ปีกสยอง

“คุณครับ ตื่นสิ ได้ยินผมมั้ย? เราต้องรีบออกไปจากที่นี่!” น้ำเมือกเหนียวเหนอะที่อยู่บนผิวหนังของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ฮาร์ทแสบร้อนมือเมื่อสัมผัส

 

ดูจากสภาพร่างกายคนพวกนี้น่าจะถูกจับมานานแล้ว เศษละอองเกสรสีเทาๆที่อยู่ตามใบหน้าและร่างกายของพวกเขาเหมือนเชื้อราที่มีพิษร้ายแรง คงไม่มีวันที่คนพวกนี้จะตื่นจากนิทราไปตลอดกาล

 

แต่ดูท่าการที่เขาพยายามปลุกคนอื่นให้ตื่นจะเป็นการรบกวนเจ้าสัตว์ประหลาดที่นอนอยู่ข้างเขา มันชูตัวขึ้นมาสยายปีกหนาขรุขระเหมือนผ้าผืนใหญ่และจ้องมองฮาร์ทด้วยลูกตาปลอมน่ากลัวที่อยู่บนปีกของมันทั้งสองข้าง มันจับเขายกขึ้นมา

 

ฮาร์ทพยายามควบคุมสติตัวเองและรีบคว้าไม้แหลมๆที่พื้นไว้กับตัว เมื่อมันส่งเสียงขู่ฟ่อๆและอ้าปากให้เห็นฟันแหลมเรียงรายอยู่ในปากครบทุกซี่

 

เขารีบใช้ไม้นั้นทิ่มใจกลางปากมันสุดแรง สัตว์ประหลาดส่งเสียงด้วยความเจ็บปวดดิ้นทุรนทุรายพร้อมปล่อยตัวเขาลงกระแทกพื้น

 

กี๊ซ กี๊ซ...

 

ผีเสื้อตัวอื่นสังเกตเห็นและบินมาหาเขาทันที เขารีบปลดหางที่พันตัวอยู่ออก

 

เกือบไม่ทันที่เขาจะหลบหางของผีเสื้อตัวหนึ่งไม่ให้จับเขาไว้ได้ ฮาร์ทวิ่งหนีสุดแรงเกิดท่ามกลางความสลัวของป่ายามวิกาล โดยใช้ไม้ท่อนนั้นพยุงตัวเองให้วิ่งเขย่งไปได้

 

ทั้งซอมบี้และผีเสื้อต่างไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละ เมื่อทิ้งระยะห่างจากพวกมันได้ เขาสะดุดหลุมและกลิ้งเข้าไปในพุ่มไม้ ใจของเขาเต้นสั่นระรัวจากความกลัวผสมความเหนื่อย แต่ดูเหมือนเขาจะปลอดภัยแล้ว

 

ในห้วงวินาทีหนึ่งที่เขาคิดว่าตัวเองปลอดภัยก็มีหางแหลมๆเลื้อยออกมาจากหลุมบนดินและรัดข้อมือข้างหนึ่งของเขาโดยฉับพลัน

 

“เหวอ!!!” เขาพยายามแกะมันออกอย่างเร็วไว แต่มันรัดแน่นเกินกว่าที่กำลังของเขาจะแกะออกด้วยมือเปล่า

 

ขณะเดียวกันยังมีหางที่แหลมคมอีกมากมายเลื้อยออกมาจากหลุม พวกมันเหมือนเถาวัลย์ที่รัดร่างกายเขาไว้ทุกส่วนและยังรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ตามเนื้อตัวของเขาเกิดรอยแผลบาดลึกจากหนามอันคมกริบที่อยู่รอบหาง ร่างเขาเปียกโชกไปด้วยเลือด มีหางเส้นหนึ่งบีบรัดคอของฮาร์ทจนเขาแทบหายใจไม่ออก ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าความทรมานเมื่อคนเรากำลังจะตายเป็นยังไง

 

