The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

  "พี่ฮาเอลค้าาาา หนูหิวแล้วพาไปหาอะไรกินหน่อย
  "เหอนี้เราเป็นพี่น้องกันไม่ถึง5นาทีอ้อนกันซะล่ะ" ฮาเอลเอามือยีหัวแล้วจับพาฉันเดิน
         ฉันเดินจับมือพี่ฮาเอลแล้วค่อยๆทำใจยอมรับเรื่องการตายของคุณนูเอล พี่ฮาเอลพาฉันเดินลงมาที่ห้องครัว แล้วเธอก็ลงมือทำอาหารแล้วก็ไล่ฉันไปนั่งลอที่ห้องทานอาหาร ฉันนั่งลอทำตัวร่าเริงถึงในใจจะยังเศร้าและโทษตัวเองก็เถอะ
  "อ้าวนี้ ทานซะ" พี่ฮาเอลยกอาหารมาเซิฟ
  "ขอบคุณค้า จะทานแล้วนะค่ะ" งั้มงั้ม
  "การมีน้องสาวคงเป็นแบบนี้สินะ ดิฉันคิดมาตลอด" พี่ฮาเอลนั่งมองฉันกินละยิ้ม
  "พี่ฮาเอล อย่าใช้ภาษาชวนอึดอัดสิแทนตัวว่าพี่หรือฉันจะดีกว่าไม่งั้นมีโกรธ" ฉันหยุดกินแล้วทำแก้มป่องใส่พี่ฮาเอล
  "เหอองค์หญิง ทำฉันลำบากใจแล้วนะ" พี่ฮาเอลเอามือกุมขมับ
  "พี่ฮาเอลบอกแล้วน่ะ ว่าอย่าเรียกว่าองค์หญิง หนูเข้าในว่ามันยากแต่นี้หนูขอร้องล่ะพี่ฮาเอลคิดว่าหนูเป็นน้องสาวที่คานตามกันมาเลยน่ะ มันไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการขอร้อง
  "ขอเวลาปรับตัวหน่อย "พี่ฮาเอล เธอพูดแบบนั้นแล้วมองฉันต่อ
       ฉันกินข้าวเสร็จ พี่ฮาเอลก็ลากฉันไปอาบน้ำแล้วก็จับฉันแต่งตัว แล้วก็ลากฉันไปหาแม่ต่อ
  "มิซาเนะลูก ลูกต้องกลับไปที่โลกแล้ว
  "ทำไมล่ะ หนูเพิ่งมาไม่นานเองนะยังไงคาสึเมะก็ย้อนกลับไปช่วงเวลานึงได้นิ
  "ข้อแรกลูกยังไม่ได้ผูกเวลา
  "แม่ค่ะการผูกเวลาคืออะไร??
  "การผูกเวลาคือ การเชื่อมต่อร่างกายกับเวลาในแต่ละโลก
  "แต่ละโลก หมายความว่าไง
  "ในแต่ละโลก มีอัตราความเร็วเวลาต่างกัน ท่าลูกผูกเวลาร่างกายลูกจะโตที่พิภพอื่น แต่พอกลับโลกร่ายกายจะปรับกลับตามอัตราเวลาโลกนั้น
  "อ่าค่ะหนูพอเข้าใจล่ะค่ะแม่
  "แล้วอีกข้อ ลูกต้องกลับไปฝึกเวทมนต์กับปู่ของหนู คงแล้วสินะว่าลูกยังเป็นแบบนี้ลูกจาพาคนอื่นตายหมด
  "ค้าหนูเข้าใจ ขออะไรอย่างนึง
  "อะไรล่ะลูก
  "ขอให้พราฮาเอลไปด้วย
  "พี่ฮาเอลหลอลูก" แม่ทำหน้างง
       หลังจากนั้นฉันอธิบายเรื่องที่ขอให้พี่ฮาเอลมาเป็นพี่สาว แม่ฉันยิ้มและยินดีรับพี่ฮาเอลมาเป็นลูกอีกคน หลังจากคุยกันฉันก็ขอตัวกลับมาที่ห้องนอนก็เจอคาสึเมะนั่งลออยู่
  "ดีขึ้นล่ะสินะ มิซาเนะ
  "ดีขึ้นแล้วล่ะ พี่ฮาเอลบอกคำพูดสุดท้ายของคุณนูเอลให้ฟังน่ะ
