The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               ฉันหลับตาลงเพ่งสมาธิจับความรู้สึกของพลังชีวิต ลูกไฟชีวิตค่อยๆลดลง...ลดลงจนมันดับลง น้ำตาที่ไหลออกมาอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งมากขึ้นไปอีก ฟุบ....แสงไฟชีวิตของคาสึเมะที่ดับไปกลับลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง ฉันเอาเช็ดน้ำตาออกแล้วมองดูคาสึเมะ

  "แกมันคิดสั้นไม่รักชีวิต" อยู่ดีดีก็มีเสียงแหบๆของผู้ชายดังขึ้น พอมองตาเสียงไปเป็นวัยรุ่นอายุประมาน20-23เดินพูด

  "ทิ้งชีวิต ตัวเองให้ผู้หญิงคนนึงง่ายๆ" ชายคนนั้นยังคง โดนวนไปวนมาว่าคาสึเมะอยู่ ฉันพยายามจะพูดเค้าทำมือให้เงียบ

  "ลืมตาได้แล้วราฟาเอล จะหลับไปถึงไหน" ชายคนนั้นตะคอก ฉันก้มดูคาสึเมะเธอลืมตาขึ้น ส่วตอนนี้เอเรนอ หลบอยู่หลังฉัน

  "แต่ก็สมแล้วที่เป็นลูกชายฉัน ชีวิตที่สองนี้ที่พ่อให้ใช่ให้ดี ฉันหมดเวลาแล้วฝากบอกแม่กับน้องว่าฉันรักพวกเค้า" ชายคนนั้นหันหลังเดินจากในแสงตะวันสุดท้ายของวัน

       ฉันอุ้มคาสึเมะกลับเข้าหอพักทันทีแล้วให้เอเรนอแบกซฟากับเข้ามาใว้ที่เดิม เพราะตอนนี้คาสึเมะลืมและพูดได้แล้ว ฉันรีบส่งข่าวหาเมลฟิชกับแม่ทันทีเวทย์ส่งสารออกไปไม่ถึง10นาทีทั้งสองคนก็มาถึง แม่ตรวจดูอาการคาสึเมะ ส่วนเมลฟิชก็เดินมาจูงมือฉันออกมาจากห้อง

  "มันเกิดอะไร เราจับความรู้ได้ว่าชีวิตของหลานเราดับลงไปแล้ว

  "หนูเองก็ไม่รู้คุณเมลฟิช อยู่ดีดีก็ผู้ชายคนนึงออกมาว่าคาสึเมะและทิ้งคำพูดใว้ว่าชีที่สองที่พอให้ใช่ให้ดี" พอฉับพูดถึงตรงนี้เมลฟิชก็ยิ้มขึ้น

  "ขอบใจนะฉันรู้แล้วล่ะ ฉันจะบอกเธอให้ฟัง ที่จริงราชาของเราทุกคนที่ครองบัลลังก์ จะได้รับชีวิตที่สองทุกรุ่น ฉันเองก็สงสัยทำไมท่านพี่ถึงไม่ยอมกลับมา เข้าใจแล้ว"

  "ขอบคุณค่ะ ขอตัวไปดูคาสึเมะ

           ฉันเดินเข้ามาแม่บอกว่าตอนนี้คาสึเมะพูดไม่ได้และขยับไม่ได้ชั่วคราว เพราะวิญญาณขาดจากร่างอีกประมานสองวันจะเป็นปกติ แม่เดินออกไปนอกห้องฉันได้ยินเสียงของแม่กะเมลฟิชคุยกันและเมลฟิชกำลังอธิบาย

     แก๊ก.........แอ๊ดดดดดดดดด เสียงเปิดประตู

  "แม่ค่ะ นี้อาจารย์ให้เอามาให้ผู้ปกครอง" เอเรนอยื่นซองจดหมายมาให้

  "อาจะแม่ดูก่อนจดหมายอะไร" ฉันเปิดดูเล่นเอามือกุมขมับเลย

  "แม่จะไปรึป่าวค่ะ" แล้วเอเรนอ ก็ทำหน้าตาลูกแมว แล้วทำตาปิบปิบ

  "ไม่ต้องทำลูกแมว แม่ก็ไปอยู่แล้ว" เอเรนอร้องดีใจวิ่งกลับห้องฉัน

  "หายดีเมื่อไหร่ทำตัวให้เป็นพ่อหน่อย รับผิดชอบฉันกับลูกด้วย" ฉันก้มลงกระซิบข้างหูคาสึเมะแล้วลุกออกมา

                เช้าวันต่อมา

       ช่วงเช้าฉันเดินไปโรงเรียนของเอเรนอ ฉันสังเกตุในเมืองมีพวกล่าค่าหัวเยอะมาก ฉันรีบพาเอเรนอไปโรงเรียน แต่พอมาถึงโรงเรียนเล่นเอาหนักใจเพราะงานชมการเรียน ผู้ปกครองทุกคนอายุมากกว่าฉันอย่างน้อย1.5เท่า ทุกคนฉันกันใหญ่ตอนเข้ามายืนในห้องเรียน

