GASP นักสืบจำเป็น

5.2

เขียนโดย YellowGrizzly

วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2560 เวลา 03.12 น.

2 session

0 วิจารณ์

3,796 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2560 03.17 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) พลังของฉัน ...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

'ผม ซัน เด็กหนุ่มผู้แสนสดใสของบุรุษวัย 16 ปี ได้เข้าไปอยู่ในห้องน้ำเพื่อระบายของเสียออกจากตัว แต่เมื่อผมเสร็จธุระนั้นแล้ว ก็ต้องการจะออกจากห้องน้ำ แต่ทว่าผมกลับพบเจอแต่พื้นที่โล่งๆ อีกที่หนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่ที่เดิม และนั่นทำให้ผมรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่เมือง Air Leaf ที่ผมเคยอยู่แน่นอน แต่ว่ามันคือที่ไหนกันนะ?'

'เฮ้อ ที่นี่มันที่ไหนกันล่ะเนี่ย ?' ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ขณะที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาที่เขา นับเป็นเวลาหลายชั่วโมง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน และเดินทางเสาะหาวิธีกลับไปบ้าน

ในขณะนั้นเอง เขาซึ่งไม่มีแรงที่จะทำอะไร พยายามฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ จากทุ่งหญ้าเขียวชจี ไปปยังสมรภูมิอันร้อนระอุของทะเลทราย เมื่อเขาใกล้จะหมดเรี่ยว หมดแรง เขาก็ได้พบกับ โอเอซิสแห่งหนึ่ง และที่นั่นเองเขาพบกับน้ำบาดาลที่ผุดขึ้นมาจากพื้นทราย รายล้อมไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด สิ่งที่พบเห็นมากที่สุดคือ ต้นไม้ที่มีลักษณะเหมือนต้นมะพร้าว แต่มันกลับสูงเพียงแค่ 2 เมตรเท่านั้น ซึ่งเขาเองก็สามารถเอื้อมไปหยิบถึง เขาคว้ามันมาสักลูก แต่มันกลับไม่มีหนทางใดๆ เลยที่จะเปิดมันได้ เขาจึงละทิ้งมัน ตัดสินใจกระโดดลงเล่นน้ำ

ขณะที่เขาเล่นน้ำอยู่นั้นเอง มีเงาปละหลาดที่ซ่อนในพุ่มไม้ข้างสระน้ำเข้ามาโจมตีเขา มันพยายามกัดเนื้อของเขา แต่ทว่าด้วยความโชคดี เขาเห็นหินเรืองแสงอยู่ใต้น้ำ จึงก้มลงไปเก็บ เขาคิดว่ามันน่าจะมีค่าอยู่เหมือนกัน เขาว่ายกลับเข้าฝั่ง แล้วเก็บมันไว้ภายในเสื้อผ้าข้างสระน้ำ เขามองออกไปที่สระน้ำอีกครั้ง ก็เห็นเงาประหลาดพยายามตะเกียกตะกาย ใช่แล้ว มันทำท่าเหมือนจะจมน้ำ เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงว่ายเข้าไปช่วยเหลือทันที

เงาประหลาดสีดำตัวใหญ่ เขาช่วยมันได้สำเร็จ เมื่อเขานำมันขึ้นมาที่ขอบสระ ร่างกายอันใหญ่โตมโหราฬได้ปรากฎขึ้น เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าในขณะนั้นจะมีสิ่งมีชีวิตแบบนี้อยู่ในที่แบบนี้ได้

'ตื่นมาอย่ากินชั้นน๊าาา !!' เขาพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ตกใจกลัว พร้อมประสานมือกดไปที่ท้องของเงาประหลาดดังกล่าว และทันใดนั้นเขาก็เห็นถึงต้นตอของสิ่งมีชีวิตนี้ ว่าเกิดได้อย่างไร มีชีวิต และอาศัยอยู่ที่ใด เรื่องราวของสิ่งมีชีวิตนี้ได้ผุดขึ้นมาในหัวของเขาเรื่อยๆ

'อ๊อค อ๊อค !' เงาประหลาดสำลักน้ำออกมา ทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นจากภวังค์นั้น และก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง เขาเห็นมันสำลักน้ำทีละรอก จึงเข้าไปปั๊มที่ท้องของมัน

