มิลันธา : บันทึกของสาวน้อย

22/11/2017 10:32 am. ฉันกำลังเล่นเกมเก็บเวลอยู่ ตอนนี้เวล 40 แล้วว ฉันเล่นเกม fps อยู่ ฉันมีโทรศัพท์สองเครื่อง อีกเครื่องแรมน้อย ใกล้พังเต็มที อีกเครื่องการสัมผัสไม่ปกติ ให้ตายเถอะชีวิตฉันมันทำไมครึ่งๆ กลางๆ ขนาดนี้ ไม่หรอก แค่นี้ไม่ทำให้ฉันหัวร้อนได้หรอก หมูปิ้งรสชาติหมาไม่แดกขนาดนี้ ฉันต้องกินมันด้วยหรอ ให้ตายเถอะ! ทำไมพวกข้างนอกต้องมาที่บ้านฉันด้วย ทำไมแม่ต้องทำอาชีพนี้ ชีวิตฉันมันมหาวินาศสันตะโรชัดๆเลย 17:07 pm. ฉันนั่งอ่านโน๊ตของตัวเอง ฉันว่าตอนฉันแก่แล้วมาอ่านมันอีก ของหัวเราะเอาเป็นเอาตายแน่ๆ ฮ่าๆ ไม่รู้สิ มันก็น่าจะขำอยู่นะ ฉันชอบที่จะเจอพายุกระหน่ำหลังได้พบกับทุ่งหญ้าที่แสนสงบและงดงาม มันตะทำให้ฉันได้พักผ่อนสบายเป็นเท่าตัวเลย 22:01 pm. ฉันนั่งฟังเพลงไทยเดิม ชื่อเพลง ลาวดวงเดือน เป็นเพลงที่สวยงาม โดยผู้ร้องต้องจากลากับกญิงสาวที่ตัวเองรักด้วยเหตุผลหนึ่ง และเพ้อถึงเธอ ฉันนั่งฟังอยู่ในมุมห้อง ที่มีแสงสลัวๆ จากหลอดไฟดวงเล็ก ฉันเร่งเสียงสูงสุดเพื่อเชยชมน้ำเสียงคนร้อง และเสียงดนตรีที่ไพเราะนั้น เสมือนฉันหลุดไปอยู่ในโลกนั้นพักนึง ฉันรู้ศึกถึงความโศกเศร้า และ ความสวยงามของหญิงสาวผู้นั้น ฉันนั่งคุยกับแม่ เราเข้าใจกันมากขึ้น ก่อนหน้านี้ หลายเดือนที่ผ่านมา ฉันค้องการที่จะซื้อลูกบาส แต่แน่นอน ราคามันไม่ใช่จะถูกๆ ฉันผิดหวังเล็กน้อย แต่ฉันไม่ต้องการให้เขาเซ้าซี้มากกว่านี้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เจ้าใจ เธอเริ่มแสดงด้านมืดของตัวเอง ขุดคุ้ยและพูดเสียดสีต่างๆนาๆ ด้านมืดของฉันเริ่มจะพลุกพล่านเช่นกัน จนฉันห้ามมันไม่ไหว ฉันทำร้ายเธอ.. พี่เขยกุมตัวฉันไว้ ธรรมดาของมนุษย์ เมื่อด้านมืดมาเจอกันก็เหมือนหมาหมู่ มันจะทำลายคนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง เขาเสียดสีด่าทอ พูดถึงแต่ด้านลบ ว่าฉันต่างๆนาๆ "ลำพังตัวเองเป็นอย่างนี้ ให้อยู่เฉยๆ มีอะไรก็ให้และช่วยเหลือทุกอย่าง มึงยังจะทำร้ายคนที่ให้มึงอีก ตราบใดที่มึงยังขอเขากินน่ะ มึงมันไม่มีค่า!" ฉันมองนัยน์ตาสีเข้มเขาอย่างแข็งกล้า พี่สาวน้ำกับน้องชายฉันตาคลอพยายามห้ามเขา เขาแทบจะชกฉันด้วยซ้ำ เขาพูดว่า "มันไม่ได้เป็นโรคอะไรหรอก สำออย! ไปสิ ไปบอกเพื่อนมึงเลย ดูซิมันจะมีใครกล้ามาช่วยมึงมั่ง!" ที่เขาพูดมา มันผิดหมด ฉันจะไม่อ้างโรคที่ฉันเป็นอยู่ แต่มันมีส่วน เขาเป็นใครที่มาตัดสินฉันผิดๆ มากล่าวหาฉันอย่างนี้ เขาไม่รู้อะไรเลย ในหัวฉันว่างเปล่า ตัวชาไปหมด ฉันซัดเขาไปทีนึง และตะโกนใส่หน้าเขา พี่สาวและน้องชายห้ามฉันไว้ หลังจากอารมณ์เราบรรเทาลงแล้ว ภายในรถปกคลุมไปด้วยความเงียบและอึดอัด ฉันย้อนคิดคำพูดของเขา ฉันไม่มีค่าเหรอ ฉันตายดีมั้ยนะ? จู่ๆ ความฝันตอนฉันตายก็ผุดขึ้นมาในหัว ฉันกลัว พ่อแม่และร้องชายฉันล่ะ ไหนจะความฝันของตัวฉันเองอีก ฉันตายไม่ได้ ฉันต้องเข้านอนแล้ว ฝันดีค่ะทุกคน