lost world last survive (Reup)

หลังจากการนัดแผนการที่พอจะจบเรื่องพวกนี้ได้ ในเช้าวันต่อมา “โทมัส ตื่นซะเราจะไปแล้ว”

เจสซิก้าปลุก โทมัสจากเตียงในรถ ของมิลลี่ เขาแอบเห็นเธอตกใจเล็กน้อยตอนที่โทมัสตื่น “เออ... โทมี้ เบอร์แมนเรียกนายน่ะ เขารออยู่ที่หน้าปั๊มน่ะ” โทมัสงัวเงียเล็กน้อย และ เดินตรงไปที่เบอร์แมนตามที่เจมส์บอก “โทมัส ใช่ไหม” เบอร์แมนเริ่มบทสนธนา “ใช่ ฮะผมเอง” โทมัสบอกด้วยเสียงคนพึ่งตื่น “นายรู้ใช่ไหมว่า เจสซี้ น่ะรักนายมากแค่ไหน” เบอร์แมนนั้นพูดด้วยเสียงที่รู้ได้ว่าหนาวและเศร้าเล็กน้อย “ผมว่าแบบเพื่อนครับ” โทมัสตอบแบบถน่อมน้ำใจ “ไม่เลย โทมัส เธอรักนายมากกว่านั้น เธอรักนายตั้งแต่นายย้ายมาจากต่างหมู่บ้าน เธอถูกชะตากับนายมาก ตอนนี้มันเป็นโอกาสเหมาะที่จะดูแลเธอกลับ แล้วเพราะอีกไม่นานนักฉันจะสละชีวิต จะตายในการสู้กับสิ่งกลายพันธุ์พวกนั้น เพื่อในพวกนายไปต่อ” เบอร์แมนพูดอย่างเข้มแข็งแต่กลับเศร้าสร้อย แม้โทมัสพนานามเกลี้ยกล่อมเบอร์แมนไปสักพัก เขาก็ชวนโทมัสดื่มเหล้าที่ผสมกับอะไรต่อมิอะไร อย่างกาแฟ คาราแมลและอื่นๆที่กินได้ แต่ด้วยบรรยายกาศที่ไม่น่าชวนดื่มนัก...แต่หารู้ไม่เจสซิก้านั้นกำลังแอบฟังอยู่ เธอนั้นเดินตรงไปรถไปเงียบๆ และสั่งกาแฟร้อนกับมิลลี่ “เธอไม่ควรที่เศร้านะเจสซิก้า” มิลลี่พูดขึ้นขณะที่กำลังชงกาแฟ “เธอน่าจะเก็บคำพูดนั้นตอนเสียลูกนะ” เจสซิก้าพูดขึ้นด้วยเสียงที่หลบความเศร้า “เปล่าเลยฉันเขาใจดีนะ พ่อ แม่ฉันเสียตอนฉันอายุ 10 ขวบ พี่น้องบางคนตาย ฉันพ่อสั่งเสียให้ฉันหนีไปให้ไกลที่สุดจนตอนนี้ 30 แล้ว ก็ชีวิตเกือบดีอะนะจนมีลูก” มิลลี่พูดปลอบใจพร้อมนั่งตรงข้ามกับเจสซิก้า “แล้วสามีของเธอละ เขาไปไหน” เจสซิก้าพูดขึ้นขณะมองกระจก “ไม่มีละ ถ้าจะพูดก็ควรพูดว่าแมนนี่น่ะฉันเก็บมาเลี้ยงน่ะ” มิลลี่พูดพลางคนกาแฟวนไปเรือยๆ จนกระทั้งเบอร์แมน และ โทมัสกลับ มาที่รถ

