ขอได้ใกล้...ใจแอบรัก

ตอนที่ 4

โอ๊คตัดสินใจกดปิดเมสเซสไปแล้วก็เดินเข้าห้องไปแล้วทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เพื่อนๆคงรู้กันหมดแล้วแหละเพราะพอเดินมาเพื่อนๆทำสีหน้าล้อเลียนใส่โอ๊คที่ตกใจเมื่อกี้ บางคนก็ยิ้มขำ ส่วนโอ๊คก็ทำหน้าตาปกติใส่เพื่อน

“ตอบกลับเขาไปหรือเปล่า”โอ๊คอยากดีดหูโฟมนัก ไอ้คนตัวตั้งตัวตีทักตี๋ไป เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าโอ๊คไม่ควรไว้ใจไอ้เพื่อนตัวดีของเขาอีกต่อไป

วันนี้โอ๊คเลิกเย็นมากน่าจะประมาณห้าโมงเย็นแน่ๆแล้วมันก็จริงๆเมื่อโอ๊คก้มไปมองนาฬิกาที่โชว์เวลาขึ้นหน้าจอ โอ๊คถอนหายใจเดินมาที่ป้ายรถเมล์ วันนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเขินพูดไม่ถูกเหมือนกัน

ครืด ครืด

กลุ่ม รักสงบ พร้อมสยบเมื่อชาติต้องการ

พี่บาร์ บารมี : โอ๊คมึงอยู่ไหนอ่ะ

Osk Supawat : อยู่วิทลัยกำลังจะกลับบ้าน

พี่บาร์ บารมี : มาแดกบิงซูกัน

อาร์มคนหล่อ : ไอ้โอ๊คมาแดกด้วยกันเดี๋ยวนี้ไม่งั้นตัดเพื่อนๆ

มิว : มาๆ

Osk Supawat : เออๆเดี๋ยวเดินไป ร้านเดิมเปล่า

บาร์ บารมี : เออๆ เดินมาอย่างไว

โอ๊คมองแชทกลุ่มเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมแล้วกดปิดเพราะต้องเดินไปที่ร้านบิงซูซึ่งมันอยู่อีกสะพานลอยของวิทยลัยเลยน่ะสิต้องใช้เวลาเดินมากหน่อย โอ๊คเดินไปเรื่อยๆตอนนี้เด็กในวิทยาลัยก็ยังเหลืออยู่บ้างส่วนใหญ่จะเป็นนักกีฬาของวิทยาลัยมากกว่า

กริ๊ง ๆ

โอ๊คเปิดประตูเข้าร้านบิงซูก็มองหากลุ่มเพื่อนของตัวเองทันที มองหาเป๊ปนึงก็เห็นมิวกำลังโบกไม้โบกมืออยู่

“ทางนี้ไอ้โอ๊ค”มิวตะโกนเสียงดังลั่น โอ๊คได้แต่ส่ายหัวกับเพื่อนคนนี้ที่ร่าเริงเกิดเหตุ แถมยังเป็นคนกวนๆบางทีก็นิ่งเงียบ บางทีก็เหมือนผู้ใหญ่ ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ โอ๊คได้แต่ขำเพราะตอนนี้มิวนั่งหน้าบูดแล้วเพราะอาร์มเอามือไปตบหัวมิวเบาๆให้หยุดโวยวาย

“ทำไมวันนี้มากินที่นี่ได้อ่ะ ไหนบอกช่วงนี้ประหยัดไง” โอ๊คถามไปก็วางกระเป๋าไว้ข้างๆบาร์ที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆกัน

“เบื่อเหล้าเลยเปลี่ยนมาแดกบิงซูบ้างไม่เห็นเป็นไร” อาร์มพูดไปตักสตรอเบอร์รี่เข้าปากไปคำใหญ่ สิ่งที่อาร์มพูดมันออกแนวติดตลกมากกว่า เพราะว่ารู้กันดีก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.1 แล้วตอนนี้ปวส.2แล้วจะไม่รู้ได้ไงล่ะว่าประโยคเมื่อกี้มันค่อนข้างตรงข้ามกับพวกเขาเสียเหลือเกิน

“เอาหน่าๆ กินเหอะๆ”กันที่ฟังมาสักพักก็หันมาหยิบช้อนส่งให้โอ๊ค ซึ่งโอ๊คก็รับมาแล้วเริ่มกินทันทีแต่ก็ใช่จะเงียบซะทีเดียว

