มิลันธา : บันทึกของสาวน้อย

12:14 pm. ฉันเอาอะไรคิดเนี่ย เล่นเกม free to play pay to win ทั้งที่ไม่เติมเลยเนี่ยนะ ก็แน่สิ ลำพังค่าขนมฉันยังไม่มีกินเลย มีเกมอะไรบ้างที่น่าสนุกพอให้เด็กจนๆตาดำๆ เล่นบ้างมั้ย T_T กว่าจะถึงเวล 200 มันต้องใช้อะไรหลายอย่างเลย หรือฉันจะล้มเลิกมันดีนะ T[]T ไอ้พวกโทรศัพท์กากๆ เฮงซวยพวกนี้มันกำลังจะทำให้ฉันอารมณ์เสีย น่าเบื่อมากเลยล่ะ คุณพอจะทำให้ฉันตื่นเต้นได้บ้างมั้ย? ฉันเคยดูหนังเรื่อง inception เป็นหนังไซไฟที่ดีมากเลยล่ะ คะแนน imbd ประมาน 8.0 ขึ้น เป็นเรื่องความซับซ้อนของฝัน ช่วงนี้ฉันมักจะฝันแปลกแบบเป็นเรื่องราวเสมอ ฉันควบคุมมันได้ ฉันรู้ว่ามันคือฝัน แต่ฉันตื่นไม่ได้ ราวกับเล่นละครอยู่ใต้บึ้งก้นของจิตใจเลย ฉันเริ่มควบคุมมันได้เมื่อไม่นานมานี้ ฉันจะบอกวิธีควบคุมมันให้ เป็นค่าตอบแทนที่คุณฟังฉันนะ "คุณต้องมีสติขณะฝันอยู่ คุณต้องรู้ตัว และตั้งสติ จากนั้นคุณพยายามที่ตะควบคุมมัน อย่างเช่นนึกถึงเรืองร่างหญิงสาวที่นอนรอคุณอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ใช่ คุณทำได้ วิธีทำให้มีสติตลอดก็คือ ทุก 1 ชั่วโมง คุณต้องเตือนตัวเอง ว่าตอนนี้คุณกำลังฝันอยู่หรือไม่ มองไปรอบๆ สัมผัสสิ่งต่างๆ รอบตัว ทำอย่างนี้เรื่อยๆ อาจจะยากหน่อย แต่ไม่เกิรความสามารถคุณหรอก ฉันจะบอกให้ละกัน การควบคุมความฝันได้น่ะ มันสุดยอดไปเลย คุณเคยคื่นขึ้นมาและจำเรื่องราวที่ฝันได้มั้ย รู้สึกเหมือนจริงใช่มั้ยล่ะ ถ้ายิ่งเป็นฝันดีนะ อ้อฉันลืมบอก คุณสงสัยมั้ยทำไมเราจำฝันทั้งหมดได้ เหมือนมันนานมากและไม่พอสำหรับ 9 ชั่วโมงที่นอนไปหรอก จริงๆแล้วเราฝันเต็มที่ได้แค่ 20 นาที หรืออาจมากกว่านั้น ทุกอย่างในฝันดูเหมือนปกติ แต่ที่จริงแล้ว มันเร็วกว่าเวลาจริงหลายเท่า คุณลองนึกอะไรซักอย่างสิ แน่นอนว่าสมองจะต้องนึกเร็วกว่าสิ่งที่จะพูดซึ่งเป็นความเร็วปกติ พอจะนึกตามกันทันมั้ย ฮ่าๆ นี่เป็นแค่สันนิษฐานของฉัน คุณมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างล่ะ คุณยังจำคำพูดของฉันได้ใช่มั้ย ส่าแต่ฉันลองทำ inception ซะตอนนี้เลยดีมั้ย ฮ่าๆ มันน่าเบื่อเหลือเกินนน 20:36 pm. ฉันไม่มีใครจริงๆนะ ไม่มีเลย ถึงจะอ้างโรคนี้หรืออ้างพ่อแม่ครอบครัวไงที่ยังรัก แต่มันไม่พอจริงๆนะ เขาไม่มีเวลามานั่งให้ความรักเราตลอดหรอก ขออย่างนึงได้มั้ย เวลาคุณฟังฉัน โปรดมองฉันเป็นเด็กผู้หญิงบริสุทธิ์คนนึงได้มั้ย ฉันค้องการอย่างนั้น ขอแค่นาทีเดียวที่มองแค่ตัวตนด้านนี้ของฉัน ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึง เป็รเด็กสัยรุ่นธรรมดา ฉันอยากมีเพื่อน แต่ฉันไม่ต้อนรับพวกเขา ฉันขับไล่พวกเขาเอง สร้างกำแพงหนาปิดกั้นพวกเขาจากด้านนอก ตอนฉันยังเด็กๆ ฉันอ่อนไหวต่อทุกสิ่ง ฉันมักจะทุ่มเทใจให้เพื่อนๆ และคนรอบข้างเสมอ ฉันถูกสอนมาให้ใส่ใจคนอื่นๆ หลายครั้งเหมือนกันที่ฉันโดนขโมยใจนั้นไป พวกเขาย่ำยีไม่เห็นค่า มันเป็นเหตุผลของกำแพงหนานี้ คุณเคยเหงามากๆ มั้ย ถ้าฉันตะบอกว่าฉันรู้สึกอน่างนั้นตลอดเวลาเป็นเท่าตัวล่ะ แต่มันมีวิธีรักษาได้นะ แค่คุณเข้ามาให้ความจริงใจฉัน คุยและยิ้มให้กับฉัน ขอเพียงสิ่งที่คุณแสเงออกมานั้นมาจากใจ ไม่ใช่สิ่งโกหก เหมือนกับยาที่จิตแพทย์ให้ฉันกิน ฉันอยากใก้พวกคุณเข้าใจคนตำพวกนี้ สัญญามั้ยว่าจะเรียนรู้และรับมือพวกเขา ไม่ตอกย้ำพวกเขา ลำพังรับมือกับความคิดพวกเขาก็แย่พออยู่แล้ว แต่ฉันไม่ได้ใก้คุณสงสารเขานะ คนจำพวกนี้อาจจะเจ้าเล่ห์เป็นบางส่วน แต่เขาจะไม่ทำอะไรคุณ ถ้าหากไม่จำเป็น เขาจะไม่ทำ เพราะเขาเคยอยู่จุดต่ำสุดมาก่อน บอกแล้วนะว่ามันเป็รเพียงความคิดของฉัน