“อ๊อกกกกก ไม่!!!! ช่วยด้วย!!!!” เขาร้องขอชีวิตอย่างน่าอนาถ จู่ๆก็มีผีเสื้อกลางคืนที่อาศัยอยู่ในป่ากลุ่มใหญ่บินวนอยู่ตรงหน้าเขา พวกมันจ้องเขาด้วยดวงตาดำสนิท ปากทำเสียงแจ๊บๆด้วยความหิวกระหาย ลูกตาปลอมบนปีกทั้งสองข้างที่เรียงรายเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ที่สื่อถึงจุดจบของชีวิต และดูเหมือนจะพร้อมใจกันรอคอยความตายของเขาอย่างสุขสันต์ ก่อนที่เขาจะสิ้นลมหายใจ บนท้องฟ้าก็ปรากฏแสงประหลาดเป็นออร่าสว่างสไวทั่วผืนฟ้าที่มืดมิด มีเสียงสัญญาณดังขึ้น

 

หวืดดดดด...... หวืด......

 

มันดังอยู่สองครั้งสองครา ก่อนจะปรากฏนางพญาผีเสื้อตัวขนาดมหึมาบนท้องฟ้า ตัวมันมีสีสันที่สวยงามมากกว่าสีใดๆในโลกที่เขาเคยเห็น ความรู้สึกที่ได้จ้องมองมันช่างน่าพิศวง เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างอยากให้เขาเข้าไปหามัน เขาลืมความเจ็บปวดทุกอย่างเป็นปลิดทิ้ง

 

ทันใดนั้นเอง หางของตัวอ่อนผีเสื้อที่กำลังรัดร่างกายเขาก็ค่อยๆคลายออก และกลับลงหลุมของพวกมันไป รวมถึงผีเสื้อกลางคืนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็หายไปเช่นกัน

 

เหล่าผีเสื้อปีศาจและฝูงซอมบี้เริ่มเดินขบวนไปตามทางที่นางพญาผีเสื้อนั้นปรากฏตัว เขาคิดว่าน่าจะเป็นรังของพวกมัน

 

เมื่อเขาได้สติก็รีบลุกออกมาจากพุ่มไม้นั้นในสภาพร่างโชกเลือด เขาพยายามยามหาเศษกิ่งไม้บริเวณนั้นและจากไปอย่างรวดเร็ว

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวเขา แต่คงจะไม่มีใครให้คำตอบเขาได้

 

เมื่อวิ่งมาได้ระยะหนึ่ง เขาพบว่าเจ้านั่งอยู่ในหลุมๆหนึ่งที่ใหญ่มากจนสามารถบรรจุคนได้เป็นสิบๆคน เจ้ากำลังนั่งกอดเข่าตัวสั่น เขารีบปีนลงไปหาเจ้าอย่างรวดเร็ว และทิ้งท่อนไม้ที่เขานำติดตัวไว้ห่างๆ

 

“เจ้า! ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ รู้มั้ย ฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน?” เขาคุกเข่ากอดเจ้าด้วยความเป็นห่วง คราบเลือดของเขาติดตัวเจ้าประปราย แต่แล้วเขาก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อได้เห็นผิวหนังของเจ้าที่เหวอะหวะ

 

“หา! ทำไมเนื้อตัวนายกลายเป็นแบบนี้ล่ะ? พวกมันทำร้ายนายใช่มั้ย?” ร่างกายของเจ้าเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยกัด

 

“โฮ...เจ้า ขอโทษจริงๆที่ฉันมาช้าไป ถ้าเราไม่คลาดกัน เนื้อตัวนายคงไม่เป็นแบบนี้ ดีใจที่นายยังไม่ตาย” ฮาร์ทพูดด้วยความสงสาร ไร้ซึ่งเสียงตอบจากเจ้า เขามองหน้าเจ้าอีกครั้งและพบว่าเจ้าคนนี้ไม่ใช่คนเดิมกับคนที่เขารู้จักอีกแล้ว

 

“ไม่นะเจ้า ตอบฉันสิ! นายยังจำฉันได้ใช่มั้ย? ฉันเพื่อนรักนายไง” เจ้ามองเขาด้วยสายตาอันว่างเปล่าและกอดตัวเอง ตาของเจ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขุ่นๆ ฮาร์ทไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

 

แต่แล้วเขาก็เอนตัวเข้ามาจับไหล่และเลื่อนใบหน้ามาใกล้หูของฮาร์ท มีเสียงเล็กๆออกมาจากปากเจ้า เสียงแหบแผ่วเบาที่กระซิบข้างหูของฮาร์ท

 

“มาแล้ว!”

