lost world last survive (Reup)

หลังจากทั้ง4คนออกไปจากรถแล้วเรียบร้อย กลุ่มผู้รอดชีวิตอีกกลุ่มที่แอบมองอยู่ทั้งๆที่4คนนั้นไม่รู้เลยนอกจาก แมนนี่ที่อยู่ในรถที่รู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากลนัก เมื่อทั้ง4เขาไปในตึกก็ไม่เคล่วคลาดจะเจอพวกกลายพันธุ์ที่มีลักษณะที่ซอมบี้ที่ผิวหนังดูกันแสงได้ดีกว่าที่มิชิแกนกลุ่มของโทมัสวิ่งฝ่าดงซอมบี้และตรงที่ช่องแอร์ที่กว้างมากและซ่อนตัวในนั้น มิลลี่หยิบแผ่นอะไรบางที่เรืองแสงออกมา “นั้นอะไรน่ะ” โทมัสถามมิลลี่ “นั้นอะไร นายถามได้ไงน่ะ มันคือไมโครแมพ (แผนที่ไมโคร) นายไม่มีมันหรอตอนเขาทำงานเขาไม่แจกหรือไง” มิลลี่ถามเสียงแข็ง “ไม่นะ คือฉันทำงานได้แค่วันเดียวเอง” โทมัสตอบเสียงอ่อยๆ “ในป้ายชื่อนายปุ่มสีแดงใช้ไหม นายกดมันซะตามฉันมา” โทมัสทำตามที่มิลลี่

บอก และทั้ง 3 สามก็ปืนตามช่องแอร์ และทั้ง 4 ก็ปืนลงที่ห้องทดลอง “เรามาถึงที่แล้วใช้ไหม เบอร์แมนถาม เจสซิก้าที่มองไปรอบๆห้องพบว่ามีคนบาดเจ็บอยู่จึงทักมิลลี่ มิลลี่รู้เรื่องจึงเดินไป “นี้เจ้าหน้าที่ไบโอสตรอม สาขา อินดีแอนา อาการเป็นไงบ้าง” มิลลี่ถามอย่างรวดเร็ว “ไม่สำคัญหรอกจะเป็นใครแต่รีบหนีไปซะ เขากำลังมา” พนักงานคนนั้นตอบด้วยเสียงใกล้ตาย “เขาคนไหนมาบอกที” เบอร์แมนถาม “โอ้ ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ อย่านะ อย่าทำแบบนั้น อ๊ากกกกกกกกกกกกก” นายทหารที่นอนเหมือนคนใกล้ตายได้กรีดร้องเหมือนกับโดนกับอะซักอย่างปั่นหัวของเขา และจากนั้นไม่นานนักหัวของเขาก็กระเดนออกจากบ่าและระเบิดออกดังโป๊ะ!!! เลือดในหัวของนายทหารกระเสนไปทั่ว มันทำให้มิลลี่พูดว่า “ฉันว่ามันโชคดีแล้วที่แมนนี่ไม่มาที่นี้” “มันแน่นอนอยู่แล้วเด็กประมาณนั้นร้องไปทั่วห้องแน่” โทมัสมองดูร่างอันไร้วิญญาณของนายทหารด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียนเล็กน้อย แต่ความสงสัยของเบอร์แมนยังไม่สิ้นเขาถามกับมิลลี่ว่า “ไอ้คนที่หมอนี้พูดคือใครกันล่ะ” เมื่อมิลลี่ได้ยินคำพูดของเบอร์แมนเธอตตอบไปว่า “ขอโทษนะแต่ฉันไม่รู้” กลุ่มของโทมัสยังตรงไปเรื่อยๆจนถึงห้องทดลอง

การเริ่มทำยารักษาเริ่มขึ้น เบอร์แมนเริ่มระวังประและช่องลมมากขึ้น เจสซิก้าวางงใจมากพอจะจะวางอาวุธไว้กับพื้น และนั้นทำให้เบอร์แมนดุเจสซิก้าบ้าง โทมัสพยายามที่จะมองดูแผนที่ไว้สำหรับทางหนี ส่วนมิลลี่ยังคงปรุงยาไปเรื่อยๆ สลับกับดูชีพจรของแมนนี่ เธอพบว่าเขาหลับไปแล้ว

