The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               เมื่อเราได้สารภาพรักกับคาสึเมะและเธอก็ตอบตกลงวันนี้เลยตื่นแต่เช้ามาข้าวกล่องให้คาสึเมะด้วย และนัดกันใว้ว่าวันเสาร์นี้จะไปเดทด้วยกัน เอาละข้าวกล่องเสร็จละไปปลุกคาสึเมะดีกว่า
         ก๊อกๆๆ
  "คาสึเมะตื่นได้แล้ว เดียวจะสายเอานะ
  "ตื่นแล้วๆ 
  "ดีมากลงไปลอข้างล่างนะ
          นี้เป็นครั้งแรกที่เรามีแฟน มันตื่นเต้นยังไงไม่รู้ ฉันจะทำให้ดีที่สุดลอคาสึเมะลงแล้วไปโรงเรียนพร้อมกัน
  "มิซาเนะ ไปกันรึยัง
  "อะนี้(ยื่นข้าวกล่องนี้) เอาไปสิคาสึเมะ
  "อะไรหลอนี้น่ะ
  "ข้างกลางวันฉันทำเองล่ะ
  "ขอบใจนะ ไปกันเถอะ
        ฉันดีใจยังไงก็ไม่รู้ ได้ไปโรงเรียนพร้อมกับคนที่เรารักถึงจะไม่ใช่ผู้ชายก็เถอะ แต่คาสึเมะเธอดูห้าวๆ คล้ายๆทอมนิดดูเท่ดีจัง
        มุม คาสึเมะ: ผมที่เดินมาข้างๆเธอ ถึงนี้จะไม่ใช่ความรักครั้งแรกก็เถอะ แต่ผู้คนนี้เป็นคนแรกที่ผมได้คบกับเธอจริงๆจังๆ แต่ผมไม่ได้รักหรือชอบอะไรเธอหลอกนะ แต่อย่างที่ผมเคยบอกผมไม่ปัตติเศษคนที่กล้ามาสารภาพรักกับผม เธอกล้ามาบอกรักผมจึงตกลง ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าความรักเป็นเช่นไร ถึงร่างกายนี้จะเป็นผู้หญิงก็ตาม จบมุมคาสึเมะ
         วันเรานั่งเรียนไม่เป็นอันเรียนเลย เอาแต่นั่งมองหน้าคาสึเมะฉันไม่เคยรู้สึกว่าผมสีแดงกับดวงตาสีแดงของเธอดูมีเสน่ขนาดนี้มาก่อนจมูกที่เล็กรูปหน้าที่เรียวสวย แทมดูดึงดูดในหมู้ผู้หญิงมากๆคาสึเมะอาจจะไม่รู้ตัวว่าเธอนะป็อปมากในหมู่สาวๆ
  "มิซาเนะๆ พักเที้ยงแล้วไปกินข้าวกัน
  "จ้าๆ คาสึเมะ
        นี้ฉันเอาแต่มองหน้าคาสึเมะจนพักเที้ยงเลยหลอเนีย เราเป็นอะไรไปน่ะ เรารู้สึกว่าเวลามันผ่านไปไวมาก ทุกอย่างนี้มันเหมื่อนผ่าไปชั่วลมหายใจเท่านั้นเอง
  "อร่อยจังมิซาเนะ
  "ขอบใจนะ พอดีแม่สอนฉันทำตอนเด็กๆ
  "งั้นหลอ ดีจังที่ได้เป็นแฟนเธอ
  "คาสึเมะ เราเป็นแฟกันแล้วจริงๆหลอ
  "ก็ใช่นะสิแล้วเธอไม่ได้ฝันด้วย ขอบอกไว้ก่อน
  "นั้นสินะ ไม่ได้ฝันไปสินะ
  "มิซาเนะ ขอนอนหนุนตักหน่อยนะ
  "ได้สิคาสึเมะ
  "หมดพักเที้ยงละปลุกด้วยนะ
       ตอนนี้เราหน้าแดงรึป่าวนะ อายจังทำไมเราถึงได้เขิยอายแบบนี้ หน้าตาคาสึเมะตอนนอนหลับนี้เหมือนเด็กจัง อยากรู้จังว่าจริงๆแล้วเธออายุเท่าไหร่กันแน่ เพราะจากที่อยู่กับเธอมาเธอไม่ใช่เด็กอายุ14แน่นอน เอาเถอะ แต่ตอนนี้ก็เป็นคนรักของเรา อะหมดเวลาพักแล้วสินะ
