ปีกสยอง

ในตอนนั้นเอง ผีเสื้อยักษ์อีกตัวปรากฏกายอยู่บนกำแพงของห้องน้ำ มันจ้องเด็กหนุ่มไร้เดียงสาตัวแข็งทื่อด้วยคมเขี้ยวที่อยากจะฉีกกินเลือดกินเนื้อของเขาเป็นชิ้นๆ

 

ในปากของมันมีเศษอาหารที่มาจากซากศพห้องข้างๆเหลืออยู่ น้ำเมือกที่ไหลย้อยออกมาจากปากส่งกลิ่นแสนอุบาทว์ที่เมื่อดมก็เกือบจะทำให้เป็นลม

 

วินาทีที่มันกระโดดลงมาหมายจะเขมือบอาหารค่ำลงไปในท้องของมัน เด็กหนุ่มก้มตัวหลบและรีบพุ่งออกไปจากห้องน้ำนั้นด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้เขาสติแตกและขวัญกระเจิงไปมากเกินกว่าที่จะหันหลังกลับไปช่วยเพื่อนของเขา เขาไม่สนอีกแล้วว่าโป้งจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร รู้เพียงแต่ว่าเขาจะต้องมีชีวิตรอดและหนีออกไปให้ไวที่สุด

 

“อ๊ากกกกกกกกก!!!” เจ้าได้ยินเสียงของโป้งร้องตะโกนด้วยความทรมานดังออกมาจากห้องน้ำนั่น เจ้ายังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต ไม่อาจสนใจเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเบื้องหลังได้

 

เมื่อเจ้าวิ่งหนีอย่างเหนื่อยหอบออกมาจนมั่นใจแล้วว่า ผีเสื้อพวกนั้นไม่สามารถตามเขามาได้แน่นอน เขาก็รู้สึกตัวว่าตนเองนั้นกำลังหลงอยู่ในป่าใหญ่หลังโรงเรียนซะแล้ว เขาวิ่งออกมาจากสวนไกลเกินกว่าที่คิดไว้

 

หนุ่มน้อยผู้โดดเดี่ยวเริ่มหมดหวัง มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เจ้าล้มตัวลงนอนกับพื้นเพื่อปลดปล่อยความอ่อนล้าของร่างกายทั้งหมดที่มี ท้องฟ้าในคืนนี้ช่างปลอดโปร่ง สามารถเห็นดวงดาวได้อย่างชัดเจน มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้มากจริงๆ

 

“ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างนะ? ฮาร์ท นายยังปลอดภัยดีใช่มั้ย?...เฮ้อ” เด็กหนุ่มถอนหายใจพร้อมกับคิดว่าเขาคงจะต้องตามหาเพื่อนๆที่เหลืออยู่ให้เจอ แต่ในตอนนี้คงถึงเวลาให้เขาได้พักผ่อนจากวันอันแสนยาวนานและเรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นในวันนี้ และแล้วเขาก็หลับไป...

 

.........................

 

เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบฮาร์ทนอนซบตักเขาอยู่ เขายันตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง รู้สึกชาที่ขาเล็กน้อย เจ้าสังเกตว่าสายนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ที่ห่างออกไปไม่ไกล

 

ตอนนี้บรรยากาศช่างเงียบสงบ เขาโล่งอกเมื่อเห็นว่าฮาร์ทปลอดภัยดี

 

“โธ่เอ๊ย! อยู่นี่น่ะเอง ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่” เจ้ามองหน้าฮาร์ทที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างใจหาย ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่? แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็สบายใจไปเปราะนึงแล้ว เพื่อนคนสำคัญของเขายังปลอดภัยดี

 

ถ้าเกิดว่าฮาร์ทเป็นอะไรไป เขาคงทำใจไม่ได้แน่นอน เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ชั้นประถม ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากมาย กินข้าวด้วยกัน ทำการบ้านด้วยกัน เล่นด้วยกัน ปกป้องกันและกัน เรียกได้ว่าตลอดมาพวกเขาตัวติดกันแทบจะเป็นปาท่องโก๋