 

เจ้าชี้ไปยังทิศๆหนึ่ง เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย

 

“อะไรนะ?” ฮาร์ทมองไปรอบกาย แต่ยังไม่เห็นความผิดปกติใดๆ

 

ตึง!!! เสียงโครมครามดังมาจากพื้นที่ๆห่างไกลในใจกลางป่าที่ซึ่งเป็นรังของพวกมัน แผ่นดินที่เขาทั้งสองอยู่เริ่มสั่นสะเทือนเบาๆ เหล่าสัตว์ปีกตกใจเสียงนั้นและบินออกจากรังเป็นฝูงใหญ่

 

“เสียงอะไรน่ะ!” ฮาร์ทมองไปที่ต้นไม้รอบๆ เหล่าสัตว์ตัวเล็กๆและแมลงกำลังวิ่งพรูออกมาจากพื้นดินและต้นไม้จำนวนมหาศาล ดูเหมือนอันตรายบางอย่างกำลังเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ

 

ตึงงง.... มีเสียงสั่นสะเทือนอีกครั้ง และครั้งนี้ดังกว่าครั้งก่อนมาก

 

“หรือว่า แผ่นดินกำลังจะถล่ม?!?”

 

“รีบไปกันเถอะเจ้า เราไม่ปลอดภัยแล้ว!...เอ้า ลุกขึ้น” เขายื่นมือส่งให้เจ้า แต่เจ้านิ่งเฉย เขาจึงต้อง พยุงตัวเจ้าลุกขึ้นมา แต่เจ้ากลับขัดขืนและนั่งลงที่เดิม

 

“เจ้า นายเป็นอะไร?” เขามองเจ้าที่นั่งกอดเข่าตัวเองอย่างซึมเซา

 

“มองหน้าฉัน ตอบฉันสิเจ้า!!!” ฮาร์ทเขย่าตัวเจ้าแรงๆ เขาเชยคางเจ้าขึ้นมาแต่เจ้าหันหน้าหนี...

 

“ฮะๆๆ ฉันรักนายจังเลย ฮาร์ท...?!?” เจ้าก้มหน้าแนบพื้นและพูดคุยกับพื้นดินอย่างมีความสุข เขาดูเหมือนคนไร้สติ จนทำให้ฮาร์ททำอะไรไม่ถูก

 

“แล้วนายล่ะ รักฉันมั้ย?” เจ้ายังคงพูดกับดินต่อไปเหมือนคนบ้า แม้ว่ามันจะไม่สามารถตอบเขาได้ก็ตาม จู่ๆน้ำตาของเจ้าก็ค่อยๆไหลรินอาบโคนจมูกไหลไปทางด้านหนึ่งของใบหน้า และไหลลงบนผิวดิน น้ำตาที่ผสมกับเศษดินแปรเปลี่ยนเป็นหยดฝุ่นสีน้ำตาล

 

“ตอบฉันสิ! เงียบทำไมล่ะ??? ฉันรอฟังนายอยู่!” เจ้าใช้กำปั้นทุบดินอย่างแรงหลายครั้งขณะที่เอาหูแนบกับพื้น ดูเหมือนเขาจะหวังให้พื้นดินตอบเขาจริงๆและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกว่าจะได้รับคำตอบนั้น

 

“พอเถอะเจ้า! ฉันก็รักนายเหมือนกัน รักมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้!!!” ฮาร์ทก้มลงกอดและห้ามมือเจ้าก่อนที่เขาจะมือหักเสียก่อน

 

“ได้โปรดกลับไปกับฉันเถอะนะเจ้า ฮือๆ...ถ้าฉันขาดนายไป ฉันจะอยู่ยังไง? นายคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน” เขาโอบกอดตัวเจ้าแน่นอย่างหมดหวัง น้ำตาของเขานั้นไม่เคยไหลขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่เด็กเขาชินกับความทุกข์ ความยากลำบากที่เกิดจากความพิกลพิการของเขามานักต่อนักแล้ว

 