'พ--พอแล้ว จะทำอะไรของเจ้ากัน ?' เสียงปริศนาจาก เงานั่นดังขึ้น ชายหนุ่มล่าถอยตัวเองเข้าสู่มุมอับ และแอบมันอยู่หลังพุ่มไม้ และกอหญ้า

'พ--พูดได้--ด้วย' เสียงที่สั่นเทาของเขา และอาการสั่นกลัวเข้าไปทุกที ทุกส่วนของร่างกายสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว

เมื่อสิ่งมีชีวิตนี้ลุกขึ้นมา มันปรากฎเป็นกลุ่มก้อนเงาที่รูปร่างคล้ายหมี ร่างกายห่อหุ้มไปด้วยขนหนา อุ้งมือของมันใหญ่มหโหราฬ เมื่อลองสังเกตุดูดีๆ แล้ว ร่างกายของมันมีความสูงถึง 3 เมตร ช่วงลำตัวนั้นมีแต่ขนสีขาว แต่ช่วงแขน และขากลับตัดเข้ารูปดั่งเสื้อผ้า จากต้นแขนสู่นิ้วมือ จากปลายเท้าสู่ต้นขา ล้วนเป็นสีดำ มีจุดสีขาวขึ้นตามขนของมันเป็นประปราย หัวของมันมีรูปร่างทรงกลม ที่หู และตาเป็นสีดำ ใบหน้าเป็นสีขาว ตาซ้าย และตาขวามีดวงตาที่ต่างกัน ตาข้างซ้ายนั้นสีดำสนิท ส่วนอีกข้างเป็นสีแดงเลือด ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่นเล็กน้อย ตามขอบตา และมุมปาก แต่ก็ยังมีที่สังเกตุอยู่อีกที่ที่เห็นได้ชัดก่อนเลยคือ มีรอยแผลเป็นที่ตาข้างขวามันลากยาวตั้งแต่หน้าผากอันโหนกนูนของมัน ลงไปถึงแก้มอันยืดหยุ่นที่มักเด้งดึ๋งอยู่ตลอดเวลาที่มันเคลื่อนไหว

ด้วยกลิ่นของชายหนุ่มที่ไม่อาจกลบร่องรอยได้ มันจึงพูดกับชายหนุ่ม และพยายามหาตัวของเขา จนในที่สุดมันก็พบกับเขา และพูดขึ้นด้วยสีหน้าอันเกรี้ยวโกรธ

'เจ้าหลบการโจมตีข้าได้'

ชายหนุ่มที่ตอนนี้แก้ผ้าล่อนจ้อน ไม่เหลือชิ้นดี นั่งขดตัว ก้มกราบแทบเท้าต่อหน้าเงาประหลาดนี้ด้วยความหวาดกลัว เขายอมละทิ้งทุกสิ่ง ทุกอย่าง แต่เพียงพยายามขอให้มันไว้ชีวิต เขาสวดมนต์ ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากมายที่เขารู้จัก รวมถึงสัมภเวสีต่างๆ ที่เขาเคยได้ยิน ขอเจ้าที่และพระเจ้า ซาตาน ทุกอย่างที่ทำให้เขามีชีวิตกลับมาได้อีกครั้ง น้ำสีใสไหลรินลงมาจากเข่าของเขา มันไหลลงไปในทางลาดอย่างต่อเนื่อง เขากลัวจนตัวสั่นฉี่เยี่ยวเลี้ยวรดเป็นสายน้ำที่ไหลรินอยู่ขณะนี้ เจ้าหมีประหลาดเดินตรงเข้ามาที่เขา และเมื่อสัมผัสกับน้ำนั้นได้ มันถึงดมๆ ดู แต่ทว่ามันกลับทำท่าทีที่หวาดกลัวต่างออกไป มันพยายามเอาอุ้งมืออันนุ่มนิ่มนั่นปิดที่จมูก และพยายามลงน้ำ(ตื้น)โดยไว เจ้าหมีทนกับกลิ่นอุบาทว์นี้ไม่ได้ มันหันกลับไปที่เขาอีกครั้งและ ก้มตัวลงเลียนแบบท่าทางของเขา