 

ฮาร์ทเคยช่วยเหลือเขาครั้งหนึ่งที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนขโมยของในโรงเรียน ถ้าครั้งนั้นไม่ได้ฮาร์ทช่วยไว้ เขาคงจะแย่แน่ๆ

 

ฮาร์ทเป็นคนที่ทำให้เจ้ารู้สึกชื่มชมในความไม่สมบูรณ์แบบของเขา เขาพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่าคนพิการไม่จำเป็นต้องเป็นปัญหาของสังคมเสมอไป เขาสามารถใช้ชีวิตเป็นปกติร่วมกับผู้คนทั่วไปได้ เขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอหรือความน้อยใจในความพิการให้เจ้าเห็นเลยสักครั้ง สำหรับเจ้า ฮาร์ทคือมนุษย์ที่สมบูรณ์พร้อมที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ

 

“เฮ้อ..........” เจ้าถอนหายใจยาว เขาทั้งรู้สึกโล่งใจและกังวลใจ เขาเริ่มมองหน้าคนหลับอีกครั้ง คืนนี้แสงจากดวงจันทร์ค่อนข้างสว่าง ทำให้เขาเห็นหน้าฮาร์ทได้อย่างชัดเจน เจ้ามองใบหน้านั้นอยู่พักหนึ่ง

 

“ถ้าเกิดว่าฉันตายไป นายจะคิดถึงฉันมั้ย? ถ้านายตายฉันคงจะคิดถึงนายมาก เพราะไม่มีใครดีกับฉันเหมือนนายอีกแล้ว” เจ้าบ่นพึมพำ

 

“ทำไมฉันจะต้องชอบนายด้วยนะ?” เขาเผลอเอามือลูบแก้มฮาร์ทแต่ก็ผละออก ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นสั่นระรัว เขาอยากจะสัมผัสคนตรงหน้าให้มากกว่านี้ แต่ก็พยายามหักห้ามใจ อาจเป็นเพราะฮอร์โมนของวัยรุ่นทำให้เขาอยากทำบางสิ่งที่ไม่สมควรกับเพื่อนรักตัวเอง สุดท้ายเขาก็แค่กุมมือของฮาร์ทไว้เท่านั้น

 

แต่แล้วก็มีมือๆหนึ่ง จับที่ต้นคอของเขาและกดคอเขาลงไปจูบโดยไม่ทันตั้งตัว มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ หัวใจที่เต้นอยู่ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันจะเร็วจนทำให้ใจเขาหลุดออกมาเลยหรือเปล่า ทุกอย่างที่เห็นเป็นเพียงภาพเบลอๆ ไม่รู้ว่านี่คือโลกแห่งความจริงหรือเขากำลังหลับฝันกันแน่? แต่นี่อาจเป็นความรู้สึกที่เขาเรียกมันได้ว่า...ความสุข

 

“ฉันก็รักนาย...เจ้า...” เสียงเล็กๆยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา

 

............................

 

ครืด....ครืด....ครืด....

 

“เฮือก!!!” เจ้าตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ดังก้องไปทั่วฟ้า ก่อนจะเงียบเสียงไป ราวกับมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น มันเป็นเสียงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

 

“ตื่นเร็วทุกคน เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!” เจ้ารีบปลุกฮาร์ทกับสายโดยเร็ว

 

“หือ อะไร?” ฮาร์ทตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

 

“ฉันได้ยินเสียงดังมาจากท้องฟ้า เหมือนเป็นเสียงสัญญาณอะไรสักอย่าง ไม่แน่อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้...ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเราแล้ว” เขาพูดด้วยท่าทีรีบร้อน

 

“เรารีบไปกันเถอะสาย” ฮาร์ทบอกพร้อมหยิบท่อนไม้ท่อนหนึ่งมาใช้แทนไม้ค้ำของเขาที่ไม่รู้ว่าหายไปตอนไหน

