มิลันธา : บันทึกของสาวน้อย

18/11/2017

15:49 p.m.

ฉันกำลังนั่งอยู่กับความเบื่อหน่ายเฮงซวยนี่พักใหญ่แล้ว แน่นอนไม่มีใครอยู่กับมันได้เกินชั่วโมงนอกจากคนตายหรอก ฉันพยายามเล่นเกมและหาหนัง wild things 2 อยู่ เน็ตเสือกเป็นห่าอะไรไม่รู้ นานสองนานแล้ว ลิงค์หนังแต่ละเว็บเสียหมด ไม่เข้าใจมันเป็นหนังเก่าและไม่มีฉายในโรงแล้ว มึงจะแบนกันทำไม ให้ตายเถอะฉันได้ยินเสียงฝนปอยๆ มาจากข้างนอก บัดซบ พวกเขาทำฉันหัวเสียสุดๆ ใครน้ะเหรอ ก็พสกภูติตัวร้ายที่คอยปั่นหัวฉันอยูไง แต่แน่นอน ถ้าฉันโกรธก็แพ้น่ะสิ เรากำลังเล่นเกมกันอยู่ แต่ถามสุขภาพกูซักคำสิ แม่งเอ้ย

หยุดตกซักทีเถอะพระเจ้า!

19:05 pm.

วันนี้ญาติมาพักที่บ้าน งานแต่งญาติฝ่ายพ่อน่ะ พวกเขาต้อง นอนที่ห้องฉัน หวังว่าเขาจะไม่ทำห้องฉันรกนะ ตอนนี้ฉันไม่อยากนั่งคุยกับพวกเขาเลย ฉันสบตาใครไม่ติด ฉันอยากมั่นใจในตัวเองจัง ดูเหมือนญาติคนหนึ่งจะไม่ชอบฉันนะ อาจจะเพราะชื่อเสียงฉันที่เขาได้ยินมาจากพี่สาวฉันนั่นแหละ ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่ต้องทำดีกับเด็กไม่มีอนาคตอย่างฉัน ใครสนล่ะ

การทำตัวปกติแบบคนอื่นนี่แหละที่ฉันกลัว แต่ฉันไม่ได้กลัวพวกเขานะ!

19:25

ตอนนี้ฉันเข้าห้องแล้วล่ะ ญาติบางส่วนไปอีกบ้านนึงแล้ว โอ๊ะ! เกมแจ้งเตือนแล้ว ฉันต้องไปเก็บเวลแล้ว ตอนนี้ฉันเล่นเกมเพื่อฝึกตัวเองน่ะ เกมเก็บเวลที่เด็กในวัยฉันไม่รู้จัก แต่ถ้าลองเล่น รับรองว่าพวกเขาเบื่อมันแน่นอนเลย เพราะต้องใช้ความพยายามอย่างสูง เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะเก็บไว้เป็นเกียรติบัตรเลย คิคิ

ฉันออกไปเจอพวกเขาสักหน่อยก็ดีนะ

21:47 pm.

ฉัรเพิ่งลบนิยายที่เขียนไป ให้ตายสิ! เนื้อเรื่องไม่เป็นตามที่ฉังหวังเลย ฉันไม่เสียดายมันหรอก ฉันลบหมดแล้ว เมื่อก่อนฉันไม่ล้มเลิกอะไรง่ายๆ แต่เดี๋ยวนี้ตรงกันข้าม หมายถึงฉันยินดีที่จะเริ่มใหม่ เพราะอะไรเหรอ ฉันมีความพยายามหรือเปล่า

♡ทักทายท้ายตอน

ขอขอบคุณทุกคนที่เสียเวลามาอ่านและทำความเข้าใจกับโลกของเด็กภาวะซึมเศร้าค่ะ โรคนี้เป็นโรคร้ายแรง ที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจมนุษย์ จะมีสักกี่คนที่ไม่ตอดอยู่กับมันและพลิกให้เป็นโอกาศการเรียนรู้ได้