จิ้งจอกผู้โชคร้ายกับโรงเรียนเวทต์มน

               ทันใดนั้นลูกแก้วก็แตกเป็นเสี่ยงๆทุกคนต่างตกตะลึง แล้วอาจารย์ทาจิบานะก็ พูดขึ้นว่า
          "เฮ้อ....ตรวจได้ไม่ครบจริงๆด้วย" หลังจากนั้นอาจารย์ทาจิบานะก็เริ่ม อธิบายว่า
          "นักเรียนทุกคนจริงๆแล้วลูกแก้วมันก็เริ่มหมดอายุการใช้แล้ว ละนะ"ทุกคนต่างอาปากค้างแล้วคิดในใจว่า'ลูกแก้วตรวจมีหมดอายุด้วยเหรอ...'ฮานะ และ เบโตะก็เช่นกัน แต่เบโตะคิดขึ้นในใจอย่างโล่งอกว่า'รอดไปที......'แล้ว อาจารย์ ทาจิบานะ ก็ พูดขึ้นว่า
          "โชคร้าย จังนะเบโตะทีไม่ได้รู้ธาตุของตัวเองนะ"
          "ครับ"เบโตะพูดด้วยเสียงค่อย
          "ลูกแก้วอันไหมจะมาตอนเดือนหน้า"อาจารย์ทาจิบานะพูดพร้อมกับเอานิ้วชี้จิ้มริมฝีปากของตนเอง
          "งั้นค่อยตรวจตอนนั้นแล้วกันนะ"
          "งั้น ต่อไปก็....ไปหาอาวุธให้พวกเธอละนะ"อาจารย์ทาจิบานะพูดขึ้นพร้อมกับให้พวกผมเดินตามไป แล้วทุกคนและเบโตะก็ถึงห้องรับเลือกอาวุธ อาจารย์ ทาจิบานะ ก็ พูดขึ้นว่า
          "ทุกคน! ห้องรับเลือกอาวุธไม่ใช้ว่าให้ทุกคนเลือกอาวุธของตัวเองนะ แต่อาวุธจะเลือกตัวของเจ้าของเอง"           "เพราะฉะนั้นทุกคนต้องยอมรับอาวุธที่และเชื่อในตัวของพากเธอนะ" แล้วฮานะก็เริ่มทักเบโตะแบบเบาๆว่า
          "นี่ เบโตะ! พวกเราจะได้อาวุธอะไรกันนะ" เบโตะตกใจเล็กน้อยแล้วตอบกลับไปว่า
          "นั้น สินะ!"
          "ว่าแต่....จริงๆก็สังเกตมาได้สักพักแล้วนะ...ทำไมถึงไม่เห็นนักเรียนชายในโรงเรียนนี้เลยละ...."เบโตะมองไปรอบๆแล้วพูดขึ้น
          "จริงๆแล้วผู้ชายมีน้อยมากละนะที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ละนะ ฉันก็พึงจะเห็นนายเป็นคนแรกเลยแหละ"ฮานะยิ้มแล้วตอบเบโตะอย่างมีความสุข เบโตะอึ้งแล้วก็ได้อีกคำตอบในใจว่า 'ทำไมพวกผู้หญิงในโรงเรียนถึงมองเขาแปลกๆ' แล้วเบโตะก็ตั้งสมาธิแล้วพูดขึ้นลอยๆว่า
          "อย่างงี้ชั้นจะหาเพื่อนได้มั๊ยเนี่ย......."
