ปีกสยอง

“เพียงแต่หลุมแรกที่ฉันเห็น หางมันเล็กกว่าผีเสื้อที่เราเจอเยอะเลย ไม่แน่ หลุมพวกนั้นอาจเป็นรังตัวอ่อนของพวกมันก็ได้” เจ้าเสริม

“ถ้างั้น หลุมที่อยู่หน้าห้องน้ำของที่นี่หล่ะ มันว่างเปล่า...หรือว่า ผีเสื้อที่เคยอยู่ในหลุมนั้นจะโตเต็มที่และออกมาเพื่อล่าเหยื่อ?” โป้งพูดด้วยความวิตกกังวล

“ฉันว่าพวกเราไปเช็กในห้องน้ำแต่ละห้องก่อนดีมั้ย? ให้แน่ใจว่าไม่มีแมลงบ้านั่นอยู่ที่นี่” เจ้าเสนอ

“เอาสิ ฉันเห็นด้วย ...โอ๊ยคันตาจริง!” โป้งตอบรับพร้อมขยี้ตาข้างซ้ายไปด้วย ตาของเขาเริ่มแดงและมีเลือดฝาด สงสัยว่าเขาคงจะโดนละอองจากผีเสื้อตัวนั้นแน่ๆเลย

ทั้งคู่ช่วยกันตรวจตราห้องทุกห้องในบริเวณนั้นอย่างละเอียด จนเมื่อถึงห้องๆหนึ่ง พวกเขาก็เจออะไรบางอย่าง

“เฮ้ย!!! อะไรเนี่ย???” โป้งตกใจเมื่อเปิดประตูเจอศพนั่งขึ้นอืดอยู่ในห้องน้ำ

“มีคนตาย?!? อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของเจ้าพวกนั้น บัดซบจริง!” โป้งสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นคนตายนั่งนิ่งอยู่บนโถส้วม ตามแขนขามีรอยกัดแทะจนผิวหนังเหวอะหวะ และน้ำเมือกสุดเหม็นที่อยู่บนผิวยังทำให้เกิดแผลพุพองอีกด้วย

“น่าอนาถจริง...” เจ้าพูดด้วยความเห็นใจ

“โธ่เว้ย ทำไมฉันจะต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยวะ!!!” โป้งเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่ได้ เมื่อได้เห็นสภาพศพที่อยู่ตรงหน้า

“ใจเย็นก่อนสิโป้ง ถ้าเราตั้งสติ พวกเราจะต้องออกไปจากฝันร้ายนี้ได้แน่นอน” เจ้ารีบกล่อมให้เพื่อนใจเย็นลง

ชั่วขณะที่โป้งพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่นั้น ประตูทางเข้าห้องน้ำก็มีเสียงชนดัง พลั่ก! จากนั้นประตูค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ทั้งสองคนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปแอบในห้องน้ำห้องถัดไป

กึก กึก กึกๆ

“เสียงอะไรน่ะโป้ง?” เจ้ากระซิบถามโป้งด้วยเสียงแผ่วเบา จากด้านหลังประตูห้องน้ำที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเจ้าพวกนั้นก็ได้” โป้งพยายามพูดให้เงียบที่สุด แล้วเขาก็เอื้อมมือแตะประตูเบาๆเพื่อแง้มดูสิ่งที่อยู่ข้างนอก เผื่อจะได้เห็นว่าใครคือแขกผู้ไม่ได้รับเชิญที่เข้ามาในนี้

“นายเห็นอะไร?” เจ้าถามด้วยความหวาดกลัวปนตื่นเต้น

“ผีเสื้อ! เจ้าพวกนั้น มันกำลังสำรวจอยู่... ฉันเห็นมันบินวนไปมาอยู่หน้าห้องริมสุด” โป้งตอบจากการที่เขาเห็นพวกมันผ่านกระจกห้องน้ำ

“มันกำลังมาทางนี้แล้ว!” ตัวโป้งเริ่มใจไม่ดี สังเกตได้จากมือที่กำลังสั่นอยู่ของเขา

“เราจะทำยังไงกันดี?!?” เจ้าเกาะตัวเพื่อนแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

....กึก! .....?

เด็กหนุ่มพยายามเงี่ยหูฟัง

“มันหยุดแล้ว!” โป้งบอก

ณ ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในภาวะเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ หัวใจของทั้งคู่แทบหยุดเต้น ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันและกัน

พั่บ พั่บ พั่บ กึก! กุกกักๆๆ

เจ้าและโป้งได้ยินเสียงของอสูรร้ายอยู่ในห้องน้ำใกล้ๆนี้เอง

“มันกำลังสำรวจศพ!!!” เจ้าพูดตามสัญชาตญาณ แม้เขาจะมองไม่เห็นมันก็ตาม

“พวกเรารีบหนีออกไปตอนนี้เลยเถอะ” ความกลัวของโป้งทำให้เขาอยากออกไปจากที่นี่เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“อย่าเพิ่ง! ถ้าเราออกไปตอนนี้พวกมันจะเห็น และมันอาจจะฆ่าเราตายได้เลย ถ้าแอบอยู่ในนี้ยังพอมีหวังที่พวกมันจะไม่เจอเรา” เจ้าเสนอความคิด แม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะเป็นเรื่องยากที่จะให้ใจเย็น แต่การมีสติอาจเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้พวกเขามีชีวิตรอดก็เป็นได้

................................

เจ้าผีเสื้อเงียบไปอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่มีวี่แววของมันอีกแล้ว

โป้งผลักประตูออกอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เขาโล่งอกเมื่อมองไม่เห็นเจ้าผีเสื้อพวกนั้นแล้ว ขณะที่กำลังคิดว่าพวกเขารอดแล้ว ความฝันอันแสนโหดร้ายก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าพวกเขา

ผีเสื้อตัวเขื่องสยายปีกยาวใหญ่จ้องหน้าเหยื่อของมัน ชี้ปลายหางเรียวแหลมดั่งหอกตรงมายังเด็กหนุ่มทั้งสอง มันตวัดหางอันยาวเฟื้อยมารัดตัวของโป้งไว้อย่างแน่นหนา ขณะนี้เขาถูกพันธนาการโดยยมฑูตแห่งความตาย อีกทั้งหนามอันแหลมคมที่ยื่นออกมาจากหางของมันได้สร้างความทรมานให้เขาอย่างแสนสาหัส

“โอ๊ยยยยยย!!!!!!! ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยย” โป้งร้องด้วยความเจ็บปวดและดิ้นทุรนทุรายอยู่ในอ้อมกอดแห่งหนามนั้น ในใจเขาคิดว่าตนเองคงไม่มีโอกาสรอดแล้ว

ขณะนี้เจ้าอยู่ในสภาวะตกใจสุดขีด แขนขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ราวกับตกอยู่ในภวังค์ เขาจ้องเพื่อนร่วมห้องของตนด้วยสีหน้าซีดเผือก