มิลลี่ถามโทมัสที่ ดูจะเมาไม่เท่าเบอร์แมน “นายเห็นแมนนี่หรือเปล่า” โทมัสไม่ตอบแต่เบอร์แมนตอบว่า “เขาเล่นลูกบาสกับพี่น้องบาร์คอยู่ข้างนอก โทมัสดูเหมือนไม่เมาใช่ไหมหมดนั้นคอแข็งจริงๆยอมแพ้เลย” เบอร์แมนพูดทั้งๆที่นอนหอบเหนือย “ออ เออ ดี ฉันไปตามแมนนี่กับพวกบาร์ค เจสซิก้าช่วยเอายาแก้แฮงค์ที่หลังตู้เย็นมาให้สองคนนี้ทีสิ” หลังจากที่มิลลี่เรียกลูกชายของเธอและพี่น้อง อาการของโทมัส และ เบอร์เหมือนจะดีขึ้น “แม่ฮะผมต้องชงไวท์มอลต์กับนมให้พวกเขาไหมฮะ” แมนนี่มองดู เบอร์แมนและโทมัส นอนเมาอยู่บนเตียง “อ่าาาาา แม่ว่าไม่ต้องหรอกพวกเขาไม่ต้องการอะไรแบบนั้นหรอก” มิลลี่เธอดูท่าทีที่เหมือนจะหัวเราะเล็กๆน้อยๆ เจสซิก้าเธอยังคงเหม่อลอยไปเรื่อยๆตลอดทาง จนจอร์น บาร์ค เดินมาทักที่ เธอ “คุณเจสซิก้า คุณไม่เหมือนตอนเถี่ยงกับโทมัสกันบนรถเลยนะ เกิดอะไรหรือขึ้นเปล่า” เขาวางแก้วกาแฟลงและถามเธอด้วยความสงสัย “ออ ไม่สิ ไม่แน่นอนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นละ” เธอันมาตอบจอร์นอย่างใจลอย “ผมหวังว่าคุณจะไม่คิดว่าผมมาจีบคุณหรอกนะ” จอร์นพูดเหมือนจะพยายามให้เจสซิก้าขำ แต่ก็ไม่เป็นผล “จอร์นครับ เราไปเล่นเกมไหมฮะ” แมนนี่วิ่งมาถามจอร์น “ออ ได้สิหนุ่มน้อย” จอร์นเดินตามแมนนี่ที่มีเจมส์นั่งรออยู่ “อ่าาาาา ให้ตายสิพ่อคุณดื่มหนักเป็นบ้าเลย” โทมัสเดินตรงมาที่เจมซิก้าและเริ่มบทสนา “เขากลายเป็นคนชอบกินเหล้าตั้งแต่วันที่แม่ฉันเสียนั้นละ” เจสซิก้าพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้มองตาของโทมัสเลย “คือมันเป็นงี้นะ เจสซิก้าผมอยากบอกคุณว่า...” “พวกนาย เราเข้าสู่ชานเมืองของไอโอวาแล้วเราจะลงกันแล้ว”เสียงตะโกนของมิลลี่ส่งผลที่ทำให้เบอร์แมนตื่นตัว “เอาล่ะได้เวลาไปลุยเลือดกับพวกผีปีศาจแล้ว” เบอร์แมนพูดขึ้น “ไม่ละเราคงจะไม่ทำแบบนั้นถ้าไม่จำเป็น” มิลลี่พูดกับเขาขณะที่ชงกาแฟให้เบอร์แมน “พี่น้องบาร์คเราเข้าตัวเมืองไอโอวาแล้วนะเตรียมตัวซะสิ” เจสซิก้า “พวกเราต้องไปแล้วนะหนุ่มน้อยฉันคาดว่าไม่นานนักเราจะมาเจอกัน” เจมส์บอกแมนนี่ และ จอร์นก็ลูบหัวของเด็กชาย มิลลี่ดับเครื่องยนต์เพื่อดับเสียง พี่น้องบาร์คเดินเข้าไปที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน พวกเขาพกปืนพกและปืนกลมือไปคนละกระบอก น้ำ ยา อาหาร และกระสุนจำนวนที่มากจะกวาดพวกกลายพันธุ์ในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินได้พอควร ทั้งสองให้สมุดวาดแก่แมนนี่ทีด้านในมีรูปวาดของที่ต่างๆที่พวกเขาวาดมามากมาย ด้วยทั้งสองเริ่มทำให้พวกผู้รอดชีวิตของโทมัสสบายใจเมื่อทั้งสองลั่นเสียงปืนสั้นขึ้น จึงทำให้มิลลี่ออกรถไปเรื่อยๆจนถึงที่หน้าบริษัทไบโอสตอม สาขาไอโอวาแต่ทั้งหมดวางแผนกันให้พร้อมกันก่อน “แมนนี่ แม่มีอะไรจะบอก” เรียกแมนนี่มาหาเธอ “แม่คงไม่มาที่รถซัก8-9 ชั่วโมงจำสิ่งที่แม่สอนได้ไหม” เธอถามแมนี่ด้วยความเป็นห่วง “จำได้ครับ ห้ามเปิดไฟรถ ห้ามส่งเสียงดัง พยายามอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งให้มาก อย่าเปิดแฟลตและเปิดเสียงโทรศัพท์” แมนนี่ตอบคำถามจากแม่ของเขา “ดีทำตามที่บอกนะ” มิลลี่แอบมีน้ำตาคลอเล็กๆน้อยๆ หลังจากทั้ง4คนได้ออกจากรถทั้งหมดนั้นหารู้ไม่ว่าได้มีผู้รอดชีวิตอีกกลุ่มได้คอเฝ้ามองพวกเขาอยู่........โปรดติดตามตอนต่อไป......