รักละมุนของนายโดดเดี่ยว

             “เหนื่อยไหมตาล เหนื่อยไหมพีช” ตรีวิทย์ถามน้องสาวกับคู่หมั้นเมื่อทั้งคู่กลับมาถึงบ้านเอาตอนหัวค่ำ

             “ไม่เลยค่ะพี่ต่อ ที่ศูนย์บำบัดใหญ่เบ้อเริ่มเลยค่ะ สระน้ำก็ใหญ่มาก แถมยังมีสวนหย่อมอยู่รอบๆ ด้วย ตาลว่าต้นไม้เยอะพอๆ กับสวนสาธารณะเลยพี่ต่อ” เด็กสาวเล่าให้พี่ชายฟังด้วยความตื่นเต้น

             “พี่ดีใจที่ตาลชอบ ขอบคุณมากนะพีช” ชายหนุ่มหอมแก้มคู่หมั้นกับน้องสาวไปคนละที

             พรรัมภากับตรีวิทย์เพิ่งเรียนจบทั้งคู่ทำงานที่เดียวกันที่บริษัทของพรรัมภา หญิงสาวอ้อนวอน โน้มน้าวและกึ่งบังคับได้สำเร็จในที่สุด

             “ก็ไหนว่ารักพีชไง” พรรัมภาทำหน้างอเมื่อครั้งที่ตรีวิทย์ตั้งหน้าตั้งตาหางานตามเว็บไซต์ต่างๆ โดยไม่สนใจข้อเสนอของเธอเลย

             “รักสิ ต่อรักพีชที่สุดในโลก” ตรีวิทย์เลิกขยับเมาส์แล้วหันมาคุยกับเธอ

             “รักก็มาช่วยงานพีชไม่ได้เหรอ เราจะได้เจอกันทุกวันต่อจะได้ไม่ไปมีคนอื่นด้วย”

             “แล้วทำไมถึงคิดว่าต่อจะมีคนอื่นไม่ไว้ใจต่อเหรอ” คราวนี้ตรีวิทย์กอดอกทำหน้างอบ้าง เขาไม่เคยเหลวไหลทำเรื่องให้เธอกังวลเลยสักครั้ง

             “พีชไว้ใจต่อแต่พีชไม่ไว้ใจผู้หญิงคนอื่น ไม่รู้แหละถ้ารักพีชต่อต้องมาทำงานกับพีช” ทั้งคู่ยืนกอดอกมองหน้ากันไปมา พรรัมภารู้ว่าคนรักของเธอก็ดื้อดึงและหัวแข็งไม่แพ้ใครแต่เธอมีไม้ตาย…ไม่เชื่อก็คอยดูสิยังไงเกมนี้เธอก็ชนะ

             “ฮึกๆ ต่อไม่อยากอยู่กับพีชใช่ไหม ต่อเบื่อพีชแล้วใช่ไหม ขอโทษนะที่พีชบังคับต่อมากไป ฮือๆๆ” น้ำตาหยดน้อยค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มด้วยจังหวะสโลโมชั่น หญิงสาวเอามือป้ายมันแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง

             “พีช ไม่ใช่แบบนั้น ต่อไม่ได้เบื่อพีชต่อแค่เกรงใจ ไม่เอาไม่ร้องนะต่อขอโทษต่อไปทำงานกับพีชก็ได้” ตรีวิทย์คว้าคนรักมากอดไว้เพราะกลัวเธอจะหนีไปจริงๆ

             “ไม่ต้องหรอก ต่อยอมเพราะไม่เต็มใจ” พรรัมภายังคงแสร้งบีบน้ำตาต่อไป…บอกแล้วว่าเธอมีไม้ตาย

             “เต็มใจสิต่อเต็มใจไม่ร้องนะครับที่รัก ต่อขอโทษ”

             “เต็มใจจริงๆ นะ”

             “จริงๆ ครับ” ตรีวิทย์ตอบให้เธอมั่นใจอีกที

             นั่นจึงเป็นสาเหตุที่พี่ชายของตุลยดาได้รับตำแหน่งค่อนข้างสูงทั้งที่เพิ่งเริ่มทำงานแค่ไม่กี่เดือนและเป็นโชคดีของตรีวิทย์เหลือเกินที่ได้เปิดใจคุยกับพรรัมภาก่อนจะเรียนจบ ตรีวิทย์กังวลมาตลอดว่าจะทำยังไงในวันรับปริญญาเขาอยากให้น้องสาวมาด้วยแต่ก็ไม่รู้จะจัดการด้วยวิธีไหนเพราะก่อนหน้านั้นไม่เคยมีใครรู้ว่าเขามีน้องสาวความลับเรื่องนี้เพิ่งมาแตกก่อนเรียนจบไม่กี่เดือนเท่านั้น

             “พีชคิดว่ายังไงบ้างครับ” ตรีวิทย์ถามคนรัก

             “ดีที่สุดเลยแหละ น้องตาลจะต้องดีขึ้นแน่ๆ”

             “มากินข้าวดีกว่าเดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อนนะพีชกินมาแล้วกับน้องตาล พีชไม่อยากให้น้องกินข้าวผิดเวลาเพราะน้องต้องกินยา” ตรีวิทย์ไม่ได้พูดอะไรแต่กอดเธอไว้เพื่อให้เธอรับรู้ว่าเขาซึ้งใจและขอบคุณกับทุกสิ่งที่เธอทำให้เขาและน้องสาว

             ตุลยดาอมยิ้มกับภาพความรักแสนอบอุ่นแต่ฉากนี้ก็หวิดจะหายไปตลอดกาลถ้าคืนก่อนพี่ชายของเธอยังคงดื้อดึงหัวชนฝาเหมือนที่เคยดื้อกับเธอแต่โชคดีนักและในความรู้สึกของเธอคือสะใจนักที่มีคนมาปราบความดื้อด้านของพี่ชายได้สักที

