SweetHunter นักดาบซ่า ล่าขนมหวาน

บทที่ 4 ผู้เดือดร้อน

          เหล่าสมุนของเจ้าปีศาจคำรามก้องไปทั่วทั้งหมดบ้าน ทำให้บรรยากาศโดยรอบนั้น เงียบเฉียบเย็น รวมทั้งสหายข้าวใหม่ปลามัน ที่ต้องหยุดชะงักเพื่อที่จะรอดูท่าที ของกองพลอสูร

“พวกเราก็ถอดกลับไปกันมั้ย” คุนางิที่ถูกเร่งให้เดินทางกลางดึงจากเพื่อนร่วมทางคนใหม่ ที่ไม่ได้เต็มใจจะร่วมทางด้วย

“ไม่ได้” คาร์ลอสตหวาดทันควัน ”ถ้าเราชักช้า เจ้าปีศาจบ้านั่นจะต้องทำเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่านี้เป็นแน่” ว่าแล้วก็เดินนำหน้าสหายร่วมทางทันที โดยมีทางเป็นนัยว่า ให้รีบตามมามาต้องสนใจเจ้าพวกสมุนปีศาจนั่น คุนางิดูเหมือนจะตัดใจ เค้าก้าวตามคาร์ลอสไปโดยเร็ว แต่ทว่าเสียงดังกึกก้อง จากการถล่มของอะไรบางอย่างที่ใหญ่มากๆ ได้ดังกังวานขวางทางทั้งคู่ไว้

          ทั้งสองมองหน้าเหมือนรู้ว่าต้องอะไร เพียงแค่สบสายตา ทั้งคู่ก็ย้อนกลับเข้าสู่หมู่บ้าน เพื่อไปยังต้นตอของเสียงที่เกิดขึ้น ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่กึ่งกลางหมู่บ้าน ภาพตรงหน้าคือซากปรักหักพัง ของสิ่งที่เคยเรียกว่าบ้านมาก่อน รวมทั้งเสียงกรีดร้อง และวิ่งวุ่นกันอย่างอลมาด เพื่อหนีจากภัยร้ายที่เข้าคุกครามยามราตรี ซึ่งเป็นเวลาที่พวกเค้าควรจะได้พักผ่อนจากการเผชิญงานหนักมาทั้งวัน แต่บัดนี้กลับต้องวิ่งหนีตายย่างหัวซุกหัวซุน

          “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เห็นรึยังเจ้านักดาบไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เพราะความอยากสอดของแกแท้ๆ พวกชาวบ้านที่นี่ถึงได้เดือดร้อนไปด้วย” สมุนของปีศาจ คำรามด้วยเสียงแหบแห้ง และชั่วร้ายแบบจับขั้วหัวใจ “ถ้าแกไม่อยากให้พวกชาวบ้านต้องมาเดือดร้อนเพราะแกล่ะก็ รีบโผล่หัวออกมาซะ แล้วข้าจะเลิกทำลายที่นี่ และจะไม่อะไรพวกชาวบ้าน” คำพูดนั้นไม่มีอะไรที่เชื่อถือได้ แต่มันก็เข้าไปกระแทกใจเด็กหนุ่มทั้งสองอย่างจัง

          ทั้งสองยังนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับส่วนใดของร่างกลาย แม้แต่อาการโกรธก็ไม่ปรากฏบนใบหน้า แต่คุนางินั้น ดูร้อนรุมในใจเป็นอย่างมาก แม้จะไม่แสดงออกก็ตาม

          “ทำไมล่ะ” นักดาบหนุ่มเอ่ยถามขึ้นลอยๆ “คนที่พวกมันต้องการตัวคือข้า” คุนางิได้ขยับตัวบ้างแล้ว “แล้วทำไม ต้องไปทำอะไรกับพวกชาวบ้าน ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย” คุนางิก้าวเดินไปยัง พลพรรคสมุนปีศาจ ที่ณะนี้ได้เริ่มออกอาลวาดกับผู้คน และบ้านเรือนมากขึ้นเรื่อยๆ โดยมีคาร์ลอสที่พยายามจะห้ามปราม ได้วิ่งตามไปติดๆ

          คาร์ลอสพยายามกล่อมเด็กหนุ่ม ที่ขณะนี้ไม่ยอมฟังคำเตือนใดๆ ทั้งนั้น คาร์ลอสยังคงอ้างเหตุผลต่างๆ นาๆ มาเพื่อให้คุนางิฉุดคิด แต่ก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จนทั้งคู่เดินมาเผชิญหน้ากับกองทัพคมหอกขนาดย่อม แม้จะมีจำนวนเพียงหลักร้อยจากการคะเนด้วยสายตา แต่ก็มากพอเมื่อเทียบกับที่ต้องเผชิญกับเด็กหนุ่มเพียงแค่สองคน

