บุรุษวิปริต สตรีวิปลาส

บทเรียนที่ ๒ การเป็นนักเรียนทุนนั้นไม่ง่าย

 

 

 

     บุตรคนสุดท้องของบารอนใช้เวลาที่มีก่อนถึงวันเปิดภาคการศึกษาทำการปรับปรุงที่อยู่เสียใหม่

 

 

     เขาทำลายกำแพงที่กั้นระหว่างห้องพักนักเรียนทุน ห้องเก็บของ ห้องเก็บไม้กวาด ห้องเก็บเครื่องเรือนไม่ใช้แล้ว ห้องเก็บถุงเท้าเน่า และโถงทางเดินทิ้ง เปลี่ยนทั้งชั้นให้เป็นหอพักส่วนตัว เขาทำความสะอาดปัดกวาดฝุ่นหยากไย่ทั้งหมด คัดเครื่องเรือนใช้แล้วที่สภาพดีที่สุดมาซ่อมแซมโดยใช้ตัวอื่นเป็นอะไหล่

 

 

     ในที่สุดบุตรคนที่หกก็ได้หอพักในฝันขนาดใหญ่ ประกอบไปด้วยพรมขนสัตว์สำหรับกล้ิงเกลือกกลั้ว ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ เก้าอี้ โต๊ะ ตั่ง เตียงครบชุด และอ่างน้ำร้อ- ไม่สิ สระน้ำร้อนที่สามารถลงไปว่ายได้เล่นได้

 

 

     เนื่องจากเขาเป็นบุตรบารอนไม่ใช่บุตรช่างก่อสร้างจึงมีความเป็นไปได้สูงที่น้ำจะรั่วซึมลงชั้นล่าง แต่เนื่องจากเขาเป็นบุตรบารอนไม่ใช่บุตรช่างก่อสร้าง เขาจึงไม่แคร์แม้เศษเสี้ยวความคิด

 

 

     ห้องนี้ช่างเหมาะกับคนที่ไม่ชอบเรื่องยุ่งยากเช่นเขายิ่งนัก หากแต่มันยังขาดอะไรไปบางอย่าง...

 

 

 

 

     “อี๊! กลิ่นตัวอะไรตายในห้องฉันเนี่ย!”

 

 

     “ใคร! ใครมันบังอาจเล่นพิเรนเอาถุงเท้าเน่ามากองไว้ในห้องนอนฉั-!?”

 

 

    “กรี๊ด!!มันดิ้นได้ค่า! มันดิ้นด้าาาาาาย เจ้าพระคุณบุญช่วย นางรัศมีเกาไข่เอ๊ย!!!”

 

 

    คืนนั้น เสียงหวีดแหลมแปดหลอดฟังไม่ได้ศัพท์ สอดประสานเสียงลูกเพลิงระเบิด และเสียงเอะอะโวยวายของคณาจารย์ทั้งหลายที่พยายามหยุดย้ังอาจารย์ใหญ่สติแตกไม่ให้เผาทำลายปราสาท ดังโหวกเหวกโกลาหลไปทั่วโรงเรียนตลอดคืน

 

 

     เสียงนั้นเป็นบทเพลงไพเราะที่ขับกล่อมให้บุตรบารอนหลับสบายจนถึงเช้า

 

 

 

 

***

 

 

 

 

     วันเปิดภาคเรียนวันแรกเป็นเช้าที่แสนสดใสของนักเรียนชั้นปีหนึ่งทั้งหลาย สำหรับพวกเขาน้ันส่ิงที่รออยู่หลังประตูสถาบัน คือ ความรักวัยหนุ่มสาว มิตรภาพเพื่อนฝูง และอนาคตอันสดใสของชีวิตการเป็นนักเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในอาณาจักร

 

 

     เหล่ารุ่นพี่ปีสองถึงหกได้แต่มองประกายอันเจิดจ้าในสายตาเหล่าลูกแกะบริสุทธิ์ด้วยความสงสารระคนสมเพช

 

 

     ‘อิน้อย เดี๋ยวพวกคิงฮู้ซึ้ง เดี๋ยวพวกคิงฮู้ซึ้ง’

 

 

     เหล่ารุ่นพี่ผู้มากประสบการณ์ได้แต่สวดส่งวิญญาณแก่ให้เด็กน้อยผู้โง่เขลาทั้งหลาย

 

 

     “ดูนั่น!!!”

 

 

     ท่ามกลางความเงียบของห้องโถงประชุม จู่ๆ นักเรียนปีสี่คนหนึ่งได้โพล่งเสียงขึ้น!

 

 

     เสียงอันดังของเขาทำเอาเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างซึ่งภาวนาล้ำลึกไปเล็กน้อยสดุ้งจนพลัดตกเก้าอี้ หลังศรีษะกระแทกพื้นแข็งอย่างจัง เกิดเป็นเลือดคั่งในสมอง สองตาเหลือกขาว ดิ้นกระแด่วๆ เป็นปลาขาดน้ำอยู่บนพื้นหินอ่อน

 

 

     ความวุ่นว่ายเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ก่อนที่หน่วยพยาบาลจะทำการหามร่างชายผู้โชคร้ายไปรับมนตร์รักษา

 

 

     “…”

 

 

     “ดูนั่น!”

 

 

     นักเรียนปีสี่คนเดิมพูดข้ึนอีกคร้ังด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย เขาชี้นิ้วไปยังเด็กหนุ่มผู้หน่ึงที่แต่งกายด้วยชุดที่เต็มไปด้วยรอยปะชุน เนื้อผ้าเก่าเต่อเห็นได้เด่นชัดในหมู่เสื้อผ้าสั่งตัดเข้ารูปของนักเรียนปีหน่ึงคนอื่นๆ

 

 

     “ใบหน้ามีเงาทมึนเหมือนโคตรเหง้าเสีย! ดวงตาปลาตายไร้แวว! เงินในกระเป๋าที่แฟบเหมือนโจรห้าร้อยขู่กรรโชกทรัพย์วันละสามเวลา!”