  "คาสึเมะๆ ตืนได้แล้วถึงคราบเรียนแล้ว
  "อืมๆ ไปกันเถอะ
       พวกเรากลับห้องเรียน เรียนกันต่อจนเลิกเรียนแล้วเดินกลับบ้านด้วยกันวันนี้ฉันจะทำมื้อเย็นกับคาสึเมะกันสองคน ทำไมเราต้องตื่นเต้นกันขนาดนี้นะ พอเราสองคนกลับมาถึงก็เข้าครัวกันเลยเราช่วยกันทำอาหารอย่างสนุกสนาน เราช่วยกันจัดโต๊ะลอทุกคนกลับมาแล้วเรา2คนก็แยกย้ายไปจัดการธุระตัวเองลอทุกคนกลับ จนทุกคนกลับ่เรา2คนลงทานข้าวเย็นพร้อมกัน
  "นี้ทุกคนรู้รึป่าวว่ามื้อนี้ไครทำ
  "ไครหรือค่ะคุณมาโฮะ
  "ฉันว่าคงเป็นมิซาเนะสินะลุย
  "แต่ฉันว่าไม่ใช่นะเพราะมันมีอะไรแตกต่างนิดหน่อยซึกะ
  "ลุยจังถูกครึ้งนึงอย่างที่ยามิจังบอกนั้นและ ครั้งนี้คาสึเมะกับมิซาเนะช่วยกันทำ
  "ใช่หรือมิซาเนะ
  "ใช่ค่ะคุณมิรุ 
  "นี้มิซาเนะจัง ตอนเธอทำอาหารกับคาสึเมะเหมือนคู่แต่งงานใหม่เลยนะ พวกเธอแอบไปทำอะไรกันมา
  "เออ.....คือ.....เรา2คนคบกันอยู่นะค่ะ
        หลังฉันพูดคำนั้นออกไป ทุกคนลุมถามคำถามว่าคบกันตอนไหนไครสารภาพรักก่อนอะไรประมานนี้ แล้วก็โดนแซวอะไรอีกนิดหน่อยเล่นเอาฉันเขินอายจนต้องหนีขึ้นห้องนอน และแอบลงไปเก็บจานล้างทีหลัง แต่เจอคาสึเมะกำลังเก็บจานอยู่
  "ทุกคนขึ้นห้องไปนานแล้วหลอ คาสึเมะ
  "เพิ่งขึ้นไปน่ะมิซาเนะ
  "มามาฉัน
      ฉันเก็บกวาดทุกอย่างจนเสร็จแล้วกำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่ตอนนั้นอยู่ดีดีคาสึเมะก็จุฟแก้มฉันแล้าวบอกว่า "ราตรีสวัส" แล้วเธอก็เดินขึ้ยชั้น2ไปเล่นเอาฉันหน้าแดงร้อนฉ่าเลยที่เดียว รีบไปนอนดีกว่าพรุ้งนี้มีเดท
   เช้าต่อมา: ฉันรีบตื่นมาแต่งตัวแล้วมาที่ห้องของคาสึเมะ ฉันเดินวนไปวนมา
     ก๊อกๆๆ
   "คาสึเมะ ตื่นยัง
   "ตื่นแล้ว เออวันนี้ขอเลื่อนเดทไปก่อนได้ไหมมิซาเนะ
   "ทำไมละมีอะไรรึป่าว
   "ไม่มีอะไรแค่ไม่สบายนิดหน่อย
        พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบไปเอาคุณแจสำรองมาจากคุณมิโฮะละเปิดเข้าไปดู เจอเธอขดตัวอยู่ผ้าห่ม ฉันเปิดผ้าห่มออก......หู.......แมว.........หางแมว..... น่ารักจังเลยฉันกะโดดขึ้นกดรัดฟัดคาสึเมะบนที่นอน
  "มิซาเนะ อย่าจับหูกับหางมันจักจี้
  "ก็ได้ๆ ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ
  "คือตอนฉันฝึกเวทมนต์ใหม่ๆ ฉันหัดใช่เวทมนต์แปลงร่างแต่มันผิดพลาดมันทำให้ฉันนานๆทีจะมีหูมีหางแบบนี้ละ
