Arachne VII ( บท สายเลือดปลอมที่ 7 )

 
      
 
 
 
 
 
 
 
 
 
คิดว่าความฉลาดจะสามารถเอาชนะคนแข็งแกร่งกว่าได้ไหม ?
 
แล้วคิดว่าคนมีอำนาจจะเป็นผู้ชนะเสมอหรือไม่....
 
ถ้าอย่างนั้น เขาก็ ''ชนะ'' มาตั้งแต่แรกแล้ว
 
.
.
.
 
 
* * * * * * * * * * * * * * *
 
     องค์ราชาแห่งอพานเต้ กับบรรลังค์แห่งกษัตริย์สุดหรูไปด้วยทอง ห้องโถงที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของอัญมณีกับการแต่งตัวที่ดูสูงส่ง เขาใส่หมวกสีขาวพร้อมทับทึมเม็ดเล็กๆประดับอยู่ การแต่งการชุดสีขาวที่เหมาะกับเขาอย่างถึงที่สุด ดวงตาสีฟ้าพร้อมกับผมสีทองอร่ามของเขาช่างเปร่งประกาย
 
     เขาดูเหมือนเด็กผู้หญิงเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นแววตา ใบหน้า และทรงผมที่เหมือนผู้หญิงไว้ผมสั้น อีกทั้งรูปร่างก็ยังเหมือนกับผู้หญิงอีกต่างหาก แต่เขาก็เป็นผู้ชายและเป็นราชา ถึงบุคลิกภายนอกอาจจะดูเป็นคนอ่อนแอ บอบบาง แต่เขาก็เป็นราชาที่ฉลาด เป็นที่รักของประชาชนและสมเป็นราชาของอพานเต้
 
ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่บนบัลลังค์พร้อมกับทหารชุดเกราะข้างกายอีกสองคน
พาราดินคนหนึ่ง ก็มารายงานกับเขา....
พาราดินคนนั้นคุกเข่าต่อหน้าราชา พร้อมกับรายงาน...
 
     ''ราชา ดูเหมือนว่า 'เชน' จะถูกกลุ่มโจรเล่นงานเข้าแล้วครับ''
 
     ''พ่อค้าคนนั้นน่ะเหรอ... แล้วผลเป็นยังไง ?''
 
     ''เหมือนว่าตอนนี้กำลังเข้าปะทะกับกลุ่มโจรอยู่ครับ จะให้ส่งทหารไปช่วยเหลือไหมครับ ?''
 
     ''ฉันส่งวาลคีรี่เข้าไปคุ้มกันพ่อค้าคนนั้นแล้วนะ สู้ไม่ไหวงั้นเหรอ ?''
 
     ''ต้องขออภัยด้วยครับ กระผมเองก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน จะใช้ ''ตาของพระเจ้า'' ไหมครับ ?''
 
     ''ก็ดี....  ข้าเองก็อยากเห็นหน้าพ่อค้าที่ชื่อเชนนั่นเหมือนกัน''
 
     พาราดินที่มารายงานกับราชา เขามีผมสีน้ำเงิน และดวงตาสีคราม อายุของเขาคือ 26 ปี และสวมชุดเกราะสีเงินทั้งร่างกาย อีกทั้งแผ่นหลังของเขายังติดดาบเล่มใหญ่เอาไว้ด้วย มันเป็นดาบสีเงินที่มีลวดลายสวยงามเป็นที่เหมาะสมกับคำว่าพาราดินสำหรับเขาแล้ว อีกทั้งบุคลิกของเขาก็ดูเหมือนจะเป็นผู้ชายที่ดูสุขุมพอสมควร
 
ชื่อของเขา นั่นคือ ''ชีก''
 
     ''ราชาจะใช้ดวงตาของพระเจ้า ไปเอาตัวหมอนั่นมา''
ในตอนนั้นเอง ชีกก็สั่งทหารคนหนึ่งที่อยู่แถวประตู ให้เอาตัว ''ชายหนุ่ม'' ที่เป็นนักโทษเข้ามายังห้องแห่งนี้
 