โอ๊ตนั่งมองมือถืออีกครั้งหลังจากที่กลับมาบ้านโอ๊คตัดสินใจเปิดเมสเซสที่โอ๊คไม่คิดจะทักไปเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา โอ๊คมองไปที่ข้อความที่โชว์อยุ่ซึ่งทำให้โอ๊คยิ้มเขินๆให้กับแค่ข้อความเพียงไม่กี่ข้อความแถมยังเป็นเพื่อนของเขาที่ใช้เฟสเขาในการแกล้งส่งไปอีก คิดแล้วมันก็น่าโมโหเพื่อนจริงๆ

Osk Supawat : ทักครับ

Radchapon : สติ๊กเกอร์แมวทักทาย

โอ๊คมองมันสักพักก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไป แต่เขาเองก็ดูเหมือนตื่นเต้นพิมพ์ผิดพิมพ์ถูกอยู่อย่างนั้นแหละ โมโหตัวเองจริงๆ ไม่รู้จะสั่นไปถึงไหน

Osk Supawat : ทักครับ

Radchapon : สติ๊กเกอร์แมวทักทาย

Osk Supawat : เมื่อกี้โทษทีนะเพื่อนแกล้งอ่ะ

Radchapon : อ่อ 5555

Osk Supawat : สติ๊กเกอร์หมาขอโทษ

 โอ๊คนั่งมองมือถือไปยิ้มไปแค่ประโยคสองประโยคเท่านั้นทำให้เขายิ้มเหมือนคนบ้าได้ขนาดนี้เลยเหรอ เพื่อนๆของโอ๊คที่นั่งกินของหวานอยู่ก็ต้องมองไปที่โอ๊ค

“เป็นไรว่ะ มีเรื่องไรดีๆเหรอ”อาร์มเริ่มถามก่อนเลย

“ไม่มีไรหรอกน่า” โอ๊คบอกปัดๆไป โอ๊คไม่อยากบอกเพื่อนเพราะไม่อยากโดนเพื่อนล้อ

“เอาโทรศัพท์มาดิ”บาร์อาศัยความมือไวรีบไปคว้าโทรศัพท์โอ๊คมาดู โอ๊คมองโทรศัพท์ที่ตอนนี้ไปอยู่ในมือบาร์ด้วยตาละห้อยและกำลังภาวนาในใจไม่ให้เพื่อนเขาเปิดเข้าไปอ่านแชทถูก รวมถึงพึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์แถวนี้ดลบรรดาลให้พวกเพื่อนตัวดีเขาหาไม่เจอด้วยเทอญ เพี้ยง!!!!!!!

แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เพราะบาร์หันมาทำสายตาล้อๆใส่โอ๊ค โอ๊คถอนหายใจทันที รวมถึงนั่งทำใจเพราะไม่กี่วินาทีต่อจากนี้พวกเพื่อนมันต้องถามแน่ๆ

“ยังไงครับเพื่อนโอ๊ค ตอนแรกร้องอาย ที่กูอ่านนี่มึงทักไปก่อนเลยนะ”บาร์พูดล้อไปแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้โอ๊ค โอ๊ครับมาแล้วถอนหายใจเพราะเรื่องแบบนี้เพื่อนเขาเองก็รู้อยู่แล้วเรื่องที่เขาชอบตี๋

“พวกไอ้โฟมแมร่งแกล้ง กูจะหาเรื่องแกล้งมันคืนมั้ง แต่คิดไม่ออก” โอ๊คพูดเสร็จก็ตักบิงซูเข้าปากไป หลังจากนั้นก็มีคำถามมากมายใส่โอ๊คส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่เขาชอบตี๋แล้วไม่ยอมบอกนี่แหละ โอ๊คฟังเพื่อนๆแล้วก็คิดตามไปด้วย

“ถ้ามึงบอกเขาตั้งแต่แรกนะ ป่านนี้มีหลานให้พวกกูอุ้มล่ะ”บาร์บ่นโอ๊คไม่หยุด รวมถึงคนอื่นๆด้วย เพื่อนๆเขารู้สึกว่ามันเสียดายเวลาป่าวมากที่ชอบมาตั้งสี่ปีแล้วเสือกไม่บอก ไม่คิดว่าเพื่อนเขาจะป๊อดแดกขนาดนี้ โอ๊คส่ายหัวให้กับคำบ่นเพื่อน โอ๊คที่เริ่มอายๆก็ชวนเปลี่ยนเรื่องคุยทำให้กลับถึงบ้านเกือบสองทุ่มดีนะที่วันนี้อาร์มมีเอารถกะบะของพี่ชายมาไม่งั้นพวกเขาต้องเบียดกันที่ห้องบาร์แน่