  "อยากทำได้มั่งจัง ฉันอยากใช่เวทมนต์ได้มั่งจัง
  "เธออยากใช่มันได้จริงละก็ เอานี้ไป(โยนหนังสือ)อ่านมันทั้งหมด แต่ไม่ต้องจำละเอียดมากเอาแค่คร่าวๆก็พอ เท่าที่จำเป็น ท่าเธอทำได้ฉันจะสอนเวทมนต์ให้
  "จะสอนให้จริงๆนะ
  "แน่นอนสิฉันรับปากเธอมิซาเนะ
  "แต่ก่อนฉันไปอ่านหนังสือฉันขอเล่นกับเธอก่อนนะคาสึเมะ
        ฉันนั่งเล่นหูกับหางคาสึเมะจนหน่ำใจ จนเธอกลัวฉันเลยที่เดียวบอกเลยส่าฉันน่ากลัว ก็ทำยังไงได้คาสึเมะตอนมูมีหางสีแดงมันน่ารักมาก จนอดใจไม่ไหวเลยฉันเดินกลับมาที่ห้องแล้วเปิดหนังสือที่คาสึเมะให้มา พอเปิดอ่านถึงรู้ว่ามันคือตำราเวทย์ หลักการใช้เวทย์ที่คาสึเมะเคยสอนก็มีอยู่ในนี้ด้วย ฉันนะมีพสวรรค์ที่ใช้จำดีมาก มันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะจำทั้งหมด ฉันนั่งอ่านมันจนเย็นมันมีความยาวประมาน500หน้า ฉันต้องอ่านประมาน3-4รอบถึงจะจำได้ทั้งหมดแต่ตอนเพิ่งอ่านไปได้รอบเดียวเอง ลงไปกินข้าวเย็นดีกว่า
  "อ่าวคาสึเมะ หูกับหางล่ะ
  "หายแล้วล่ะมิซาเนะ แล้วเธออ่านถึงไหนแล้วตำรา
  "จบเดียวเอง นะช้าจริงนะเรา
  "หะนั้นไม่เรียกว่าช้านะฉันเองตั้ง1อาทิตย์กว่าจะจบ
       ฉันกินข้าวเย็น แล้วก็รีบกลับขึ้นไปอ่านตำราต่อฉันอ่านทบทวนรอบที่สองจบตอนตี1กว่าฉันรีบเข้านอนเพราะพรุ้งนี้มีเดท วันต่อมาฉันตื่นแล้วรีบแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างเจอคาสึเมะ นั่งลออยู่เธอแต่งตัวออกคล้ายๆผู้ชายนิดๆแต่เท่ดีจัง 
  "ไปกันเถอะ มิซาเนะ
       ฉันวิ่งไปจับมือเธอ แล้วจูงวิ้งออกไปจากหอพักเราไปดูหนังทานข้าว เดินเล่นฉันมีความสุขมากๆเลยในวันนี้ เราเดินจูงมือกันและเที้ยวเล่นกันอย่างมีความสุข และตอนนี้เราแวะนั่งทานไอศรีมกัน
  "คาสิเมะป้อน ฉันหน่อยสิ
  "มาสิ อ้ามมมมม อร่อยไหมมิซาเนะ
  "อร่อยมากเลยละ แงมแงม
  "ตอนนี้เธออ่านตำราไปถึงไหนละ
  "สองจบละจำได้ประมานครึ้งนึงละ
  "งั้น ฉันจะอธิบายนะท่าเธออ่านจบและจำได้เธอจะเป็นMage
  "Mage คืออะไรงั้นหลอคาสึเมะ
  "mageคือจอมเวทย์ฝึกหัด หากเธอผ่านมันไปได้จนฉันยอมรับเธอจะกลายเป็นwizard หรือจอมเวทย์
  "อ้ออย่างงนี้เอง แล้วทำยังไงถึงจะได้ยอมรับ
  "ใช้เวทย์พื้นฐานได้จนครบไง
  "งั้นกลับบ้านกันฉันจะอ่านตำราต่อ
       ฉันลากคาสึเมะวิ่งกลับบ้านในที่สุดตอนนี้ ฉันก็มีเป้าหมายอีกอย่างคือการเป็นwizard เอาล่ะฉันจะพยาพยาเพื่อให้ได้การยอมรับจากคาสึเมะ
       ติดตามตอนต่อไป