     ''ครับ''
ทหารคนนั้นตอบรับพร้อมกับเปิดประตู
 
 
     โดยนักโทษคนนั้นรออยู่นอกห้องโถงตั้งแต่แรกแล้ว ทหารคนหนึ่งได้พาตัวนักโทษคนนั้นเข้ามายังในห้องพร้อมกับปิดประตูลง โดยนักโทษคนนั้นไม่มีทั้งชื่อหรือนามแฝง เขาเป็นเพียงนักโทษไร้นามเท่านั้น การแต่งกายของเขาไม่มีส่วนแย่หรือส่วนดี เขาเป็นนักโทษที่ได้รับการดูแลไม่แย่และไม่ได้ดีเลิศอะไร แต่ถึงแบบนั้นร่างกายและแขนของเขากลับถูกมัดไปด้วยเชือกรอบกาย ส่วนดวงตาของเขานั้น เป็นสีฟ้าสว่างเหมือนกับอัญมณีเรืองแสง...
 
นั่นคือ... ''ดวงตาของพระเจ้า''
 
นักโทษคนนั้นนั่งลงต่อหน้าราชา...
ทางด้านราชาก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรเป็นพิเศษ
 
     ''ยินดีต้อนรับ นักโทษไร้นาม ใช้ดวงตาของนายดูชายที่ชื่อ ''เชน'' ให้หน่อยสิ''
ราชาเอ่ยปากออกมา
 
     ''ผ... ผมดูไม่ได้หรอกครับ ถ้าไม่เคยเห็นหน้าคนที่ชื่อ ''เชน'' มาก่อน''
 
     ''งั้นเหรอ... ไม่เป็นไร ชีก นายไปเอารูปวาดของเอลเรน่ามาให้หมอนี่ดู''
 
     ''กระผมเตรียมเอาไว้แล้วครับ''
 
ชีกส่งรูปวาดของเอลเรน่ามาให้กับนักโทษไร้นาม เพื่อจะให้เขาใช้ดวงตาพระเจ้ามองดูการกระทำของ เอลเรน่า
 
     ''เอลเรน่ากำลังอยู่กับชายที่ชื่อเชนพอดี ถ้านายใช้ดวงตาพระเจ้ามองเอลเรน่า ก็น่าจะมองเห็นเชนด้วย''
 
นักโทษชายคนนั้นไม่รอช้า เบิกดวงตากว้าง พร้อมกับจ้องมองไปยังรูปวาดของเอลเรน่า
เขา ใช้ดวงตาพระเจ้า ฉายภาพบนกำแพงในห้องโถง ทำให้ปรากฎเหตุการณ์ได้อย่างแม่นยำ
 
ภาพที่ปรากฎคือ เอลเรน่าและเชน กำลังถูกล้อมไปด้วยกลุ่มโจรพอดี
 
     ''อะไรกัน พึ่งจะเริ่มเองไม่ใช่เหรอ แถมยังเป็นโจรกระจอกด้วย''
ราชาที่มองเห็นภาพนั้นก็ค่อยโล่งใจ
 
     ''ดูเหมือนจะไม่ใช่กลุ่มโจรระดับ S ที่เรากำลังตามล่านะครับ องค์ราชา''
 
     ''เรื่องนั้นก็แน่นอนอยู่แล้ว ฉันวางแผนสร้างข่าวลือปลอมไปแล้ว ป่านนี้พวกโจรที่จ้องจะขโมยแร่ซิลเลี่ยมคงหัวปั่นน่าดู เอาละ พอได้แล้วชีก เอาตัวนักโทษไปพักที่ห้องขังได้ ฉันเองก็จะพักผ่อนเหมือนกัน''
 
     ''ครับ องค์ราชา''
 
     เพียงฉายภาพเพียง 30 วินาที ชายนักโทษคนนั้น ดวงตาของเขาก็อาบไปด้วยเลือดเต็มดวงตา นั่นคือผลเสียต่อร่างมนุษย์ที่ใช้ดวงตาของพระเจ้า โดยครั้งอดีต ราชาเคยปลูกถ่ายดวงตาของนักโทษชายคนนั้นไปใส่ให้กับอีกคน ผลสรุปคือดวงตาพระเจ้าไม่ทำงาน จึงต้องปลูกถ่ายดวงตากลับไปยังเจ้าของเดิม
 
