GASP นักสืบจำเป็น

5.2

เขียนโดย YellowGrizzly

วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2560 เวลา 03.12 น.

2 session

0 วิจารณ์

3,735 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2560 03.17 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) ฉัน อยู่ ไหน ?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

' ใกล้ได้เวลาแล้วสินะ...' เสียงของชายปริศนา ภายในเงามืดสนิทหลังผ้าม่านสีแดงฉาน แสงสีขาวสว่างวาบจากสายฟ้าที่ทอดลงมาเพียงเสี้ยววินาที ปรากฎเผยให้เห็นเงาดำของชายผู้หนึ่งที่กำลังดื่มเครื่องดื่มสีเลือด

ณ เมือง Air Leaf

' เฮ้อออ... เหนื่อยจังนะวันนี้ ' ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินออกมาจากตรอกอันมืดมิดที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากแสงของไฟข้างทาง แสงแดดจากท้องฟ้าในยามโพล้เพล้สีแดงอ่อนๆ ปกคลุมทั่วบริเวณ เขามีท่าทางอ่อนเพลียหลังเสร็จจากกิจกรรมบางอย่าง และดูเหมือนว่าเขาต้องการเติมพลังเพื่อทำให้ร่างกาย และสมองโลดแล่นอีกครั้ง เขาตัดสินใจเดินมุ่งตรงไปยังร้านอาหาร แต่ทว่าร้านอาหารที่เขาเป็นลูกค้าประจำอย่างนมนานนั้น ได้ปิดเวลาทำการไปเสียแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆ กับร้านอาหาร

' ยินดีต้อนรับคร้าบบบ ' พนักงานต้อนรับกล่าวแสดงความนอบน้อมต่อชายหนุ่มผู้มาเยือน

ชายหนุ่มเดินตรงไปยังตู้กดน้ำที่มีอยู่เรียงราย สลับสีน้ำตาล-เขียว-เหลือง ไปมา เขาชำเลืองมองกระจกบานใหญ่ที่ทำมุมป้าน 45 องศากับผนังคอนกรีต และฝ้าไม้บนหัวเขา ก่อนที่จะเดินไปที่ช่องเก็บแก้วน้ำที่มีลักษณะเป็นแก้วพลาสติกที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยกระดาษไข เขาหยิบและฉีกออก เศษขยะที่หล่นเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายไปทั่วพื้น เขาจึงพยายามเก็บมันขึ้นมาเพื่อนำไปทิ้งในถังขยะ และยื่นมือที่ถือแก้งน้ำพลาสติกนั้นออกไป สู่แท่นประหลาดใต้ก๊อกน้ำ และหลังจากนั้นก็มีน้ำสีน้ำตาลไหลออกมา

"ติ๊ง !!" เสียงสัญญาณและไฟสีแดงกระพริบเป็นจังหล่ะเดียวกันอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาตกใจในขณะที่เหม่อลอยอยู่

เขาเดินไปที่ที่มีพนักงานต้อนรับอยู่ และจ่ายเงินอย่างพอดีพอถ้วน พนักงานต้อนรับโค้งคำนับ และส่งยิ้มขอบคุณให้ หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากร้านไป เขาดูดดื่มมันอย่างบรรจง พร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากด เสียงติ๊ก ติ๊ก ที่ดังอยู่ตลอดเวลาผนวกกับเสียงของแตรรถหลายคันที่จอดอยู่บนถนนทอดยาวไปสุดไกล เสียงติ๊กๆ ที่ดังนั้น มันทำให้กลบเกลื่อนเสียงอันน่ารำคาญเหล่านี้ลงได้ เขาเดินต่อไปบนทางเท้าโล่งๆ พร้อมกับก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์ และทันใดนั้นเอง