 

 

     “นั่นมัน!”

 

 

     “หรือว่า!?”

 

 

     “ไม่จริงน่า!? นางยังไม่ทันได้ขึ้นกล่าวโอวาทเลย! ถ้างั้นทำไ-!”

 

 

     “!?”

 

 

     “…นักเรียนทุน...”

 

 

     นักเรียนปีหกคนหนึ่งส่งเสียงแผ่วเบาลอดไรฟันออกมา แต่ข้อความนั้นกลับสามารถแทรกเข้ารูหู กระแทกเข้ากลางใจนักเรียนปีสูงทุกคนที่อยู่ที่นั่น!

 

 

     หลายคนทำหน้าไม่อยากเชื่อ แต่หากพิจารณาจากหลักฐานแล้วคงไม่อาจมีความเป็นไปได้เป็นอื่น

 

 

     ‘ยังมีคนที่ไม่กลัวตายขนาดนี้อยู่อีกหรือ!?’

 

 

     ชั้นปีสองถึงห้าเคยได้ยินเพียงข่าวลือของนักเรียนทุนคนก่อน แต่เหล่านักเรียนปีหกที่เคยได้เรียนร่วมรุ่นกับเขาเมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนใหม่ยังจดจำลายละเอียดได้ดีเป็นรอยบากฝังใจ หลายคนถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นภาพเงาสะท้อนของเขาซ้อนทับนักเรียนทุนคนใหม่นี้

 

 

     “เราต้องช่วยเขา! ลักลอบพาเขาออกไปทางตะเข็บชายแดน! ไม่สิ! ยัดเข้าถังไม้แล้วลงเรือใบข้ามสมุทร! ”

 

 

     “มันไม่มีประโยชน์อันใดดอกน้องเอ๋ย”

 

 

     “แต่ว่า-!”

 

 

     “ต่อให้หนีไปซ่อนในวังจอมอสูร นางจะตามไปได้อยู่ดี”

 

 

     “…”

 

 

     “ไม่ว่าที่ไหน ไม่ว่ามันจะใช้เวลากี่ปี...”

 

 

     “…”

 

 

     “...นางจะตามไป...”

 

 

          “...นางจะไล่ล่า...”

 

 

                “...นางจะช่วงชิง...”

 

 

                      “...จนถึงเหรียญสุดท้าย...”

 

 

                             “...จนเขาหมดตัว...”

 

 

 

“ไม่เหลือกระทั่งกางเกงในปิดกระเจี๊ยว”

     [ฮื้อๆๆ]

 

 

     “จงปล่อยวางเถิดน้องเอ๋ย...หลังจากที่นางดูดสินทรัพย์เขาจนถึงหยาดหยดสุดท้ายแล้วนางจะปล่อยเขาไปเอง...หากตระกูลของเขาไม่เหลือสมบัติฝังดินซุกซ่อนไว้ล่ะก็นะ...”

 

 

     เมื่อสิ้นประโยคของท่านประธานนักเรียนปีหก นักเรียนแห่งโรงเรียนหลวงตั้งแต่ชั้นปีสองขึ้นไปล้วนไร้ซึ่งคำพูด คนที่ร้องไห้ก็ยังร้องไห้ต่อไป คนที่สวดภาวนาก็ยังสวดภาวนาต่อไป และคนที่เพิ่งกลับมาจากการรักษาเลือดคั่งในสมองก็ตัดสินใจหลับต่อไป

 

 

 

 

     ทันใดนั้น! บานประตูห้องประชุมพลันเปิดออก ขบวนคณะอาจารย์หัวกะทิของอาณาจักรพากันทยอยลำเลียงกันเข้ามา

 

 

     แต่น่าแปลกคือทุกคนอยู่ในสภาพอิดโรย ขอบตาดำคล้ำโหลลึก บางคนมีรอยไหม้และร่องรอยเขม่าควันติดเสื้อผ้าและเส้นผม บางคนที่อาการหนัก มีสภาพเหมือนทหารผ่านศึกที่เพิ่งเดินทางกลับจากการทำสงครามแรมปี

 

 

     แต่เหล่านักเรียนทั้งหลายเป็นลูกผู้ดีไม่ใช่แพทย์ พวกเขาจึงไม่แคร์แม้เศษเสี้ยวความคิด

 

 

     สายตาพวกเขาจับจ้องไปยังสุดปลายขบวน

 

 

     ที่สุดขบวนคือสตรีที่อันตรายที่สุดในอาณาจักร สตรีที่แม้กระทั่งอัสวินผู้กล้ายังขอยอมไปสู้กับกองทัพปีศาจเพียงลำพังเสียยังดีกว่าจะเผชิญหน้ากับนางตัวต่อตัว

 

 

     เพราะอย่างน้อยปีศาจคงไม่หนังหนา หน้าทน บุกไปขนสมบัติของเขาทั้งคฤหาสถ์อย่างหน้าด้านๆ กลางวันแสกๆเป็นแน่

 

 

     สตรีผู้ที่องค์ราชายังขยาด

 

 

               สตรีผู้ทำให้พระสังฆราชหวาดกลัว

 

 

                          อาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนหลวงนอร์ทฟอร์เรส

 

 

 

ผู้บัดนี้ผมแหว่งหายไปครึ่งหัว