          "เรื่องนั้นไม่ต้อง เป็นห่วง เพราะ ฉันจะ เป็นเพื่อน กับนาย เอง!" ฮานะพูดขึ้นด้วยความมั้นใจ แล้วเบโตะก็ยิ้มอย่างมีความสุขเพราะเขาไม่เคยมีเพื่อน เลย แม้แต่คนเดียว...... แต่ว่าก็เคยมีเหมื่อนจะเป็นเพื่อนแต่ไม่ใช้..... แล้วอาจารย์บาจิบานะก็บอกให้เริ่มการรับเลือกได้ ทุกคนก็เริ่มการรับเลือกทุกๆคนก็ได้อาวุธแตกต่างกันไปไม่ว่าจะเป็น ดาบ ธนู ไม่กายสิทธร์ ขวาน ฯลฯ แล้วก็ถึงตาของฮานะ ก็ได้ตั้งสมาธิแล้วเริ่มทำจิตใจให้สงบ ส่วนเบโตะก็ให้กำลังโดยอยู่ไม่ห่างจากฮานะที่ยืนอยู่บนแทนตรงกลางมากนัก แล้วทันใดนั้นก็มีแสงสีฟ้าที่ราวกับผืนน้ำที่สะท้อนสีของผืนฟ้าที่ระยิบระยับหมุนร้อมรอบตัวของฮานะแล้วแสงนั้นก็สว่างขึ้นจนแสบตาแล้วก็หายไปออกมาเป็นไม้เท้ากายสิทธร์อันใหญ่ที่มีหัวและท้ายหมุนเกลียวดั่งเกลียวคืนลมที่พัดอย่างโหมกระหน่ำสีราวกับทะเลที่สะท้อนสีของท้องฟ้าซึ้งเวทของมันคือน้ำและลม เหมือนที่ฮานะมี
               เบโตะได้แสดงความยินดีกับฮานะด้วยท้าทางที่ยิ้มแยมอย่างไม่มีอะไรแอปแฝง แล้วก็ถึงตาของเบโตะ เบโตะเริ่มตั้งสมาธิ แล้วทันใดนั้นก็มีแสงหลากหลายสีจนกระทั้งทุกคนต้องหลับตาลง
               ในอีกไม่นานแสงนั้นก็เริ่มจางลงเผยเป็น มีดสีขี้เถ้าที่มีอักขระโบราณสลักอยู่บนใบมีดที่เฉียบคมอย่างไรที่ติซึ้งเวทของมัคือ< unknown > หรือไม่มีนั้นเอง เบโตะและ ทุกๆคนร่วมถึงอาจารย์ก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะมีดที่มีอักขระโบราณนั้น เป็นอาวุธที่ เทพ ภูติ และ ปีศาจ ใช้ ซึ้งมนุษย์ไม่สามารถใช้ได้ แล้วใครๆต่างก็ตกใจเพราะว่าในสายตาของทุกคนตอนนี้เบโตะเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น
ตอนนี้เบโตะรู้สึกได้เลยว่าต้องมีเรื่อวยุ่งยากเกินขึ้นอีกเพียบแน่นอน.......อาจารย์ทาจิบานะจึงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าการตื่นตระหนกนี้โดยการให้นักเรียนทุกกลับไปพักผ่อนที่ห้องได้ หลังจากปล่อยแล้วพอถึงช่วงเย็นฮานะก็นัดให้เบโตะมาเจอที่น้ำพุที่เจอกันเป็นครั้งแรก เบโตะก็ไปเจอฮานะในที่ที่เธอนัด แล้วเบโตะก็ต้องหน้าซีดกับคำถามที่ฮานะที่ทำหน้าเป็นกังวลถามว่า
          " นาย......เป็น........ปีศาจ.....รึปล่าว"เบโตะตกใจเป็นอย่างมากโดยทำอะไรไม่ได้จึงพูดว่า
          "ไม่ใช่หรอก....."
          "งั้นเหรอ"ฮานะยิ้มพร้อมพูดต่อ
          "ฉันคงตาฝาดไปเองที่เห็นนายมีหางและหูเหมือนกับจิ้งจอกนะ ฉันเนี่ยบ้าจริงๆเลยที่เห็นเบโตะคุงเป็นแบบนั้นนะ"เบโตะรู้สึกกังวนยิ่งกว่าเดิม แต่เขาก็แสร้งยิ้มแล้วกับฮานะว่า
          "นั้นสินะ"
          "เบ....โตะ นายเนี่ยไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิงเลยนะ"ฮานะพูดขึ้นแล้วเขม่นเบโตะเล็กน้อย
          "งั้นเจอกันพรุ่นี้นะ"เธอยิ้มแล้วพูดอย่างโล่งอก
ในคืนนั้นเบโตะกังวลแล้วในที่สุดก็หลับไป
ในคืนนั้นเขาฝันขึ้นว่าเจอเด็กผู้หญิงตัวเล็กผมยาวสีเงินออกเทาคล้ายขี้เท้าแล้วเด็กผู้นั้นก็พูดขึ้นว่า
          "ต่อจากนี้ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ มาสเตอร์........"