  "แม่ค่ะ" เอเรนอหันมาโบกมือให้ฉัน

        ตอนนี้คนในห้องมีสีหน้าตกใจหนักกว่าเก่า และได้ยินเสียงกระซิบมาประมานว่าดูสิเด็กคนเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นยังเด็กสงสัยคงมีลูกแต่ยังเด็ก การชมการเรียนช่วงเช้าผ่านไปด้วยดีอาจารย์เดินมาทักทายพ่อแม่นักเรียนจนมาถึงฉัน

  "แม่ของเอเรนอใช่รึป่าวค่ะ

  "ใช่ค่ะ ฉันฮิราอิ มิซาเนะ

  "เดียว wizard ระดับ3 ใช่รึป่าว

  "ใช่ค่ะ รู้ได้ยังไง

  "รุ่นพี่ดังมากในหอกลางเวทย์ ตอนบ่ายลบกวนด้วยนะค่ะ

  "เดียว เดียว รบกวนอะไร" แล้วอาจารย์ประจำชั้นก็เดินจากไป

        พักเที่ยง ฉันพาเอเรนอออกมาหาที่นั่งทานข้าวกลางวันกับเอเรนอ มีอาจารย์กับบรรดาพ่อม้ายทั้งหลายเวะเวียนมาแจกขนมจีบเรื่อย ฉันตอกกลับไปว่าสามีดุจบทุกลาย พอกริ่งดังคาบบ่ายก็เริ่มมันทำให้เข้าใจว่าคำว่ารบกวนด้วย นักเรียนรวมกันที่สนามกีฬาเพราะวิชาเวทมนต์ ฉันถูกเรียกให้มาเป็นคนสอนพิเศษวันนี้ ฉันสอนหลักพื้นฐานแล้วโชว์ถุงมือแล้วให้ดูแหวนของอาจารย์ประจำชั้นพวกเด็กผู้ชายอยากได้ถุงมือผู้หญิงก็แหวน

   ตูม....เสียงอะไรตกลงมา

       ฉันหันไปหาต้นเสียง ฉันสั่งอาจารย์ประจำชั้นพานักเรียนหลบไป ในฝุ่นขวันคน...?? พอขวันเริ่มจาง ฉันสังเกตุเห็นถุงมอหลังมือมีตรากางเขนเงิน ซึ่งหมายความว่าเค้าเป็นนักล่าที่ได้รับอนุญาตจากหอกลาง

  "คุณมาทำอะไรที่นี้ นักล่า

  "เราจับกลิ่นอายปีศาจได้มันยังอ่อนแอร์

  "กลับไปซะ ที่นี้โรงเรียน

  "เราไม่กลับ จนกว่าจะได้หัวของปีศาจตนนั้น

  "ก็ได้งั้นเราต้องใช่กำลัง อาจารย์ประจำชั้นกลางเวทย์จำกัดพื้นที่ความเสียเอเรนอลูกช่วยอาจารย์

              ฉันยืนลอเวทย์จำกัดพื้นที่ แต่อีกฝ่ายไม่รอ เค้าสาดเวทย์น้ำแข็งใส่มาเป็นชุด แต่เวทย์นั้นไม่ได้กะถึงตาย พอฉันเดินเวทย์น้ำแข็งเค้าก็จะสาดเวทย์สายฟ้าซ้ำ ทำให้เข้าใจว่าเค้ามันพวกผสานความเสียหายจากธาตุ ฉันรบเวทย์เท่าที่จำเป็นเท่านั้น ฉันสังเกตุจากการแต่งตัวพกอาวุธหมอนี้ไม่ถนัดการต่อสู้ประชิดเอามาก ฉันออกวิ่งวนรอบเค้าฉันใช่วิชาอนเมียวจิผนึกร่างเค้าในดาวหกแชก แล้ววิ่งเข้าใส่ต่อยเข้าที่ท้องแล้วหมุนตัวเหวี่ยงส้นเท้าเข้าหลังคอเต็มแรงอัดลงพื้น ฉันหันมามองที่นักเรียน มีคนของหน่วยควบคุมการใช่เวทย์

  "เอาหมอไปส่งหอกลางแล้วถอดถอนสิทธ์นักล่าเป็นเวลา3ปี

      ฉันเดินไปยืนที่หน้านักเรียน แล้วพูดออกไป "ออกมาเถอะเค้าไปแล้ว" เด็กผู้หญิงในห้องคนนึงเดินออกมา 

  "เด็กน้อยเธอยังคุมมันได้ไม่ดีสินะ ฉันจะช่วย

           ฉันร่ายเวทย์ครุมตัวเธอบทนึง แล้วก็สอนต่อ มีช่วงถามตอบ มีทุกคำถามแม้กระทั้งเอเรนอมีแฟนยัง ฉันแทบจะไปบีบคอคนถาม จนเลิกเรียนฉันพาเอเรนอกลับบ้านตามปกติ กลับบ้านก็เจอคนนั่งอยู่หน้าหอพัก 

  "เฮลุกได้แล้วหลอ 

  "ลุกไหวแล้ว ไปไหนมาหมดวัน

  "ไปชมการสอนของโรงเรียนลูก

  "เป็นไงบ้างล่ะ

  "ปวดหัวสุดๆ คาสึเมะมีอะไรทำไมถึงมารอฉันตรงนี้

  "อืมมีสิ ตอนจะตายมีอย่างนึงอยากทำมากแต่ไม่ได้ทำ

           ติดตามตอนต่อไป