The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               แต่ห้องนั้นเป็นห้องของคาวึเมะต่างหาก เธอเอเรนอลงนอนที่เตียงแล้วหยิบสลักครึ่งวงกลมมาห้าอัน แล้วกดล็อกตามข้อมือทั้งสองข้อเท้าสองที่คอหนึ่ง มันทำเอาสงสัยทำไมต้องล็อกขนาดนั้น

  "คาสึเมเทำไมต้องล็อกผนึกขนาดนั้น

  "เดียวเอเรนอตื่นก็รู้เอง 

           แล้วเธอก็นั่งลงลงข้างๆเตียง แล้วถอนหายใจแล้วหลับตาลง ฉันยืนพิงประตูมองดูทั้งสองคน

  "นี้มิซาเนะ เรามีอะไรจะขอหน่อย

  "เรื่องอะไร ท่าฉันทำได้ไม่มีปัญหาเลย

  "ช่วยอย่าทำเหมือน เราเป็นคนใกล้ตายได้ไหม

  "ได้สิ ได้เลย ฉันจะทำเหมือนปกติ

  "ขอบใจนะ

         สิ้นเสียงคาสึเมะ ก็ได้ยินเสียงขยับของเอเรนอ เธอเริ่มดิ้นทุรนทุรายแล้วขู่คำราม พยาดินให้หลุดออกจากสลักทั้ง5 

  "มิซาเนะช่วยกดขาทีเดียวหลุดสลัก" คาสึเมะกระโดดค้อมตัวเอเรนอแล้วกดแขนทั้งสองข้าง

         ฉันทำตามเธอสั่งกดขาเอเรนอใว้ แรงของเอเรนอเยอะมากสบัดสลักหลุดแล้วเหวี่ยงคาสึเทะไปกระแทกกำแพง ฉันกระโดดคอมตัวเอเรนอแล้วใช้แรงกับน้ำหนักกดเอาใว้แต่ไม่อยู่ เอเรนอผลักตัวฉันกระเดินออกมา ฉันแปรงร่างเป็นซัคคิวบัสแล้วเอาแรงทั้งหมดจับเอเรนอกดลงพื้น ฉันเอาหัวกระแทกหัวเอเรนอจนสลบไป

  "ฝากดูเอเรนอด้วย คาสึเมะ

         พอออกมาจากห้อง เจอลุยยืนคู่กับยามิ เธอถามว่าเสียงทีดังมีอะไรฉันปัตติเศษไปบอกทำอะไรล้มนิดหน่อย แล้วเดินออกไปหน้าหอพัก นึกถึงคำขอของคาสึเมะแล้วยืนนิ่งๆทามกลางสายลม

  "เฮ้ เจ็บตรงไหนรึป่าว" คาสึเมะที่เดินออกมาที่หลังถาม

  "ไม่เป็นอะไรหลอก เอเรนอล่ะ

  "เธอสงบลง แล้วหลับไปแล้ว

  "ฉันขอตัวไปพักก่อนวันเหนื่อยมากแล้ว

       พอผละตัวออกจากคาสึเมะก็รีบเดินหนีกลับห้องมา ที่จริงแล้วฉันแค่ทนมองคาสึเมะไม่ได้ เพราะแค่คิดว่าแค่อีกไม่กี่วันเธอก็จะไม่อยู่แล้ว ฉันทิ้งตัวลงนอนกับที่นอนแล้วหลับตาลงนึกถึงภาพวันแรกที่เจอกัน เรื่องราวที่ผ่านมา