จนเวลาผ่านไปกลุ่มของโทมัสได้นอนหลับกันไปยกเว้นมิลลี่ คนที่นอนหลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะมีเสียงระเบิด โทมัสหยิบแผนที่มาดู เขาพบว่าแผนที่นั้น error จอกระพริบ และขึ้นสลับกับคำ not found จน แผนที่เป็นปรกติ เขาพบว่าห้องฝั่งตะวันตกนั้นเสียหานมากและมันก็ส่งผลให้ในแผนที่หายไป ในขณะที่เบอร์แมนมองสอดส่องไปด้านนอก เจสซิก้าพยายามช่วยมิลลี่ปรุงยา และอีกไม่นานยาจะเสร็จแล้ว แต่จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามา “พวกนายไปหลบเร็ว” มิลลี่ตะโกนบอกคนอื่น เจสซิก้าและโทมัสเลือกที่จะซ่อนในตู้ เบอร์แมนเลือกจะหลบที่ข้างตู้ที่เจสซิก้าซ่อนอยู่ในมือของเขาบรรจุกระสุนแบบพร้อมสู้ ละซักพักเสียงเปิดประตูดังขึ้น คนที่เดินเข้ามานั้น เขาดูไม่แก่นักอายุซัก31ได้ และที่น่าแปลกคือเขาดูเหมือนจะไม่ได้จะมีกำลังมากนักแต่ทำไมถึงสามารถพังประตูที่ล๊อคอยู่เขามาได้ “คุณไม่จะมาอยู่ที่นี้นะเดเมี่ยน” เขาพูดกับมิลลี่พร้อมด้วยสแยะยิ้ม “โอ้! ไม่หรอกคุณ...คุณ...อ่าาาาาาา...คุณ” “ชาร์ล แบค” ชาร์ลพูดตอบเธอทั้งที่เธอยังนึกชื่อเขาอยู่ “อ่า!!! ใช่ๆๆ คุณชาร์ค ฉันเพียงแค่มาเช็คเรื่องเชื้อที่แพร่กระจายเท่านั้นเอง” ลุคความฉลาดและสุขุมของมิลลี่ได้หมดไปเมื่ออยู่ต่อหน้าชาร์ล “ไม่หรอกคุณเดเมี่ยนคุณไม่ได้มาเช็คเชื้อโรคหรอก คุณต้องมาทำอะไรซักอย่างแน่ ฉันคงไม่ต้องทำร้ายใครในนี้หรอกนะ” ชาร์ลมองไปที่ตู้ที่มีเจสซิก้าซ่อนอยู่เพื่อให้มิลลี่พูดความจริง “ใครละไม่มีหรอก ฉันมาที่นี้คนเดียวจริงๆนะ” มิลลี่เหงื่อเริ่มออก ปากสั่น และอาการเหมือนจะปวดหัวด้วย “เธอดูไม่ดีเลยนะมิลลี่” ชาร์ลสแยะยิ้มและเดินตรงมาที่เธอและถามเธอต่อว่า “อะไรตรงด้านหลังเธอหรอยานั้นน่ะ” ออมัน...มันคือยาเพิ่มประสิทธิภาพของเชื้อไง...” สภาพของมิลลี่ตอนนี้ดูเหมือนคนที่ไม่สบายอย่างหนัก และเธอนั้นมีน้ำตาไหลออกมา “งั้นผมขอดูหน่อย” ชาร์ลยื่นมือมาให้มิลลี่ “มัน...มัน...มันยังไม่เสร็จ” มิลลี่ฝืนพูดกับเขา “ผมยังไม่อยากจะทำแบบนี้นะ ผมไม่อยากจะข่มขืนจิตใจของคุณ เพราะงั้นส่งมาซะ” มิลลี่ต้องฉงักเธอเกือบจะยื่นยาถอนพิษไปแล้ว

ในตอนนั้นเบอร์แมนที่ในมือของเขาถือปืนลูกซองพร้อมยิง เขาโกรธและนั้นทำให้เขาลั่นไกปืนใส่ชาร์ลถึง3นัด หัวของชาร์ลเละจนเห็นสมองเป็นย่อมๆ มิลลี่ดูโล่งใจเล็กน้อยที่เห็นชาร์ลโดนเป่าสมองและนอนกับพื้น อาการของเธอเริ่มดีขึ้นเจสซิก้าและโทมัสที่ซ่อนในตู้ได้ออกมา และ มิลลี่กล่าวว่า “งานเสร็จแล้ว ฉันว่าเรารีบกลับเถอะ” ทั้ง4คนปีนออกไปทางช่องแอร์ถึงจุดหนึ่งมิลลี่ก็ขอพักนั้นจึงเป็นผลทำให้เบอร์ถามมิลลี่ “นี้เธอ นั้นมันหมายความว่ายังไงนายรู้จักกับไอ้โรคจิตนั้นได้ยังไง” “เขา...เขา...เขาเป็น...” มิลลี่ผู้อย่างติดๆขัด “เป็นอะไร!!!!”เบอร์แมนบังคับให้เธอตอบ “เขาเป็นพ่อของแมนนี่ จบไหม เขาเป็นสามีของฉัน!!!!” ..........โปรดติดตามตอนต่อไป....................