บุรุษวิปริต สตรีวิปลาส

บทเรียนที่ ๑ บุตรคนที่หกของบารอนไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก

 

 

 

     ชายหนุ่มเป็นบุตรชายอันดับหกจากบุตรหกคนและบุตรีเจ็ดคนของท่านบารอน

 

 

     กระทั่งหญิงสติไม่สมประกอบยังรู้ว่าบุตรคนแรกนั้นมีไว้สืบทอดตำแหน่งจากผู้เป็นพ่อ บุตรคนที่สองมีไว้เป็นตัวสำรองหากบุตรคนแรกตาย และบุตรคนที่สามเป็นเป็นตัวสำรองหากบุตรสองคนแรกถูกสุนัขอสูรคาบไปแดก หรือ ตายจากไข้ป่าที่มากับโคลนตมในฤดูน้ำหลาก หรือถูกปังตอเฉาะหัวเมื่อพ่อค้าเนื้อพบบนเตียงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน หรือดื่มค็อกเทลผสมยาพิษที่บุตรคนที่สามตั้งใจชงให้อย่างสุดความสามารถ

 

 

     นอกจากนี้ยังเคยมีกรณีที่บุตรอันดับสาม, สี่, หรือกระทั่งห้าได้เป็นผู้สืบตำแหน่ง หากพวกเขาโชคดีเกิดมาในยุคสงคราม หรือโรคฉี่หนูกลับมาแพร่ระบาดอีกครั้ง

 

 

     แต่ไม่เคยมีประวัติศาสตร์ฉบับใดที่จารึกไว้ว่าบุตรคนที่หกได้ขึ้นเป็นผู้สืบทอดตระกูล

 

 

     จริงอยู่ที่บุตรคนที่หกสามารถทำให้นักประวัติศาสตร์ต้องจดจำชื่อของเขาไว้ โดยการจับบุตรคนที่หนึ่ง, สอง, สาม, สี่, และห้า มอมเหล้า ก่อนแบกพวกเขาไปขึ้นเตียงลูกสาวร่านรักของพ่อค้าเนื้อ

 

 

     แต่มันคงยุ่งยากน่าดู

 

 

     บุตรคนที่หกคนนี้ไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก

 

 

     บุตรคนที่หกเลือกที่จะเข้าเรียนในโรงเรียนขุนนางแทนที่ต้องไปเป็นผู้ติดตามเป็นอัศวินดั่งบุตรคนที่สอง, ฝากตัวเป็นศิษย์ที่โบสถ์ดั่งบุตรคนที่สามและห้า, หรือเข้ารับการฝึกฝนเป็นบัตเลอร์ดั่งบุตรคนที่สี่ จากทางเลือกทั้งหมดที่เป็นไปได้ การเข้าโรงเรียนลูกผู้ดีนับว่ายุ่งยากน้อยที่สุด

 

 

     ไม่มีทางที่ท่านบารอนจะเจียดเงินส่งเสียค่าเล่าเรียนให้บุตรที่ไม่มีโอกาสสืบสกุล

 

 

     ดังนั้นบุตรคนสุดท้องจึงได้แต่ทอดถอนใจก่อนเปิดหนังสือสีน้ำตาลเหลืองกรอบขึ้นอ่าน แทนที่จะใช้มันรองขาเตียงดังที่ผ่านมา เพื่อหวังทำคะแนนสอบเข้าเป็นนักเรียนทุน

 

 

     หากเทียบกันแล้ว การท่องจำตำรานั้นย่อมง่ายกว่าการฝึกอันแสนหฤโหดของคฤหาสน์บัตเลอร์ หรือการเผยแผ่พระธรรมคำสอนของโบสถ์เป็นไหนๆ

 

 

 

 

***

 

 

 

     ชีวิตในร้ัวการศึกษาน้ันยุ่งยากกว่าที่บุตรบารอนคาดคิด เขาต้องพยายามคงระดับผลการเรียนไว้เพื่อรักษาทุน แต่ขณะเดียวกันต้องพยายามไม่ข้ามหน้าข้ามตาเหล่าลูกท่านหลานเธอทั้งหลายที่มีบุพการียศสูงส่งกว่าบารอนเล็กๆ เช่นบิดาผู้บังเกิดเกล้าของเขานัก

 

 

     บุตรคนที่หกไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก และการหายใจโดยไม่มีศรีษะอยู่เหนือบ่านั้นยากนักแล...

