C-country แผนพิชิตโลก

บทที่1 แผนพิชิตญี่ปุ่น  
 
   ปี ค.ศ.2062 15ปีหลังจากการทดลอง ทีมแรกที่ได้ลงภาคสนามจริงคือทีม C ออกสำรวจประเทศญี่ปุ่น
รายชื่อของทีมC

อริส จากประเทศอังกฤษ เพศหญิง อายุ 15 ปี ความสามารถพิเศษที่ได้รับจากยีนเทียม ความสามารถด้านร่างกาย
มิโฮะ จากประเทศญี่ปุ่น เพศหญิง อายุ 15 ปี ความสามารถพิเศษที่ได้รับจากยีนเทียม ความสามารถด้านสมอง(หน่วยแพทย์)
ไดอาน่า จากประเทศสหรัฐ เพศหญิง อายุ 15 ปี ความสามารถพิเศษที่ได้รับจากยีนเทียม ความสามารถด้านสมอง(นักประดิษฐ์)

 
   ประเทศหญี่ปุ่น เขตพื้นที่ปนเปื้อนระดับต่ำ รอบนอกเมือง
“นี่ๆ ริสจัง ไดจัง ดูนี่สิประเทศญี่ปุ่นละ” มิโฮะวิ่งนำหน้าทั้งสองแล้วชี้นิวไปยังเมืองข้างหน้าด้วยท่าทีตื่นเต้น
“ยัยมิโฮะกะดี่กะด๊าใหญ่เลยแฮะ เฮ้อ” ไดอาน่าบ่นพึมพำ
“ปล่อยๆเธอไปเถอะ ก็นี่เป็นประเทศของเธอนี่นะ” อริสหันมาพูดกับไดอาน่า
“ชิ ทำไมฉันไม่ถูกส่งไปประเทศของฉันบ้างนะ”
“เอาน่าๆ ถ้าเสร็จจากจากที่นี่บางทีอาจได้ไปประเทศของเธอเองก็ได้นะ”
“นั้นสินะ ว่าแต่อริสหน่ะไม่อยากไปประเทศของเธอบ้างเหรอ”
“อือ ก็ไม่รู้สิถึงพ่อแม่ฉันจะเป็นคนอังกฤษก็เถอะ แต่ว่าฉันเกิดที่ประเทศไทยเพราะงั้นฉันคิดว่าประเทศที่ฉันควรจะตอบแทนก็คือประเทศไทย”
“ไร้เดียงสา ไร้เดียงสาสุดๆ”
“เห๋!!!!!!!”
“นี่ทั้งสองคน เร็วๆสิ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้หรอก” มิโฮะตะโกนจากทางข้างหน้า
“ก็มีแค่ยัยนั่นนี้ละที่ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร” ไดอาน่าบ่นอีกครั้ง
“เอาละพวกเราก็ไปกันเถอะ”
  
    ทางเข้าเมือง เขตพื้นที่ปนเปื้นระดับต่ำ
“แฮ่ก ๆ น่ะ นี้ ทั้งสองคนรอด้วยซี้” มิโฮะเรียกทั้งสองคนขณะที่เหนื่อย
“แรงฮึดตอนแรกหายไปใหนหมดแล้วย๊ะ” ไดอาน่าหันมาพูดกับมิโฮะ
“ไดจาง ขอโทษที พอดีฮึดมากไปหน่อย” มิโฮะยิ้มให้กับไดอาน่า
“ทั้งสอง เงียบก่อน ได้ยินเสียงนั้นใหม” อริสพูดขึ้นมา
“อะ นี่มัน เสียงรถนี้หน่า” เสียงของมิโฮะ
“ว่าแต่ มีรถในที่แบบนี้นี่นะ” ไดอ่าน่าพูดด้วยความสงสัย
 
  สักพักก็มีรถหุ้มเกราะของทหารวิ่งตรงมาแล้วหยุดที่พวกเธอทั้งสาม
มีชายสามคนลงมาจากรถไม่ได้ใส่เครื่องแบบทหารแต่ใส่หน้ากากกันแก๊ส จากนั้นก็มีเสียงตะโกนออกมาจากรถ
“ช่วยด้ว.....” เสียงตะโกนขาดหายไป
ชายสามคนมุ่งหน้าเข้ามา
“สาวๆ จะไปใหนเหรอ ให้พวกเราไปส่งรึป่าว” ชายคนหนึ่งถามขึ้น
“ค่าๆ พวกเรากำลังหาที่พัก รบกวนด้วยนะค๊า” มิโฮะยกมือพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เฮ้อว่าแต่อริสจะเอายังไง” ไดอาน่าถอนหายใจก่อนจะหันมาถามอริส
“ก็คงจะปล่อยไปไม่ได้ละนะ”