 

“จ้ะ ฉันก็อยากไปจากที่นี่เร็วๆเหมือนกัน” สายตอบโดยไม่ขัดข้อง

 

“นายเดินลำบากหรือเปล่า ฮาร์ท?” เจ้าถามด้วยความเป็นห่วง

 

“สบายมากน่า อย่าห่วงเลย” ฮาร์ทปัดมือขณะที่ใช้มืออีกข้างจับไม้

 

พวกเขาเดินลัดเลาะไปเพื่อหาทางออกจากป่าแห่งนี้ มีเพียงแสงสีเหลืองอ่อนจากดวงจันทร์ที่กำลังเต็มดวงให้ความสว่างแก่พวกเขา แม้ว่าจะไม่รู้จุดหมายปลายทาง แต่ในตอนนี้ไม่มีสิ่งใดที่สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ นอกจากจะต้องเดาทางไปเรื่อยๆเท่านั้น

 

“แล้วหลังจากที่เราแยกกัน นายไปไหนมา?” ฮาร์ทถามเจ้าด้วยความสงสัย

 

“ฉันกับโป้งเข้าไปแอบในห้องน้ำที่อยู่ในสวน พวกเราเจอศพนอนตายอยู่ในห้องน้ำนั่น ผิวหนังเน่าเฟะ น้ำเมือกพวกนั้นสามารถกัดผิวหนังได้เหมือนน้ำกรดเลย จากนั้นเจ้าปีศาจนั่นก็เข้ามา และ...” เจ้าชะงัก

 

“อะไรเหรอเจ้า?!? แล้วเธอกับโป้งโดนมันทำร้ายมั้ย?” สายเริ่มรู้สึกใจไม่ดี

 

“ปะ...โป้งถูกพวกมันฆ่าแล้ว!” เขาก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเศร้าสร้อย

 

“ไม่!! ทำไมกัน!!!” สายทรุดตัวนั่งร้องไห้กับพื้น

 

“ทำไมเธอไม่ช่วยเขา?!?” เธอถามด้วยความเสียใจและร้องไห้น้ำตาไหลพราก

 

“ขอโทษที่ฉันช่วยเขาไม่ได้ ฉันมันขี้ขลาด” หนุ่มสาวทั้งสองอยู่ในสภาพหวานอมขมกลืน สีหน้าเจ้าบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดและตัวเริ่มสั่นเพราะเขายังจำภาพเหตุการณ์นั้นได้ดี

 

“โธ่เจ้า ลำพังนายคนเดียวคงสู้กับมันไม่ไหวหรอก ดีไม่ดี พวกนายอาจจะไม่รอดทั้งคู่เลยก็ได้ ฉันเสียใจด้วยนะสาย” สายไม่ได้ตอบฮาร์ท เธอเดินไปนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ทั้งสองคนก็เข้าใจและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวสักพัก

 

ทั้งสามเริ่มเดินต่อ ความหิวที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เย็นทำให้ทุกคนหมดแรง

 

“อ๊ะ ตรงนั้นมีธารน้ำอยู่ไม่ไกล เราแวะไปดื่มน้ำที่นั่นกันก่อน” ฮาร์ทชี้ พวกเข้าเดินดุ่มๆไปยังลำธารแห่งนั้นเพื่อดับความกระหาย

 

“นายเมื่อยรึยัง?” เด็กหนุ่มที่ร่างกายสมบูรณ์พร้อมถาม ขณะที่เห็นฮาร์ทกำลังขะมักเขม้นซดน้ำเพื่อประทังความหิว เหมือนไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเดือน

 

“อืม ไม้ท่อนนี้มันจับไม่ถนัดเหมือนอันเก่าน่ะ” ฮาร์ทหยิบไม้สีน้ำตาลผิวขรุขระมาวางข้างตัวเขาและแสดงท่าทีเหนื่อยหอบ