 

 

     ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย เนื่องจากทุนการศึกษานั้นมีไว้สำหรับผู้ที่มีผลการเรียนอันดับหนึ่งของชั้นปีเท่านั้น

 

 

     ‘เวร’

 

 

     บุตรคนที่หกเรียนอยู่ในชั้นปีเดียวกับองค์ชายรัชทายาท

 

 

     ‘เวรชิบ'

 

 

     บุตรบารอนแจ้งเจตจำนงสละสิทธิ์ทันทีที่ทราบเรื่อง หากแต่โรงเรียนต้องการเรียกร้องค่าเสียหายจากการที่ทำให้ผู้เข้าสอบคนอื่นเสียโอกาสได้รับทุน

 

 

     “แล้วยังต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่ทำให้ฉันต้องเซ็นเอกสารเพิ่มจนมือหงิก! ค่าทำงานล่วงเวลาจนขอบตาช้ำ! ค่าปลอบขวัญที่ทำให้ฉันเสียเวลาไปจีบหนุ่ม! น่ียังไม่รวมค่า...ฯลฯ”

 

 

     ‘อีป้าเวร’

 

 

     บุตรคนที่หกหักห้ามสัญชาตญาณสัตว์ป่าของตนที่สั่งให้กระโดดงับหัวท่านปรมาจารย์ใหญ่อันทรงศักดิ์แห่งสถาบัน ก่อนลากสังขารอันไร้เรี่ยวแรงของตนไปยังหอพักนักเรียนที่เขาต้องอาศัยตลอดหกปี

     บุตรคนที่หกมองดูแผนผังตึกที่ศาสตราจารย์ใหญ่ผู้ทรงเกียรติยัดใส่มือเขา ก่อนเดินไปยังตำแหน่งที่ระบุไว้ว่าไว้ว่า ‘ห้องพักนักเรียนทุน’

 

 

     เขาก้าวเท้าขึ้นบันไดผ่านชั้นที่หนึ่ง...

 

 

     ...สอง...

 

 

     ...สาม...

 

     ...สี่...

 

     ...

 

     ...สิบเอ็ด...

 

 

     …สิบสอง...

 

 

     …

 

 

     …ยี่สิบหก...

 

 

     …ยี่สิบเจ็ด…

 

 

     …

 

 

     ...ห้าสิบสาม...

 

 

     …

 

 

     ...หนึ่งร้อยสิบแปด...

 

 

     …

 

 

     …

 

     บุตรคนที่หกใช้แขนต่างขาหน้าปีนบันไดนับหมื่นหรือแสนขั้นมิได้นับ โดยมีท่านอาจารย์ใหญ่ผู้เป็นที่เคารพรักใช้เวทเสกเก้าอี้ให้ขยับขาทั้งสี่แบกนางติดตามมาด้วยเหตุผลใดมิอาจทราบ

 

 

     ในยุคสมัยที่อาคารทั่วไปสูงมากที่สุดเพียงเจ็ดชั้น หอพักสูงชะลูดเสียดฟ้านี้นับเป็นหนึ่งในส่ิงมหัศจรรย์แห่งโลกก็ว่าได้ สถาปนิกและวิศวกรจากทั่วทั้งดินแดนกระท่ังอาณาจักรโพ้นทะเลล้วนเดินทางฝ่าฟันอุปสรรคมาเพื่อได้เห็นสถาปัตยกรรมอันน่าทึ่งนี้เป็นบุญตาสักคร้ังในชีวิต

 

 

     บุตรคนที่หกเองก็รู้สึกประทับใจในความวิเศษของสถาปัตยกรรมนี้เช่นกัน และสัญญากับตนเองว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องหาโอกาสแนะนำนักออกแบบอัจฉริยะผู้สร้างหอคอยนี้ให้รู้จักกับลูกสาวผู้น่ารักของพ่อค้าเน้ือเป็นการตอบแทนให้จงได้

 

 

 

 

     ในที่สุดบุตรบารอนก็สามารถขึ้นไปถึงชั้นใต้หลังคา เขาทำการปาดเหงื่อที่ชโลมใบหน้าและเก็บลิ้นที่ห้อยต่องแต่งออกมา พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะบังคับสายตาของตนไม่ให้เหลือบมองท่านอาจารย์ใหญ่ผู้แสนเลอค่าที่กำลังแสยะยิ้มระรื่นดั่งเด็กน้อยที่ได้ฉีกปีกฉีกขาแมลงเล่นเป็นครั้งแรก

 

 

     บุตรคนที่หกละความสนใจจากนางแล้วรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นยืน เขาเดินลากขาผ่านห้องเก็บของเก่า, ห้องเก็บไม้กวาด, ห้องเก็บเครื่องเรือนไม่ใช้แล้ว, และห้องเก็บถุงเท้าเน่าจนถึงบานประตูเก่าสุดโถงทางเดิน

 

 

     สารเคลือบเนื้อไม้ได้ฉีกลอกออกจนหมดแล้ว บนบานประตูมีรอยกรีดขีดเขียนของนักกวีนิพนธ์และศิลปินเอกแทบทุกตารางนิ้ว

 

 

[ไอ้มาร์ค พ่อทุกสถาบัน] [’จารย์สอนดาบแม่งอกโตน่าเจี๊ยะชิบ] [มึงโรคจิตชอบคนแก่หรอสัส]
[อ่าวไอ้เวณ!กูเจอมึงตาแตกแน่ห่าราก] [กล้าก็เดี่ยวกันตัวๆดิสัส!] [อย่าทะเลาะกันเลยคับ] […]