เจ้านิ่งไป ตอนนี้หน้าอกของฮาร์ทแนบชิดกับแผ่นหลังของเจ้า ตัวของพวกเขาอยู่ใกล้กันมากจนได้ยินเสียงหัวใจของฮาร์ทเต้นดัง เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้จะส่งไปถึงเจ้ารึเปล่า? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่ข้างเขายังหลงเหลือความเป็นมนุษย์อยู่มั้ย? รู้เพียงแต่ว่าเขาจะต้องพาเจ้ากลับบ้านอย่างปลอดภัยให้ได้

 

“ว่าไงนะ นายจะขึ้นมาแล้วใช่มั้ย? เร็วๆสิ ฉันรอไม่ไหวแล้ว!” เจ้าพูดกับพื้นดินอีกครั้ง และครั้งนี้เนื้อหาที่คุยดูจะเลยเถิดไปมาก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะคิดเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้

 

ครึก! ครึก!

 

ทันใดนั้นพื้นดินเริ่มแยกออกจากกันเป็นช่องแคบๆและปรากฏเถาวัลย์ที่ยาวเฟื้อยสีเขียวออกมาพันรอบตัวของเจ้าไว้

 

“เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย?” ฮาร์ทรีบใช้มือแกะเถาวัลย์ออก แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไร้ผล

 

“ฮะๆ ฉันก็รักนายเหมือนกัน” เจ้าใช้มือลูบไล้ไปตามเถาวัลย์ที่พันอยู่รอบตัวเขาอย่างอารมณ์ดี

 

“อย่าไปหลงกลมันนะเจ้า มันคิดจะฆ่านาย! ฉันต่างหากที่รักนายจริง ลืมไปแล้วเหรอเจ้า? ฉันต่างหาก ไม่ใช่มัน!” สิ่งที่ฮาร์ทพูดไปไม่มีผลอะไรกับเจ้าเลย ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

 

ฮาร์ทเดินกะเผลกไปหยิบท่อนไม้ที่เขาใช้เดินก่อนหน้านี้และเดินกลับมาหาเจ้า

 

“ได้! แกจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย? ไอ้เถาวัลย์เฮงซวย ให้มันรู้ไปว่าใครจะได้ตัวเขากลับไป”

ฮาร์ทใช้ไม้ท่อนนั้นทิ่มเข้าไประหว่างตัวเจ้ากับเถาวัลย์ หวังจะช่วยเขาออกมา เขาพยายามงัดอย่างสุดกำลัง

 

“อย่า ฮาร์ทบอกว่าเจ็บ อย่าทำเค้า!” เจ้าอ้อนวอนปกป้องเถาวัลย์ร้าย ทั้งที่ไม่รู้เลยว่ามันคิดจะทำอะไรกับเขาบ้าง เขาเอามือกอดมันเอาไว้และพยายามดึงท่อนไม้ออก

 

“ฉันไม่สนหรอกว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง มีแค่วิธีนี้เท่านั้นแหละที่จะช่วยนายได้ เอามือออกไปนะเจ้า!” ฮาร์ทปัดมือของเจ้าออกและตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไปจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แม้ว่าตนจะแสบผิวเพราะเหงื่อเหนียวๆที่ออกมาผสมกับเลือดตามรอยแผลก็ตาม

 

“หา อะไรนะ นายจะพาฉันไปอยู่ข้างล่างด้วยเหรอ? ที่นั่นมีครอบครัวของนายอยู่สินะ ฮะๆๆ ฉันก็อยากไปอยู่บ้านนายเหมือนกัน เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป” หนุ่มน้อยไร้เดียงสาพูดด้วยความ ดีอกดีใจ

 

ฮาร์ทไม่สนว่าเจ้าคุยอะไรกับไอ้ไม้เลื้อยนั่น แม้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดจะทำให้เขาอารมณ์เสียเล็กน้อย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเขาในตอนนี้

 

“อ๋อ ใช่ๆ มันกำลังจะมาแล้วใช่มั้ย? เราจะได้ลงไปแล้วสินะ เย่ๆ!” ปลายเถาวัลย์สากๆลูบไล้ใบหน้าเจ้าราวกับเป็นคู่รักของเขา

 

ขณะที่ฮาร์ทกำลังง่วนกับไม้เลื้อยอยู่นั้น

 

ตึง!!! ตึง!!!