        แก๊ก.....แอ๊ดดดดด เสียงเปิดประตู

  "แม่หนูขอนอนด้วย

  "มาสิมานอนข้างๆแม่" เอเรนอเดินมาปีนขึ้นที่นอน

  "คนที่เราเจอเมื่อตอนกลับมาหอไครค่ะหล่อจัง

  "แฟนแม่ พ่อของหนู ราฟาเอลหรือคาสึเมะไง

  "จริงหลอค่ะทำไม ไม่เป็นผู้ชายล่ะ

  "แม่ก็ไม่รู้ แต่แม่ก็ไม่อยากให้เค้าอยู่ในร่างราฟาเอล

  "แม่กลัวมีคนมาแย่งล่ะสิ

         ฉันคุยเล่นกับเอเรนอ หยอกล้อเล่นกันไปเรื่อยจนหลับไป

                 เช้าต่อมา

        เช้าวันนี้ฉันตื่นขึ้นมา แล้วทำตัวตามปกติทำข้าวกล่องให้เอเรนอ แล้วไปโรงเรียนตามปกติฉันใช้ชีวิตตามเดิมแต่คาสึเมะ มักจะชวนไปนูนไปนี้ทำนูนทำนี้ ทำตัวติดฉันมากกว่าที่เคยวันเวลาค่อยๆผ่านไป ในทุกๆวันมันสนุกมีความสุข ตัวฉันค่อยนับวันที่เหลืออยู่ จาก 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 และในสามวันสุดท้าย เช้าวันนั้น ฉันทำทุกอย่างตามปกติ แต่แค่วันนี้ที่ให้เอเรนอไปโรงเรียนเอง และตัวฉันรอไปพร้อมคาสึเมะ เห็นเธอเดินลงมาแต่อาการไม่ดีเท่าไหร่ โครม เธอลมลงแล้วตกบันไดลงมา 

             คาสึเมะ........คาสึเมะ

  "เธอเป็นยังไงบ้าง คาสึเมะ

  "...........

           ฉันพยุงคาสึเมะไปนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น แล้วเดินไปเคาะห้องพี่ฮาเอลบอกให้เธอลงมาดูอาการคาสึเมะให้หน่อย พี่ฮาเอลรีบลงมาดูให้ทันที

  "เป็นยังไงบ้างค่ะพี่

  "คงเพราะเวลาเธอใกล้หมดแล้วเธอเลยมีสภาพแบบนี้

  "ไม่มีทางจะช่วยได้เลยหลอ

         พี่ฮาเอลส่ายหน้า ฉันฝากพี่สาวลาโรงเรียนทันทีตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้วว่าจะต้องซ้ำชั้นรึป่าว ฉันนั่งลงยกหัวคาสึเมะมาหนุนตัก เธอลืมตาขึ้น

  "ฉันไม่เหลือเวลาแล้วสินะ

  "ป่าว เธอแค่ไม่สบาย

  "จะโกหกก็ให้เนียนหน่อยนะ

  "ฉันหัวเราะ แล้วยิ้ม

       แล้วเธอก็หลับลง ฉันพยุงเธอกลับห้อง แต่ซักพักเธอก็ตื่นออกมาแล้วก็หลับใหม่ แต่ในทุกๆครั้งที่เธอหลับลงเวลาที่ตื่นขึ้นมันจะสั้นลงทุกครั้ง วันแรกรวมเวลาตื่นรวม8ชัวโมงนิด วันต่อมาเหลือแค่3 วันนี้วันสุดท้ายฉันขอให้เอเรนอหยุดเรียน ฉันลงทุนยกโซฟาห้องนั่งเล่นมาหน้าหอพักพยุงคาสึเมะ มานอนที่โซฟา แล้วเอาเอเรนอมานั่งด้วยตามที่ฉันคำนวน นี้คือการตื่นครั้งสุดท้ายของคาสึเมะ

  "นี้เอเรนอ ฟังเรานะ หากเราหลับลงไปแล้ว เธอต้องดูแลแม่กับน้องน่ะ

  "ค่ะคาสึเมะ หนูรับปาก

  "ส่วนเธอมิซาเนะเลี้ยงลูก ทั้งสองคนดีดีล่ะ

  "นี้เรื่องนั้นฉันทำอยู่แล้ว ทั้งเอเรนอและลูกที่จะเกิด

  "ดีแล้ว...ดีแล้ว.......ดี..........

            น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ไหลหยดลงที่หน้าคาสึเมะที่หลับไปแล้ว ตอนนี้ฉันพยายามเอามือปาดน้ำตา แต่มันยิ่งไหลออกมา ออกมาจนตอนนี้มองไม่เห็นอะไรแล้ว เธอจากไปแล้วหลับไปบนตักของฉัน ฮือ....ฮือ

           ติดตามตอนต่อไป