยดาถามด้วยความแปลกใจเพราะตอนที่มาถึงมีคนไข้นั่งรอบำบัดตั้งหลายคนแต่ทำไมเธอไม่เห็นใคร ระหว่างทางจากสระน้ำมาห้องอาหารก็ไม่เจอคนสักคนเช่นกัน

             “ส่วนนี้สำหรับคอร์สบำบัด VIP เท่านั้นครับและตอนนี้ก็มีแค่คุณตาลคนเดียวที่ลงคอร์สนี้”

             “แปลว่าตึกนี้ทั้งตึกมีแค่คุณกับตาล”

             “มีผู้ช่วยผู้หญิงอีกสามคนครับทั้งหมดห้าคนที่จะคอยดูแลคุณตาล รวมถึงกล้องวงจรปิดที่กระจายอยู่ทุกมุมของตึกรับรองได้ว่าคุณตาลจะปลอดภัยแน่นอนครับ”

             “แล้วอาหารนี่ทำไว้ให้ตาลคนเดียว” เธอถามแล้วมองด้วยความตกใจ

             “ใช่ครับ”

             “เอ่อ ตาลกินไม่หมดหรอกค่ะแล้วที่เหลือเอาไปทำอะไรคะ”

             “ทิ้งครับ”

             “ห๊ะ” ตุลยดาอุทานลั่นห้อง

             “ทิ้งของดีๆ แบบนี้ได้ยังไงคะตาลขอสั่งในฐานะที่เป็นผู้ใช้บริการว่าห้ามทิ้งเป็นอันขาด” เด็กสาวบอกด้วยความโมโห มันโอเว่อร์เกินไปแล้ว

             “ได้ครับแล้วคุณตาลต้องการให้ผมทำยังไงครับ”

             “ตาลเห็นคนสวน แม่บ้านแก่ๆ ตั้งหลายคน แบ่งให้เขาเอากลับไปกินที่บ้านดีกว่าหรือถ้าพนักงานในศูนย์ไม่รังเกียจตาลก็ยินดีค่ะ”

             “ได้ครับผมจะแจ้งให้คนครัวทราบ”

             “ตาลไม่เชื่อคุณก็แค่รับปากส่งๆ ไปอย่างนั้นใช่ไหม”

             “ไม่ใช่ครับ ผมต้องทำตามคำสั่งของคุณตาลอย่างเคร่งครัด”

             “งั้นแอดไลน์มาหาตาล คุณต้องส่งรูปให้ตาลดูทุกครั้งว่าเอาอาหารให้ใครบ้าง”

             “ตกลงครับ” พิรุณยอมรับด้วยความเต็มใจ

             ตุลยดารับมือถือมา เธอเห็นว่ารูปบนหน้าจอเป็นรูปประภาคารกลางทะเลสีเทาที่แสนเหงาหงอยเธออยากถามว่ามันหมายความว่าอะไรแต่ก็มีมารยาทพอที่จะยั้งปากไว้

             “เรียบร้อยแล้วผมขอตัวไปรอด้านนอกนะครับ” พิรุณรับมือถือกลับมาแล้วบอกเธอ

             “อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอคะ หรือว่าคุณพิรุณต้องไปดูแลคนไข้”

             “เปล่าครับ ก่อนเที่ยงผมดูแลแค่คุณตาลคนเดียว”

             “งั้นกินเป็นเพื่อนตาลได้ไหมคะ ตาลไม่ชอบกินข้าวคนเดียวเลยมันเหงา” เธอบอกแล้วทำหน้าหงอยเพราะต้องกินข้าวตามลำพังบ่อยๆ มาเจ็ดปีเต็ม

             “ได้ครับถ้าคุณตาลอนุญาตและไม่รังเกียจ”

             “ตาลอนุญาตและเต็มใจมากๆ ค่ะ” ทั้งคู่นั่งทานอาหารและคุยกันด้วยเรื่องทั่วๆ ไป ส่วนใหญ่ก็เรื่องการบำบัดนั่นแหละ ตุลยดาฟังด้วยความตั้งใจเพราะมันเป็นประโยชน์กับตัวเธอเอง

             “ทานน้อยจังเลยครับ” พิรุณเปรยติดจะติติงเล็กน้อย

             “เวลาตื่นเต้นตาลจะกินได้น้อยค่ะ”

             “ตื่นเต้นเรื่องอะไรครับ”

             “ตาลอยากไปสวนค่ะ ไปได้รึยังคะตาลอิ่มแล้ว”