' จู๊ดดดด... ' เสียงท้องของเขาร้องออกมาแปลกๆ มวลและอนุภาคโปรตอน และเมกะตรอนภายในตัวของเขากำลังเอ่อล้นออกมา ซึ่งทำให้กำเนิดประจุไฟฟ้าประหลาดที่หูรูดของเขา สีหน้าที่ดูเหมือนว่านั่นมันทรมาณจนเกินที่คนใดๆ จะทนรับได้ไหว และอยู่ๆ ประจุอิเล็คตรอนได้เพิ่มเข้ามาในท้องของเขาโดยฉับพลัน ทำให้อาการทั้งหลายทั้งมวลในร่างกายเขาเติบใหญ่ขึ้น และร่างกายภายในได้ถูกการกระตุ้น และระเบิดมันออกมาอยู่ภายในนั้น มันค่อยๆ ปะทุอย่างเป็นจังหวะจะโคน เขาเอามือกุมท้องของเขาไว้แล้วพึมพำกับตัวเอง ตลอดทางที่เขาเดินผ่าน สร้างกลิ่นแปลกประหลาดมากมายเอ่อล้นจากทั่วทั้งตัวของเขา ส่งกลิ่นเหม็นให้กับผู้คนที่เดินผ่าน ร้านขายของสดอย่างร้านขายผักจำต้องเก็บร้านหนี เพราะเมื่อกลิ่นเหล่านั้นพัดผ่านด้วยลมกรรโชกผ่านตัวสินค้าโดยพลัน สร้างเป็นโศนาฏกรรมของเหล่าสินค้าพวกนี้ไปเสียเลย และอาหารสดที่ทำไว้ ไม่ว่าจะเป็น เนื้อ หรือเครื่องในสัตว์ ต่างเน่าตามๆ กันเป็นทางเมื่อเขาเดินผ่าน แล้วทันใดนั้นเขาก็หยุดเดิน

ด้วยอาการอันแสนประหลาดนั้น ประจุไฟฟ้าในตัวเขาเริ่มเอ่อล้น และอยู่ๆ ก็มีประจุพลังงานที่เขาไม่สามารถรับรู้ได้ พยายามแทรกแทรงก้อนประจุทั้งหลายทั้งมวลที่อยู่ภายในท้องออกมาจากร่างของเขา ผู้คนที่เดินสวนมองเขาด้วยสายตาที่ตกใจ และสงสัยในกิริยาท่าทางของเขา พวกเขาต่างหยุดเดิน และจ้องมองกิริยาที่แปลกประหลาดนั้นจากชายดังกล่าว และทันใดนั้นเอง เหตุการณ์ประหลาดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อ

'แปร๊ดดดดด ปรู๊ดดดดด ปรึ๊ดดดดด' เสียงอันไพเราะเสนาะหูจากช่องลมภายในกางเกงของเขา พร้อมกลิ่นโชยอันเหม็นหึ่งลอยออกมาเตะเข้าจมูกของผู้คนแถวนั้น บ้างก็ล้มฟุบลงไปบ้าง บ้างก็รู้สึกตัวแต่ไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายเนื่องจากอ่อนเปลี้ยเพลียแรงบ้าง หรือแม้กระทั่งผู้คนบางส่วนที่วิ่งกันแตกแขนง กระเจิดกระเจิงไปทั่วสารทิศ ควันประหลาดสีเขียวคล้ำนั่น ก่อเป็นรูปร่างขึ้นมา แล้วอยู่ๆ ก็มีลมพัดใหญ่ ถาโถมเข้ากลุ่มก้อนมวลสารอากาศธาตุประหลาดพวกนั้น วายุลมกรดพัดพามวลธาตุอากาศประหลาดเข้าสู่ป้อมตำรวจ และสักพัก ก็มีตำรวจนายหนึ่งวิ่งออกมา พร้อมน้ำตาที่ไหลพราก และตะโกนว่า

'หนีเร็ว หนี หนี มีผู้ก่อการร้าย !!' เสียงของตำรวจนายหนึ่งวิ่งตะโกนไปตามทางเดิน และทำให้ผู้คนบริเวณนั้นต่างหวาดผวา วิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น จึงทำให้เกิดเหตุการณ์จราจลอันน่าประหลาดขึ้น และความไม่สงบก็มาเยือนสถาน ณ ที่นั้น โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง

' ใจเย็นๆ ไอ้ลูกชาย เดี๋ยวพ่อหาที่ระบายให้นะคร้าบบบ ' สิ้นเสียงของชายหนุ่ม เขารีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตจนสุดกำลังเพื่อตรงไปทางสนามกีฬาที่อยู่ข้างทางแถวนั้น เสียงวี๊ดว้ายจากผู้คนรอบข้างที่ต่างพากันหนีตายอย่างจ้าละหวั่น ทำให้ผู้คนแถวนั้นบ้างก็วิ่งกระเจิงไปตามๆ กัน แต่ก็มีคนบางกลุ่มที่คิดว่าเป็นเหตุการณ์จำลองสถานการณ์ จึงไม่ได้คิดจะวิ่งหนีแต่อย่างใด แต่พวกเขาก็ยังทำกิจกรรมของเขาต่อไป เช่น วิ่งออกมาออกกำลังกายสบายใจเฉิบ หรือไม่ก็ตกปลา และเล่นกีฬาเป็นทีมอย่างเมามันส์

ชายหนุ่มวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำสาธารณะโดยพลัน และเขาก็เจอกับฉากที่ทำให้เขาสะเทือนใจเป็นที่สุด เมื่อเขาได้รู้ว่า

' ห้องน้ำเต็มอีก !! โถ่เว้ย !! ' เขาตะโกนดังลั่นออกมาราวกับ ซาตานที่โกรธเดรี้ยวได้ผุดขึ้นจากขุมนรกหวังทำลายล้างบ้างมนุษย์

' ไม่ไหวแล้วโว้ยยย !! ' เขาพูดกับตัวเอง และบ่นงึมงำอยู่พักหนึ่ง ก็มีชายแก่ผู้หนึ่งเดินออกมา เขาเห็นชายแก่คนนั้น จึงวิ่งไปที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วหลังจากนั้น

' อุ้ย! รออีกแปปนะ ฉันลืมล้างก้นน่ะ ฮะฮะ ไม่ไหวจริงๆ อายุปูนนี้แล้ว ' ชายแก่ที่เดินออกมาทำสีหน้าประมาณว่าเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก แล้วก็เดินกลับห้องน้ำไป

' ... ' ชายหนุ่มทำได้เพียงยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้องน้ำของชายแก่ที่โผล่หน้ามาเมื่อกี้

' แอ๊ดดด... ' เสียงของประตูอีกห้องหนึ่งก็เปิดออกมา

เขารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อรอให้คนออกมา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็แทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำโดยไว และในที่สุดเขาก็ได้เข้าห้องน้ำอย่างสบายใจเสียที แต่ทว่า...

ห้องน้ำที่เขาเข้าไปนั้น กลับพบเจอกลุ่มก้อนมหึมาเสมือนดาวเคราะห์น้อย และเศษซากอุกกาบาตสีน้ำตาลส้มที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ รวมถึงบริวารมากมายก่ายกองอยู่ภายในโถส้วมที่ดูทันสมัย และสะอาดตา เขาจ้องมองอยู่พักหนึ่ง และก็คิดขึ้นได้ว่า ' ช่างมัน ' เขากดน้ำลงไปให้ดาวเคราะห์น้อย อุกกาบาต และบริวารทั้งหลาย ไหลลงสู่ก้นเหวอันลึกลับนั่น