 

“แล้วเธอล่ะ โอเคมั้ย?” เจ้าถามสาย

 

“ฉันโอเค อดทนได้อยู่แล้ว...อ๊ะ! พวกนายเห็นอะไรกำลังลอยมาทางนี้มั้ย?” หญิงสาวชี้ไปยังเงาตะคุ่มกลุ่มใหญ่ที่กำลังลอยมาเหนือน้ำ บางส่วนลอยมาติดโขดหินบริเวณที่พวกเขาอยู่ และบางส่วนก็ลอยผ่านไป

 

“กรี๊ดดดดดด!” สายร้องตกใจสุดเสียง เมื่อเห็นว่าสิ่งเหล่านั้นคืออะไร

 

“เอ๊ะ! นั่นมันศพของมัตกับต้อมนี่นา” ฮาร์ทพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากที่เขาสังเกตเห็นศพร่างท้วม 2 ศพที่ลอยอยู่ใกล้กัน

 

“โถ ไม่นะ! เสื้อสีแบบนั้นเป็นพวกเขาจริงๆด้วย แต่ว่าแล้วศพอื่นๆล่ะ เป็นของใคร?” เจ้าว่าพลางมองศพที่กำลังลอยผ่านพวกเขาไป

 

“เดี๋ยวนะ ตะกี้ เหมือนว่าฉันเห็นมัตอ้าปากเลย! พวกนายจะหาว่าฉันบ้าไหม ถ้าบอกว่าเขาอาจจะยังไม่ตาย!?!” สายพูดอย่างมีความหวัง เด็กหนุ่มสองคนต่างมองหน้ากันและจ้องไปยังศพเขียวๆที่นอนขึ้นอืดเหนือผืนน้ำ ใช่แล้ว พวกเขาก็เห็นอย่างเดียวกับที่เธอพูด

 

“ถ้าเกิดว่าเขายังมีชีวิตล่ะ? เราอาจจะไม่ต้องเสียเพื่อนไปอีกคนนะ ขอร้องล่ะ พวกเราลองไปดูเขากันก่อนเถอะ” จากคำขอร้องของสายทำให้ทุกคนต้องลงไปในลำธารและดึงตัวของมัตขึ้นมา

 

“ฮึ้บ”...ปึง! พวกเขาวางร่างของเพื่อนผู้โชคร้ายลง เจ้าพยายามจับชีพจรและฟังเสียงเต้นของหัวใจเขา

ตึกๆ...ตึกๆ

 

“เฮ้ย นี่เขายังมีชีวิตนี่!” เจ้าร้องอุทาน พร้อมกับความดีใจของทุกคน มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ คนที่สภาพแขนขาถูกกัด ร่างกายเปลี่ยนเป็นสีเขียวแถมยังมีเลือดออกทั่วตัวกลับยังมีชีวิตอยู่

 

“แต่ดูเหมือนเขาจะไม่หายใจเลยนะ” สายพูดด้วยท่าทางกังวล

 

“ฉันทำเอง ฉันรู้วิธีผายปอด” ฮาร์ทเสนอตัว

 

“อี๋ แต่สภาพเขาแย่มากเลยนะ นายจะทำจริงๆเหรอ?” เจ้าถามฮาร์ทเพื่อความมั่นใจ

 

“คำว่าชีวิตมันเทียบกับคำว่าขยะแขยงไม่ได้หรอกนะ ถ้านายตกอยู่ในสภาพแบบนี้บ้างหรือแย่กว่านี้สักเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะช่วยนาย” เจ้าฟังสิ่งที่ฮาร์ทพูดด้วยความซึ้งใจ เขามองดูฮาร์ทช่วยเหลือมัตโดยไม่มีท่าทีรังเกียจ

 

“แค่กๆๆๆ” มัตสำลักน้ำสีเขียวออกมามากมาย ยังแถมตะไคร่และสิ่งสกปรกน่ายี้ออกมาด้วย

 