 

     ‘…’

 

 

     ขอบประตูมุมหนึ่งสลายหายไปอยู่ในกระเพาะของปลวก และด้านล่างบานประตูมีช่องกว้างที่คาดเดาได้ไม่ยากว่าสิ่งมีชีวิตหน้าขนบางชนิดใช้เป็นทางผ่านเข้าออกเป็นประจำ

 

 

     บนบานประตูแปะแผ่นกระดาษยู่ยี่ที่เปื้อนรอยรองเท้าของสตรีบางคน ตัวอักษรหมึกแดงเด่นหลาเขียนด้วยลายมืออันวิจิตรว่า...

 

 

[ห้องพักนักเรียนทุน]

 

 

     “ดูซิ! สบายจะตาย! มีห้องพักส่วนตัวไม่ต้องแชร์กับใคร แถมเหมาทั้งชั้นเป็นของตัวเอง แหม~ เดี๊ยนเห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้นะเนี่ย~!”

 

 

     บุตรบารอนยับยั้งสัญชาตญาณดิบที่บอกให้ตนกระโดดเตะปากท่านอาจารย์ใหญ่ผู้ทรงคุณวุฒิที่อุตส่าห์เจียดเวลาอันแสนมีค่าของนาง เดินทางมาส่งเขาถึงหน้าประตู

 

 

     บุตรบารอนหมุนลูกบิดสนิมเขรอะใกล้หลุดเปิดบานประตู เห็นสภาพห้องขนาดเท่าจิ้งเหลนดิ้นตาย เพียงกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดมาตรฐานของเขาก็กินเนื้อที่ไปแล้วกว่าครึ่งห้อง ไม่มีกระทั่งบานหน้าต่างกันลมหนาวที่พัดพาเกล็ดน้ำแข็งจากก้อนเมฆภายนอกเข้ามา

 

 

     บนพื้นมีเพียงผ้านวมเก่าๆผืนเดียว เนื้อผ้าเต็มไปด้วยเศษขนและรอยฟัดพร้อมคราบน้ำลายของเจ้าของคนก่อน เมื่อตัดสินจากรอยวงดวงสีชาที่ยังไม่แห้งดีนักและกลิ่นรัญจวนที่ทำให้สมองอันอ่อนเพลียจากความเหนื่อยล้าของเขากระปรี้กระเปร่าข้ึนในบัดดล...คาดว่าเจ้าของคนก่อนคงมีจิตอารี ‘อุทิศ’ ให้เขาได้ใช้งานต่อเมื่อไม่ถึงครึ่งช่ัวยามน้ีเป็นแน่

 

 

     เมื่อเงยหน้าขึ้นมองด้านบนเพดาน เขาเห็นสิ่งมีชีวิตแปดขาตัวเท่าตัวเท่าจานข้าวนับสิบกำลังร่วมมือร่วมใจกัน สร้างบ้านลอยฟ้าอย่างขยันขันแข็ง

 

 

     ความสามัคคีของเหล่าพี่น้องแปดตาทำให้เขาน้ำตาไหลด้วยความทราบซึ้งปลื้มปิติ

 

 

‘มนุษย์เอ๋ยจงดูเถิด

แม้นเดียรัจฉานยังรู้รักสมัครสมาน

ไฉนไยเล่า มนุษย์เอ๋ยจักแก่งแย่งช่วงชิงกันมิจบส้ิน

ฆ่าได้กระทั่งพี่น้องร่วมอุทรมารดา

มนุษย์เอ๋ย เจ้ามิกระดากใจอายสัตว์มันฤา’

 

 

     “อ้อ! เกือบลืมบอกไป ค่าอุปกรณ์ หนังสือ อาหารและพยาบาลไม่รวมอยู่ในทุนนะจ๊ะ กู๊ดดดบาย~!!”

 

 

     บุตรคนที่หกกระชากคอเสื้อครูใหญ่ที่ยิ่งใหญ่ชิบหายก่อนที่นางจะทันใช้เวทหายตัวหนี

 

 

     เขาใช้สัญชาตญาณมนุษย์วานรยกนางเหนือข้ึนเหนือหัวก่อนทุ่มตัวนางผ่านบานหน้าต่างกว้าง

 

 

     “ชิ!”

 

 

     บุตรบารอนเดาะลิ้นอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าครูใหญ่สติไม่สมประกอบสามารถหายตัวหนีไปได้ทันก่อนที่สมองของนางจะมีโอกาสได้ไหลติดเป็นเนื้อเดียวกับพื้นหินขัดเงาด้านล่างหอคอย

 

 

 

 

คาดว่าชีวิตวัยเรียนของเขาคงหนีไม่พ้นเรื่องยุ่งยากเสียแล้ว