             ก็อย่างที่บอกไปว่าพี่ชายของเธอกับพี่พีชเป็นคู่หมั้นกันทั้งคู่จะแต่งงานกันในอีกสามเดือนข้างหน้าเพราะต้องรอฤกษ์งามยามดีตามที่ฝ่ายพ่อแม่ของพี่พีชหาไว้ให้ คืนก่อนพี่พีชมานอนกับพี่ต่อตามปกติที่ชั้นสองส่วนเธอก็นอนชั้นล่างเหมือนเคยจนกลางดึกเธอรู้สึกคันขาเหมือนมีอะไรมาไต่ยุ่บๆ ยั่บๆ เธอเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงเพื่อดูให้ชัดๆ และเมื่อเห็นว่ามันคืออะไรก็กรี๊ดจนสุดเสียง

             ตะขาบตัวโตกำลังไต่อยู่ที่ขาและมันกำลังเคลื่อนขึ้นมาถึงหัวเข่า เธอหยิบหนังสือที่หัวเตียงแล้วทั้งเขี่ยทั้งฟาดมันออกไปให้พ้นขาพ้นตัว พี่พีชกับพี่ต่อวิ่งหน้าตั้งลงมาด้วยความตกใจแล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกัน

             พี่พีชคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของครอบครัวมหาเศรษฐีระดับต้นๆ ในประเทศไทย เธอสวย ไฮโซ เรียนเก่ง เรียกว่ามีพร้อมทุกอย่างตรงข้ามกับพี่ชายเธอราวฟ้ากับเหวแต่ทั้งคู่ก็รักกันจากใจจริงไม่มีฐานะไม่มีเงินทองมาข้องเกี่ยว ข้อตกลงเดียวที่พี่ชายของเธอต้องการก็คือจะไม่ขอรับเงินหรือความช่วยเหลือใดๆ จากพี่พีชเป็นอันขาด

             และเรื่องความพิการของเธอก็รวมอยู่ในข้อตกลงด้วย พี่ต่อไม่ต้องการรับความช่วยเหลือหรือความเวทนาจากพี่พีช ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ต่อพยายามอย่างสุดความสามารถแต่มันก็ไม่ให้ผลที่ดีเท่าไหร่เพราะเธอกับพี่ต่อก็แค่คนธรรมดาฐานะพอกินพอใช้ไม่มีเงินเหลือเฟือสำหรับการรักษาแบบแพงๆ และทันสมัยเรื่องบินไปรักษาเมืองนอกตัดไปได้เลยเงินจะซื้อตั๋วเครื่องบินยังแทบไม่พอด้วยซ้ำ

             ทั้งคู่เถียงกันเรื่องนี้มาตลอดคือเรื่องพาเธอไปรักษาและบำบัดกับแพทย์ทางเลือกและวิธีอื่นๆ อีกมากมาย พี่พีชหาข้อมูลมาเป็นตั้งๆ เรียงไว้อย่างเป็นระเบียบแยกแฟ้มแยกสีอย่างดีแต่พี่ชายของเธอไม่แม้แต่จะเปิดดูมันสักครั้ง

             คืนก่อนเกือบเป็นจุดแตกหักความสัมพันธ์ของทั้งคู่ พี่พีชตะโกนใส่พี่ชายของเธอซึ่งปกติพี่พีชไม่เคยทำแบบนั้นเลยเธอทั้งว่า ทั้งตำหนิ ทั้งน้อยใจที่พี่ต่อใจดำไม่ยอมรับความช่วยเหลือที่เธอเสนอให้และพี่ชายของเธอก็ยังดื้อด้านเหมือนเดิม

             “ถ้าไฟไหม้ล่ะ ถ้ามีโจรขึ้นบ้านล่ะ ถ้าคราวหน้าเป็นงูที่มันไม่ใช่แค่ไต่ขาล่ะ เลิกทิฐิสักทีได้ไหมทำไมถึงไม่เคยเข้าใจว่าพีชก็รักตาลไม่น้อยไปกว่าต่อ การที่เราอยากให้คนที่เรารักได้สิ่งดีๆ มันมากเกินไปเหรอต่อ”

             “มันมากเกินจะรับตรงไหน ตอบสิ” พี่พีชตะโกนลั่นบ้านแต่พี่ต่อก็ยังไม่พูดอะไรนอกจากกอดอกและมองมาที่เธอ

             “ถ้าต่อไม่ยอมก็เลิกกันเถอะ พีชไม่ใช่ส่วนหนึ่งของครอบครัวต่อใช่ไหมพีชเป็นแค่ส่วนเกินใช่ไหม”

             “ได้ ขอโทษนะที่วุ่นวายกับครอบครัวของคุณมาตลอด” เมื่อพูดจบพี่พีชก็ดึงแหวนหมั้นออกแต่ยังไม่ทันจะพ้นนิ้วพี่ต่อก็รีบคว้าพี่พีชมากอดไว้แล้วพี่ชายจอมรั้นของเธอก็ยอมลดทิฐิในที่สุด

             ตุลยดามองพี่ชายกับคนรักหยอกล้อกันด้วยความสุขใจ เธอพิการเดินไม่ได้มาเจ็ดปีเต็มเพราะอุบัติเหตุจากรถชนยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นก็กลายเป็นคนบนรถเข็นเสียก่อน เธออยากรู้ว่าการมีคนรักจะรู้สึกยังไงอ้อมกอดของชายหนุ่มจะแตกต่างกับอ้อมกอดของพี่ชายเธอไหม