“อี๋ย์” สายรู้สึกขนลุกเมื่อเห็นน้ำสกปรกที่ออกมาจากปากเขา

 

“นายเป็นยังไงบ้างมัต มัต ตอบพวกเราหน่อยสิมัต!” เพื่อนๆรุมเขย่าตัวของเขา แต่ดูเหมือนมัตจะไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ

และสิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจก็คือ เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขากลับไม่มีตาดำ ลูกตาของเขากลอกขึ้นไปจนสุด

 

“เฮ้ย!” ทุกคนพากันตกใจ

 

“กรี๊ดด! ช่วยด้วย” สายร้องอีกครั้ง เมื่อมัตพยายามจับแขนของเธอไว้แน่น และดมไซร้ตัวเธอราวกับเป็นสัตว์ป่า

 

“เขากลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว!!!” เจ้าร้องขึ้นพร้อมกับช่วยฮาร์ทแกะมือของมัตที่พยายามใช้เล็บสีคล้ำน่าเกลียดน่ากลัวจิกแขนของสาย

 

แต่ดูเหมือนความพยายามของทุกคนจะไม่เป็นผล เมื่อจู่ๆมีละอองเล็กๆกลิ่นเหม็นสาปจำนวนมาก ลอยออกมาจากปากของมัต ทำให้ทุกคนค่อยๆหมดสิ้นเรี่ยวแรง และหมดสติไปในที่สุด

 

จ้อกแจ้กๆ

 

ฮาร์ทตื่นขึ้นมาพบว่าเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งในป่า รอบกายเขามีผีเสื้อมรณะกำลังใช้ปีกห่อหุ้มตัวคนและกินเนื้อคนอยู่เต็มไปหมด ดูเหมือนสถานที่นี้จะเป็นพื้นที่ๆเหล่าผีเสื้อมารวมตัวกันเพื่อนำเหยื่อที่จับได้มากินเป็นอาหารและตอนนี้ท่อนไม้ที่เขาใช้เดินก็หายไปแล้ว

 

“เจ้า...สาย พวกนายอยู่ไหน?” ฮาร์ทคิดกระวนกระวายในใจ

 

เมื่อมองไปรอบตัวเขา มีผู้คนมากมายเดินวนไปมาอย่างไร้สติ พวกเขามีผิวหนังเน่าเฟะจากการที่โดนผีเสื้อพวกนั้นกัด บางคนกำลังสุมกองไฟเป็นกลุ่มเล็กๆ มองแสงสว่างนั้นด้วยความฉงน บางส่วนก็เดินเข้าไปในป่าเพื่อทำอะไรสักอย่าง แต่น่าแปลกที่ซอมบี้พวกนี้ไม่ได้มีท่าทีสนใจเขาเลย หรือว่าพวกมันจะเป็นเพียงทาสรับใช้ของพวกผีเสื้อกันนะ?

 

ทันใดนั้น เขาเห็นเจ้ากำลังเดินตัวสั่นเทาตามผีเสื้อยักษ์ตัวหนึ่งไป หางของมันรัดตัวของเจ้าไว้อย่างแน่นหนา ซ้ำร้ายตามตัวเขายังมีรอยแผลและรอยฟกช้ำเต็มไปหมด

 

“เจ้า ฉันอยู่นี่ เฮ้...เจ้า!” ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน

 

“รอฉันก่อนนะเจ้า ฉันจะไปช่วยนายให้ได้!” ฮาร์ทพยายามลุกขึ้น แต่หางของผีเสื้อตัวหนึ่งกำลังพันตัวเขาอยู่ นอกจากนั้นหางของมันยังมีอีกหลายแฉกที่กำลังพันตัวของผู้โชคร้ายคนอื่นด้วย แต่เคราะห์ดีที่ผีเสื้อตัวนี้หลับอยู่ เขาพยายามปลุกคนอื่นด้วยการเขย่าตัวแรงๆ