ชายหนุ่มค่อยๆเผยอฝ่ามือเพื่อมองดู และก็เห็นว่ามันพยายามคุกเข่าและนั่งในท่าที่เขานั่งอยู่นั้น เขากล้าๆ กลัวๆ ใจนึงก็คิดให้วิ่ง อีกใจก็คิดให้รอ เขาพะวงกับตัวเขาเอง ไม่กล้าจะเดินเข้าไป และทันใดนั้น

'ก---กรุณา รับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิดครับ !!' ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นและมองไปที่มันด้วยสีหน้างุนงง มันก้มกราบเขาอยู่นาน จนเขาเริ่มรู้สึกว่ามีพลังในการควบคุมสัตว์ เขาจึงสั่งให้มันลุกขึ้น

'ข้าจะให้เจ้าเป็นศิษย์ข้าได้นั้น ขึ้นอยู่กับเจ้าจะตอบคำถามของข้าได้หมดหรือไม่ มิฉะนั้นข้าก็คงต้องขอปฏิเสธ' ชายหนุ่มที่ได้ดูหนังจีน กำลังภายใน และวรยุทธ์มาบ่อย จึงเชื่อปักใจว่าที่นี่คงเป็นเมืองจีนเมื่อสองหมื่นปีก่อนกระมัง จึงได้เล่นตามน้ำของเจ้าหมีอ้วนเช่นนี้

'เจ้าเป็นอะไร ชื่ออะไร และมากจากที่ใด ?' เขายิงคำถามมากมายใส่หมีตนนั้น เพื่ออยากทราบความจริงทั้งหมด

'ข้าเป็นหมีกริซลี่สีเหลืองแแห่งหมู่บ้าน กริซแบร์ ชื่อว่า เกรซ ครับ' ชายหนุ่มนั่งอ้าปากค้างอยู่พักหนึ่ง และคิดในใจว่า กริซลี่บ้านป้าแกสิ !! ดูยังไงๆ ก็หมีแพนด้าชัดๆ ประเทศนี้ดูกันไม่ออกถึงขนาดนี้กันเลยเหรอ? และเขาก็ถามต่อ

'แล้ว ที่นี่คือที่ไหน ประเทศแห่งนี้ หรือชื่อของโลกใบนี้ก็ได้ ?'

'ทำไมท่านถึงถามแบบนี้ล่ะ ท่านมากจากหลังเขาหรือไง ทีนี่ก็คือ เมืองเซิลเลี่ยน คอนสตรัค ที่เป็นเมืองขึ้นชื่อเรื่องการค้าขาย ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่เมืองไหนๆ หากท่านเป็นที่ยินยอมจากที่นี่ ท่านก็สามารถค้าขายได้ทุกที่ และชื่อเสียงของท่านก็จะแพร่สะพัดไปทั่วทั้งทวีป เลยแหละครับ' เจ้าหมีพ่นน้ำลายออกมาอย่างต่อเนื่อง และเล่าถึงรายละเอียดต่างๆ ของโลกใบนี้จนทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่บนโลกที่เขาเคยอยู่เสียแล้ว

'ที่นี่-- มันต่างโลกสินะ !?!?' เขาทำหน้าอันประหลาดใจ ตาลุกวาวเท่าไข่ห่าน ปากเผยอมยิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นมาทั้นที

'ในที่สุด ในที่สุด !!! -- เคยอ่านอยู่เหมือนกัน พวกมังงะ มังฮวาที่ชอบไปต่างโลก และทำนู่นทำนี่ ต่อสู้ผจญภัยมากมาย และกอบกู้จนเป็นผู้กล้า ฮ่าๆๆๆ และหนึ่งในนั้นที่เหล่านักอ่านต่างปรารถนานั่นก็คือ พลังวิเศษ นั่นเอง' ชายหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ และปิติยินดีซะเหลือเกิน เมื่อเขาคิดว่าตัวเองนั้นจะต้องมีพลังที่แข็งแกร่ง และโกงต่างๆ สารพัด ภายในหัวของเขามีรูปร่าง และภาพการ์ตูนที่เขาเคยดูปรากฎอยู่ในหัวสมองของเขาอย่างต่อเนื่อย ภาพเหล่านั้นผุดขึ้นมาเรื่อยๆ