นั่นคือ ไม่มีใครสามารถใช้ดวงตาพระเจ้าได้
นอกจากนักโทษชายคนนั้น
 
 
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 
     เพียงไม่กี่นาทีให้หลัง ทางด้านของเอลเรน่ากับเชน เอลเรน่ากำจัดกลุ่มโจรได้อย่างง่ายดาย เธอไม่ได้จับกลุ่มโจร แต่ฆ่าทิ้งอย่างไร้เยื่อใยเลยต่างหาก ไม่มีการพูดคุยเจรจา คือเจอหน้าแล้วฆ่าทิ้งเลย เอลเรน่ารับสั่งราชามาแบบนั้น และโดยเหตุนี้ ทำให้โจรกว่า 30 คนรอบกายของเธอตายเกลื่อนไปด้วยเลือดและอวัยวะเต็มไปหมด บาดแผลของโจรบางคนที่ถูกหอกแห่งวาลคีรี่แทงทะลุร่างกาย จนโบ๋ไปด้วยทรงกลม
 
ปีกสีทองอร่ามอันสวยงามของเธอ กำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้าที่สูงตระหง่าน
เธอกำลังมองหาศัตรูอยู่บนท้องฟ้า
ไม่นานเธอก็บินลงมา พร้อมกับมองหน้าเชน
 
     ''ถ้าเธอบินได้สูงขนาดนั้น ทำไมไม่เช็คซะตั้งแต่แรก ว่ามีพวกโจรดักรอเราไหม ?''
 
     ''ท่านเชน ท่านก็น่าจะรู้ ว่าเส้นทางที่เราเดินนั้นมีฝุ่นควันคล้ายคลึงกับทะเลทราย ข้ามองไม่เห็นด้วยระยะที่ไกลขนาดนั้นหรอก แล้วอีกอย่าง ข้ารับสั่งจากราชามาว่า ถ้าเจอโจรก็ถือเป็นเรื่องดี จะได้ฆ่าทิ้งให้หมดเรื่อง''
 
     ''นอกจากจะได้แร่ซิลเลี่ยม ยังได้ฆ่าโจรที่จะเป็นอันตรายกับเมืองของตัวเองในอนาคตอีกนะ ไม่ใช่ว่าราชาจงใจเลือกเส้นทางนี้มา เพื่อฆ่าโจรพวกนี้โดยเฉพาะตั้งแต่แรกหรอกนะ แบบนั้นค่อนข้างฉลาดเลยล่ะ''
 
     ''ถูกของเจ้า ราชาของเราน่ะฉลาด ท่านราชาบอกกับข้าว่าเราจะรับแร่ซิลเลี่ยมพร้อมกับฆ่ากลุ่มโจร และแร่ซิลเลี่ยมก็เหมือนกับแม่เหล็ก ที่จะดึงพวกโจรมาฆ่าทิ้งได้อย่างง่ายดาย โดยที่เราไม่ได้สืบหาตัวมัน เพราะมันจะมาหาเราเอง และราชายังหวังเรื่องทางธุรกิจกับท่านอีกด้วย''
 
     ''ได้เรื่องทางธุระกิจ ได้ฆ่าเสี้ยนหนาม ได้อาวุธเฟรมเทียม ราชาของเธอนี่เอาแต่ได้จังเลยนะ''
 
     ''ก็นั่น คือราชาแห่งอพานเต้ไงล่ะ''
 
     ''งั้นเหรอ... งั้นก็ช่างเถอะ เดินทางกันต่อได้แล้ว''
 
     ''เดี๋ยวก่อน ท่านเชน''
 
ขณะที่เชนกำลังจะขยับม้าของตัวเอง
เอลเรน่าก็ทักท้วงขึ้นมาเบาๆ
 
     ''อะไรอีกล่ะ ถ้าจะมาโม้เรื่องราชาก็พอเถอะนะ ฉันรู้แล้วว่าเขาฉลาด''
 
     ''ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ข้ามีเรื่องจะขอร้อง''
 
     ''หืม อะไรล่ะ ?''
 