             “ได้ครับ ผมเอาขนมปังกับน้ำดื่มติดไปด้วยดีกว่าเผื่อคุณตาลจะตื่นเต้นจนหิวอีกรอบ” พิรุณกล่าวแล้วอมยิ้ม

             ผู้บำบัดพาคนไข้ของเขาเข็นกลับไปทางเดิม ประตูกระจกเข้าสู่โดมใช้วิธีเปิดปิดด้วยรหัสที่แผงควบคุมถ้าไม่สังเกตให้ดีๆ ไม่เห็นว่ามีแผงสีดำเล็กๆ ติดอยู่ข้างผนังก็จะไม่รู้เลยว่าตรงนี้คือทางเข้า

             “ว้าว” ตุลยดาอ้าปากหวอด้วยความตื่นตาตื่นใจ เธอคิดว่าในนี้คงอึดอัดเพราะเป็นโดมกระจกแต่เปล่าเลยอากาศมันสดชื่นเหมือนที่สวนสาธารณะไม่มีผิดแถมยังมีนก ผีเสื้อและผึ้งบินว่อนดอมดมดอกไม้เต็มไปหมด

             “มหัศจรรย์สุดๆ เลยค่ะคุณพิรุณ”

             “ในโดมเรามีเครื่องปรับอุณหภูมิครับเราจำลองทุกอย่างให้เหมือนจริงที่สุด”

             “แต่ต้นไม้นี่คือต้นไม่จริงๆ ใช่ไหมคะ”

             “ต้นไม้จริงครับเราแค่ปรับอุณหภูมิให้เหมาะสมกับต้นไม้ครับ”

             “สวยที่สุดเลยค่ะ ร่มรื่น สงบมาก ไม่มีเสียงรถมากวนใจด้วย”

             “ตรงนั้นมีสนามหญ้าด้วยเรานั่งได้ไหมคะ” ตุลยดาชี้นิ้วไปที่ลานกว้าง

             “ได้ครับ”

             “ว้าว สุดยอด” เด็กสาวยังคงตื่นเต้นไม่หาย เธอนอนอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวขจีมันจั๊กจี้หลังเล็กน้อยแต่ก็เป็นความรู้สึกที่แสนสดชื่น เธอสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดและไม่ลืมที่จะทำตามคำแนะนำของเขาคือหายใจให้สุดไม่สูดแค่ครึ่งเดียว

             “ฝนตก” ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อสายฝนโปรยปรายลงมา

             พิรุณนั่งอยู่ข้างๆ เด็กสาวที่นอนทอดกายอย่างสบายอกสบายใจบนหญ้าสีเขียว ตัวเขาเหม่อมองไปตรงริมหน้าต่างที่เม็ดฝนสาดเข้ามาเกิดเป็นเสียงเบาๆ อันแสนรื่นหู

             เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารื่นรมย์กับการนั่งดูฝนตก

             เป็นครั้งแรกที่สายฝนไม่ได้มาพร้อมความโดดเดี่ยว

ติดตามให้จบในอีบุ๊คนะคะ ขายที่ mebmarket.com

ราคาพิเศษวันที่ 16 ธันวาคม วันเดียวเท่านั้น

รักละมุนของนายโดดเดี่ยว อัณณากานต์ www.mebmarket.com เขา…ชายหนุ่มที่เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความโดดเดี่ยวเธอ…เด็กสาวขาพิการผู้ไม่เคยสิ้นหวัง(ภาคต่อเรื่อง "รักหวานๆ ของนายขี้หวง")❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀ เนื้อหาบางส่วน ❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀ “ต่อจากนี้ทุกสิ่งที่คุณพิรุณได้ยินจากตาลขอให้มันเป็นแค่ข้อความแล้วปล่อยมันผ่านเลยไปคุณพิรุณห้ามเก็บเอาไปคิดสัญญาได้ไหมคะ” ตุลยดาเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง คนที่รู้จักเธอไม่ควรเป็นห่วงเธอจนประสาทรับประทานไปซะทุกคนหรอกนะ “สัญญาครับ” พิรุณเกี่ยวก้อยแต่โดยดีแต่อีกมือไขว้นิ้วซ่อนอยู่ด้านหลัง ให้รับฟังแล้วปล่อยผ่านไปโดยไม่สนใจนะหรือผู้บำบัดที่หลงรักคนไข้แบบเขาทำไม่ได้หรอก❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