'แปร๊ดดดดด ปรู๊ดดดดด ปรึ๊ดดดดด ปร๊าดดดดดดดดด' เสียงที่ก้องกังวาลภายในห้องน้ำที่เงียบสงัด กลิ่นเหม็นค่อยๆ ลอยโชยออกมาจากห้องของเขา และเชื่อมโยงใยเข้าไปในห้องอื่น ผลุบโผล่เป็นจังหล่ะเสทือนปลาโลมากระโดดโต้คลื่น ผู้คนที่กำลังใช้ห้องน้ำอยู่นั้นเองก็ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันอันมหาศาลนี้ได้ พลังการทำลายของมันสร้างให้เกิดผลเสียงที่ร้ายแรงถึงขนาดช้างตาย ควายล้มกันได้ บางคนที่ได้สูดดมอย่างเต็มปอดก็มีอาการชักดิ้น ชักงอ หรือสลบเพราะพิษแก๊สคาส้วมสาธารณะ หรือไม่ก็วิ่งหนีออกมาโดยที่มีซากดาวเคราะห์น้อยติดอยู่เต็มกางเกง หรือบ้างก็วิ่งออกมาปล่อยให้มันโทงเทงล่อนจ้อนไม่เหลือชิ้นดี ทั้งหมดนี้ก็แค่เพื่อหนีตายนั่นเอง

เขาทำภารกิจอยู่ในนั้นเป็นเวลานานมาก นานมาก และนานมาก จนในที่สุดเสียงอึกทึกคึกโครมจากข้างนอกก็หายไป และเป็นเสียงลมแรงๆ และเสียงของสัตว์เล็ก สัตว์น้อย แสงจากภายนอกลอดผ่านประตูห้องน้ำของเขา เป็นเหมือนกับแสงของเช้าวันใหม่ ทั้งๆ ที่เขาเข้าห้องน้ำนี้ตอนช่วงโพล้เพล้ จึงเกิดความสงสัยว่าข้างนอกต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เขารีบทำความสะอาด และลุกขึ้นพร้อมเปิดประตูออกไป

แสงจากอาทิตย์อันสว่างไสวสว่างวาบเข้าผ่านนัยตา เขาเอามือขึ้นบังแสงเหล่านั้น และเมื่อดังตาได้รับแสงนั้นอย่างเพียงพอจึงปรับแสงให้เขาได้เห็นถึงสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น เมื่อทุกๆ อย่างที่เขาได้เคยเห็นก่อนเข้าห้องน้ำ มันกลับกลายเป็นที่ที่มีแต่ที่ราบสีเขียวทอดยาวไปไม่สิ้นสุด เขาผงะกับสิ่งที่เห็น และยืนอ้าปากค้างพร้อมกับสายตาที่ไม่เชื่อถืออะไรๆ ที่เกิดขึ้น

เขาลองเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง แล้วปิดประตูไป

' นี่เราฝัน หรือเราเพลียกันนะ ? ไอ้บ้า แกรีบตื่นขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะว้อย ฉันรู้นะว่าแกหลับอยู่น่ะ ถ้าแกไม่ตื่นแล้วมีคนสงสัยเปิดเขามา เขาจะรู้ว่าฉันหลับในห้องน้ำนะโว้ยยย !! ' เขาอาละวาด และตะโกนอย่างเสียงดังภายในห้องน้ำประหลาดๆ นั่น จนในที่สุดเมื่อหมดหนทางใดๆ เขาจึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้องน้ำนรกนั่น พร้อมสีหน้าที่หมดอาลัยอาวรณ์ เขาทรุดลงกับพื้นหญ้า และพื้นทราย

' นี่มันที่ไหนกันเนี่ยยย ? ' เขาตะโกนขึ้นฟ้า หวังเรียกร้องทุกสิ่งอย่างต่อพระผู้เป็นเจ้า แต่ทว่าเขากลับไม่ได้สิ่งใดกลับคืน เมื่อเขาคิดขึ้นได้ว่า เขาควรเข้าไปนั่งรออยู่ในห้องน้ำนั่นเพื่อรอวันที่เขาจะได้กลับไปยังโลกของเขาตามเดิม แต่เมื่อเขาหันกลับไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง มันกลับไม่อยู่เสียแล้ว

' อะไร กัน ล่ะ เนี่ยยย ??? '

ตัวละคร

สารบัญ

session 2