     ''การค้าขายครั้งนี้จะมีตัวแทนการเงินมาเจรจากับท่าน ห้ามท่านพบหน้าราชาเป็นอันขาด''
 
     ''ก็เข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าความปลอดภัยของราชาต้องมาก่อน แต่นี่มันธุรกิจราคาสูงเลยนะ แถมยังเป็นเรื่องสงครามระหว่างสองเมืองอีก อีกอย่างฉันเองก็มีข้อมูลที่ต้องอธิบายให้ราชาด้วยนะ ให้คนอื่นมาฟังแทนจะดีเหรอ ?''
 
     ''ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ที่ข้ากังวล''
 
     ''แล้วอะไรล่ะ ?''
 
     ''ฉันกลัวว่า ถ้าราชาเห็นหน้านายจะเป็นอันตราย''
 
     ''อันตราย พูดอะไรน่ะ ฉันไม่ได้มาลอบสังหารซักหน่อย จะอันตรายได้ยังไง ?''
 
     ''เพราะนายก็หน้าตาดี ฉันหมายถึงสเป็คผู้ชายของราชาน่ะ''
 
     ''นี่กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย จะบอกว่ากลัวราชาจะตกหลุมรักฉันรึไง ถึงให้พบหน้าไม่ได้''
 
     ''ถูกของเจ้า ขอโทษที่ข้าพูดอ้อมค้อมมากเกินไป''
 
     ''ราชาของเธอเป็นผู้หญิงเหรอ ?''
 
     ''เป็นผู้ชายต่างหาก !''
 
     ''แล้ว... เขาชอบผู้ชาย ?''
 
     ''ก็ใช่น่ะสิ.... ราชาชอบผู้ชาย......''
 
 

 
 เอลเรน่าไม่รู้ ว่าราชาใช้ดวงตาของพระเจ้า 
และราชาก็เห็นหน้าของเชนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้ ราชากำลังยิ้มอยู่บนบัลลังค์
 
 
* * * * * * * * * * * * * * * *
 
หอหนังสือของโรงเรียนเวทย์มนต์
 
ทางด้านเอ็ดเวริ์ดกับเมดูซ่า หลังพบศพของอาจารย์เมโทร่า
อย่างที่รู้ว่าศพของเธอถูกหมกไว้ในตู้หนังสือ แถมแขนขาก็หักไม่มีชิ้นดี
เลือดก็ท่วมร่างกาย ตายก็ตาไม่หลับ แถมยังแก้ผ้าเปลือยอีกต่างหาก
ที่สำคัญ หัวใจของเธอถูกควักออกไป....
 
     ''หัวใจถูกควักออกไป... น่าจะเอาไปประกอบพิธีกรรมทางเวทย์มนต์ดำล่ะมั้ง''
เมดูซ่าพูดด้วยสีหน้าปกติ
 
     ''เธอเคยใช้งั้นเหรอ.. เอ่อ... ลืมไปว่าเธอกับอารัคเน่เดิมทีก็เป็นแม่มดนี่เนอะ''
 
     ''ขอแก้ความเข้าใจผิดนี่ไว้ก่อนนะ ฉันไม่ได้ชำนาญเวทย์เท่าอารัคเน่หรอกนะ''
 
     ''นี่ก็ไม่ครงตามประวัติในหนังสือประวัติศาสตร์อีกแล้วเหรอ ''
 
     ''ก็นะ ในหนังสือที่ฉันอ่านเมื่อกี้บอกว่าฉันเป็นผู้ใช้เวทย์มนต์ดำล่ะ ไม่ตรงเลยซักนิด''
 
     ''แล้วเธอพอจะหาหลักฐานอะไรได้บ้างไหม จากศพนี้น่ะ''
 
     ''ฉันต้องการของตอบแทน ฉันอยากได้ดวงตาอีกข้างหนึ่ง ตามข้อตกลงของเรา''
 
     ''ตาข้างหนึ่งที่ฉันให้ไปยังไม่พออีกเหรอ ไม่มีอย่างอื่นที่อยากได้แล้วรึไง ?''
 