 

แผ่นดินสั่นไหวอย่างรุนแรงจนฮาร์ทเสียหลักล้มลง

 

“แปร๊นนน!!!” ข้างทางมีสิงสาราสัตว์วิ่งแจ้นหนีตายออกมามากมาย ฮาร์ทก้มตัวลงบังเจ้าไว้ไม่ให้ถูกสัตว์ป่าเหยียบ แผ่นดินถล่มใกล้เข้ามาแล้ว มันห่างจากพวกเขาเพียงแค่ไม่กี่กิโล

 

ทันใดนั้น รอยแยกที่เถาวัลย์นั่นออกมาก็ขยายใหญ่ขึ้น ผลพวงจากแผ่นดินไหว

 

พรึ่บ! เถาวัลย์ต้นนั้นรัดตัวเจ้าแน่นและดึงเขาลงไปในรอยแยกอย่างรวดเร็ว

 

“ไม่!!!” โชคดี ฮาร์ทคว้ามือข้างหนึ่งของเจ้าได้ทัน เขาใช้มือทั้งสองจับแน่น เท้ายันพื้น และพยายามยื้อไว้สุดแรง

 

“ไม่นะเจ้า! นายต้องกลับไปกับฉัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายตาย ได้โปรดเถอะเจ้าอย่าลงไปเลยนะ!!!” เขามองตาเจ้าด้วยใบหน้าขมขื่นอย่างที่สุด นัยน์ตาสีน้ำข้าวของเจ้าจ้องเขาอย่างไร้อารมณ์เช่นเคย มันเหมือนกับว่าเขานั้นไม่มีค่าสำหรับเจ้าอีกแล้ว

 

“ถ้านายจะลงไปก็ต้องเอาฉันไปด้วย ถึงตายฉันก็จะอยู่กับนาย!!!” ฮาร์ทเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆเพราะเถาวัลย์เส้นนั้นมีกำลังมหาศาล แถมมันยังสะบัดไม่หยุดอีก สิ่งที่เขาคิดตอนนี้คือ ถ้าเขาสูญเสียเจ้าไป ชีวิตที่เหลือก็ไม่มีความหมายใดๆอีกแล้ว ยอมตายเสียยังดีกว่าให้จากคนที่เขารัก

 

“อย่า...ยุ่ง!!!” เจ้าเริ่มกอดหางนั้นแน่นขึ้น และหันมาขู่ฮาร์ทด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด เขาใช้เล็บตะปบหน้าฮาร์ทอย่างจัง วินาทีนั้นทำให้ฮาร์ทกระเด็นล้มลงกับพื้นพร้อมด้วยความเจ็บปวดมึนงงที่หู

 

“ทำไม...เจ้า ทำไม...ฮือๆ” เหมือนมีมีดมาแทงตรงกลางใจ สิ่งที่เจ้าทำมันทำให้เขาเจ็บปวดมาก

ทันควัน ดินที่อยู่บริเวณนั้นทรุดตัวลึกลงไป จนแส้เถาวัลย์สามารถฉุดเจ้าลงไปใต้พิภพได้ เมื่อฮาร์ทได้สติและพยายามเอื้อมมือไปคว้าก็สายไปเสียแล้ว

 

“โธ่เว้ย!!!!!!!” ฮาร์ทเสียใจร้องไห้ทั้งน้ำตา เขาไม่อาจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้

 

ขณะนั้นเอง บนท้องฟ้าก็มีบางอย่างที่เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เหล่าผีเสื้อวิปลาสฝูงใหญ่ กำลังโบยบินรายล้อมนางพญาผีเสื้อเป็นวงกลม การรวมตัวของพวกมันทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้ม เกิดละอองมากมายโปรยลงมาบนผืนดินและต้นไม้ใบหญ้าดั่งห่าฝนที่กำลังชะล้างป่า

 

จู่ๆก็มีเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่าอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผีเสื้อตัวแม่เริ่มบินนำฝูงของมันห่างออกไปนอกโลกมากขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งผู้คนไร้สติเหล่านั้นก็ยังถูกจับใส่กรงเถาวัลย์ขนาดใหญ่และลอยตามไป