มิลันธา : บันทึกของสาวน้อย

24/11/2017 ฉันมีหลายบุคลิค ฉันเรียกพวกเธอว่าอะไรดีล่ะ พวกเขาก็ตัวฉันนี่แหละ โอ้ว คุณคงว่าฉันบ้าไปแล้ว เชิญคิดไปเลยนะ ฉันห้ามความคิดใครไม่ได้อยู่แล้วนี้ รู้มั้ยพวกคุณก็บ้าเหมือนกันนั่นแหละ ไล่จับกับความรักอยู่ได้ ไหนจะสเน่ห์ความสวย ความหล่อ ที่ทุกคนล้วนแล้วแต่สรรหา พวกมันมีค่าแค่เป็นที่ชื่นชอบของผู้ที่เห็นมันเท่านั้น โทษมันมีตั้งหลายอย่างเลยนะน่ะ ลองคิดดูสิ คิดออกใช่มั้ยล่ะ น่าแปลกที่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเหตุผลแค่นี้ ยอมรับว่าฉันชอบความสวย แต่เป็นคนนึงที่ไม่หลงมันล่ะ อ้อแล้วไหนจะงานการที่ทำกันอีก เอ้าไม่ทำแล้วจะเอาอะไรกิน ก็รู้นะ แต่คุณควรรู้ด้วยว่ามันไม่ใช่สิ่งหลักของชีวิต คุณลืมใช่มั้ยว่าจุดหมายสูงสุดของชีวิตคืออะไร ฉันจะให้คุณค้นหาเอง และมุ่งไปที่มันเป็นหลัก ฉันเปลี่ยนความคิดคุณไม่ได้อยู่แล้ว บางคนมองฉันหนักกว่าเดิมคือบ้าแบบขั้นสุดไปแล้ว จะบอกให้ว่าถ้าคุณคิดอย่างนั้น คุณนั่นแหละบ้า คุณไม่เข้าใจอะไรเลย วิเคราะห์ตัสเองได้แล้ว เอาล่ะ ฉันนั่งโต้กับตัวเองมาพักใหญ่แล้ว ฉันควรพักก่อน รู้มั้ยว่าฉันกลัวอย่างนึงคือการไม่มีตัวตน ไม่ใช่ว่าสำหรับคนอื่น แต่เป็นการไม่มีตัวตนสำหรับตัวเองพระเจ้า หรือ ความเป็นจริง คุณลองคิดดูว่าถ้ากากตลอดระยะเวลาที่ใช้ชีวิตมา มันเป็นแค่สถานการณ์จำลองของใครคนหนึ่ง ที่อยู่สูงกว่าพวกเรา ฉันไม่ได้หมายถึงพระเจ้า แต่ก็ไม่แน่ สิ่งที่เราทำมานั้นไร้ความหมาย เรื่องจริงแล้วคือ ไม่มีอะไรเลย ทุกอย่างต้องดับสูญ โดยไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ขอนึกถึงสิ่งที่ทำมาเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะให้เขาทำลายฉันโดยเร็ว โอ้ นี่เป็นแค่ความคิด ความกลัวของฉันในวัยเด็กเท่านั้นนะ จำคำที่ฉันเคยบอกคุณได้มั้ย Q:จูบแรกของฉันคือใคร คุณแม่ค่ะ เขินจังเลย >//< ฉันเริ่มเครียดเรื่องเรียนการใช้ชีวิต และจุดคุ้ยเรื่องในอดีตมาผสมกันเป็นเนินใหญ่อีกแล้ว ธรรมดาของโรคนี้นี่แหละ เฮ้อ มันเป็นเรื่องยากที่จะเป็นที่ยอมรับการเป็นเด็กใหม่ของโรงเรียน สำหรับเด็กอายุ 14 อย่างฉัน แต่ที่ยากกว่าก็คือ การเข้าโรงเรียนกลางเทอม ทุกๆปัญหาที่เจอตั้งแต่ในอดีต ที่รมกันเป็นกองใหญ่ ไหนจะความคิดติดลบของตัวเอง ปัญหาจากโลกภายนอก อารมณ์คนอื่น มันนักหนาเกินไปจริงๆ ง่ายๆ คุณลองกังวลสิ่งหนึ่งสิ ตอนนี้เลย ออกไปจ้างนอก และจับโฟกัสที่คนอื่นว่ามีคนมองเรารึเปล่า หรือกังวลเหมือนคุณทำอะไรผิดสิ แน่นอน น้อยคนที่จะเฉมเมยสำหรับเรื่องนี้ ฉันคุยกับแม่และร้องไห้ ตอนที่ฉันร้องไห้ ในหัวฉันมีเสียงหัวเราะเต็มไปหมด ฉันไม่เข้าใจว่ามันจะสื่ออะไร ฉันแทบจะหลุดขำมันออกมา ฉันต้อฃสงบสติอารมโดนการหยุดร้องไห้ จากนั้นหน้าฉันเปลี่ยนเป็นนิ่งอัตโนมัติ ฉันเข้าขั้นโรคจิตแล้วใช่มั้ย 19:49 pm. ฉันไม่ชอบคนที่เอาแค่ไฝ่ฝันแต่ไม่ทำมัน เพราะฉันเคยเป็นมาก่อน