          คุนางิยืนจับดาบไว้ข้างกาย พร้อมจับจ้องไปยังเจ้าสมุนตัวหน้าสุด ที่ตนเข้าใจว่าเป็นหัวหน้า ของเจ้าพวกต่ำทรามทั้งขโยง ที่ดูแล้วนึกหมั่นไส้ในความชั่วช้า และกวนบาทาของพวกมัน

          “ทำไมพวกแกถึงรู้ว่าข้าได้ผ่านมาที่หมู่บ้านแห่งนี้” เด็กหนุ่ม ถามเสียงเรียบ

          ไม่มีคำตอบจากเจ้าตัวหัวหน้าสมุนปีศาจ แต่พวกมันกลับเคลื่อนที่ แปรขบวนเป็นรูปขบวนวงกลมซ้อนกันห้าวง ล้อมรอบทั้งคุนางิ และคาร์ลอสไว้แทน

          “ไม่จำเป็นที่ลูกไก่อย่างพวกแกจะต้องรู้” เจ้ายักษ์แสยะยิ้มน่าเกลียด ออกมาจากใบหน้า สายตาชั่วช้าบ่งบอกว่า ที่นี่คือที่ตายของผู้ถูกหมายชีวิตจากราชาปีศาจ

          เมื่ออ่านความนัยออก ก็ไม่มีความจำเป็น ที่หาความจริงจากเจ้าพวกนี้ต่อ ร่างผอมบางตวัดดาบไปทั่ววงล้อมสมุนปีศาจ โดยมีคาร์ลอสคอยยิงคุ้มกันให้ อย่างเลือกไม่ได้ ร่างเพรียวบางผสานเป็นหนึ่งเดียวกับใบดาบ ความคมของมันพาดฟันร่างของเหล่าสมุนไปตามแรงเหวี่ยงของผู้ถือครอง แม้จะมีคมหอกนับร้อยมาขวาง แต่ก็แตกหักไป ราวกับมันเป็นแค่ท่อนไม้แห้ง ที่มาขวางทางพิโรษ ของคมดาบชั้นยอด

          นับสิบๆ ร่างใหญ่ยักษ์ได้เข้าล้อมโจมตี เพื่อหวังปลิดชีพนักดาบหนุ่ม จากทั่วทุกทิศ แต่ก็ต้องร่วงหล่นลงเพราะคมดาบ ราวกับใบไม้ที่หล่นร่วงลงจากต้น เมื่อยามฤดูหนาว แม้จะมีความถึกทนเกินคน แต่ก็ไม่อาจทนต่อ เพลงดาบที่รวดเร็วของ และพลังทำลายของดาบไม่ เหล่าสมุนปีศาจเริ่มบางตา ส่วนใหญ่ร่างกายไม่ตอบสนองต่อการสั่งงานแล้ว ทั้งหมดพ่ายแพ้ต่อคุนางิ และผลแม่นปืนฝีมือดี ที่ให้คอยช่วยเหลือแบบจำใจยอม

          “หมดซักที เจ้าพวกนี้ตายยากชะมัด เมื่อเจอเจ้าทีรามิสุเมื่อไหร่ของจะทำให้มัน รู้ซึ้งว่าการที่ทำให้ผู้คนต้องเดือดร้อนนั้น มันจะต้องได้รับผลกรรมอย่างสาสม”

          “งั้นก็รีบไปกันเถอะ ถ้ามัวแต่ชักช้า ต้องมีคนอีกมากที่ต้องเจอแบบเดียวกันกับ ชาวบ้านที่นี่”

          ทั้งคู่เก็บอาการเหน็ดเหนื่อยไว้ แล้วรีบรุดหน้าออกจากหมู่บ้าน แต่ไม่ทันที่จะพ้นจากที่เกิดเหตุ ร่างที่น่าจะไม่มีชีวิตแล้วนั้น ก็ได้ลุกขึ้นยืนด้สยท่าทางไม่สมประกอบ

          “เจ้านักดาบเด็กน้อย และนักแม่นปืนอ่อนหัด พวกเจ้าทั้งคู่คิดจะมาต่อกรกับข้าอย่างนั้นรึ” เสียงไม่คุ้นหู ดังมากจากร่างที่โงนเงนด้านหลังของทั้งคู่ “ข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ที่เจ้าทั้งสองกำลังจะมาให้ข้าขย้ำแหลกครมือ ทีรามิสุ!!”