  "ที่จริงฉันเองก็ผิด ที่ประมาดจนทำให้เธอต้องมาตายและคุณนูเอลก็ต้องมาช่วยเธอ มิซาเนะ
  "คาสึเมะ เราทั้งคู่และที่ผิดที่หลงระเริงในพลัง
  "มิซาเนะ แม่เธอบอกรึยังพรุ้งนี้เราจะกลับโลกนูนกัน
  "บอกแล้วล่ะ นี้ก็จะกลับมาพักแล้วเก็บของ ฉันต้องกลับไปฝึกเวทมนต์กับปู่
  "หะ!! ฉันไม่เข้าใจมิซาเนะ แม่เธอแข็งแกร่งจะตายทำไมไม่สอนเธอเอง
  "แม่คงมีเหตุผลของแม่นั้นและคาสึเมะ
  "มิซาเนะเธอไปพักเถอะ เดียวฉันไปหาที่นั่งคิดอะไรก่อน
  "อย่าไปไหนได้ไหม ช่วยอยู่ข้างฉันได้ไหมจนกว่าฉันจะหลับ
  "ได้สิ ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเองมิซาเนะ
         ฉันไปที่นอน แล้วกอดคาสึเมะแล้วหลับตาลง มันเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ฉันจะหลับตาลงด้วยความสบายใจในรอบหลายวัน ฉันหลับตาผ่านไปซักพัก มีภาพในหัวเป็นคุณนูเอลยืนอยู่ เค้าบอกกับฉันมาว่า "องค์หญิง ฮาเอลคงบอกทุกอย่างแล้วสินะ อย่าเสียใจ หม่อมฉันเห็นองค์หญิงมาแต่เด็ก และดูและท่านมาตั้งแต่เกิด หม่อมฉันเลือกเองลาก่อน" แล้วฉันก็ตื่นขึ้น เพราะถูกเขย่าตัว
  "มิซาเนะเป็นอะไร" คาสึเมะหน้าตาตกใจ
  "คุณนูเอลมาบอกลาฉัน คาสึเมะ
  "มิน่า มิซาเนะเธอถึงละเมอเรียกคุณนูเอล
  "หิวจังคาสึเมะ หาอะไรให้กินหน่อยน้าาา
  "หิวตลอดเวลา เธอคงดีขึ้นละจริงๆสินะได้ ลอแปบ" แล้วคาสึเมะก็เดินไป
         ฉันลุกจากที่นอนไปยืนที่หน้าต่าง แล้วพูดกับตัวเอง คุณนูเอลไม่สิพี่นูเอลชีวิตที่พี่ให้มาหนูจะใช่มันให้มีค่ามากที่สุด ซักพักคาสึเมะก็ยกข้าวต้มมาให้ฉันกินเสร็จ ก็ออกมาดูดาวที่ระเบียง นี้คือคืนสุดท้ายที่จะได้ดูดาวที่สวยงามเป็นคืนสวยงามจริงๆ นี้คงเป็นครั้งแรกที่ได้ยืนดูดาวจริงๆจังๆสินะที่โลกนี้
  "ดาวสวยไหม มิซาเนะ
  "คาสึเมะ !! มาตอนไหน
  "พักนึงแล้วล่ะ เห็นคุณน้าบอกว่าเธอให้ฮาเอลมาเป็นพี่สาวหลอ
  "ใช่ อีกหน่อยก็เป็นพี่สะไภ้คาสึเมะด้วย
  "ไปนอนได้แล้ว พรุ้งนี้ต้องเดินทางกลับบ้าน
  "คืนนี้นอนด้วยกันน่ะคาสึเมะ" แล้วก็ลากคาสึเมะไปนอน
           เช้าวันต่อมา
       ฉันเก็บสัมภาระอันน้อยนิด แล้วเดินไปห้องเปิดประตูมิติที่นั้นทุกคนยืนลออยู่ ฉันมาถึงแม่ก็เปิดประตูเดินทาง ฉันเดินเข้าประตูมาพร้อมคาสึเมะ ก้าวท้าวออกประตู
  "กลับมาแล้วสินะหอพักนี้ บ้านของเราสองคน
          ติดตามตอนต่อไป