'ารย์---ท่านอาจารย์' เจ้าหมีเกรซตะโกนดึงสติของชายหนุ่ม

'ไฟ !! น้ำ !! ดิน !! ลม!!' เขาลองพยายามเรียกพลังของเขาที่เขาคิดว่ามันคงจะมีอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่ทว่ามันกลับไร้ผล เขาจึงตัดสินใจ ใช้พลังลมปราณเฮือกสุดท้าย ในการขับพลังวิเศษของตัวเองออกมา แต่มันก็ไร้ผมอีกเช่นเคย

'เฮ้อ -- นี่ส่งผมมาเพื่ออะไรกันล่ะเนี่ย ?' เขาตัดพ้อต่อโชคชะตา ที่ทำให้เขามาอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่ให้พลังใดๆ แก่เขาเลย

'ฉันคงสอนอะไรให้นายมะ--' เขาถอนหายใจ และพยายามพูดกับเกรซเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่หลังจากที่เขาได้แตะไปที่บ่าของมันแล้ว เขาก็ได้เห็นภาพของเงาบางอย่างพุ่งตรงเข้ามา มันเหมือนฉากให้หนังเก่าๆ เป็นภาพสีโทนน้ำตาลอ่อนๆ และมีเส้นคล้ายกับคลื่นความถี่ของเส้นสัญญาณเข้าแทรก เขารู้ว่ามันเกิดขึ้นที่ใด สภาพภูมิอากาศ หรือสภาพแวดล้อมเป็นเช่นไร เขาเห็นมันได้ทุกอย่าง กลิ่น อากาศ พื้นดิน แต่ยกเว้นเพียงผู้ที่เข้ามาทำร้าย

เขาผละตัวออกจาก เกรซ (ชื่อหมี) และทรุดตัวลงกองกับพื้น พร้อมกับคิดในใจว่า 'หรือนี่จะเป็นพลังของเรา ! ไม่สิ ไม่ใช่ น่าจะลองตรวจสอบสักสองสามอย่างก่อนดีกว่า'

'นี่เจ้าหมี ! ตาของเจ้า ถูกคนทำร้ายมาใช่มั๊ย ?' เขาตะคอกถามใส่เกรซ เพื่อหวังว่ามันจะจริงอย่างที่เขาคิด

'ทะ -- ท่านทราบได้อย่างไร ? ใช่ครับ ราวๆ 4 เดือนก่อน ข้าเดินทางมาหาเห็ดคริสตัล ซึ่งมันจะขึ้นได้แค่แถวๆ เมืองสการ์เล็ตมูน มันจะหาพบได้ที่ภูเขาน้ำแข็งไกล้ๆ กับทางเข้าของชนเผ่าโมล่า ข้าก็เข้าไปหาตามนั้น แต่ระหว่างทางก็กลับพวกเผ่าโมล่าทำร้าย แต่ข้าก็สู้กลับ และหนีรอดมาได้ ข้าเดินทางมาเรื่อยๆ และได้พักอยู่ที่นี่ตั้งแต่นั้น จนข้าได้พบกับท่าน ที่ข้าต้องการให้ท่านรับข้าเป็นลูกศิษย์ ก็เพราะข้าเห็นท่านเดินออกมาจากประตูโลกีย์ ถ้าหา---'

'พูดมากไปแล้ว เจ้างั่ง !' เขาเบรกการพล่ามเนื้อเรื่ีองของเกรซ และซัดหมัดอันทรงพลังไปที่หน้าของเกรซ ซึ่งมันไม่ได้ทำให้เกรซ เจ้าหมีน้อยนี้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

'ถ้าอย่างนั้น แปลว่านี่เป็นพลังของเราสินะ ! เราเห็น--อดีตได้' ชายหนุ่มพูดขึ้น และมองไปที่ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขา ตาโตลุกวาว อ้าปากค้างดั่งได้เพชรเม็ดโตมาอยู่ในมือ

'ว่าแต่มันเอาไปทำไรได้ง่ะ ?!?'

session 1

สารบัญ