     ''แหม ~ ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างจากมนุษย์มากนะ ชิวิตประจำวันมันลำบากน่ะ''
 
     ''เข้าใจแล้ว เธอช่วยหาคนร้ายให้ทีนะ ส่วนฉันต้องแจ้งกับเบื้องบนแล้วล่ะ มีอาจารย์ถูกฆ่าตายแบบนี้''
 
     ''แบบนี้สิ ดี ♥ ♥ ♥ ~ ☺ ☻ ♥''

เมดูซ่ายิ้มออกมาค่อนข้างน่าสยอง
 

 
* * * * * * * * * * * * * * * *
 
อีกทางด้านหนึ่ง ณ ห้องขังนักโทษ(ระดับดี) ในวังของรชาอพานเต้
นักโทษในห้องขังนี้เป็นแหล่งรวมนักโทษที่เอาไว้ใช้ประโยชน์โดยเฉพาะ
ไม่ใช่นักโทษทางอาชญากรรม แต่เป็นนักโทษที่ราชาโปรดปรานนั่นเอง
ส่วนห้องขังอาชญากรรม จะอยู่เหลือบมุมของเมือง ไม่ใช่ในวังเหมือนกับที่นี่
 
นักโทษไร้นามผู้มีดวงตา ''พระเจ้า'' เขาถูกผ้าพันแผลพักรอบดวงตา
 
     ''นายถูกใช้งานบ่อยจังนะ''
 
     ''ช่วยไม่ได้นี่นา.... ฉันก็ทำได้แค่นี้แหละ''
 
หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาว อายุประมาณ 13 ปี ถึงจะยังเด็กแต่ก็เป็นนักโทษที่ราชาโปรดปราน
เธอและเขา ก็ถูกขังอยู่ในห้องขังเช่นเดียวกับนักโทษอีกหลายคน
และผู้ร่วมห้องขังทุกคน ก็ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งเดียวที่นักโทษไร้นามชายคนนั้นสามารถ ''สนิท'' ได้ด้วย
 
     ''นาย... นายน่ะ ถูกขังมาได้นานเท่าไหร่แล้วนะ''
 
     ''ไม่รู้สิ ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย ทรมานเหลือเกิน''
 
     ''ของนายคงจะไม่ถึงเดือนหรอก แต่ของฉันน่ะ 3 ปีแล้วล่ะ''
 
     ''เธอน่าสงสารจัง เธอไม่มีแขนขวาเหรอ ?''
ใช่... หญิงสาวอายุ 13 ปีที่เป็นนักโทษ เธอไม่มีแขนขวาเป็นของตัวเอง
 
     ''ฉันเป็นเหมือนทหารลับของราชาน่ะ เธอเองก็น่าจะเหมือนกัน''
 
     ''ไม่หรอก คือฉันน่ะ... ฉัน.... ''
 
     ''เราคุยกันมาหลายครั้งแล้วน่ะ นายไม่มีชื่อให้ฉันเรียกเลยเหรอ ?''
 
     ''ชื่อของฉัน... ฉันไม่มีชื่อหรอก ฉันเป็นเด็กจากสลัมน่ะ... ไม่ใช่คนของเมืองนี้หรอก''
 
     ''ฉันชื่อแมรี่นะ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย''
 
     ''แมรี่เหรอ... เธออยากเป็นเพื่อนกับฉัน.... ทำไมล่ะ ?''
 
     ''ตั้งแต่ที่นายอยู่ในคุกแห่งนี้ นายไม่เคยคุยกับคนอื่นนอกจากฉันเลย.. ใช่ไหม ?''
 
     ''แล้วมันทำไมเหรอ ?''
 
นักโทษนิรนามคนนั้นมองไปยังรอบห้อง และสังเกตุอีกที
ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ว่านักโทษคนอื่น สติแตกไปแล้วนั่นเอง
สรุปเหมือนคนบ้า นอนน้ำลายืด ที่รอวันใช้งานหมดแล้วราชาจะปล่อยลงถังขยะเท่านั้น
 
     ''ฉันเคยเป็นเพื่อนกับพวกเขานะ แต่ตอนนี้พูดด้วยไม่ได้แล้ว''
 
     ''ที่นี่มีแค่ฉัน... กับเธอเหรอ ที่ยังพูดกันรู้เรื่อง''
 
     ''ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ซักวันนายกับฉัน จะต้องออกจากที่นี่ด้วยกันนะ''
 
 
นี่.... นายน่ะ ไม่มีชื่อใช่ไหม
 
ฉันขอเรียกนายว่า ''วิลเลี่ยม'' จะได้หรือเปล่า